Pu Erh thee – De Verlichting

Deze morgen vroeg uit de veren want we worden bij Willy, de theegrossist van Shunde-Foshan, die hier in Jinghong zijn groothandel heeft, verwacht. We moeten er ontbijten (noedelsoep) en na het gebruikelijk Chinese driekwartier wachten (waarvan ik gretig gebruik maak om tai chi wat verder in de straat uit te voeren) rijden we met de taxi weg van de stad. Na een uur rijden komen we in Meng Hai, de bakermat van de Pu Erh thee zegt Willy.


Na een bezoek aan de markt rijden we naar het 'theemuseum' dat niet voor publiek toegankelijk is. Willy maakt ferm van zijn tak en met mij als stoefpaardje: een Belgische die een boek over thee schrijft, geraken we toch binnen. In dit etablissement gaan alle regeringsdebatten omtrent thee door. Een luxueuze vergaderruimte met aan de overzijde een groot salon met immens grote witte lederen zetels vol met ornamenten en prijsuitreikingen voor verschillende Pu Erh thee.

We rijden naar een restaurant want het is inmiddels al weer etenstijd. In een typisch Dai 'huis' helemaal in hout opgetrokken gaan we heerlijk eten. Ondanks alle verwittigingen van de verteringsproblemen door het totaal ander voedsel heb ik geef miserie. In tegendeel dit is iets wat ik thuis echt ga missen, het vetarm, groentenrijk, gezond voedsel, heerlijk eenvoudig (naked) klaargemaakt. In het klooster volgde ik een middag 'kookles' en alles wordt bereid in één wok. Zo simpel, eenvoudig en super lekker. Bij ons wordt de Aziatische keuken aangeleerd en wokken maar dat kan absoluut geen lap leggen met wat ze hier doen!

We rijden stapsgewijs de berg op voor de theevelden. Hoe hoger op de berg, hoger beter de thee. Dat vertel ik ook tijdens mijn lezingen en dit wordt hier ronduit bevestigd door Sandy, de vrouw van Willy. Als we in the middle of nowhere uitstappen, voel ik mijn longen opentrekken en alle vieze stadslucht eruit trekken. We stappen '20 minuutjes' zegt Sandy. Het worden een paar uur. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Deze velden zijn totaal anders met de gekende theevelden. Dit zijn oude bomen steil op de helling met grote bladeren. Ik heb tot nu toe nog in geen enkel boek ook maar iets over zo'n bomen gelezen of gezien. Mens hoe plukken zij die thee? Ik val van de ene verbazing in de andere. We belanden bij een theeboom van 800 jaar oud. Er zijn er zelfs van 1000 en meer en die geven de beste Pu Erh die je maar kunt indenken.

We drinken er thee naast de boom in de blokhut van de eigenares. Nooit gedacht dat er hier mensen woonden. Je ziet nergens een huis of ook maar één mens. We stappen door smalle paadjes vol tropische planten en veel heel veel eeuwenoude theebomen. Soms hebben we door het bladerdek een fantastisch panoramisch zicht op het dal beneden of op de flankerende bergen. Ik neem zo'n 600 foto's. Der zitten heel mooie bij die ik zeker voor mijn boek ga kunnen gebruiken. Het Pu Erh theeverhaal is uitermate boeiend. Maar ik ga je niet alles vertellen .... ja je raadt het juist! Je kan het vanaf eind oktober lezen in mijn boek.

Pu Erh is geen gewone thee. Hij is echt een buitenbeetje . Hij vertegenwoordigt de ganse geschiedenis en cultuur van China. 'Do you understand?' vraagt Sandy mij telkens weer opnieuw. Het is pas 2 dagen later dat ik begrijp waarom ze dat na iedere uitleg, die ze 10 keer herhaalt, zegt. Ik heb weeral de verkeerde indruk gegeven: Ik stel massa's vragen. Eigenlijk dingen die ik al weet en die ik reeds geschreven heb in mijn boek en ook al uitleg in mijn lezingen, maar ter bevestiging nogmaals vraag aan hen. Tenslotte beleven zij die cultuur, zijn zij die geschiedenis. Zij zijn het empirische bewijs van wat ik weet. Maar ik heb met mijn vele vragen de indruk gegeven dat ik er niets van afweet. Of ik nu zeg 'Yes I understand' of niet ze blijft herhalen en de nadruk leggen 'it's really necessary you understand, you MUST understand, you must COMPLETELY understand' Maat ik weet het verdomme. Maar nu is het te laat om dit te zeggen. Je vraagt geen dingen die je al weet. Ik moest veel meer de indruk gegeven hebben van 'I know'; Iets waar de Chinezen cracks in zijn. Zoals Minyi mij 100 keer per dag zegt. Maar het eigenlijk niet weet. Dat is het reële verschil tussen die Aziaten en wij. Zij pretenderen alles te weten. Ik dom kieken met al mijn vragen geef de indruk da'k er niks van ken. Dus wat voor'n figuur sla ik hier? Een Belgische die niks over thee kent gaat eens ginder in 't Westen over onze thee gaan schrijven. Terwijl ik er al jaren mee bezig ben.

