tag:blogger.com,1999:blog-51996557973754919512024-02-07T20:27:59.703+08:00CuriositheeAnn Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.comBlogger51125tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-52875877990794749322013-05-10T15:31:00.000+08:002013-05-11T16:41:05.812+08:00Hildegard von BingenMijn tweede boek "Zelfgeplukt" is bijna klaar. Nog een paar verificaties en klaar is Kees! Ook de foto's zijn zo goed als allemaal genomen. Een huzarenwerk. Vooral omdat je goed moet weten of wat je schrijft klopt. Ik kocht Franse, Engelse en Duitse
kruidenboeken van vooraanstaande kruidenmeesters om na te gaan of wat ik wist vanuit mijn herboristenopleiding kende wel klopte. Eén zeer gekende kruidenmeester komt vaak terug en dat is Hildegard von Bingen. Verscheidene boeken verwijzen naar deze Middeleeuwse revolutionaire non. Door sommigen bestempeld als visionaire, mystica of profetes. Hildegard leefde van 1095 tot 1179 in Duitsland. Na een lang verblijf in het klooster te Disibodenberg sticht ze haar eigen klooster in Bingen am Rhein, later een tweede net over de Rijn in Eibingen. Daar ik haar veel citeren wou ik eigenlijk toch wel meer over haar te weten komen en greep het verlengd weekend aan om haar slechts 400km van ons huis verwijderde verblijfsplaatsen op te zoeken. De reis verloopt vlot en 4u later sta ik in Bingen am Rhein. Het is een trieste aanblik als ik het dorpje inrijd. Onverzorgde straten en afbladerende huizen geven een ongemakkelijk gevoel waar je niet meteen blij van wordt. Het hotel biedt niet veel meer. Ouwbollige en onfrisse kamers met een vrij klein venster waar de architect (hoe is het in godsnaam mogelijk) een bijna even brede en even hoge ijzeren goot voor liet bouwen waardoor het zicht op Rijn alleen op de knieën of op de toppen van je tenen zichtbaar is. Dan maar meteen naar het museum naast het hotel. Een vriendelijke man geeft in zijn beste Engels uitleg en gebaart het sluitingsuur wat rekbaar te maken zodat ik in alle gemak lezen en bewonderen mag. Foto's nemen mag niet maar ik ben een uitzondering meent hij en ik schiet gretig plaatjes. Buiten is de kleine en enige kruidentuin gesloten. Het wordt avond en een wandeling langs de Rijn is de enige optie. Ik laat me verwennen met een Krautenthe met Duitse kruiden. Bij het openscheuren van de blister vind ik een "zijden" zakje met allerlei kruiden doch de geur lijkt enigszins normaal zonder toevoeging van aroma. Ik scheur het nylonzakje open en kieper de inhoud in mijn theeglas heet water. Het ziet er goed uit. Ik proef en het smaakt. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjDZKtkrdn4VY_27J3BDYN8PqX_5n8yMPJ7I76h8SiQ260NCN5PEifG-q3wvGE113yUfDZifJw_R2fK6JPsdYXtLXzyF4GGoYsRktaK9XMLIsmG-idPoGqmlosBQf954joDkIrgzZKfl2I/s1600/IMG_5488.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjDZKtkrdn4VY_27J3BDYN8PqX_5n8yMPJ7I76h8SiQ260NCN5PEifG-q3wvGE113yUfDZifJw_R2fK6JPsdYXtLXzyF4GGoYsRktaK9XMLIsmG-idPoGqmlosBQf954joDkIrgzZKfl2I/s320/IMG_5488.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMOMzFMiNaCBdM-A1polqw7Yyz-ZGBmuwzhQsvQsh595ZEZ8x2k7AtBUAd325eJ6g3C16NNVQAcjrXHP1zNUytPleyLDFNHLLsV-zuZmQg-zAaSmV818zF2xmtYW3CzI6u_TL-PEcSyN3Q/s1600/IMG_5491.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMOMzFMiNaCBdM-A1polqw7Yyz-ZGBmuwzhQsvQsh595ZEZ8x2k7AtBUAd325eJ6g3C16NNVQAcjrXHP1zNUytPleyLDFNHLLsV-zuZmQg-zAaSmV818zF2xmtYW3CzI6u_TL-PEcSyN3Q/s320/IMG_5491.JPG" /></a>Het is te vroeg om te eten maar ook te laat voor een bezoek doch een tochtje naar de Rochusberg om te weten wanneer het Hildegarde-forum en de Rochuskapel open gaat is de ideale tijdopvuller. De weg er heen is mooi en eens op de berg wacht een ondergaande zon ons op om het kerkje en omliggende natuur in een gouden gloed te omhullen. Eindelijk iets moois. Ik wandel de bergtop rond, bezoek er de graven van schetsers, bruders und paters. Lagen tijdens hun leven niet samen ook na hun dood zijn hun ligplaatsen ver van elkaar verwijderd met een (lijdens)weg er tussen. Ik geniet en mediteer. Een rammelende maag brengt mij weer op aard en een heerlijke fijne gastronomische maaltijd in Burg Klopp versterken mijn ziel en lichaam.
Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-63329151374649035762012-12-28T07:58:00.003+08:002012-12-28T08:21:54.784+08:00Bij volle maan op weg naar Luna!Op 2 december werd mijn eerste kleindochter Luna Petralia geboren. Dat kleine meisje viel meteen in de prijzen. Als eerst roze wolkje geboren in het Chinese ziekenhuis van Foshan werd ze prompt genomineerd met de Baby Award of the Foshan Hospital. Nog geen dag oud en al famous. Ik boek met een een ticket ... twee tickets want de kersverse tante Olivia wil ook mee! En hier zitten/liggen we dan, drie weken later in Doha airport in de stille lounge op vrij comfortabele zetels onder een wollen dekentje voor een 8 uur durende transfer naar HongKong. Na een glijdende avondvlucht van 6u50 boven met volle maanlicht wit beschenen wolken, zonder ook maar langer dan 1 minuut aanhoudende turbulentie zijn we hier veel te dik aangekleed gestrand. Net voor vertrek keek ik eventjes naar de weersvoorspellingen voor Foshan. Iets wat ik thuis nooit doe. Er komt wat er moet komen. Je kan er toch geen greintje aan veranderen dus best aanvaarden wat je niet kan niet veranderen. En dat is niet alleen voor het weer zo. Plus het feit dat ze er meestal kilometers naast zitten heeft me jaren geleden doen besluiten noch weer- noch nieuwsberichten te beluisteren. Nieuwsberichten omdat die toch gekleurd zijn. Iedere verslaggeving (dus ook de mijne) is gekleurd door de visie en de interpretatie van de schrijver plus dan nog eens met de visie en de interpretatie van de lezer. Enfin en daarbij nog es het feit dat het altijd slecht nieuws is dat verteld wordt pas ik. Wie staat er nu in godsnaam op met een klokradio? Tuut Tuut Tuut ... wakker worden met het nieuws: "vannacht werden ...." en dan hoor je een reeks misdaden, rampen, falende beursnotities, etc etc etc. Neen geef mij maar een "wekker" met een zacht klingelend boeddhistisch gongetje of nog veel beter een straal oranjegele ochtendzon die langzaam over je gezicht glijdt of tjilpende vogeltjes die kwetteren over de schuilplaats van dikke wormen en vette glimmende rupsen. Soit waar was ik gebleven ... Doha airport veel te dik gekleed ... juist ja omdat ik gezien had dat net als wij aankomen in HongKong de aangename temperaturen de dieperik induiken. Dus wollen truien, dikke sokken en comfortabele laarzen om lekker warm HK te trotseren. Maar we hadden effe de 8 uur transfer in Doha niet meegerekend. Puffend en zwetend na een vrij lange rechtstaande en overvolle busrit stappen Olivia en ik de veel te drukke transferterminal binnen. "Waar is er een rustig plaatsje" zucht Olivia. Ik ben blij dat ze net als ik graag de stilte en de rust opzoekt. We vinden de stille ruimte waar uitgerekend daar airco veel te koude lucht blaast en de warme truien, warme sokken, comfortabele laarzen en het wollen dekentje niet voldoende lijken om goed te slapen. Maar Helena gaf bij mij al meerdere malen de cursus "De kracht van de Gedachten" en deze zet ik dan als troef in: "ik heb het lekker warm en slaap als een doetje" en het werkt ! ! ! Net als de niet-langer-dan-één-minuut-durende-turbulentie-wet. Op één van mijn eerste reizen naar China had mijn zoon Simon mij eens vrij vroeg, omdat hij toch moest passeren in Zaventem, afgezet. Ik had een zee van tijd en slenterde de taxfree zone af. Ik zag een wegwijzer naar de gebedsruimtes op de bovenverdieping. Spiritueel geïnteresseerd zijnde verkende ik de verschillende ruimtes. In de Katholieke ruimte viel mijn blik meteen op een grote tekening waarop de engel Rafaël, beschermengel van de de reizigers, een dubbeldekkervliegtuig draagt. Die tekening sprak mij enorm aan en is me altijd bij gebleven. Telkens als ik de eerste tekenen van turbulentie voel of als de purser ons tot 'fasten seatbelts' aanmaant vanwege komende turbulentie, haal ik de tekening in mijn hoofd naar boven. Ik roep de engel Rafaël aan en ik zie hem letterlijk het vliegtuig doorheen het turbulente gebied dragen. Ik kijk dan even door het raampje, wuif naar hem overgelukkig dat hij bij ons is en bedank hem om zo goed voor ons te zorgen. Ik krijg steevast een knipoog terug ter bevestiging van onze vriendschap en goede verstandhouding. Engelen zijn heel groot en het is een fluitje van een cent om een vliegtuig te dragen. En ze doen dat ook graag. Soms zijn er met meerdere engelen die gewoon meevliegen of een handje toesteken. Erg prettig om te zien. Maar meestal zien de mensen ze niet. Kinderen daarentegen zien ze heel zeker wel. En het werkt ! ! ! Mijn zoon Elias die voor zijn modellenwerk de hele wereld afreist, klaagde eens over de vele turbulentiemomenten. Ik vertelde mijn verhaal en nu doet hij hetzelfde. En ook hij bevestigt dat het werkt. Hij schreef eens op facebook: 'jammer voor alle andere vliegtuigen maar de engel Rafaël was bij ons!'. Net voor vertrek toonde ik de tekening aan Olivia. Engel Rafaël krijgt er followers bij! Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-31991623961523122272012-08-28T21:17:00.000+08:002012-11-23T21:01:44.014+08:00Terug naar Taiwan
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdY2RFsCeN1d5loYkNzd0usFH_I6e2xXOzWzhX0x29dnFxfZLq9m8vLbBWfcQhoLyNs0siBdCDalp5zdRojHfVmm3UZHYA9tcFndH358iKRQQ07s9NHiL8QZcNRkogi38Iojlc5q5yo-FL/s1600/IMG_1466.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdY2RFsCeN1d5loYkNzd0usFH_I6e2xXOzWzhX0x29dnFxfZLq9m8vLbBWfcQhoLyNs0siBdCDalp5zdRojHfVmm3UZHYA9tcFndH358iKRQQ07s9NHiL8QZcNRkogi38Iojlc5q5yo-FL/s320/IMG_1466.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5782456652573249202" /></a>
Hier zijn we dan weer. Ik moet mijn teksten schrijven in Word want blogspot is in China geblokkeerd, evenals facebook. Controle, dat is het enige waar China mee bezig is. Soit. Ik ben dus weer op weg naar Taiwan. Momenteel zit ik tussen schreeuwerige Chinezen die dus ook naar Taiwan gaan ...
