Problemen oplossen op zijn Chinees

Vroeg opgestaan 7u30. Ditmaal eens niet alleen. Nathan en Minyi zijn ook al wakker ondanks het zeer late uur (3u) gisteren. Maar ze hebben een grondige reden: gisteren tijdens onze boodschappenrit werd het bestuurdersvenster geforceerd. Nu gaan we deze zonder medeweten van haar ouders gaan herstellen kwestie van geen dagen boel te hebben. We passeren 5 garages waar ze enkel auto's wassen en/of de mekanieker er nog niet is. Bij de 6de hebben we prijs. 3 snotneuzen met sigaretten in hun hand komen kijken. Tenslotte gaat er ene na veel overleg zijn peukje doven en even een kijkje nemen. De andere 2 staan te kijken, want van kijken leer je het meest. De baas blijft lekker voor zijn TV zitten, te spannend programma; “familie” op zijn Chinees. Ieder aflevering duurt 3 uur. Zoal ze hier discussiëren ... Ondertussen hebben ze het gevonden. Niet vermaakbaar. Dan maar het venster aan het frame vastplakken. Maar ook dat gaat niet. Tot Nathan de klus klaart. Ze gaan nu een nieuw stuk bestellen. Nodig? Ik weet het niet, ik versta geen Chinees en ook geen mechaniek, maar de uitleg duurt nu al ½ uur en 't is verre van gedaan. Ik heb nog een paar foto's van 1 die werkt en minstens 2 die staan te kijken. Meestal zijn het er veel meer maar 't is zaterdag vandaag!


Gisteren naar de kapper geweest. Mijn haar gekleurd, gewassen, hoofdmassage en brushing voor 13 euro. Ik ging binnen om 20 uur en was om 23 uur weer buiten. 24 uurs dienst. Weer hetzelfde scenario. Twee voor de kleuring, drie staan te kijken, een ander die wast (dat gebeurt boven terwijl je volledig plat ligt) en gemasseerd wordt en twee staan te kijken, ... De goesting voor het werken druipt eraf. Hoe komt dat? Te weinig betaald? Geen ander werk te vinden?

Dan wordt er gebeld. Na een verhit telefoontje wordt er teruggebeld en enkele seconden later weer, en weer ... Nog zoiets bellen! GSM's! Een ramp! Iedereen heeft een GSM en bellen ... 't is hier spotgoedkoop. Minyi belt dagelijks meerdere keren naar huis. Zie je die man? Prachtig nietwaar

Het is de vuilnisman.

Het liefste hebben ze gouden GSM's.

Met verschrikkelijke beltunes. Van ganse poëtische liefdesverklaringen tot keiharde hardrock, maar dan Chinese. Der is hier teveel lawaai. Zijn het niet de rochelende mannen waar je toch steeds weer van verschiet als het zo vlak naast je gebeurt of als je aan het eten bent, het zijn de GSM's. En hoe ze die dan opnemen. Hun hallo is “Way” of "waaaaaaaaaaaai"(lang gerekt). Dat herhalen ze dan minstens 3 maal (vragend, bevestigend en verrassend) om daarna een ganse rij “a” “a a a” “aaaaaaaaaaaa” een a in alle lengtes en toonhoogtes uit te stoten. Of der worden spelletjes opgespeeld!