Het was Hélène die me dit al duidelijk gemaakt had tijdens de vele gesprekken die we hadden in het klooster, toen ik klaagde over de 'onwillendheid' van Minyi om mij mee te nemen naar de beloofde plaatsen die ze 'allemaal kende' ondanks het feit dat ik alles voor haar betaal. Een Chinees kan geen gezicht verliezen en geeft altijd de indruk dat ze alles weten en kennen. Alleen als ze je niet mogen, gaan ze zeggen 'I don't know' omdat ze het niet waard vinden om aan jou iets uit te leggen.

Het is dus pas 2 dagen later dat ik mijn reuze fout inzie. Na 2 dagen alleen zwerven terwijl Minyi en Nathan bij Willy en Sandy blijven 'for business'. Nathan zou hun website mogen maken en hij moet dringend sites in orde brengen voor andere klanten. Waarom Minyi bij hem moet zijn had ik nog niet door. Tot ik op de middag onverwachts de theewinkel binnenstap en zie dat Sandy Minyi alles aan het leren is. Dat meisje weet er dus niks van, maar geeft de indruk alles te weten. Terwijl ik met al mijn vragen de indruk geef niks te weten, terwijl ik er eigenlijk heel veel van weet. Daarom koopt ze nu al die theeboeken. Ik ontdekte dat als ik een boek koop die ik hier in het Engels vind, ze achteraf hetzelfde boek koopt in het Chinees. Als ik haar dan de Gong Fu Cha zie uitvoeren valt mijn frank. Ze heeft die dus nog nooit gedaan en wordt herhaaldelijk geholpen en bijgestuurd door Sandy en Nathan (want die weet ook alles). Ik zwijg wijselijk.

Ik heb zo'n voorvallen al eerder meegemaakt: Toen ik op de normaalschool zat, had ik altijd uitmuntende cijfers voor mijn lesgeven. Tot ik voor één kookles gebuisd was. Ik verstond er niks van en ging uitleg vragen aan de lerares didactiek hoe dat kwam. 'Je kon je les niet!' zei ze uitdrukkelijk. Maar toen ik haar zei dat dat geen waar was dat ik toch alles perfect uitgelegd had, zei ze 'Jamaar, deze morgen heb je nog alles moeten vragen aan jouw kookleerkracht hoe het kookproces van branddeeg in elkaar zat.' Miljaardenondedju. Ik had dus mijn les perfect voorbereid en tot in detail, zoals altijd, volledig uitgeschreven zoals het moest. Nu hadden we in de voormiddag toevallig kookles en die ging dan nog eens toevallig over hetgene ik deze namiddag moest geven. Dus ik, met mijn ezeloren niet nadenkend over de indruk die ik gaf, vroeg aan mijn juf of ze het ganse kookproces van branddeeg wou uitleggen. Ze deed het voortreffelijk en ik volgde die namiddag haar goeie voorbeeld. Ging die kooktrut wel niet naar de leerkracht didactiek zeker, om te zeggen dat ik er niks van kende omdat ik nog alles aan haar moest vragen. Bij mijn verdediging kreeg ik als antwoord: 'je had moeten zeggen: ik geef deze namiddag dezelfde les, (wat ze dus al wist – juffrouwen weten ALTIJD ALLES en kletsen dat het liefst dan ook ALTIJD aan IEDEREEN door) kunt u mij eens zeggen hoe ik het best het kookproces aan 14jarigen uitleg? Ik weet wel hoe het werkt maar hoe leg je zoiets duidelijk uit aan jongeren.' Veel schade heb ik er niet van geleden want ik ben toch nog als 2de op een 10de van een punt van de 1ste mijn opleiding beëindigd. Is mijn indruk nu goed bij jullie?