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq2EXC8WEEGHyXApz8UMNioUUzoImA9dXPpFtEnHz6noKKSYDtxW3FQdDyYNFJu0jmOxbT78Kt5G06X7jr4lPWoMiyOFmNmnQE-_Q5SSRyequi7JuKpEI9suRoszEB8CJL3ZJ4CVlnI03Z/s1600/IMG_0906.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq2EXC8WEEGHyXApz8UMNioUUzoImA9dXPpFtEnHz6noKKSYDtxW3FQdDyYNFJu0jmOxbT78Kt5G06X7jr4lPWoMiyOFmNmnQE-_Q5SSRyequi7JuKpEI9suRoszEB8CJL3ZJ4CVlnI03Z/s320/IMG_0906.JPG" /></a></div>
Waar was ik gebleven ... ooo ja we gingen dus naar de theevelden van Mr. Lei en sister Lin. Het was laat in de avond toen we er aan kwamen want het is een hele rit van Xiamen naar hun theevelden. Sister Lin kwam aan gelopen en vloog direct in mijn armen. Dit is buitengewoon voor Chinezen daar zij eigenlijk zelden gevoelens tonen en zeker geen lichamelijk contact willen. Heel zelden krijg je een hand. Een omhelzing is dus haast niet denkbaar, een zoen helemaal niet. </br>
We proefden de laatste pluksels van de zwarte thee omdat we van de zwarte beter slapen zeggen ze. We worden in het dorp naar het 'hotel' gebracht. En we krijgen er elk onze eigen kamer. De volgende ochtend komen we alle vier met piepkleine oogjes uit onze kamer. We hebben blijkbaar alle vier te weinig geslapen. Teveel muggen, te luidruchtige mensen op straat, te hard bed. Als ik woelend op mijn uurwerk keek zag ik 3.17 hoorde ik nog valsklinkende karaoke of luidruchtig gebabbel.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFwGFnCSWUJHRO40N9MKSXSMbVs9UHUIcdgDeJiWN_QNj01dgKHZ6IS5IMcSPw9hAP3a2EcDNaQgun8KyUhpXIVR0RWeo_DAQF1Y_go8iGp5bufU6CcA1gusPbuyYL5oC6rNB_NhTag4W2/s1600/IMG_1015.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFwGFnCSWUJHRO40N9MKSXSMbVs9UHUIcdgDeJiWN_QNj01dgKHZ6IS5IMcSPw9hAP3a2EcDNaQgun8KyUhpXIVR0RWeo_DAQF1Y_go8iGp5bufU6CcA1gusPbuyYL5oC6rNB_NhTag4W2/s200/IMG_1015.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5782460540151078658" /></a>
We rijden met de jeep naar de theevelden moeizaam de hobbelige berghelling op. De weg heeft serieus geleden onder de typhoonregens. Diepe putten van stromend water en zelfs hier en daar weggespoelde bermen die ze met takken, bladeren en stenen hebben 'gerestaureerd'. Verstand op nul is de beste methode. Maar eens op de velden kan ik eindelijk weer ademen.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd1mjxd9NH7lcBMOvWeUl0Mx9287WTSCEL55e7YvZErHenBnTHIbtcTVcT81puqX4zVpFJjLUlopd_zy13HZcEA4W12i2LbSmHMcQpgPhJ4ArK18vnKxAkHvO8KqaxVJvVrcWsH15YS3L4/s1600/IMG_0995.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 133px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd1mjxd9NH7lcBMOvWeUl0Mx9287WTSCEL55e7YvZErHenBnTHIbtcTVcT81puqX4zVpFJjLUlopd_zy13HZcEA4W12i2LbSmHMcQpgPhJ4ArK18vnKxAkHvO8KqaxVJvVrcWsH15YS3L4/s200/IMG_0995.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5782459480380457474" /></a> Het uitzicht, de thee, de bergen, de bomen, de bloemen, de vlinders, ... alles is in complete harmonie en ik ben gelukkig. Terwijl Mr. Lei alles uitlegt aan het koppel uit Beijing voel ik me al zo thuis dat ik gewoon rondslenter en op een idyllische plek ga mediteren. Ik ken mijn weg hier al. In april nam Mr. Lei ons mee naar zijn nieuwe projecten. Iets wat hij maar zelden laat zien, wist Mark, mijn vertaler te vertellen. En ik voel alweer: ook hier ben ik familie.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg84VXlzR0mH7Mfeb-XyPd2e2Q-20lR_3p8CuNBlcF8MLt6iG_o510de05FH-iHsf9YW5-uaSNNbmdJQ4__0rLMN8PPyzQFqtx36wtxO0qFclEi38EuaQCKz_FuEzsem6RF-NKMleoFo65f/s1600/IMG_1094.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg84VXlzR0mH7Mfeb-XyPd2e2Q-20lR_3p8CuNBlcF8MLt6iG_o510de05FH-iHsf9YW5-uaSNNbmdJQ4__0rLMN8PPyzQFqtx36wtxO0qFclEi38EuaQCKz_FuEzsem6RF-NKMleoFo65f/s200/IMG_1094.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5782462855974400978" /></a> We komen bij de pluksters aan. Zorgvuldig worden de theetopjes geplukt voor de herfst Tie Guan Yin. 'Zomer' denk je alvast doch voor hen is dit de herfstpluk. Die bestaat uit twee oogsten: oogst 1 van ongeveer 15/08 tot 15/09 en dan oogst 2 van ongeveer 01/10 tot 31/10. De lentepluk daarentegen bestaat slechts uit één oogst namelijk ongeveer van 15/04 tot eind mei.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9DJdXJfjLZBJNyH-xUlfBo0Kdf7J9QWhOXaQTZy5k3WfvSu_zPGT_pappouPXQLJydlfMBFYrhidJ__hi49q3y8jyVc42ArCpr9db9FwEVSFg3RwCym6HtJiP9W86uy2gVjJNzLLK8CID/s1600/IMG_1047.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9DJdXJfjLZBJNyH-xUlfBo0Kdf7J9QWhOXaQTZy5k3WfvSu_zPGT_pappouPXQLJydlfMBFYrhidJ__hi49q3y8jyVc42ArCpr9db9FwEVSFg3RwCym6HtJiP9W86uy2gVjJNzLLK8CID/s200/IMG_1047.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5782461814989283682" /></a>
Iets verder beneden het theeveld horen we een motor aankomen. Het is de man met het middageten. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvLfITygqWWXF8EacYUErmT1YIZd2ySRzPcxsH7kMuQVza2z_LoQ1O6Ir0mSuA_hHvly7IxsgKdZRov6jZxekiSbTxDNK5ZwHGPEmnPohNg33fpfIHQV3Hfc0iJyLPVcp5yCOWEZuTFVjA/s1600/IMG_1120.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 133px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvLfITygqWWXF8EacYUErmT1YIZd2ySRzPcxsH7kMuQVza2z_LoQ1O6Ir0mSuA_hHvly7IxsgKdZRov6jZxekiSbTxDNK5ZwHGPEmnPohNg33fpfIHQV3Hfc0iJyLPVcp5yCOWEZuTFVjA/s200/IMG_1120.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5782463669437427826" /></a>Twee grote kookpotten hangen weerszijden aan zijn motor. Maar terwijl we kijken hoe hij de kookpotten losmaakt zien we in de verte hevig typhoonregens afkomen. De pluksters binden grote plastiek vellen om hun lichaam. We weten nooit welke richting typhoons uitgaan. Maar dan ... naarmate het donkerder wordt hoor ik plots een paniekerig geroep en snellen alle pluksters de berg af. Ook Mr. Lei roept naar ons direct naar de jeep te komen. De weg is veel te gevaarlijk zegt hij als het regent. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7TkFAVhBH2UgCTlxyN5ydcBCmg9wWOMMXXidNudPEueQ8hli06tdV8ENccCln74Adr-OvZZ9STDFY3y6gtjYpOjySBEUvM6MN6aAYkEfKddNvxLDatKmRbLrl4tUJ6uk1513of20M82Pa/s1600/IMG_1132.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7TkFAVhBH2UgCTlxyN5ydcBCmg9wWOMMXXidNudPEueQ8hli06tdV8ENccCln74Adr-OvZZ9STDFY3y6gtjYpOjySBEUvM6MN6aAYkEfKddNvxLDatKmRbLrl4tUJ6uk1513of20M82Pa/s200/IMG_1132.JPG" /></a></div>
De chauffeur stuurt behendig de jeep over de zachte en zwaar geteisterde aarden weg de helling af. De eerste druppels groot als knikkers spatten op het stoffig venster open en al gauw kunnen de schokkende ruitenwissertjes de stroom niet meer tijdig wegwissen. De putten vullen zich vervaarlijk met water. De chauffeur is dit gewoon. Hij stuurt zo goed hij kan de jeep door het gladde slib. Ik kijk naar buiten maar zet alweer verstand op nul. Het heeft geen zin angstig te zijn voor de ravijn ... of je angstig bent of niet: de ravijn is de ravijn en de weg is glad ... met angst los je dat probleem niet op. Alleen hoop dat de chauffeur zijn behendigheid beheerst en dat de jeep zijn commandes uitvoert. De rest is de grilligheid van de natuur waar je niks kan aan veranderen. Ik herinner mij de spreuk: aanvaard wat je niet kan veranderen, verander wat je wel kan veranderen, maar vooral heb wijsheid om het onderscheid te maken tussen deze twee. Vaak willen we veranderen wat we niet kunnen veranderen of blijven we bij de pakken zitten bij wat je kan veranderen. 'Ik kan niet' is vaak een verkeerde uitspraak die meestal 'Ik wil niet' inhoudt ... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjazaUCT0pavZoAo4AFhyphenhyphenNbi__s5ZPYsTYHde1xawXy59eRehQjswNjQD1RKHfNQQvxolhIUQzZ8swswU8FhJnKo7W6D0T56sriPw_FpMg2TliqnSdu-vl-dC4LALKWKdPu-mH4-DpIaB44/s1600/IMG_1171.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjazaUCT0pavZoAo4AFhyphenhyphenNbi__s5ZPYsTYHde1xawXy59eRehQjswNjQD1RKHfNQQvxolhIUQzZ8swswU8FhJnKo7W6D0T56sriPw_FpMg2TliqnSdu-vl-dC4LALKWKdPu-mH4-DpIaB44/s320/IMG_1171.JPG" /></a></div>
In de 'fabriek' zijn ze naarstig bezig de verse Tie Guan Yin aan het verwerken. Het is verbazend te zien hoeveel werk het vervaardigen van deze thee vergt. Ik ben eens te meer vol bewondering. Een kleine hoeveelheid wordt wel tot 10 keer na elkaar in een doek opgerold, terug ontrold en kort verhit. Er zijn verschillende theemeesters en ieder doet het op zijn manier. Zo is er per meester een ander lot. Met sister Lin ga ik ze één voor één proeven. Jij bent een proefwonder zegt ze, en ze schrijft al mijn opmerkingen op. Het is overduidelijk voor mij: het ene lot ruikt overheerlijk naar witte frêle bloemen en smaakt heel subtiel maar toch vol, terwijl het ander lot nergens naar ruikt en veel te bitter is om te drinken. Sommige loten worden beter met één maand rijpen, zegt sister Lin. Het is voor mij de eerste keer dat ik zoiets meemaak en ben dan ook heel vereerd dat mijn smaak de kwaliteit van hun loten helpt bepalen. Bij haast iedere opmerking die ik geef steekt ze haar duim op. 'Je bent ongelooflijk' laat ze via Mark weten. Ik ben blij en word voor de zoveelste keer bevestigd dat mijn smaakdetectie goed is. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmyBXi18J3VGzd1aOzkjZ22RMIxYbCJUfnD3r2N-F_HWigzVFnq9Yx-lUx1_FeH-9IxGqQeRQCuqHZYTqktR2TYWWt7zIM8OB_OXaVSdwHPVq10KMgFVS51b-LwjkwqGvB5pUx6xH1K244/s1600/IMG_1358.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmyBXi18J3VGzd1aOzkjZ22RMIxYbCJUfnD3r2N-F_HWigzVFnq9Yx-lUx1_FeH-9IxGqQeRQCuqHZYTqktR2TYWWt7zIM8OB_OXaVSdwHPVq10KMgFVS51b-LwjkwqGvB5pUx6xH1K244/s320/IMG_1358.JPG" /></a></div>
De volgende dag maken Mark en ik een wandeling door het dorpje. Iets wat ik de vorige keren ook al wou doen maar wegens tijdsgebrek nog niet had kunnen doen. De mensen zijn supervriendelijk. Slechts uiterst zelden komt er hier een westerling zodoende ben ik bekijks en gesprek van de dag. Ik kan mooie plaatjes schieten, maar sommige mensen staan toch liever niet op de foto. Maar handig en vlug als ik soms kan zijn, staan ze er al op voor ze neen wuifden. Als ik hen dan de foto toon slaan ze op mijn arm 'stout stout stout' en lachen hun kapotte tanden bloot.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrh994YUQLD_w_gSVhzqQSKAiTRyR7vEkLkBfArUYXc8TAhpwrgJu8UZLuY1SwDI6Xq8_bH3-5u_fmJZORNMpigbp_nQxZjuA4nA0Tz3PpuFIBU-3GeCmQdcM5H5w3t6ff-5rTC8rzVyLk/s1600/IMG_1239.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrh994YUQLD_w_gSVhzqQSKAiTRyR7vEkLkBfArUYXc8TAhpwrgJu8UZLuY1SwDI6Xq8_bH3-5u_fmJZORNMpigbp_nQxZjuA4nA0Tz3PpuFIBU-3GeCmQdcM5H5w3t6ff-5rTC8rzVyLk/s320/IMG_1239.JPG" /></a></div>
Even later ben ik met mijn zoon Elias online. Hij zit al twee maanden in Tokio voor modellenwerk. Hij acteerde ook al in enkele TVcommercials. Maar hij krijgt schoontjes genoeg van Azië. Gelukkig mag hij volgende week via Moskou naar Parijs, om dan van Parijs via Finland naar New York te vliegen waar hij drie maand de catwalk en modecastings gaat stelen. Als ik aan de dochter van sister Lin en aan de andere jonge meisjes foto's van Elias op internet toon, slaken die de ene bezwijmende kreet na de andere. Ik heb gelukkig enkele foto's bij van hem en kan die uitdelen. Overgelukkig nemen ze die met beide handen aan. Maar toch vragen ze of ik de volgende keer gesigneerde exemplaren wil meebrengen. Als ik vertel dat er in China drie fanclubs van hem zijn, surfen ze prompt het net op en schrijven zich meteen als lid in met de boodschap dat Elias' moeder voor hun neus zit. Hilarisch. Sommige fans willen al meteen naar de theefabriek komen! </br>
In de namiddag staat zwarte thee op het programma. Ook hier weer hetzelfde verhaal: verschillende meesters, verschillende smaken. Afhankelijk van het kneuzen, de tijd tot oxideren, de verhitting en het drogen krijg je heel verschillende smaken en geuren. Interessant! Ik wist dat grond, zon, regen, klimaat, meststoffen, sproeistoffen, plukmoment, ... de smaak bepaalt, maar had nog nooit zo stil gestaan bij het verwerkingsproces. Hetzelfde lot wordt verdeeld over verschillende theemeesters en door een paar minuten verschil of een paar graden variatie krijg je immense smaakverschillen. Ik heb weeral veel bijgeleerd.</br>