Nu wachten we op hun chauffeur, die gaat met de auto naar een andere garage, want de vorige belde (GSM!) dat ze het werk niet gaan doen. Blijkbaar zijn Minyi en Nathan niet man genoeg om de garagist die veel te veel zal willen herstellen of vervangen en veel te veel zal aanrekenen (oeps herken ik dat van ergens?) aan te kunnen. We wachten al een half uur. Nu is de vader naar beneden gekomen en gaat het zelf eens bekijken. Aaa, nu is de moeder daar ook. 2 GSM's ... moeder en vader bellen ... naar een nonkel of tante die misschien een betere raad weet. En dat gebeurt hier zo bij elk probleemke ... Een oud lief van een nicht komt ons 'redden'. Hij gaat naar de garage want die weet van wanten. Wij rijden met zijn auto naar een restaurant om te gaan ontbijten. Het is ondertussen 10 uur geworden. Er wordt gebeld met 2 GSM's tegelijkertijd. Er wordt heel luid gesproken haast geroepen maar dat is normaal. Mijn hart verkrampt er niet meer van, het is hun normale manier van praten. Als de tegenpartij vb de vader niet direct reageert, slaan ze op zijn arm. Ook ik deel van de brokken. Mam klopt op mijn hoofd om duidelijk te maken dat het regent en ik mijn haar moet beschermen. Ik heb nu eens werk gemaakt van mijn haar vanmorgen tijdens het wachten ... weeral ... en nu is mijn werk weer om zeep. Ik krijg er wat van als me steeds aanraken. Ze klopt op mijn arm of hoofd, trekt aan mijn kleed ... brrrr ... Enfin een luide stop maakt mijn zoon duidelijk dat hij moet remmen. Moeder en dochter willen even shoppen. En wij ... wachten ... wat dacht je anders. Gelukkig heeft deze Audi een goeie stereo en het ex-lief een goeie muziekkeuze. Amy Winehouse vertelt lyrisch haar mislukte liefdesverhaal ... mijn zoon zegt 'de Chinezen zouden moeten verstaan waar ze over zingt ...' Maar de meeste kennen geen engels en verstaan dus de meeste liedjes niet. Zo wordt er tijdens sommige reclames gekende kerstliedjes gespeeld. Ik lach me kriek. Reclame voor een mixer met kerstmuziek. "Dat komt omdat ze het niet verstaan" zegt mijn zoon "het is gewoon voor het leuke melodietje" Ze weten zelfs niet eens wat kerstmis is, er zijn hier haast geen katholieken. Alhoewel ik gisteren in de stad een reuze reclame zag met 'merry christmas 2009'?

Ach de dochter komt de vader halen ... er is weer een probleem ... weer de GSM ... Mijn maag knort en de ijzerpil die ik een half uur voor 't ontbijt moet innemen ligt nu al 3 uur aan mijn maagwand te vreten. Nog een kouterke slaan via de GSM en jawel waarom niet nog eentje terwijl we toch bezig zijn. Ze moesten eens weten wat ik schrijf .... gelukkig kocht mijn zoon Simon voor mij deze computer met 7 uur batterij, ik zal die dus weer nodig hebben. Ondertussen zijn mijn zoon en de vader nu ook uitgestapt en zit ik voor de zoveelste keer weer voor kweet niet hoelang alleen in de auto. Ondertussen maak ik een fotooke van een UPO unidentified passing object

Ik wou nog eens de BIB van Foshan zien, kwestie van inspiratie voor onze nieuwe BIB te Roeselare op te doen. Ik was gisteren al in de BIB van de highschool van Foshan en heb goeie suggesties voor versleten kaften: een katoenen draadje doorheen naaien.

Het sisonummer zal wel niet corresponderen met het onze maar een goed te lezen nummering is keurig en met gemillimeterde precisie aangebracht.

Ook hier kennen ze het probleem van verschillende groottes van boeken en te lage kastopeningen. Ik zal dus mijnen groten baas met geen Chinese vernuftige oplossingen kunnen verrassen.

Ik wacht. Het is ondertussen al 10u40. Ik heb enkele herwerkte teksten voor mijn boek herlezen en overtollige woorden en zinnen gewist. 'Kill your darlings' zei mijn schrijfleerkracht tijdens een schrijverscursus nu reeds 7 jaar geleden (symbolisch? Na 'zeven' jaar komt mijn eerste boek uit!) in de toenmalig veelzijdige 'Harp' te Izegem.