Eigenlijk zeggen die 'verkeerde indrukken' meer over hen dan over mij. De wereld bulkt van verkeerde interpretaties en valse indrukken. Mensen waarvan je dacht dat het toffe zijn, blijken achteraf .... oja ik vertelde dat al eerder. Nogmaals, ik ben geen schaakkampioene die mijn zetten vooraf allemaal goed bestudeer, om zo mijn tegenspelers schaakmat te zetten. Zoals iemand eens in mijn nabijheid zei: 'ik zal het haar nog wel eens ten gepaste tijde terug lappen'. Zielig. Misschien is het daarom dat ik ook niet van politiek hou. Alsook niet van het spel tussen aantrekken en afstoten tussen mannen en vrouwen. Als het moet gaan met spelletjes dan pas ik. Laat me aub gewoon mezelf zijn. En ... 'wie me lief heeft, volge mij ...'.

Maar ondertussen heb ik een heel mooie vers uit de 'Dao De Ching' geleerd. Toen mijn zoon bevestigde dat zijn vriendin me inderdaad daadwerkelijk aan het boycotten was, iets wat ik allang voelde maar niet wilde geloven, heb ik deze vers toegepast en het werkt wonderwel.
'Doe goed voor de mensen die goed zijn voor jou
doe ook goed voor de mensen die slecht zijn voor jou
zo leren ook zij goedheid kennen'

Na die bekentenis ben ik me met versgeperste fruitsappen, een grote zak snoep en een weelderige ijscoupe (waar ik de volgende dag buikpijn van had) in MeiMei gaan 'bezatten'. Ik had bezinktijd nodig. De vers bleef door mijn hoofd spoken. De volgende morgen ben ik fris als een hoentje zoals altijd 3 uur eerder wakker dan zij. Ik schrijf aan mijn boek of voor mijn blog, trek er zoals de zoveelste keer weer alleen op uit, ga alleen ontbijten en dineren. Als we afpreken om 20 uur om samen te gaan eten en ik een kwartier te laat ben, omdat mijn trip verder uitviel dan gepland, hebben ze al gegeten. Maar ik blijf 'goed'. Het belangrijkste is dat het een echt gemeende goedheid is die diep vanuit je hart komt. Een fakegoedhied om iets te bekomen, werkt niet! We gaan wandelen en ik begrijp Minyi nu eindelijk helemaal. Ze begint weer te praten en vertaalt weer wat Willy of Sandy over thee vertellen. We hebben zelfs een heel interessant gesprek over hoe Westerse en Oosterse geneeskunde pal tegenover elkaar staan maar eigenlijk, als we bereid zijn naar elkaar te luisteren, zo aanvullend zou kunnen zijn. Zelfs Nathan merkt de verandering op en vraagt wat er gebeurd is. Voor het eerst besef ik dat het eigenlijk aan mij ligt omdat ik hen tot nu toe helemaal niet begreep, mijn indruk die ik nalaat daar gelaten. Chinezen hebben zo'n andere manier van zijn en hebben zo'n andere filosofie dat het me 5 weken gekost heeft om die wat te begrijpen. Ik lachte toen Minyi beweerde bij mijn aankomst in China dat ik 4 weken nodig ging hebben om me 'klimatologisch' aan te passen. Maar ze had het juist, al was het niet om de klimatologische redenen.



Zo was Sandy niet alleen bezig de thee aan het uitleggen aan Minyi ze leerde ook Nathan hoe je met Chinese klanten omgaat. Hier zijn klanten vrienden en moet je eerst een aantal keren bij elkaar komen en vertellen over familie en andere toestanden vooraleer je ook maar iets over zaken begint. Dus ook daar heb ik dus weer een olifant geschoten. Vansteenkiste kwam in Chengde in hun teashop binnen en vroeg onmiddellijk hoe ik het best hun thee kon importeren. Bang. Plof. Spetter. Boem. Daar ging mijn zaken'voorspel' Wij westerlingen willen vooruitgaan, resultaten boeken, een einddoel bereiken. Oosterlingen gaan 'De Weg' en ze zien wel waar dat uitkomt. Komt dat uit tot zaken doen: goed. Komt dat niet uit tot zaken doen: ook goed. Zo hebben ze er tenminste weer een vriend bij! 'De Weg' ook uit de Dao De Ching. Ik vertel er over in mijn uitleg bij de theeceremonie maar als ik in het land van oorsprong ben, was ik die 'Weg' wel even kwijt!