Met verkneukeld plezier koop ik thee aan, benieuwd wat mijn klanten van deze nieuwe loten zullen vinden. Ik vertel aan sister Lin dat ik net een mail had ontvangen van Hilary Ackers (een vriendin en bekwame recensente over alle goeie geneugten van het leven met als hoofdthema lekker eten en drinken voor onder andere het NRC Handelsblad een opzienbarende krant in Nederland – Hilary was één van mijn eerste Nederlandse theeleerlingen die mijn professionele inleiding tot theesommelier volgende in Rotterdam bij www.theeconnaisseur.nl) waarin ze de organische Tie Guan Yin als “goddelijk” omschrijft. En dat is ie ook! Sister Lin bloost. Als het moment van vertrekken is aangebroken kan ze mij niet loslaten en smeekt om zo snel mogelijk terug te keren. En dat zal gebeuren! Alleen hoop ik dat mijn kinderen de volgende keer mee zullen zijn.</br>
Die avond reizen we terug naar Xiamen city. Ik ben stil. Ik hou niet van de steden in China. Alhoewel Xiamen een vrij open stad is, kan ik me toch niet goed voelen. Ik krijg weer een kramp gevoel op mijn borst en voel een wurggreep die mij de adem beneemt. Als ik tegen mezelf zeg: 'it's all in the mind' adem ik dieper, maar de stank is niet te dragen. Net of je in een ondergrondse garage staat waar alle auto's op hetzelfde moment hun motor aansteken. Neen geef mij maar mijn theevelden.</br>
Mr. Lei boekt voor mij en het koppel uit Beijing een luxehotel. Ik geniet. Eindelijk weer een propere badkamer zonder schimmel, een propere douche en een zacht bed met propere lakens en airco ! ! ! Want de hitte is in augustus in Xiamen bijna niet te dragen. We worden die avond uitgenodigd in een klasserestaurant waar enkel zeevruchten geserveerd worden. Ik zet mijn verstand op nul en eet schelpdieren en nog nooit geziene slakjes. </br>
De volgende dag bezoeken we de universiteit. Ik ga daar graag. Dit is de enige plek in de stad waar ik me goed voel. Ik ga er naar 'mijn' kapper en laat mijn haar knippen. Hij knipt het veel te kort maar het kan weer groeien zegt hij laconiek. We proberen een gebrekkig gesprekje in het Engels te voeren en als ik vraag, overtuigd zijnde dat hij gay is, hoe oud zijn boyfriend is, lacht hij vrouwelijk mijn vraag weg. Girlfriend zegt hij. Oeps, ik die probeer niet te oordelen ben weer deftig bezig!</br>
Middag. Het is veel te heet. Het koppel is gaan slapen, zegt Mark, 'to hot'. Ik vind dat een wijze beslissing en zoek ook mijn heerlijk bed in een gekoelde kamer op. Daar ik geen zin heb om rond te lopen in de stad blijf ik op mijn kamer en schrijf een paar bladzijden voor mijn tweede boek. We worden weer uitgenodigd door Mr. Lei alweer in een zeevruchtenrestaurant, logisch want Xiamen ligt aan de zee, maar dit keer op topverdieping van ons hotel. Het restaurant is een grote cirkel met rond-om-rond glas. De tafels staan in een cirkel aan de panoramische vensters opgesteld op een draaiende schijf. Zo krijgen we tijdens ons maal een 380° zicht op de stad vanop het 35ste verdiep. Ik prop mijn maag weer vol met kronkelend gedierte en kan deze keer met moeite soms de walging wegduwen. Gelukkig staan er ook wat groenten vandaag op het menu en kan ik het glibberig spul met 's velds kostbaarheden wegslikken. </br>
En vandaag zijn we dus na een bezoek en aankopen van theebekers en andere theespullen in de wholesalemarket richting Taiwan vertrokken. Ik reis met twee overgelukkige mannen mee. Mr Yang en Mark. Mark gaat voor de allereerste buiten China. Hij is gespannen en kan met moeite zijn lach onderdrukken. Op de boot tot Kinmen zegt hij herhaaldelijk dat hij droomt. Op het vliegtuig naar Taipei is hij echter stil. Eens in de luchthaven kijkt hij verbaasd rond. Wat is het hier proper, rustig en stil, zegt hij haast fluisterend. 'Begrijp je nu waarom ik zo'n moeite heb met China?' vraag ik hem. Met mond open en gulzig rondkijkend beaamd hij mijn vraag met lang en traag geknik. We nemen een taxi naar het treinstation. 'I like Taiwan' zegt hij als hij van de rustige straten, de weinige mensen en van het kalm rijden van de taxi geniet, 'the people are so friendly and speak so softly'. Met grote ogen bewondert hij het station. Als ik vertel dat in België bijna al onze stations zo mooi zijn, begrijpt hij voor het eerst echt mijn afkeer voor de vuiligheid en de stank in China volledig. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxJ9Fzt8rwA-k6MM7Ufw_98IQZUwvggW2jnNXZujEllmjilQ5ql6hmRa_XA3GUihJpR5rYEpTJEFF6dqrOLAsBw-DxmduLu0SshJetq_eLy9FvZzMX1shJS1VOt56_-x3k9SNaOF0mYOm1/s1600/IMG_1469.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxJ9Fzt8rwA-k6MM7Ufw_98IQZUwvggW2jnNXZujEllmjilQ5ql6hmRa_XA3GUihJpR5rYEpTJEFF6dqrOLAsBw-DxmduLu0SshJetq_eLy9FvZzMX1shJS1VOt56_-x3k9SNaOF0mYOm1/s320/IMG_1469.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5782457737768639362" /></a>
Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-86504149885223456812012-08-24T21:35:00.000+08:002012-11-23T21:12:02.506+08:00Terug in China
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFsLhz7g4RYJ0lVEfQto9X-44kqsTABJb0lM3cYr60weZq5FKKpLAlKWNarb1Ys1Qiszf7pV7d8HJK8RbNyIMKxLry0hI9zTyPbN3dOIpeT4AYn7j_3sptv_dk8aWzWggDPA0_u0m_MpMD/s1600/IMG_1249.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFsLhz7g4RYJ0lVEfQto9X-44kqsTABJb0lM3cYr60weZq5FKKpLAlKWNarb1Ys1Qiszf7pV7d8HJK8RbNyIMKxLry0hI9zTyPbN3dOIpeT4AYn7j_3sptv_dk8aWzWggDPA0_u0m_MpMD/s320/IMG_1249.JPG" /></a></div>
Ik zit in een “hotelkamer” in een klein dorpje 3u rijden van Xiamen nabij de theevelden van mijn Chinese theezuster Lin. Ja we zijn in China geraakt!
Toen we van de boot afstapten werd alles weer glashelder waarom ik een haat/liefde verhouding met China heb. De plakkerigheid, de drukte, het veel te luid praten, het agressief opdringen, de vuiligheid, de stank, ... Klinkt zeer negatief niet? Doch wat mij het eerste opviel dat de douane en pasportcontrole vriendelijk was! Dit maakte ik nog maar zelden mee in China. Niet dat de mensen niet vriendelijk zijn maar precies ofdat ze dat niet mogen zijn. Dat er teveel mensen zijn, daar valt niks aan te veranderen. Ze praten luider dan andere mensen, daarvoor gebruik ik mijn inwendige oorstoppen, het agressief opdringen voor een taxi ... jah als je met zoveel bent is de wet van de durver en de sterkste hier troef of een ander loopt met jouw broodnodige centen weg. De stank is iets waar ik niet aan wennen kan. Ik ben te gevoelig ook op gebied van geur. Dat is soms goed maar in bepaalde gevallen is dat mooi vervelend. De vuiligheid daar probeer ik naast te kijken. </br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_0PlJdWdN24ZwrNjFPO4N9bG4euWCa3mnMxpwEy3xGVKzNyjELcNypKKiUVmviAOAEISr3PlMJXkdcSUpWeoj7TSiZH3PE4sXGFUbvHp9RiSN9yq_bfW1lXQqghVWQBGlCFvqVojFQ2ym/s1600/IMG_1249.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_0PlJdWdN24ZwrNjFPO4N9bG4euWCa3mnMxpwEy3xGVKzNyjELcNypKKiUVmviAOAEISr3PlMJXkdcSUpWeoj7TSiZH3PE4sXGFUbvHp9RiSN9yq_bfW1lXQqghVWQBGlCFvqVojFQ2ym/s320/IMG_1249.JPG" /></a></div>
Maar ik ben dolgelukkig Mark terug te zien en Mr. Yang. Ik vertel het ganse Taiwanverhaal en allen kijken vol bewondering naar mijn mooie theekop gekregen van Mr. Tsung. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBOR4U2CzN5yZKzIdvlptQQwuGHl8nym_BSE2jFgV9WSeRJGh_MlQE4GITfuJU-AGjvLWLoXEXiTBsE7tFuMpyQA4xnKXpaC5L-KIO8ZMHsii4UTOUcYy3-7HTgHBSD3_I4wIujdKhNiYv/s1600/IMG_0891+%2528Small%2529.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBOR4U2CzN5yZKzIdvlptQQwuGHl8nym_BSE2jFgV9WSeRJGh_MlQE4GITfuJU-AGjvLWLoXEXiTBsE7tFuMpyQA4xnKXpaC5L-KIO8ZMHsii4UTOUcYy3-7HTgHBSD3_I4wIujdKhNiYv/s320/IMG_0891+%2528Small%2529.JPG" /></a></div>
Het feit dat ik niet naar Hualien kon, maakt me wat verdrietig maar er gebeurt niks zonder reden. Plots besef ik dat we misschien allen samen naar Master Cheng Yen in Hualien moeten gaan. Mr. Chen gaat sowieso op 29 augustus terug naar Taiwan. Dus als we nu es allen meegingen? Mark had al voor een visum gezorgd omdat hij ergens hoopte met mij mee te kunnen naar Taiwan en Mr. Yang kreeg deze morgen net zijn visum. Dus mij rest alleen mijn vluchtschema te wijzigen. Ik probeer te bellen naar ebookers. Door de typhoon heb ik een geldige reden maar bij de vriendelijk man vang ik hoe goed ik het ook uitleg bot. Alleen KLM kan beslissen zegt hij. Dus ik bel KLM. Het is geen sinecure in een bureau vol Chinezen te bellen via skype. Ze praten te luid en houden geen enkele rekening met mijn poging tot horen wat Nederland tegen me zegt of wat ik probeer uit te leggen. Maar de vriendelijke dame aan de andere kant van de wereld luistert, begrijpt en probeert mij te helpen. Ze maken een eenmalige uitzondering zegt ze, maar het zal kosten. Ik moet binnen de 24uur terugbellen en dan laten ze weten hoeveel het mij zal kosten. So cross my fingers! </br>
Mark en ik worden opgehaald door de chauffeur van sister Lin. Er zit nog een koppel uit Beijing in de auto. Ook dit is weer geen toeval. Zij zouden normaal nu niet komen en ik ben twee dagen te vroeg in China. Wat zal deze ontmoeting weer mee brengen? Ik ben benieuwd! Het leven zit vol verrassingen als je er maar voor openstaat. Ik zie het weer als de juiste mensen, op het juiste tijdstip en op de juiste plaats. How does it get any better than this ... What else is possible ... !<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcdTB60-gm5yfFmNXQwGpTQKeJpHrm4FJ8_iWtSgFEq6O7bt2_8JTYB8IV-VPZMOHarUzK1WLaT-e2hMzyPJgB2_fQP6ba57KZkIQCskine8jnKHRDj1xa6jWPatbQi12F_OLxWb_-RGaR/s1600/IMG_1068.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcdTB60-gm5yfFmNXQwGpTQKeJpHrm4FJ8_iWtSgFEq6O7bt2_8JTYB8IV-VPZMOHarUzK1WLaT-e2hMzyPJgB2_fQP6ba57KZkIQCskine8jnKHRDj1xa6jWPatbQi12F_OLxWb_-RGaR/s320/IMG_1068.JPG" /></a></div>
Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-25292629134806054972012-08-23T23:05:00.003+08:002012-11-23T23:06:27.088+08:00Het eiland Kinmen
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7r-YuvO0ENn6z52ZdeqWdXX7J3Rb4epKf0eL1t0z6movowPxrlRGZ6cSG9tjhkfkx9cGN_gx90K1nDMoKzav3-ilID3RmhPFeQyZ3lpyWGnD4ZJSlrSMv-tZc5y5_ytL92rQU6Ixn1JOr/s1600/IMG_0814.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7r-YuvO0ENn6z52ZdeqWdXX7J3Rb4epKf0eL1t0z6movowPxrlRGZ6cSG9tjhkfkx9cGN_gx90K1nDMoKzav3-ilID3RmhPFeQyZ3lpyWGnD4ZJSlrSMv-tZc5y5_ytL92rQU6Ixn1JOr/s320/IMG_0814.JPG" /></a></div>
Mr. Chen is overtuigd dat hij voor mijn safety moet zorgen. Na het bekijken van de nieuwsevolutie omtrent de typhoon en een telefoontje naar zijn dochters in het gebied waar de typhoon al zijn intrede heeft gedaan, beslist hij dat we Taiwan best verlaten. Dus ipv naar Hualien te rijden waar het stortregent en rukwinden het op straat gaan gevaarlijk maakt, rijdt hij om mijn verlangen naar een boeddhistische meester te sussen naar het klooster in Puli waar hij zijn eerste meester 20 jaar geleden ontmoet heeft. Het is een mooi klooster maar zo goed als leeg. Als hij vraagt waar iedereen is, zegt de tuinman dat ze allen aan het werken zijn op de boerderij. De boerderij zijn twee containers waar heel wat eenvoudig materiaal gestockeerd is en een gebedsruimte met theetafel. Er zijn heel wat kinderen. Allen zijn ijverig aan het werken. Eén jongetje trekt mijn aandacht. Een leuk ventje met handelingen en gelaatstrekken als Mendel. Als ik de foto's toon van Andreas, Olivia en Mendel krijg ik de ganse meute rond mij. We maken lol. Ik ben een veel te lange Westerse en dat veroorzaakt veel gegiechel en gefluister. Ik besef dat ik met mijn kinderen meer dingen moet doen. Qualitytime invoeren. En ze ook nog meer moet betrekken in mijn werk. Ik wil te vaak alles vlug vlug vlug en op mijn manier. Ik besef dat als ik meer tijd neem om met mijn kids samen te werken het voor iedereen leuk is. Het is alleen ik die in rust en kalmte met hen moet LEREN samen werken ipv eigenwijs en alles zelf te willen doen.</br> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjEC0yyuSpyDmaer0hyevvAhls_ft1idEJ16EXQrHhyphenhyphencod00lriW2ckk5ZBKZafaNOyNfCR2yGzHM5hNo6hFQtg94nrUUKYO-i2P4WFBwV8Nys_KAzQAv8mTd26grEg5WKsMODFK0qOZDF/s1600/IMG_0821.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="208" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjEC0yyuSpyDmaer0hyevvAhls_ft1idEJ16EXQrHhyphenhyphencod00lriW2ckk5ZBKZafaNOyNfCR2yGzHM5hNo6hFQtg94nrUUKYO-i2P4WFBwV8Nys_KAzQAv8mTd26grEg5WKsMODFK0qOZDF/s320/IMG_0821.JPG" /></a></div>