De Chinese reclame op de radio begint me tegen te steken maar de te bellen telefoonnummers zijn grappig of ze bevatten veel nullen: ling ling ling ling of ze bevatten veel achten: pa pa pa pa pa.

Ondertussen is de vader zonder woorden en muisstil in de auto komen zitten. Nathan is ondertussen naar de post gegaan om te vragen hoe ik gerief kan versturen naar België want ik ben serieus over mijn 20 kg bagage aan het gaan. Goed van hem. Voila da's Westers si, van de Chinese traagheid gebruik maken om de verloren tijd toch nog nuttig te besteden. Het is 11 uur en moeder en dochter komen eindelijk de auto ingestapt. Als we net aan de hoek zijn GSM. STOP er moet nog kledij mee die ze in de winkel vergeten zijn. Wachten tot hun winkelierster het ingepakt heeft en het brengt. We brengen de kledij naar een andere shop aan de andere kant van de stad, en de stad is groot, heel groot en druk, heel druk. De koffer zit vol met diepvriesvlees voor een BBQ vanavond. Dat het ontdooit? Niet erg, we steken het na het 'ontbijt' wel weer in de diepvries. Als mijn zoon zegt dat dat zeer ongezond is, is dat enkel waar voor het Westen. Diepvries is diepvries. Of het tussenin ontdooit of niet. Wij moeten nog veel leren van het Oosten.

Een nieuw probleem is nu gerezen: Gaan we nu nog ontbijten of gaan we van den eerste keer voor middag eten? Het is 11u30 we staan midden een verkeersfile. Ja en waarom zouden weer eens niet bellen om een 3de totaal tegenovergestelde menig erbij te raadplegen. Want de vraag is nu gaan we Dimsum eten of noedelsoep of iets anders. Als dit probleem na veel palaver opgelost is, moeten we toch nog even 3 restaurants binnenlopen om dan uiteindelijk op het 18de verdiep op een draaiende glazen bol te gaan zitten zodat ik eens gans de stad zie. Prachtig! De ouders van Minyi doen hun uiterste best om mij het naar mijn zin te maken. Daar neem je dus wel het 4 uur wachten bij.

Ik zie hoge skycrabbers modern en hip maar dan daartussen zie ik vuiligheid en armoede. Normaal voor een stad van dat kaliber.


Maar geef mij maar de rijst- en theevelden, de grillige bergen, een oude tempel, de kinderen en de oude mensen, de eenvoudige blije boeren, ... die moeten geen dagen discussiëren of ze nu een flatscreen van 2m² of 3m² gaan kopen en geen uren discussiëren of ze nu 8 of 10 schotels eten gaan bestellen. Het is 12 uur en we zitten aan tafel. Ach een nieuwe twijfeltechniek: ze bestellen van elk één stuk om te proeven en gaan dan als 't lekker is er een schotelke van bestellen. Ondertussen bellen we nog even.

Deze avond is er een BBQ ter ere van mij. Er wordt massa's vlees gebakken en mijn zoon is blij dat hij zijn Belgische gewoonte na 4 jaar weer eens te mag botvieren. Ze hebben ook aan mij gedacht. Veel groentjes op allerlei wijzen eenvoudig maar heel lekker klaargemaakt. Er worden zelfs boontjes op een stokje, aan elkaar geregen lenteuitjes en aubergines op de BBQ gebakken.


Toen ik Marleen die in de BIB werkte hoorde vertellen dat ze 3 weken in het huis van haar schoonfamilie zat en niks van natuur gezien has verklaarde ik haar voor zot. Nu begrijp ik haar. Je kan niet weg wanneer en naar je wilt. Da familie zou dat als een heel erge eerschennis ervaren. Zij beseffen nie dat die vele uren wachten tergend is, voor mij althans. Maar ik onderga. Overmorgen mag ik weer naar huis en kan ik terug blikken op een zeer leerzame reis!