Hoe het zou moeten zijn .... ?

Deze morgen wou ik 'stonewalk' meemaken, maar ik ben te laat opgestaan. De trainingen van gisteren vragen een langere rust blijkbaar. Het is muisstil in het klooster en de monniken zijn al weg naar de rivier. Ik ga alleen hun richting uit. Ik hoop ze ergens te ontmoeten. Daarbij stappen met een steen op je hoofd kan alleen uiterst traag dus ik zou ze nog kunnen inhalen. Nog maar net op het pad of ik kom de eerste monniken in tegengestelde richting al tegen. Met een reuzegrote steen op hun hoofd die ze met beide handen langs weerszijden vasthouden, lopen ze met grote pas terug naar het klooster. Ik begin te lachen. Wat is het toch raar dat een mens zijn eigen perceptie van dingen heeft en dan denkt dat deze juist zijn. Ik dacht 'stonewalk' ... die gaan naar de rivier, nemen er een mooi keitje en leggen dat voorzichtig op hun hoofd. Stappen ermee de berg op in volle concentratie en meditatie. Dit is hoe het volgens mij zou moeten zijn. Maar in plaats daarvan komen die mannen met een reuzesteen de ene al zwaarder dan de andere afgemarcheerd gelijk een kolonie vechters. Ik was de instelling 'Kung Fu' klooster vergeten. Die mannen trainen hier in Oosterse gevechtskunsten. Er liggen speren, stokken, zwaarden, er hangen grote balken van allerlei diktes en op verschillende hoogtes, er staan stappalen op verschillende hoogtes en op verschillende afstanden. Ik heb dus weeral verkeerderlijk gedacht!



'Hoe het zou moeten zijn ... ' Ik denk steeds dat iedereen het innig meent, tot op het bot, in alle eerlijkheid en diepte zijn doen en laten overweegt. Hoe kan dat? Ik die zelf soms later tot ontdekking kom, dat mijn drijfveren tot een bepaald doen en laten niet de juiste ingesteldheid hadden. Soms drijfveren waar je je niet van bewust bent, of drijfveren uit onwetendheid, of drijfveren vanuit een diep gemis of verkeerde 'programmatie' vanuit je kindertijd. Interpretaties die je mee kreeg en als 'juist' werden ingeprent. Oude vastgeroeste 'waarden' van generaties ver die in je gebakken zitten en waarvan het je jaren kost om die in te zien en dan nog eens jaren om die te doorbreken, te veranderen en te herprogrammeren. Dingen die je dan onbewust doorgeeft aan je eerstgeborene en dan later tot je grote spijt moet inzien dat hij dezelfde fouten maakt als jezelf. Schade herstellen is meesttal onmogelijk, spijt uiten kan, de andere doen inzien is onmogelijk. Dus het enige wat je kan doen, is je lessen eruit trekken, het anders proberen te doen en hopen dat je nakomelingen het rapper inzien dan jezelf.



Ik had gedacht, een verblijf in een klooster van boeddhistische monniken is rust, kalmte en sereniteit. Dat is het ook, zeker. Maar het aframmelen van gebeden en het groeten naar beelden is in principe net hetzelfde als in de Katholieke kerk. Op beide plaatsen en eigenlijk overal ter wereld zijn er mensen die op zoek zijn naar het echte, het diepe, het transcendente en overal hebben er dan andere mensen 'iets' van gemaakt met jammerlijke wetten, dogma's en ver-beeld-en (letterlijk)! En overal hebben ze er een soep van gemaakt. Om zogezegd de simpele mens het te doen verstaan. En toch zijn er gelukkig enkelingen die verder blijven zoeken. Zoeken naar het diepere, het echte. Maar moeten we wel zoeken? Tijdens mijn wandeling naar deze 'heilige' plek, waar ik nu zit te schrijven, een bankengalerij volledig naar het Oosten gericht, zie ik de opkomende zon die beetje per beetje mijn gezicht verwarmt. Rondom mij kwetteren levenslustige vogeltjes in perfecte kleurrijke vederpracht. Een zachte lentebries streelt mijn wangen en beekje met helder bergwater wriemelt tussen mijn tenen. Net voor mijn voeten ligt er een takje. Een sparrentak met 2 prachtige tonde vruchtjes aan. Mooi, ontroerend mooi. Is dit takje op zoek naar het echte? Naar het diepe? Het transcendente? Neen! Het is er gewoon! ZIJN gewoon er zijn ! ! ! Zonder alle poespas en regels en bedenkingen en moetes. Onvoorwaardelijk zijn. Zoals de liefde van een ouder voor zijn of haar kind. Onvoorwaardelijk. Dit ervaarde ik ook tijdens de geboorte van Mazarine. Mazarine, het kleine meisje van mijn zus, veel te vroeg geboren en haast niet levensvatbaar, dachten we. Ik heb toen, als nog nooit tevoren, dieper ervaren dat het 'er zijn' het meest existentiële van 'leven in het NU' is. Gewoon er zijn. Dan weet je, ben je. Dan is is IS.



Maar het rare en de contradictie is, na het schrijven van bovenstaand stukje ben ik content. Content om wat ik 'gedaan' heb! Ik ben dus weer blij omdat ik iets gedaan heb, een inzicht rijker. Is dat ook zijn? Of is dat weer iets gedaan hebben. Ik lach als ik de ontbijt ruimte betreedt. Een grauwe groezelige ruimte waar je moet focussen om iets te zien. Het ontbijt is overheerlijk. Noedels met sojasaus en dan kroestie gebakken tofu met een waterige groentesaus. Ik lach met de het geslurp. Niemand praat. Alleen geslurp en gesmek. Ik geniet want ik zit tegen de muur en alle andere mensen zitten in tegenlicht. De schaarse zonnestralen die door het traliewerk proberen door te geraken, geven een prachtige contouren. Ik lach, sinds ik hier ben doe ik niets anders dan lachen. Een fel contrast met de vorige dagen in de overdrukke steden en overdonderende drukte. Gelukkig!