We worden uitgenodigd om te blijven bij het middageten. Maar eerst mag ik een gesprek met een meester hebben en vragen stellen over wat mij het meest bezighoudt. Ik sta versteld van zijn eenvoudige met fijne humor doorspekte antwoorden. Hij besluit met de stelling: "Jij moet meer regelmaat in jouw leven brengen. Eten en slapen op vaste tijdstippen dat brengt rust! Zoals nu ... etenstijd ! ! !" En alweer besef ik: hij heeft gelijk!</br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoES_qMEDdoeRzQ1wGsL8AP5BMz9c3vzB1WdgwT8QmSiF5EEP68xesruNUx1TlmGZH1RLxcBmt5lZoG7vMyjsaIEfd3xfSMB903nResqB2v5-z6l2KNLOD1JpnJ_VM5pwcEg7ZgyxcH7o4/s1600/IMG_0838.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoES_qMEDdoeRzQ1wGsL8AP5BMz9c3vzB1WdgwT8QmSiF5EEP68xesruNUx1TlmGZH1RLxcBmt5lZoG7vMyjsaIEfd3xfSMB903nResqB2v5-z6l2KNLOD1JpnJ_VM5pwcEg7ZgyxcH7o4/s320/IMG_0838.JPG" /></a></div>
Ik ben diep gelukkig en voel hier een energie dat ik maar zelden gevoeld heb. Taiwan is een sterk energetisch eiland. De mensen zijn er rustig en vriendelijk. Ik heb helemaal geen zin om naar China te gaan. Ik smeek Mr. Chen om hier te mogen blijven maar mijn smeekbede wordt vriendelijk weggewimpeld. Als we richting luchthaven rijden, weet ik 'ik kom hier zeker terug!' </br>
Het vliegtuig naar Xiamen halen we niet meer dan maar het vliegtuig naar het eiland Kinmen net voor Xiamen. Het is wel het voorlaatste vliegtuig. Daarna wordt alle luchtverkeer afgesloten wegens te felle wind. Ik kijk mijn ogen uit. Een oud militair vliegtuig met twee schroeven staat ons op te wachten. Katie slaakt een kreet van angst "This plane is from army and the flight is always horrible" Leuk, denk ik bij mezelf onderstreept door rukwinden die mijn rok omhoog blazen en bomen neerbuigend heen-en-weer doen slingeren. "I will sleep immediatly. I'm so afraid" zegt ze. Slik. Maar ik verzeker haar dat zo'n kleine vliegtuigjes meestal zeer zacht glijden door het ruim. "Nooooo I know this is not true". Ook als ik zeg dat door mijn aanwezigheid de vlucht anders zal zijn, kijkt ze me bespottend aan. We taxiën richting landingsbaan. De motoren daveren in de oren en hopla daar gaan we schokkend en waggelend de lucht in. Katie drukt haar hoofd diep in het kussen, haar ogen stevig dichtgeknepen. Stilletjes smeek ik aartsengel Michaël om het vliegtuig te dragen. In Zaventem is er een mooie tekening in de Katholieke kerk op de bovenverdieping waar de engel Michaël, blijkbaar patroonheilige van de piloten, een vliegtuig zorgvuldig ondersteunt tijdens een vlucht. En het helpt. Na een heuse klimmende bocht wordt het vliegtuig stabiel en glijden we kilometers boven een bruisende en schuimende zee richting Kinmen. Ik raak geïnspireerd door het zien van zoveel zee en schrijf een mooie bladzijde voor mijn volgend boek. </br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp-A9bTZisLplVdm08W5p_rBugA5PQQWGN9ZrC8oEpJ1dFPs-93jiPeQLz_m6lRtKGLT6EQ_yXdmkDDf34YNR2GeGfeO8XrFT7stErm0hrYh29RGB6ARP-lS1TFGpDzPfjxHTh3ZuI06yp/s1600/IMG_0860.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp-A9bTZisLplVdm08W5p_rBugA5PQQWGN9ZrC8oEpJ1dFPs-93jiPeQLz_m6lRtKGLT6EQ_yXdmkDDf34YNR2GeGfeO8XrFT7stErm0hrYh29RGB6ARP-lS1TFGpDzPfjxHTh3ZuI06yp/s320/IMG_0860.JPG" /></a></div>
Na een zachte landing zien we op een nieuwsflash dat de typhoon zich gedraaid heeft en ipv van dwars het Zuidelijke punt van het Taiwan te kruisen is hij nu gesplitst en er razen nu twee windgekken helemaal van Zuid naar Noord over het eiland. Dit wordt erg! Gelukkig dat Mr. Chen besloot om weg te gaan. Maar ik denk aan al de mensen die daar nu nog angstig in hun huizen opgesloten zitten. Mr. Chen wil onmiddellijk de reis verder zetten met de boot richting Xiamen maar de boten varen niet. Hopelijk morgenochtend wel. Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-40679995130057427782012-08-22T23:20:00.002+08:002012-12-28T07:10:30.338+08:00Over theepotten, spirituele verhalen en een naderende typhoon<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQH8nQDeEYWdifZ1hgUfaQmeEgThJ5S3PxJ1PuHpssRgEMjaipRNueIXPmaLsjwhZDsmYLY4KlZLy1gU4PrlBnOTuRDgycgPOWEP7knq88gVHflIIDUbZYyht8nUjS3R3UjyqQLsw_9RcQ/s1600/IMG_0666.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQH8nQDeEYWdifZ1hgUfaQmeEgThJ5S3PxJ1PuHpssRgEMjaipRNueIXPmaLsjwhZDsmYLY4KlZLy1gU4PrlBnOTuRDgycgPOWEP7knq88gVHflIIDUbZYyht8nUjS3R3UjyqQLsw_9RcQ/s320/IMG_0666.JPG" /></a></div>
Dit is alweer een zeer spirituele reis.</br>
Ditmaal is mijn 'hotel' een lodge met alleenstaande houten huisjes. Overal zijn vijvertjes en walletjes omzoomd met de prachtigste en welriekenste bloemen. Er is een zwembad met 'fris' water en een zwembad met vrij heet hotspringwater. In mijn lodge heb ik een natuurstenen groot bad waar je gemakkelijk met twee kunt inzitten. Zucht. Het is hier zo romantisch. Roze lakens met rozen erop geborduurd. Zucht. Een lieftallig zithoekje. Zucht. Ach man ... een lief ontbreekt mij ... anders bleef ik hier graag een paar dagen lekker met zijn tweetjes genieten. Doch ... zucht ... Soit er is wat er is maar hier voel ik er is wat er niet is ... Maar kop op! Ik geniet van al het moois en hou een romantische date met mezelf! Lekker badje laten vollopen, genieten van het hotspringwater, genieten van de roze lakentjes, genieten van de prachtige bloemen en natuur als ik door het kamerbrede venster kijk. Ik ben een dikke gelukzak ! ! ! Gelukkig heb ik ook veel schrijfwerk. Mijn hoofd tolt van de inspiratie: ik wil schrijven, schrijven, schrijven! Ik begrijp zeer goed dat sommige schrijvers zich terugtrekken in de natuur of in een klein hutje weg van alle drukte om te schrijven. Ik wil genieten van wat ik meemaak en niet kniezen om wat ik mis. Ik maak veel te mooie dingen mee en weet dat er nog mooie dingen komen ! ! ! “How can it be better than this? What else is possible?” Zijn zinnetjes die ik sinds één week geleden leerde aan Mik Bijleveld in Slappeterp en die ik zeker elke morgen maar zeker bij minder goeie momenten begin te stellen aan het Universum. Zelfs nu, nu ik een ongelooflijke reis alweer meemaak stuur ik deze vragen het Universum in.</br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinxF2hSJ6GwSLYS5apIJk-nhwxi4DoTNlO9ls5Wi5ySYVnUEjhwLytks_4PJbSOL3-MaUGcqg973oRaDXAA5clIFFgUQWLLR2PPegewITLiz9SgUf61kuXNzLqrU2fWw8hcpou4nV57BPf/s1600/IMG_0708.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="133" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinxF2hSJ6GwSLYS5apIJk-nhwxi4DoTNlO9ls5Wi5ySYVnUEjhwLytks_4PJbSOL3-MaUGcqg973oRaDXAA5clIFFgUQWLLR2PPegewITLiz9SgUf61kuXNzLqrU2fWw8hcpou4nV57BPf/s200/IMG_0708.JPG" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgI_kd0eGLs-UNzsEZ-uWdqH30nPB8StfYUKgP7eUNf_nY4pxsNZKrfAQB9VsoG9POARGnehsqcbcIEzRL2Yx1L0rxSaoPjp07XUHACiENkXdsZspgfWXxFLCeQDLBAzkVWtnOyNcc4jme2/s1600/IMG_0714.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="133" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgI_kd0eGLs-UNzsEZ-uWdqH30nPB8StfYUKgP7eUNf_nY4pxsNZKrfAQB9VsoG9POARGnehsqcbcIEzRL2Yx1L0rxSaoPjp07XUHACiENkXdsZspgfWXxFLCeQDLBAzkVWtnOyNcc4jme2/s200/IMG_0714.JPG" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCiX1Y7L2j1d-ph9CjmSs45FrtdqGOQHd-6rg0-tw3fQa6H6GsCoAAm0w5dpPndsmiDSiRgyQfRRaz40LytwukaxPimks9EDPs3K2cKzI4kysmN8aVm6O_ZFgyVoppol2gGlH-6DAPrVhR/s1600/IMG_0718.JPG" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="133" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCiX1Y7L2j1d-ph9CjmSs45FrtdqGOQHd-6rg0-tw3fQa6H6GsCoAAm0w5dpPndsmiDSiRgyQfRRaz40LytwukaxPimks9EDPs3K2cKzI4kysmN8aVm6O_ZFgyVoppol2gGlH-6DAPrVhR/s200/IMG_0718.JPG" /></a></div>
We rijden naar Mr. Sung zijn huizen en ik bewonder zijn prachtige architecturale vondsten in zijn speelse maar doordachte en uiterst praktisch ingerichte bouwwerken. We vertoeven een hele tijd in zijn houten huisje in het bos. Het is prachtig.</br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhry-yEje09OjgIEYRUm4GwosC9buNN8KzCgRdItrQjxQb6IDJlVdQHGvz_I99XQ2_e2ICf2S9NvjljLBRva8civx8r8xsuEiBRaYt-kyBS7Ve0DLeBun9AJPRFoCysaVRp7PTLzGZQv2fB/s1600/IMG_0740.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhry-yEje09OjgIEYRUm4GwosC9buNN8KzCgRdItrQjxQb6IDJlVdQHGvz_I99XQ2_e2ICf2S9NvjljLBRva8civx8r8xsuEiBRaYt-kyBS7Ve0DLeBun9AJPRFoCysaVRp7PTLzGZQv2fB/s320/IMG_0740.JPG" /></a></div>
Na deze verademing rijden we naar Mr. Lin, de pottenbakker. Mr. Lin ontdekte oude theekoppen uit de Sungdynastie. Een ambacht die al meer dan 800 jaar niet meer uitgevoerd werd. Het kostte hem 12 jaar om de techniek op punt te zetten om de koppen te bakken volgens dit eeuwenoude procedure. Deze potten zijn dan ook allemaal juweeltjes. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV7YkiriYhOHybwcsp1T1goxPUiskLJshjhdX5lpBolIXDWHX8ZjVoEhFFtFuz6QW4_hIUjRmyUKUXBbHo6dnmVBHJtICT9l-l_Y0g9ejgAujeXOerVwlAlmmu27Rjf_apddHJ4KaXVoGn/s1600/IMG_0758.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV7YkiriYhOHybwcsp1T1goxPUiskLJshjhdX5lpBolIXDWHX8ZjVoEhFFtFuz6QW4_hIUjRmyUKUXBbHo6dnmVBHJtICT9l-l_Y0g9ejgAujeXOerVwlAlmmu27Rjf_apddHJ4KaXVoGn/s320/IMG_0758.JPG" /></a></div>
Ondertussen komen ook Mr Xie met zijn vrouw en dochter aan en zitten we met zijn allen als één grote familie aan de theetafel uit de prachtige theekoppen van Mr. Lin te slurpen. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie1dG0pOi6Z-en4_OB_WEXJdPmLyehFUoIFRt2kLU7oOFsDjE0Lalw7FkeovPcorWc1MJavKfiZODEbIz0GVRI9dvH0iIpQF5CjVvE-HOsiYeGNqwLf__uk9Wkn5Jet7YkCS4UW0RL0-87/s1600/IMG_0762.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie1dG0pOi6Z-en4_OB_WEXJdPmLyehFUoIFRt2kLU7oOFsDjE0Lalw7FkeovPcorWc1MJavKfiZODEbIz0GVRI9dvH0iIpQF5CjVvE-HOsiYeGNqwLf__uk9Wkn5Jet7YkCS4UW0RL0-87/s320/IMG_0762.JPG" /></a></div>
Mr Xie heeft voor mij drie soorten thee mee van zijn biologische velden die ik gisteren bezocht. Dat wordt weer leuk vergelijkend proeven in mijn professionele theelessen. We blijven er uren, eten gezellig samen en wisselen spirituele Universele waarheden uit. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfQK65M8XMARLra3AZlhD3isI2z57oLqpaXkgXPitg_3vbax0ODdjY94kpfIoYZQHgpOn3gOLRdzW_fWfwAoBZCFxCiVWW0QjIDR2oRE8LOPByfTiNDueVFOwcCLF5UY5ISSGQkDZRZOmm/s1600/IMG_0765.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfQK65M8XMARLra3AZlhD3isI2z57oLqpaXkgXPitg_3vbax0ODdjY94kpfIoYZQHgpOn3gOLRdzW_fWfwAoBZCFxCiVWW0QjIDR2oRE8LOPByfTiNDueVFOwcCLF5UY5ISSGQkDZRZOmm/s320/IMG_0765.JPG" /></a></div>
Ondertussen worden we zwaar geplaagd door vervelende beestjes die blijkbaar heel graag Westers bloed slurpen. In een mum van tijd zitten mijn benen vol jeukende bobbels. De vrouw van Mr. Lin heeft er een ingenieus toestel voor.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2uxXAph8pKS1FOtYLNXfWV4dtfOoymYemzu8514e-mYDI06j2mhFzUTqJUVY7lJkartlhx_NjlhNqfM_Yv_kUVYFx4rP_0r7D7g0Yq9KZvUm3OI6FvcotJwkCr-hnq8hgeu7rWofMRNhZ/s1600/IMG_0764.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2uxXAph8pKS1FOtYLNXfWV4dtfOoymYemzu8514e-mYDI06j2mhFzUTqJUVY7lJkartlhx_NjlhNqfM_Yv_kUVYFx4rP_0r7D7g0Yq9KZvUm3OI6FvcotJwkCr-hnq8hgeu7rWofMRNhZ/s320/IMG_0764.JPG" /></a></div>
Ik zou graag enkele theekoppen kopen maar ik weet dat je nooit bij een eerste contact mag praten over zaken. Dus ik verberg mijn verlangen en bij het afscheid word ik heel aangenaam verrast. Ik krijg van Mr. Sung een theekop van Mr. Lin kado. Ik sta perplex. Een prachtige hitzwarte theekop met zilveren stippen, "net als de sterren aan een pikdonkere maanloze hemel" zegt Mr. Sung "zo kan je heerlijk dromen en in het Universum staren als je thee drinkt uit die kom!" Ik knik overgelukkig bevestigend.</br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkjSnwkeDX1Vw9frwoH2iqHUeI5A8T6tsi-ppKwubOfc9Slty-7lByO2EiQz3QL0ZMhX1zRAC45GKhQ_fyXHd2rlel6XMPhrGZlkd2chXRT3RdJNbNHaBO5yy68v45SRF1n8nNQ39_nu2F/s1600/IMG_0789.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="213" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkjSnwkeDX1Vw9frwoH2iqHUeI5A8T6tsi-ppKwubOfc9Slty-7lByO2EiQz3QL0ZMhX1zRAC45GKhQ_fyXHd2rlel6XMPhrGZlkd2chXRT3RdJNbNHaBO5yy68v45SRF1n8nNQ39_nu2F/s320/IMG_0789.JPG" /></a></div>
Mr. Chen zegt dat we best mijn koffer ophalen en deze avond terug naar Taichung rijden. Hij wil morgenochtend om 7u vertrekken voor de 5 uur durende rit naar Hualien County naar de Pu Ming Temple om master Cheng Yen te ontmoeten.
