Het is altijd een dilemma: de avond voordien vertrekken of de ochtend zelf. Meer en meer begin ik de avond voordien of beter gezegd de nacht voordien te vertrekken. De files 's morgens zijn onoverzichtelijk en op tijd komen kan je niet meer beloven. Zo had ik onlangs een Chinese theeceremonie net over Brussel voor Carglass op een teambuildingsdag. Daar mijn 'werk' om 10 uur startte, vertrok ik 's morgens om 6 uur om zeker tegen 9 uur er te zijn en alles op tijd klaar te zetten en nog ruimschoots tijd over te hebben voor een meditatie. Maar in Wetteren zag ik sterk vertragende auto's met beide knipperlichten aan een file aankondigen. Jawel ... voetje voor voetje schreed ik tot over Bxl ! ! ! Gevolg: ik was er om 10.19 uur. Lekker op tijd dus! Gelukkig kon de persoon die na me kwam eerst spreken zodat ik haar uurtje van 11.30 tot 12.30 voor mijn rekening kon nemen.
Dus ja ook nu weer: vertrekken we om 4u of om 22u de avond voordien? Doordat we niet uit de queeste geraakten zijn we dan maar om 24u vertrokken. Op ons dooie gemakske op de bijna lege autostrade naar Parijs gereden, om daar dan 3 uur in de morgen aan te komen en in lege straten van Parijs zonder GPS ons appartement en mijn leslokaal op te zoeken. Een fluitje van een cent! Op place de la Bastille geen kat, op Place de la Republique geen kat, ... de max gewoon. Daar Elias vaak in Parijs is voor modellenwerk en fotoshoots en ik ook een levende GPS ben eens ergens geweest te zijn, maakten we plezier als twee pubers toen we punten herkenden en luid riepen: 'JAAAAAAAAA hier was ik eens voor dit of dat herken ik van dat ...' We riepen zo luid dat Andreas slaapdronken op de achterbank vroeg of we ergens een vijs los zitten hadden. Om 4 uur parkeerden we op Place des Voges en legden ons plat voor een quicksleep.
Om 8 uur werden we gewekt door het langzaam wakker wordende Parijs. We wreven de slapers uit onze ogen en reden richting Ecole de Thé. Na een deugddoend petit dejeuner sur le coin et dans le soleil met een café au lait (ja liever dat dan Lipton) stapten Andreas en Elias de Metro in voor Paris centre en ik de andere kant voor Ecole de Thé. Ik wou echt op tijd zijn en om 9.30 uur stond ik aan de deur. Helemaal alleen ... vreemd ... en ik beleef alleen ... shit ik ben toch niet verkeerd ééé. Maar enige minuten later kwam een schone Parijse vamp me vervoegen. "On est que deux?" Vond ik ook al raar! Maar bij het rammelen in mijn boekentas zag ik dat de les maar om 10.30 begon en de duren openen pas 10 minuten voor tijd. Ruimschoots op tijd dus. De mensen begonnen toe te stromen. De deuren gingen open en ik werd met stomheid geslagen van de hypermoderne binnenhuisarchitectuur opgezet en afgewerkt met dure degelijke materialen die de armoedige gevel en roestijzeren poort verborg. Een wereld van geuren, een wereld van kleuren, een wereld van smaak, ... Alles was er. In de voormiddag hadden we proeverij van Chinese thee. Na het geschiedenisverhaal, productieprocedures en kwaliteiten, kwamen we eindelijk aan het proeven. Carine wist haarfijn alles uit te leggen. Voor mij doet dat enorm deugd dat ik mijn lesstructuur hier herken. We zitten op dezelfde golflengte. Ook was het voor mij een bevestiging dat de cursus theesommelier dat ik aan het uitwerken ben voor Syntra West, Horeca Vorming Vlaanderen en voor de Nederlandse TVkok Robert Verweij juist en goed in elkaar steekt. Wil je het meemaken dan kan ik je aanraden om het najaarsaanbod van hen te bekijken en je in te schrijven. Daar gaan we ook stap voor stap de thee uitleggen en proeven. Thee proeven is echt ernstige concentratie. Je moet de thee echt in je mond laten walsen en proberen alle smaken die hij vrijgeeft te detecteren. Geen gemakkelijk item. Je moet geuren en smaken van bv abrikozen, pruimen, vers gemaaid gras, jodium, gegrilde noten, humus, champignons, rozen, .... goed kunnen onderscheiden om deze toetsen gewaar te worden in de thee. Met mijn roots als aromatherapeut heb ik natuurlijk een voetje voor en ging het vrij vlotjes. Maar je moet wel geconcentreerd zijn en met volle aandacht de geur en smaak tot je laten doordringen. Thee is subtiel. En dat is het wat me juist aan thee intrigeert. Ik heb het natuurlijk over natuurlijke thee. Geen bijgeparfumeerde met chemische aroma's. Mensen die ooit al eens een les van mij meemaakten weten welk een aversie ik hiervoor heb. "Potpourri voor de salontafel" zeg ik dan "en hopen dat je er geen hoofdpijn van krijgt." Dan verschieten ze soms van mijn cru en direct zijn. Maar eens je die natuurlijke aroma's in echte thee begint te ontdekken moet je die smaakjesthee niet meer ... net zeepsop!