Ik herinner me een dergelijk voorval 14 jaar geleden. Na weeral een mislukte relatie wou ik als ultieme escape op mijn eentje naar Australië op reis. Maar hiervoor wou ik mijn brevet van duiker behalen om in het groot barrièrerif te kunnen duiken. Impulsieven beslisser zoals ik ben, heb maar 5 weken meer voor ik afreis. Ik bel Sonja Schweinhammer, een Oostenrijkse en de enige Padi-instructeur die we toen in België hadden op. Ik vraag haar om onmiddellijk de papieren in te vullen en reeds op te sturen naar Zwitserland, vooraleer ik ook maar één les gevolgd heb, zodat ik op tijd mijn brevet heb. Ze weigert. Ik beloof ten stelligste dat ik de lessen ga volgen. Maar geen moyen. Daarbij met mijn voorlopig brevet die ik ontvang NA het volgen van de lessen, kan ik zeker overal ter wereld terecht om ermee te duiken. 2 jaar later toen ik bij haar de divemasterscursus vervolmaakte lachten we nog om het feit. Ze zei dat mijn eerste indruk bij haar toen was 'maar wat voor'n arrogant mens is me dat?' Nu kent ze me veel beter en we zijn dikke vriendinnen geworden en gebleven. Alhoewel ze terug naar Oostenrijk trok, zijn we steeds contact blijven houden. Als je ooit naar Wenen gaat, loop eens langs en doe ze enorm veel groeten http://www.tauchschulegaenserndorf.at

Ik kijk nu anders tegen de dingen aan. (Zou de 'verlichting' toegeslaan hebben? Het weekje klooster heeft dus meer dan zijn effect!) Bij de busreis van deze nacht lag ik angstig te kijken hoe de chauffeur veel te fel zijn bochten nam, de ene vrachtwagen na de andere op helse manier voorbij stak (in bochten en voor hellingen waarbij hij zeker de tegenliggers niet kon zien), afgrijselijk dicht bij de rand van al te zachte bermen reed om toch maar te kunnen voorbijsteken links of rechts 't maakt allemaal niet uit hier. Ik heb mijn bovencomputer dan maar herprogrammeerd en mezelf op het matje geroepen. Het is beter te slapen en morgen uitgerust wakker te worden dan met opengesperde ogen en verkrampt hart het macho showspel aan te zien waar je toch niks kunt aan doen. Ik heb goed geslapen en deze morgen kwamen we goed en wel in een zonnig Kunming aan.

In het station hadden we 'berechance' want er waren nog net enkele ticketten vrij voor de trein van 11u50 rechtstreeks naar Foshan. Minyi kwam blij af gehuppeld. Ze is blijkbaar het liefste thuis bij haar overbeschermenden mama en papa. Moet ik haar dat kwalijk nemen? Nee! Moet ik haar 'onwillendheid' kwalijk nemen? Neen! Volgens haar cultuur heeft ze mij bezien als de zoveelste Westerling die van alles en 't liefst onmiddellijk wou. Ik zie mijn reis niet meer als de vele dingen die ik wou zien en niet gezien heb. Maar als een eerste onderdompeling in een land en cultuur waar ik al heel wat over wist maar waarvan ik nog niks begreep. Een land waaruit ik veel rijker ga terug keren en waaruit ik vele lessen heb geleerd hoe ik het de volgende keer niet meer of juist wel nog zo ga doen! Het is een uiterst boeiend land en werelddeel, de vele onhebbelijkheden daar gelaten. Maar is dat bij ons en voor gans Europa eigenlijk ook niet zo?

Ik verlang nu echt naar huis om Simon, Elias, Andreas, Olivia, Mendel, Sally en tal van mijn vrienden terug te zien. Alhoewel ik diep besef dat ik veel ga missen. Ik kom zeker nog terug. Teveel om nog te ontdekken, teveel om nog verder te begrijpen. Maar niet meer alleen. Wie gaat er de volgende keer met mij mee?