Zij is één van de meest opzienbarende monniken die het boeddhisme kent. Ze kreeg eerder de nobelprijs voor de vrede. En haar leringen blijven niet enkel bij woorden. Zij zette de wereldwijde charity organisatie Tsu Chi op.</br>
http://www.tw.tzuchi.org/en/index.phpoption=com_content&view=article&id=159&Itemid=198&lang=en</br>
Ik weet dat Mr. Chen één van de spilfiguren is voor de organisatie en daardoor veel reist tussen China en Taiwan. Master Cheng Yen is een persoonlijke vriendin van hem en twee van zijn dochters werken bij haar in het klooster. Dus een unicum alweer om mee te maken.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioKDqCP-FcFWc0-fezIiKd5xfSKd_N0R5kna1oGm_SFa3Yyez862vA6ATnDEZXKEgKHxL7SySpyNz3GZ4mELRwRvYQylI_hhxp7KNm5ivgI20-DjxDXNEyfbJEYKFdXjaWruwurRq-BUow/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="273" width="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioKDqCP-FcFWc0-fezIiKd5xfSKd_N0R5kna1oGm_SFa3Yyez862vA6ATnDEZXKEgKHxL7SySpyNz3GZ4mELRwRvYQylI_hhxp7KNm5ivgI20-DjxDXNEyfbJEYKFdXjaWruwurRq-BUow/s320/1.jpg" /></a></div>
Maar tijdens het avondeten leest hij in de krant het verontrustende nieuws dat er één van de grootste typhoons op Taiwan afstevent. Hij belt zijn dochters in Hualien en die hebben geen tijd. De stortregens zijn daar al begonnen en rukwinden maken de mensen paniekerig. Ze slaan vlug eten op voor minstens drie dagen want dan trekt het oog van de typhoon over het binnenland heen. Mr. Chen blijft kalm en zegt dat we beter toch hier in Puli blijven en morgen het nieuws afwachten wat te doen. Nu is het veel te gevaarlijk om te reizen naar Hualien County. </br>
Laten we hopen grillig als een typhoon is, dat hij van zijn voorspelde koers afwijkt en over zee zijn woede uitraast. Alleen al voor de vele armen mensen die in de bergen wonen en van niks weten. Daarom durf ik allen die dit lezen vragen om een kaars aan te steken. En aan hen die in gebed en spirituele energie geloven, te bidden of positieve energie sturen zodat Taiwan gespaard blijft van dit vernietigend natuurfenomeen. Ik dank je van harte in naam van alle Taiwanezen.</br> Liefs AnnAnn Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-76108501239142043492012-08-21T22:21:00.000+08:002012-11-23T21:48:06.399+08:00Mijn eerste theevelden in Taiwan8u30 Mr. Chen en Katie staan me reeds op te wachten in de lobby. Ik reken met pijn in mijn hart het veel te dure hotel af. Maar ik heb ervan genoten. Het ontbijt was voortreffelijk. En ondanks dat ze Westers brood met kaas en charcuterie hadden, at ik enkel local food: noedels met veel groenten, vis, beanmilk, misosoep en vers fruit. Heerlijk ! ! !</br></br>
Even later rijden we op de highway naar Puli. De geboortestad van de familie Chen. De stad heeft slechts 40000 inwoners en is gekend voor de beste rijst, het zuiverste water en de mooiste vrouwen. Ik zeg dat het klopt: Ms. Chen en Katie zijn mooie vrouwen. Beiden giechelen als 15 jarige pubers, en ook Mr. Chen slaat op zijn stuur van plezier. "Jij bent me der eentje" zegt hij laconiek. In de auto staan boeddhistische gezangen op. Katie vertelt dat het leringen op muziek zijn. Zo onthoud je de lessen veel beter en zitten ze in je hoofd geprent, verklaart ze nader. Op moeilijke momenten komen de juiste strofen in je op en kan je gemakkelijker weer tot inzicht/verlichting komen, zegt ze.
Bedwelmd door de mooie muziek en harmonie van de stemmen leun ik door het raam. De weg volgt de meanders van een brede maar haast droogstaande rivierbedding. We rijden tussen rijk groengenuanceerde bergen. Het is hier mooi! En de eilandsfeer is overal te proeven. Ik bemerk overal rijstvelden, groentenbedden en tropische fruitbomen.</br>
We komen bij een kleine biotheeboer aan. Mr. Xie zet voor ons een Oolong thee. Opmerkelijk dat de thee niet gewassen wordt zoals ik in China wel altijd zie als ze thee zetten in de gaiwan. 'No need to' zegt Katie, 'This is organic tea: no chemicals! First brew is the best. So safe to drink!' Hier krijg je een high cup en een low cup. De thee wordt iedere keer in de high cup geschonken. Die dient om te ruiken. Je ruikt aan ieder zetsel vier keer. 1. Als de thee er nog in is. 2. Als je net de thee hebt overgegoten in de low cup en de high cup nog heet is. 3. Als de high cup wat afgekoeld maar nog warm heeft. 4. Als de high cup helemaal tot op kamertemperatuur afgekoeld is. Merkwaardig is telkens de verandering van het aroma. Een low cup drink je in drie keer leeg, weet Ms.Xie me te vertellen. De eerste twee slokken drink je de thee, slechts de derde slok slurp je. Daarbij horen drie stappen: Bij de eerste slok moet je iets goed zeggen. Bij de tweede slok laat je die gedachte goed tot je door dringen. Bij de derde slurp moet je dan ook het goede doen!</br>
Nu rijden we uit het stadje Puli de bergen van Nantou County in. Het is prachtig. Het wegje slingert in het dal en langs berghellingen heen. Ik voel me echt op mijn gemak. Taiwanezen rijden merkelijk rustiger. Ik geniet van de rit en neem hier en daar foto's. We stoppen bij enkele theevelden van Mr. Xie. "Hij moet nog veel leren over hoe de theeplanten te verzorgen" zegt Katie. "Wij willen dat hij een voorbeeld wordt voor de Taiwanese theeboeren", want ook hier is het chemicals troef. Grote namen zoals Dongding en Si Yi Chun en Oriëntal Beauty worden weelderig bespoten om de commerce op gang te houden weet Mr. Chen mij te vertellen. Het is zijn missie om kleinschalig bioprojecten op te starten en te begeleiden. Hij is de grote inspirerende motor thee weer biologisch te maken in harmonie met de natuur. En daarvoor moet je eerst het hart van de boeren raken zegt hij. Dan gaan ze beseffen dat ze respect voor de natuur moeten hebben. Theeplanten zijn net als mensen. Ze verdienen respect en vrienden te hebben. Met vrienden bedoelt hij de bomen die ze beschutten tegen te felle zon en niet gewenste insecten weghouden. Maar ook de vlinders zijn vrienden. Ik zie massa's vlinders in alle kleuren en groottes. Sommige zo groot als een klein vogeltje. Buitengewoon prachtig. Ik waan me in het aardse paradijs. Mr. Chen en Mr. Sung (een man die met ons meereist – hij is architect, kunstenaar, plantendeskundige en energetisch 'arts') leren de boer hoe te snoeien, welk onkruid te wieden en als kompost tussen de takken te steken, hoe dode en zwakke takken te herkennen en uit te knippen welke licht en lucht voor de gezonde takken ontnemen. Het is boeiend. Alhoewel de vrouwen alsook Katie die voor mij vertaalt, de moeilijke klim naar de velden overslaan en ik met de mannen alleen de berghellingen op en afstrompel, begrijp ik wat Mr. Chen en Mr. Sung aan de boer vertellen. Mr. Chen staat telkenmale perplex als ik aan Katie vertel wat ze tussen de theestruiken uiteen deden. 'You can understand by heart', zegt hij versteld. 'You know with your heart'</br>
De dag wordt compleet als we in de namiddag na een overheerlijk vegetarisch middagmaal naar een boeddhistisch 'klooster' gaan ontworpen en gebouwd door Mr. Sung. Een klooster tussen haakjes want het lijkt meer een gewoon 'huis', ook weer tussen haakjes, want hier is er niets gewoon. Er wonen drie monniken. Het is pas na het zien van de derde monnik dat ik door heb dat het nonnen zijn. Hun sobere werkpakken en kaalgeschoren hoofd verraadde hun geslacht niet. Ik val van de ene verbazing in de andere. Een architecturaal pareltje dat rust, eenvoud en sereniteit uitstraalt. Ieder hoekje is bedacht, subtiel ingevuld en kraaknet. Wat mij opvalt zijn de ruwe natuurlijke materialen. Hij combineert voortreffelijk natuursteen met verweerd hout. Zo zijn de deurkrukken afgevallen 'verloren' takken die gebeitst en gelakt zijn soms met een boeddhistische gedachte ingekerfd en met rode verf gecalligrafeerd. Ik wil hier onmiddellijk blijven voor een week of zelfs langer. Ook in de tuin werd 20 jaar geleden door de nonnen en Mr. Sung aangelegd en iedere boom hebben ze zelf aangeplant. We stappen naar een prachtige patio waar hun lange theegastentafel staat. Ik word er stil van en verman mij om niet in tranen van vreugde en gemis van mijn kids uit te barsten. Wees maar zeker; iedere seconde draag ik hen in mijn hart mee en wou ik dat ze om diverse redenen hier ook waren.</br>
Wat ben ik blij dat ik twee dagen geleden in een vlaag van niet nadenken boekte en hier ben! De ondraaglijkheid omtrent mijn drukke werk afgelopen maanden wordt hier geminimaliseerd en gedragen door de schoonheid en de voelbare Aanwezigheid in de natuur, het spirituele en het bovenmenselijke, de alwetendheid van vorige levens en missie in dit leven, een onpeilbaar vertrouwen dat alles zich zal ontvouwen waar en wanneer de tijd ervoor rijp is en dat ik alles weet wat ik nu dien te weten. Ik ben heel zeker op de juiste plaats op de juiste tijd bij de juist mensen ! ! !