Tijdens de sessies zat de man naast me en de Parijse vamp schuin voor me gans de tijd op hun IPhone te twitteren of mails beantwoorden. Man man man ... wat een gedoe! Hoe kan je in godsnaam smaken herkennen als je constant zit te tokkelen om met 'heel' de wereld in contact te zijn. Laat mij maar alleen tussen al die geuren en kleuren ... zalig ... het ene kopje na het andere met zorg en aandacht bereiden, met geduld en eenvoud laten trekken, met liefde en intens genot opslurpen.
In de namiddag proefden we een reeks Japanse thee. Over Fukushima werd niet gesproken. Pijnlijke stiltes soms waarbij ik voelde dat ook andere theefreaks samen met mij aan de mensen en de besmette thee aldaar zaten te denken.
Terug op het appartement vond ik mijn twee rakkers versleten van het tjolen. Andreas leergierig als hij is, had Elias als privégids overal om de highlights gevraagd en alles deden ze te voet. Zalig. We waren alle drie overcontent van onze dag. Na een lichte sushimaaltijd (met thee uiteraard) doken we na een verfrissende douche onder het dunne laken. Parijs is broeierig heet ... ik zag overal plakkerige koppels. Voor het eerst was ik blij hier alleen te zijn. Geen plakkerig lief. Geen gedoe. Alleen thee. Die is zacht, zoet, soms eens edel bitter, doorzichtig, onvoorspelbaar, soms een touch die je tong streelt, soms een attack die je helemaal vervult, ... kortom de ideale partner die stilletjes binnen glijdt en je met positieve energie tintelend alle lichaamsdelen prikkelt tot je met een geniepige smile je helemaal overgeeft en geniet, geniet en geniet !!! Ik krijg er nooit genoeg van!
In de voormiddag: thee van Taiwan. Topkwaliteit, hoog in de bergen, kleine boeren die samenwerken, de boeren worden echt gesteund en bevestigd in hun werk ... Helemaal mijn ding. Ze telen ook een deel thee aan de kust in lagere gebieden maar die zijn dan ook weer speciaal door hun sterke fermentatie. Wist je dat 80% van de productie voor eigen consumptie is? Vandaar dat de prijzen zo hoog liggen. Ze hebben echte topkwaliteit maar door hun klein landoppervlak is er niet veel. De 20% die ze exporteren is fel begeerd door kenners en dat weten ze. Gelijk hebben ze.
In de namiddag drinken we Japanse thee gezet volgens de Kyusu methode. Een sterk geconcentreerde drank (je neemt voor die manier van theezetten zeker dubbel zoveel thee als je normaal zou doen) die we meerdere keren laten infuseren en telkens organoleptisch beoordelen. Ik beef wel van het danig theeproeven. De cafeïne die we vandaag binnen hebben zal ook wel boven de ADD liggen. Tenslotte eten we de blaadjes gedrenkt in sojasaus op. Ongelooflijk lekker!
Mijn job is echt de max. Ik word er elke dag meer en meer verliefd op. Mensen zeggen dat verliefdheid verdwijnt. Wel ik kan zeggen van niet! Zolang je de liefde sprankelend en verrassend houdt, blijft ze. Thee is zo onvoorspelbaar, uitdagend, sprankelend, ... ach man ik geraak er nooit op uitgekeken en ze vervult mijn hart meer en meer ... ik denk dat ik verslaafd ben!