</br>De gesprekken met de Master en Mr. Chen zijn zo geïnspireerd dat ook ik geïnspireerd mijn visie vertel. We zijn allen dankbaar om door en voor elkaar te Zijn. Mr. Chen komt plots op het idee dat ik in Xiamen les over thee moet komen geven zoals ik in België en Nederland doe. Ik ben vereerd en met een diepe buiging en gassho bedank ik hem voor zijn vertrouwen in mij. Ik, the teaqueen of Belgium, mag de Chinezen en Taiwanezen terug brengen naar hun 5000jaar theecultuur. "Wij zijn zo ver afgedwaald' bekent Mr. Chen 'en ik dank jou om ons dat te doen inzien. Ik nodig je uit om in China en Taiwan ook andere mensen daarvan bewust te maken!" Eind december of in het voorjaar organiseert hij theeklassen alwaar ik de theelessen mag geven. "Een mooier voorbeeld aan de Chinezen kan ik niet geven dan een Westerse die met hart en ziel onze 5000jaar oude theecultuur behartigt." Ik voel me één met het Universum en de mensheid. Ik zweef en kan mijn tranen van vreugde net op tijd met heerlijke thee door de monniken gezet, wegspoelen.</br>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-51498135280473132202012-08-20T22:00:00.000+08:002012-11-23T21:51:57.198+08:00Taiwan here I am ! ! !Aangekomen word ik overmand door de zengende augustushitte. Mijn vertaler had me reeds gewaarschuwd: 'It's crazy to come to China in august. It's like a stove!' To late! I'm here. So let's be heated.</br>In de aankomsthall zie ik Katie, de dochter van Mr. Chen staan. Dartel trippelt ze op me af. Taiwanezen geven geen hand of geen zoen. Op enige afstand zegt ze 'We are so happy that you are here ! ! !' We nemen een taxi naar het treinstation. Daarna de uiterst comfortabele highspeedtrain naar Taichung city alwaar moeder Chen ons afhaalt. Tijdens de treinreis en zelfs al tijdens de landing merkte ik op dat de gebouwen minder hoog zijn dan in China en dat er veel meer groen is. Ook merkelijk minder mensen, minder verkeer, minder drukte. De mensen zijn precies rustiger, vriendelijker en respecteren een afstand die comfortabel en vrijer aanvoelt. In China is het veel drukker, mensen plakken tegen je aan. Altijd voel je ergens een Chinees die tegen je aanloopt of een lichamelijk contact met jou heeft. Walgelijk vind ik. Maar hier voel ik meer ademruimte. Ik ervaar een eilandsfeer zoals je op andere eilanden in de wereld ervaart. Een soort vrijheid en blijheid. Maar er bekruipt mij plots een angst dat ik weer eens helemaal totaal onvoorbereid gelijk een zombie hals over kop vertrokken ben. Door het piekeren van de weken voorheen heb ik die reis helemaal niet voorbereid. Ik weet te weinig over het land en over de geplogendheden van de bevolking af. Maar dan overstroomt mij een warm gevoel. Op zo'n momenten krijg ik het rotsvaste vertrouwen dat je steeds op de juiste plaats op de juiste tijd de juiste mensen ontmoet. Met deze geruststelling valt de beklemmende angst om mijn hart van me af. Ik verkeer in vertrouwen dat alles zal komen wat er moet komen en dat ik zal zien wat ik moet zien en ontmoeten wie ik moet ontmoeten. </br>
Gelukkig weet ik wat over Taiwanese thee en kan dan exact uitleggen aan Katie wat ik graag zou zien tijdens deze week dat ik met hen op stap ga. Niet alleen thee. Ook boeddhistische niet toeristische plekken trekken me aan en Mr. Chen weet dat. En graag zag ik ook zijn vriend Mr. Lin die prachtige theepotten bakt. Mr. Chen wil al mijn wensen voldoen! </br>
Het wordt al avond en Katie reserveerde een veel te chique hotel voor mij. Ik zeg dat de volgende mogen simpelder en goedkoper zijn maar ik ga nu toch steevast van deze luxe genieten. We gaan eten in een vegetarisch restaurant. Wat me opvalt is dat hier in Taiwan iedereen zijn eigen bord of schotel krijgt. Niet zoals in China waar veel verschillende gerechten geserveerd worden en iedereen met zijn stokjes in de verschillende plateau's zit te wriemelen. Neen Taiwanezen mogen er niet aan denken dat een ander met zijn stokjes in hun eten zit te ploeteren. Hier krijgt iedereen zijn eigen plateautje met een kommetje soep, een ietwat zurig voorgerechtje, een hoofdschotel (op basis van rijst of noedels met gewokte groentjes of een 'hotpot' = een soort soep met noedels en groenten), een soort saus en een kop thee of andere drank zoals een kruideninfusie of een verse fruitsap. Het eten is net als in China ook hier overheerlijk.</br>
In de hotelkamer maak ik nog een telefoontje naar mijn zoon Simon die vandaag 28 geworden is en beantwoord ik nog een paar mails. Ik chat met Mario die de vorige reis mee was naar China en nu smachtend omdat hij owv zijn werk niet terug meekon, op nieuws wacht. En ik lees dat mijn zoon Elias die in Tokio zit voor castings een rol in een commercial aangeboden kreeg. Ik zie hem al staan: hij, gay zijnde, die een meisje moet verleiden in het Japans om dan samen met haar een Westers ijsje te gaan eten. Hahaha ik zie het al voor mij. Een meternegentig blonde slungel met het kleine zwartharig meisje zogezegd verliefd een ijsje slurpend lopend op roze wolkjes. Met deze niet te stuiten glimlach val ik tevreden in slaap en ik weet dat ondanks het gemis van mijn kinderen ik alweer op de juiste plaats op de juiste tijd bij de juiste mensen ben ! ! ! Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-62240888571217594782012-08-19T21:43:00.000+08:002012-11-23T22:01:15.499+08:00Take off to TaipeiDeze zomer verkeer ik wat in een dip. Dingen lopen niet zoals ik wil en ipv te kijken wat er is, focus ik mij op wat er niet is en dat maakt me zielig, hangerig, plakkerig, verdrietig, lastig, ... Ik pieker en knies. Wat resulteert in psychologische of spirituele boeken lezen om te begrijpen wat er in godsnaam gebeurt en waar ik fout denk en handel of blokkades die ik niet zie op te helderen. Om mijn rusteloze gedachten stil te zetten, bekijk ik de ene film na de andere. Stuk voor stuk pareltjes waarvan sommige me inzichten geven en andere mij hopeloos verdrietig maken. Van werk doe ik alleen de musts, al de rest blijft liggen. Toch zijn er momenten van 'verlichting' en pak ik grondig een lang op stapel staande 'to do' aan. Bijvoorbeeld het grondig opruimen en reinigen van de kelder. Eigenlijk een must want straks komt er 100kg verse lentepluk thee aan en die stockeer je niet zomaar. Vooral als er een warme zomer wordt verwacht en de frêle witte en groene theeblaadjes geen hoge temperaturen verdragen.</br>
Ik treuzel en wacht om mijn vliegtuigticket te boeken, terwijl ik in april duidelijk aangaf aan Mr. Chen graag de Taiwanese theevelden te willen bezoeken. Hij zou me zelfs zijn vriend, een kunstenaar en ontwerper van exclusief mooie theekoppen, leren kennen. Ik mailde meerder malen zijn dochter maar kreeg nooit echt antwoord. Sommige Chinezen nemen veel omwegen om ergens te geraken. Een eigenschap in totaal contrast met mijn soms veel te directe (opdringerige?) Westerse aanpak. Ik twijfel eindeloos of ik wel moet gaan en vind allerlei redenen uit om niet te moeten gaan. Grootste onderliggende reden: ik moet weer helemaal alleen reizen en dat ben ik beu.</br>
Tot Mark, mijn vertaler in China, een twee dagen geleden een mail stuurt met 'Emergency call' als titel. Daarin blijkt dat ze, Mr. Chen en zijn familie, mij op 15 augustus verwacht hadden om met mij naar Taiwan te reizen en een gans geplande theetoer te maken in de meest vooraanstaande theevelden waar ecologisch en fairtrade gewerkt wordt. Mr. Chen himself zal met mij meereizen. Ik lig achterover. Mr. Chen een groot man wacht op mij en gaat mij persoonlijk vergezellen en inleiden in de Taiwanese biologische en fairtrade theevelden. Veel Chinezen kijken naar hem op omdat wat hij vertelt meer dan de moeite waard is. Universele waarheden die hij als boeddhist en als belangrijk spilfiguur voor de Tzu Chi organisatie tussen China en Taiwan verkondigt voor hen die het horen en beleven willen. Onze ontmoeting was dan ook één van de meest opzienbarende ontmoetingen in mijn leven. </br></br>
In april jongstleden was ik op bezoek bij een theeboer die organische en fairtrade witte thee verbouwt in Fuding. Mr. Chen had ook een afspraak met hen maar 'toevallig' kwam hij door omstandigheden een dag te laat. Hij kwam aan de dag dat ik op afspraak uitgenodigd was om de velden te bezoeken. Ik wil altijd met eigen ogen zien of de thee inderdaad niet behandeld wordt met pesticiden, herbiciden en chemische meststoffen. En wees maar zeker, je ziet het meteen! Na het bezoek aan de velden gingen we eten. De eigenaars excuseerden zich dat er nog mensen gingen aanschuiven aan tafel, mensen die eigenlijk de dag voordien verwacht waren maar door omstandigheden nu pas aangekomen waren. Nu weten mensen die mij kennen, dat ik zoiets altijd heel leuk vind. Hoe meer zielen hoe meer vreugde is mijn moto. Zo zaten we 's avonds samen aan tafel met een heleboel mensen. Samen eten is voor de Chinezen heel belangrijk. En vaak nodigen ze familie uit om samen te eten als er bezoek is. Het eten is er uitgebreid en de tijd die ze nemen om te genieten en bij te praten is een voorbeeld voor ons Westerlingen die vaak alleen en veel te vlug eten. Mr. Chen vertelde gans de maaltijd door en de mensen aan tafel adoreerden hem. Niemand durfde iets terug te zeggen. Alleen knikkende instemmende 'toytoytoy' (=juistjuistjuist) werden soms stiller soms heftiger geuit. Op een bepaald moment val ik hem via mijn vertaler in de rede als hij zijn bezorgdheid uit omtrent minder positieve evoluties in de theeindustrie, die enkel op winstbejag uit is en grosso modo de theebladeren bespuit met allerlei gifstoffen om de plant 'gezond' (lees: mooi groen) te houden. Drink je thee owv je gezondheid, bedenk ooo mens dat de meeste thee met zwaar vergif is bespoten ... Ik laat Mark hem uitleggen dat we moeten blijven geloven in een positieve omwenteling ... vertrouwen hebben in het goede. De Chinezen aan tafel zitten perplex, een dame wijst mij enigszins terecht dat ik eigenlijk moet luisteren naar Mr. Chen ipv hem de les te spellen. Ik buig me nederig met een gasscho naar hem toe en biedt mijn excuses aan. Mr. Chen komt naar me toe en buigt terug met een gasscho. 'Jij hebt volkomen gelijk' zegt hij 'Ik moet vertrouwen hebben. Dank je wel voor de terechtwijzing'. Ik wil hiermee niet aantonen dat ik zoveel vertrouwen heb. Maar als ik mensen angsten hoor uitspreken, besef ik maar al te duidelijk alweer dat we allen zo vaak ons vertrouwen verliezen, met mij vaak als top-of-the-bill! Soms kan ik zo diep in kleinzielig verdriet of onoverzichtelijke angst zitten dat ik helemaal de switchknop uit het oog verlies en pietleuterig zit te zeuren aan mijn kinderen hun kop. Vertrouwen ! ! ! Daar komt het op aan. Altijd maar weer. Vertrouwen niets te kort te komen, vertrouwen dat alles goed komt, vertrouwen, ... vertrouwen, ... vertrouwen! </br>
Mr. Chen nodigde mij na dit euvel uit op zijn kleinschalig biotheeproject in de buurt van Xiamen. Ik ben drie dagen bij hem te gast. Ik slaap er bij de boeren, pluk mee met de boeren, eet mee met de boeren, verwerk zelfs mee met hen de thee. Als ik na drie dagen genieten en meewerken bij zijn familie thee zit te slurpen, spreek ik voor het eerst mijn verlangen uit die thee te willen aankopen voor mijn Belgische theefanaten. 'I waited five years to find someone like you' zegt hij prompt. Nog aan geen één enkele Europeaan of Amerikaan had hij zijn thee willen verkopen! Ik voelde me klein en groot tegelijkertijd. Ik straalde, intens geluk!</br></br>
En dus na de mail van 'emergency call' zet ik mij achter de computer. Met betraande ogen en vol zelfbeklag van weer alleen te moeten reizen, boek ik asap een ticket bestemming Taipei. Ik heb slechts twee nachten waarin ik kan doorwerken om bestellingen, mails, facturen, rappels, afspraken af te werken. En het is zover. Ik pak in een handomdraai mijn koffer. Drie rokjes, één broek, vijf Tshirts en een trui, wat ondergoed en wasgerief. Klaar. Nu nog volstoppen met kadootjes voor de mensen aldaar: chocolade en koekjes van Destroopere. Mijn zoon Simon en zijn vriendin Sally komen net op tijd om mij naar het station te brengen en even later zit ik alleen op de trein richting Zaventem. Ik slenter wat rond. Als ik een grillrestaurant passeer besef ik dat ik weer 14dagen compleet vegetariër zal zijn. Niet dat ik daar een probleem mee heb. Maar ik worstelde afgelopen maanden met een zeer ernstige bloedarmoede. De enige oplossing was in het ziekenhuis een paar ijzerbaxters laten toedienen. Om ditmaal uitputting te voorkomen trakteer ik mezelf op een heus biefstuk. Sorry Mr. Chen maar ijzer heb ik nodig en één biefstuk voor die 14 dagen levert mij ook voldoende vitamine B12. Voldaan stap ik het vliegtuig op richting Amsterdam. Ik boek altijd als ik kan een seat bij de emergency exit. Handig owv de extra beenruimte. Je moet wel ondertekenen dat je in geval van nood de crew bijstaat met evacueren. Een paar extra instructies onderstrepen je engagement.</br>
In Amsterdam heb ik een vreemdste paspoortcontrole ooit. Een blonde man met stoppelbaard en prachtige blauwe ogen vraagt me honderduit wat ik in Taipei ga doen. Hij blijft geïnteresseerd vragen stellen en luistert geboeid naar mijn antwoorden. Ik maakte dit nog nooit mee. Een paspoortcontrole met oprecht geïnteresseerde vragen omtrent mijn werk. Richting gate stappend besef ik dat dit weer een prachtteken is dat ik goed bezig ben. Twijfel ik daar soms nog aan? Uiteraard ! ! ! Ik sta voor alles alleen, mijn kids acherlaten, etc etc ... soms denk ik wel eens 'Waarom doe je dat eigenlijk allemaal?' Maar als mensen je in een winkel aanspreken, zoals gisteren in de Euroshop, en zeggen 'hee jij bent Ann Vansteenkiste! Ik kwam eens naar een lezing van jou en jij hebt mijn leven veranderd! Ik heb zoveel geleerd van jou, echt waar, dank je wel!' Dan weet je dat wat je doet is goed!</br>
Het kriebelt als ik het vliegtuig opstap. Ik zit bij twee vriendelijke heren. Een Nederlandse filmmaker gaat voor castings naar Taipei en Tokio en een Filipijnse man gaat voor het eerst na negen maanden hard werken op een cruiseschip terug naar huis naar zijn vrouw en kinderen. Ik mag er niet aan denken. Ik heb al moeite om mijn kinderen 14 dagen achter te laten, laat staan negen maanden ! ! ! </br>
Voor het eerst bemerk ik dat op het vliegtuig de zetelrij 13 overgeslagen is. Het springt meteen van 10, 11, 12 naar 14. Grappig! Terwijl 13 voor de heksen (de wijze vrouwen) eigenlijk een geluksgetal is! Hihihihi ... </br></br>
Taipei here I come. Benieuwd wat dit voor mij nieuwe theeland te bieden heeft!
Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-7410258168684373252012-02-22T04:14:00.006+08:002012-02-22T04:44:10.632+08:00Europees president Herman Van Rompuy<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb_Jf9IPQBuk2aINIMx7BI1UyWzAt_KH-bG5uHrCEl9Bd1BlYtjB-qCdIsX_bvSLvhOxGUSRZcTI9HgcMfsijrlJyyOzllTDSNTjshpumBm530LahrdRL8eNpR6XcVWxdULLxU8V_ytsMQ/s1600/IMG_0640.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb_Jf9IPQBuk2aINIMx7BI1UyWzAt_KH-bG5uHrCEl9Bd1BlYtjB-qCdIsX_bvSLvhOxGUSRZcTI9HgcMfsijrlJyyOzllTDSNTjshpumBm530LahrdRL8eNpR6XcVWxdULLxU8V_ytsMQ/s320/IMG_0640.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5711688536928537842" /></a>
Wie drinkt thee? Veel meer dan we denken ... </br>
Inderdaad ook Herman Van Rompuy drinkt thee ... of toch poging tot. Op een feest van de Singalese Ambassade werd ik gevraagd om thee te schenken. Er was een optreden in de Bozar te Brussel en tijdens de pauze was het thee troef. Toen ik langs kwam met de theepot schrok Herman even "Thee???" maar toch liet hij zijn kopje vullen na mijn pleidooi dat hij alert zou zijn na een vermoeiende dag en zo dubbel kon genieten van het tweede deel van het optreden. Bij het tweede kopje bedankte hij mij maar wou toch poseren voor de foto terwijl ik schonk en ... hij dronk het ook nog op! Toen ik voor de derde maal langsging keek hij of er fotografen klaarstonden en ... neen geen beeldstelers ... en jammer ook geen thee meer. Maar ik leerde hem toch twee kopjes drinken ... missie alweer geslaagd.</br></br>
Bemerk aan mijn arm het sierlijke armbandje. Een bundeltje draadjes zorgvuldig door een boeddhistische monnik opgeknoopt na een fantastisch bezoek aan een tempel helemaal afgezonderd in het midden van een meer. Hiervoor moesten we eerst door een mangrove varen langs prachtige oevers vol kaneelbomen en exotische bloemen. </br><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZb01bVvhJn7FIwucAszRGUCpGTre_Sdvp7N65C3nqcMZK46rQG9mbVgU2Xqp9vCgMnkVA2O-MxmeQQUNRu500BblvV3wyMiojtWiwYv5CXZRsAxNsKMigaZBeu_IdfvtvEKPbx7uxpXxZ/s1600/IMG_2049.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZb01bVvhJn7FIwucAszRGUCpGTre_Sdvp7N65C3nqcMZK46rQG9mbVgU2Xqp9vCgMnkVA2O-MxmeQQUNRu500BblvV3wyMiojtWiwYv5CXZRsAxNsKMigaZBeu_IdfvtvEKPbx7uxpXxZ/s320/IMG_2049.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5711692336745712146" /></a>
Gelukkiger waren er ook nog andere enthousiaste theedrinkers die graag hun kopje lieten vol schenken ... met de nadruk op VOL.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTkNgPDo4UgAQaLOVMRLY1cK76Cr2fSjO9aWoPOM4YTnLGuigNNhzR0gXC6pYCDl5Hqckn-Hyjt7utdOJjE-5EAa0DSichDeYVazeW67azoyq0YzsSKNwowNoF6S08_PSa_SbNxVebykgJ/s1600/IMG_0643.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTkNgPDo4UgAQaLOVMRLY1cK76Cr2fSjO9aWoPOM4YTnLGuigNNhzR0gXC6pYCDl5Hqckn-Hyjt7utdOJjE-5EAa0DSichDeYVazeW67azoyq0YzsSKNwowNoF6S08_PSa_SbNxVebykgJ/s320/IMG_0643.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5711689037307453826" /></a>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-63950167505819788072012-02-19T20:39:00.006+08:002012-02-19T21:25:57.612+08:00Enkel kwaliteit<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV3c4nPrDW2n4EGvBXuQp9M2g1bWdVOH_hmZOU3d3CB5kfN5eOrNmjBXSYjTGQzA-jmvg9jxpchz0dbK__sw0RE13jN2H9vONPR-NiG61kduzuHjSayIrKSqV2aGE65yMspMuZ-VVEYpH7/s1600/450.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV3c4nPrDW2n4EGvBXuQp9M2g1bWdVOH_hmZOU3d3CB5kfN5eOrNmjBXSYjTGQzA-jmvg9jxpchz0dbK__sw0RE13jN2H9vONPR-NiG61kduzuHjSayIrKSqV2aGE65yMspMuZ-VVEYpH7/s320/450.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5710825811402651426" />ann vansteenkiste</a></br>
Meer en meer krijg ik aanvragen naar goeie thee en filmpjes zoals 'The Bitter Taste of Tea' doen mensen nadenken. Het is mijn bedoeling om mensen in te lichten en te laten zien wat er allemaal leeft. Vooral omdat de theewereld een tot nu toe nog ongekende wereld is. Vooral in België maar ook in Nederland weet zelfs een theeliefhebber maar half wat ze in hun kopje krijgen. </br> </br>
Ik wil enkel thee die aan drie pijlers voldoet: </br>
1. topkwaliteit, handgeplukt </br>
2. zonder pesticiden, herbiciden, zware metalen ... </br>
3. fairtraide: dat de mensen over gans de keten betaald worden zoals het hoort </br> </br>
Waarom sta ik daar zo op? Omdat het internet en de winkels bulken van leugens en slechte kwaliteit. Sites lokken met deze mooie doch lege woorden klanten. Ware het niet dat ik bij enkele firma's op bezoek was, zag en weet dat ze toch gif selecteren dan zou ik zo fel niet reageren. Ach een beetje gif zeggen ze, een thee is de zoveelste verdunning ... Zo hoorde ik dat oa ook in Parijs bij het proeven van Japanse thee na de Fukushima ramp ... </br>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-4096571143645971272012-02-19T01:31:00.008+08:002012-02-19T02:14:58.054+08:00The Bitter Taste of Tea<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiwPsVguYVAlQBwrn5pOryktJGqes7r-VxZ5OZPLuMSc1xyhLx3oBZzJENJ9Xl960I0lDbh_c_h47aHI-a_DD1JNQEx2y-Vz9gY9bivzRiWUv3NoWVe-UEJEGkTYgDTC24mcp0_2y8HNLw/s1600/402945_213200412104939_100002449453671_461865_1124595454_n.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 211px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiwPsVguYVAlQBwrn5pOryktJGqes7r-VxZ5OZPLuMSc1xyhLx3oBZzJENJ9Xl960I0lDbh_c_h47aHI-a_DD1JNQEx2y-Vz9gY9bivzRiWUv3NoWVe-UEJEGkTYgDTC24mcp0_2y8HNLw/s320/402945_213200412104939_100002449453671_461865_1124595454_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5710534990660589282" /></a><br/>
Lieve theemensen,<br/><br/>
na mijn radiogesprek op radio 2 donderdagmorgen en de verdediging van Lipton kreeg ik van een luisteraar een film toegestuurd. <br/>
Eindelijk een film die mijn bevindingen in Sri Lanka bevestigingen ... moet je echt bekijken ... mijn verhaal meer dan overduidelijk bevestigd!
<br/><br/>
Mensen die mijn verhaal hoorden kunnen nu mss begrijpen waarom ik zo ziek terug kwam van Sri Lanka. Ik was daar en heb alles in de film zelf gezien!<br/>
Ze waren aan het spuiten en ik nam er foto's van ... onmiddellijk mannen naast mij om te verhinderen meer foto's te nemen ... <br/>
Toen ik vragen omtrent 'de moderne slavernij' stelde werd ik zacht maar duidelijk tot zwijgen opgelegd en met tal van omzeilingen afgeleid.<br/>
Later in de fabriek toen ik achter slenterde bij de rest van de bezoekers kon ik foto's nemen van het opvegen van het stof ... ik weet het het is theestof en dus organisch, maar ze beweren dat niet te gebruiken ... toen ze zagen dat ik ook daar foto's van nam en vanaf toen bleven er 2 mannen constant naast mij staan met steeds de overduidelijke boodschap: 'no pictures please'; mijn arm zelfs vasthoudend zodat ik mijn camera niet kon nemen ...<br/>
De foto's van de flessen met chemische aroma's kon ik gelukkig het jaar ervoor nemen. Op die flessen staan drie labels: "corrosief", "ontvlambaar" en "irriterend en giftig"
<br/><br/>
Ik voelde me in een getto en werd zieker en zieker.<br/>
Zo ziek, dat ik niet meer weet hoe ik op het vliegtuig huiswaarts ben geraakt! Een lieve Arabier heeft voor me gezorgd.<br/>
Een Nederlander die mee was op die reis in Sri Lanka zei dat hij me dag na dag zag witter worden en krommer lopen. <br/><br/>
Iemand anders zei onlangs 'maar je ging al bevooroordeeld door' ... het is waar ... ik was er het jaar voordien ook al en zag al die wantoestanden. Ik hoopte dat de firma die me uitnodigde betere en mooiere toestanden ging tonen ... maar neen ... erger nog ... (diepe zucht) ... en dan bouwt die firma als charity een ziekenhuis en pakt daar dan mee uit als zijnde goeie projecten steunend ... maar ze zeggen niet dat het voor de door hen vergiftigde mensen zijn ! ! !<br/><br/>
Eigenaardig ook dat Oxfam niet reageert op mijn blijvend aandringende vraag om hun velden te mogen bezoeken in Sri Lanka ...<br/><br/>
Mensen wees kritisch ... ook als websites zeggen 'natuurlijk geen gif' geloof ze NIET ! ! ! Sommige weten over welke site ik het heb want ik was er ook eerst in gelopen en heb tot mijn scha en schande moeten ontdekken dat ook deze Nederlander niet fair bezig is alhoewel hij beweert van wel ...<br/><br/>
Ik ging met hem vorig jaar een contract aangaan met 3 pijlers:<br/>
1. topthee die handgeplukt is<br/>
2. geen pesticiden, herbiciden, zware metalen, ...<br/>
3. fairtrade: mensen met respect behandeld en fair en eervol betaald<br/><br/>
doch voor het tekenen van dit contract kwam hij niet opdagen, sluit hij zelfs alle mail en zijn skype voor mij af. <br/><br/>
Net zoals de man rond de 40ste minuut in de film zegt: fairtrade is nog ver ver zoek ! ! !<br/>
Ook toen ik vroeg waarom de vrouwen nog geen euro krijgen om een ganse dag te plukken zeiden ze me: 'hun mannen verdrinken het!' Ik antwoordde: 'is uw probleem niet en daardoor mag u niet beslissen om hen minder onderbetaald te laten werken ... wat met de vrouwen waarvan hun man het niet verdrinkt; de alleenstaande moeders, weduwen, ...' Hun verbijsterend antwoord: 'die sparen dan en vluchten dra ze kunnen'. ik lag achterover en kon alleen maar zeggen: 'moest u ze met respect behandelen dan zouden ze niet sparen en vluchten ! ! !'<br/><br/>
Ik heb lang geworsteld met het dilemma: als ik niet koop hebben de mensen niks, als ik wel koop hou ik die slavernij in stand. Ik koos voor optie 1 in de hoop dat meer mensen dat doen en dat de crisis die daaruit voortkomt leidt tot positieve resultaten. Naïef? Misschien ... maar we kunnen toch moeilijk gif drinken, dat aan de mensen voort verkopen terwijl de mensen ginds blijven uitgebuit worden ... <br/><br/>Ik geloof dat 2012 een jaar is van uitzuiveren ... en ik wil daar een klein onderdeel van zijn en via het verhaal van thee mensen bewegen tot nadenken en anders gaan consumeren ...<br/><br/>
Ik ga vechten voor waarheid en echtheid en werk verder aan de moeizame weg van 'verlichting' in de theewereld. Ik blijf verder zoeken naar thee die beantwoordt aan mijn 3 pijlers en alleen deze wil ik nog drinken en doorverkopen!<br/><br/><br/>
I have a dream with a mission ! ! !<br/><br/>
http://digital.films.com/play/LSCQKZ<br/><br/>
sorry dat ik het negatieve moet tonen om tot het positieve te komen ...<br/><br/>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-47794843913847961282011-07-05T21:39:00.003+08:002012-02-19T01:54:38.841+08:00Paris ... Japanse thee volgens KyusuGans de dag thee ... Ik heb er zin in ! ! !
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTiCrkztf6WqR1JUp_VBt0grPHAMlxvHAxT5p2eXEVoSyuxeQxBVzsIt1Jo8Dde5RS3nVt2jw2sLw9JVRG_iMmS3BQCL_xC54YXRK2p00R7YbFPXRwtTOyK_NpeLHsdkdlE7K9L7OkWy_0/s1600/IMG_2369.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTiCrkztf6WqR1JUp_VBt0grPHAMlxvHAxT5p2eXEVoSyuxeQxBVzsIt1Jo8Dde5RS3nVt2jw2sLw9JVRG_iMmS3BQCL_xC54YXRK2p00R7YbFPXRwtTOyK_NpeLHsdkdlE7K9L7OkWy_0/s320/IMG_2369.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5625934316950823602" /></a>
In de voormiddag: thee van Taiwan. Topkwaliteit, hoog in de bergen, kleine boeren die samenwerken, de boeren worden echt gesteund en bevestigd in hun werk ... Helemaal mijn ding. Ze telen ook een deel thee aan de kust in lagere gebieden maar die zijn dan ook weer speciaal door hun sterke fermentatie. Wist je dat 80% van de productie voor eigen consumptie is? Vandaar dat de prijzen zo hoog liggen. Ze hebben echte topkwaliteit maar door hun klein landoppervlak is er niet veel. De 20% die ze exporteren is fel begeerd door kenners en dat weten ze. Gelijk hebben ze.
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglrJEBph2nN4NCHgNKR7ann-clm0m_Astp1juGtZd2SL6UUmIcYyCclEcL8YDhHi0YgDxcxkKZDmeq-rYjxBDv1OP6gQ-ar1o8smyHld3NJZ7jAppejowAClcX3gFZw6aEZ0wLlcuAZPjc/s1600/IMG_2415.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglrJEBph2nN4NCHgNKR7ann-clm0m_Astp1juGtZd2SL6UUmIcYyCclEcL8YDhHi0YgDxcxkKZDmeq-rYjxBDv1OP6gQ-ar1o8smyHld3NJZ7jAppejowAClcX3gFZw6aEZ0wLlcuAZPjc/s320/IMG_2415.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5625947532373970114" /></a>
In de namiddag drinken we Japanse thee gezet volgens de Kyusu methode. Een sterk geconcentreerde drank (je neemt voor die manier van theezetten zeker dubbel zoveel thee als je normaal zou doen) die we meerdere keren laten infuseren en telkens organoleptisch beoordelen. Ik beef wel van het danig theeproeven. De cafeïne die we vandaag binnen hebben zal ook wel boven de ADD liggen. Tenslotte eten we de blaadjes gedrenkt in sojasaus op. Ongelooflijk lekker!
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-26SjCm2G2PwYH-CTmWTeqS3m-GS9pyIbxAhsqWaTfVD4IT8ZnPH1RQ4wnMaYGbQgf3-3iNjLqOuf5P1vYZVjaTsSnD_u5bzlSpf3hTdYZyYq9dvXhNJwmlzauTWXjsW-mrxQ1hzSSwUo/s1600/IMG_2400.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-26SjCm2G2PwYH-CTmWTeqS3m-GS9pyIbxAhsqWaTfVD4IT8ZnPH1RQ4wnMaYGbQgf3-3iNjLqOuf5P1vYZVjaTsSnD_u5bzlSpf3hTdYZyYq9dvXhNJwmlzauTWXjsW-mrxQ1hzSSwUo/s320/IMG_2400.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5625942518483081042" /></a>
Mijn job is echt de max. Ik word er elke dag meer en meer verliefd op. Mensen zeggen dat verliefdheid verdwijnt. Wel ik kan zeggen van niet! Zolang je de liefde sprankelend en verrassend houdt, blijft ze. Thee is zo onvoorspelbaar, uitdagend, sprankelend, ... ach man ik geraak er nooit op uitgekeken en ze vervult mijn hart meer en meer ... ik denk dat ik verslaafd ben!Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-37435321719164007652011-07-04T23:50:00.003+08:002011-07-06T03:17:39.096+08:00Paris ...Het is altijd een dilemma: de avond voordien vertrekken of de ochtend zelf. Meer en meer begin ik de avond voordien of beter gezegd de nacht voordien te vertrekken. De files 's morgens zijn onoverzichtelijk en op tijd komen kan je niet meer beloven. Zo had ik onlangs een Chinese theeceremonie net over Brussel voor Carglass op een teambuildingsdag. Daar mijn 'werk' om 10 uur startte, vertrok ik 's morgens om 6 uur om zeker tegen 9 uur er te zijn en alles op tijd klaar te zetten en nog ruimschoots tijd over te hebben voor een meditatie. Maar in Wetteren zag ik sterk vertragende auto's met beide knipperlichten aan een file aankondigen. Jawel ... voetje voor voetje schreed ik tot over Bxl ! ! ! Gevolg: ik was er om 10.19 uur. Lekker op tijd dus! Gelukkig kon de persoon die na me kwam eerst spreken zodat ik haar uurtje van 11.30 tot 12.30 voor mijn rekening kon nemen.<br/><br/>
Dus ja ook nu weer: vertrekken we om 4u of om 22u de avond voordien? Doordat we niet uit de queeste geraakten zijn we dan maar om 24u vertrokken. Op ons dooie gemakske op de bijna lege autostrade naar Parijs gereden, om daar dan 3 uur in de morgen aan te komen en in lege straten van Parijs zonder GPS ons appartement en mijn leslokaal op te zoeken. Een fluitje van een cent! Op place de la Bastille geen kat, op Place de la Republique geen kat, ... de max gewoon. Daar Elias vaak in Parijs is voor modellenwerk en fotoshoots en ik ook een levende GPS ben eens ergens geweest te zijn, maakten we plezier als twee pubers toen we punten herkenden en luid riepen: 'JAAAAAAAAA hier was ik eens voor dit of dat herken ik van dat ...' We riepen zo luid dat Andreas slaapdronken op de achterbank vroeg of we ergens een vijs los zitten hadden. Om 4 uur parkeerden we op Place des Voges en legden ons plat voor een quicksleep.<br/><br/>
Om 8 uur werden we gewekt door het langzaam wakker wordende Parijs. We wreven de slapers uit onze ogen en reden richting Ecole de Thé. Na een deugddoend petit dejeuner sur le coin et dans le soleil met een café au lait (ja liever dat dan Lipton) stapten Andreas en Elias de Metro in voor Paris centre en ik de andere kant voor Ecole de Thé. Ik wou echt op tijd zijn en om 9.30 uur stond ik aan de deur. Helemaal alleen ... vreemd ... en ik beleef alleen ... shit ik ben toch niet verkeerd ééé. Maar enige minuten later kwam een schone Parijse vamp me vervoegen. "On est que deux?" Vond ik ook al raar! Maar bij het rammelen in mijn boekentas zag ik dat de les maar om 10.30 begon en de duren openen pas 10 minuten voor tijd. Ruimschoots op tijd dus. De mensen begonnen toe te stromen. De deuren gingen open en ik werd met stomheid geslagen van de hypermoderne binnenhuisarchitectuur opgezet en afgewerkt met dure degelijke materialen die de armoedige gevel en roestijzeren poort verborg. Een wereld van geuren, een wereld van kleuren, een wereld van smaak, ... Alles was er. In de voormiddag hadden we proeverij van Chinese thee. Na het geschiedenisverhaal, productieprocedures en kwaliteiten, kwamen we eindelijk aan het proeven. Carine wist haarfijn alles uit te leggen. Voor mij doet dat enorm deugd dat ik mijn lesstructuur hier herken. We zitten op dezelfde golflengte. Ook was het voor mij een bevestiging dat de cursus theesommelier dat ik aan het uitwerken ben voor Syntra West, Horeca Vorming Vlaanderen en voor de Nederlandse TVkok Robert Verweij juist en goed in elkaar steekt. Wil je het meemaken dan kan ik je aanraden om het najaarsaanbod van hen te bekijken en je in te schrijven. Daar gaan we ook stap voor stap de thee uitleggen en proeven. Thee proeven is echt ernstige concentratie. Je moet de thee echt in je mond laten walsen en proberen alle smaken die hij vrijgeeft te detecteren. Geen gemakkelijk item. Je moet geuren en smaken van bv abrikozen, pruimen, vers gemaaid gras, jodium, gegrilde noten, humus, champignons, rozen, .... goed kunnen onderscheiden om deze toetsen gewaar te worden in de thee. Met mijn roots als aromatherapeut heb ik natuurlijk een voetje voor en ging het vrij vlotjes. Maar je moet wel geconcentreerd zijn en met volle aandacht de geur en smaak tot je laten doordringen. Thee is subtiel. En dat is het wat me juist aan thee intrigeert. Ik heb het natuurlijk over natuurlijke thee. Geen bijgeparfumeerde met chemische aroma's. Mensen die ooit al eens een les van mij meemaakten weten welk een aversie ik hiervoor heb. "Potpourri voor de salontafel" zeg ik dan "en hopen dat je er geen hoofdpijn van krijgt." Dan verschieten ze soms van mijn cru en direct zijn. Maar eens je die natuurlijke aroma's in echte thee begint te ontdekken moet je die smaakjesthee niet meer ... net zeepsop!
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifiSEFrlmIRQHAusrBPrf5wS_Igd4pEC6JvDbUCypffH8sNufB7XkOAjhex4Z3wd_ScKhYjKedv7dcpOyf6sBGmSk9eggOoWR_6pm7z_K17Kae59zZcqjUURSwYqLNWa7F1Fi207z9g1k7/s1600/IMG_2338.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifiSEFrlmIRQHAusrBPrf5wS_Igd4pEC6JvDbUCypffH8sNufB7XkOAjhex4Z3wd_ScKhYjKedv7dcpOyf6sBGmSk9eggOoWR_6pm7z_K17Kae59zZcqjUURSwYqLNWa7F1Fi207z9g1k7/s320/IMG_2338.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5625916708084454098" /></a>
Tijdens de sessies zat de man naast me en de Parijse vamp schuin voor me gans de tijd op hun IPhone te twitteren of mails beantwoorden. Man man man ... wat een gedoe! Hoe kan je in godsnaam smaken herkennen als je constant zit te tokkelen om met 'heel' de wereld in contact te zijn. Laat mij maar alleen tussen al die geuren en kleuren ... zalig ... het ene kopje na het andere met zorg en aandacht bereiden, met geduld en eenvoud laten trekken, met liefde en intens genot opslurpen.
<br/><br/><br/>
In de namiddag proefden we een reeks Japanse thee. Over Fukushima werd niet gesproken. Pijnlijke stiltes soms waarbij ik voelde dat ook andere theefreaks samen met mij aan de mensen en de besmette thee aldaar zaten te denken.
<br/><br/>
Terug op het appartement vond ik mijn twee rakkers versleten van het tjolen. Andreas leergierig als hij is, had Elias als privégids overal om de highlights gevraagd en alles deden ze te voet. Zalig. We waren alle drie overcontent van onze dag. Na een lichte sushimaaltijd (met thee uiteraard) doken we na een verfrissende douche onder het dunne laken. Parijs is broeierig heet ... ik zag overal plakkerige koppels. Voor het eerst was ik blij hier alleen te zijn. Geen plakkerig lief. Geen gedoe. Alleen thee. Die is zacht, zoet, soms eens edel bitter, doorzichtig, onvoorspelbaar, soms een touch die je tong streelt, soms een attack die je helemaal vervult, ... kortom de ideale partner die stilletjes binnen glijdt en je met positieve energie tintelend alle lichaamsdelen prikkelt tot je met een geniepige smile je helemaal overgeeft en geniet, geniet en geniet !!! Ik krijg er nooit genoeg van!Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-22550974163611670322010-08-18T04:36:00.006+08:002010-08-26T05:46:05.625+08:00Colombo - Hyson teaIk loop dus een week achter ... sorry ... 1. omdat ik mails krijg waarin mensen vragen of ik ergens verzopen ben in de watertoestanden van China (neen dus en jammer voor de mensen die daar leven en dit moeten meemaken) 2. geen internet in Sri Lanka, toch niet waar ik was en mijn adapter is stuk dus ik kon niet meer schrijven ook. Ja ... aanvaarden wat je niet kan veranderen. Gemakkelijk gezegd. Nu denk je 'koop je toch gewoon een nieuwen adapter' juist ... maar waar vind je die hier? Laat ik stoppen met redetwisten en gewoon verder mijn verhaal vertellen.<br/><br/>
Colombo, midden in de nacht. <br/>Met een klein hartje maar toch met een big smile schuif ik de rij 'immigration' aan. Ik kom voor een vriendelijke man die met Singalees Engels mij vraagt hoelang ik blijf. Ik krijg onmiddellijk en zonder moeilijkdoenerij een stempel van 30 dagen visitor! Wat zijn die Chinezen toch dikdoeners. Bijna net mijn vliegtuig gemist en mij dan nog gans die vlucht angstig laten zitten piekeren van ga ik wel binnen geraken in 't land of stante pede weer buitengezet worden. Soit ik ben er en ben doodmoe. Wat de armoedige aankomsthall doet vermoeden wordt verder in mijn reis bevestigd.<br/><br/>
Ik slenter langs de hotelkraampjes maar geen één is bemand. Ik slenter door en koop me een SIMkaart voor hier zodat ik de mensen van de fabriek waar ik naar toe ga, die chauffeur van Wim Ceriez en het Nilambe instituut kan opbellen. Ik loop naar een 'taxi'dienst en vraag of zij geen goedkoop maar proper hotelleke in de buurt weten. ik kan toch moeilijk midden in de nacht de CEO van Hysontea uit zijn bed bellen. Ik heb rust nodig na de tumulten in China en wil morgen met een frisse kop Meneer Duminda ontmoeten. Ze brengen me voor een vrij hoge prijs, zelfs na afdingen, naar een op de prentjes mooi ogend tropisch hotel. Gelukkig is het donker en zie ik niets anders had ik al direct mijn kar gekeerd. Mannelijke bediening die me met gretige ogen aankijken tonen de kamer. Een grote windmolen aan het plafond zorgt voor wat koelte. Het bad en de lavabo zijn van heel goedkope kwaliteit meer schijnbaar proper. Ik was me en kruip onder de muskitonet in bed onder een klam laken, blijkbaar is het hier tropisch vochtig. Na rusteloze pogingen om te slapen, wat niet van mijn gewoonte is, neem ik maar terug een douche want ik zweet weeral en heb nog niks gedaan, en begeef me naar het ontbijt. Ik zit er moederziel alleen. Keurig gedekte tafels met alles erop en eraan. Neen er is niemand anders. 10 man personeel sloft er rond allerlei 'klusjes' te doen. Ik eet er veel fruit, wat geroosterd brood en een heel bleek spiegelei, de dooier en het eigeel zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden. Wat krijgen die kiekens hier te eten? Melk of wat? Nu nog een taxitietje opbellen en straks de Hysonteafactory bezoeken. Ik krijg Meneer Duminda na wel 5 keer bellen eindelijk aan de lijn. Hij is er nog niet maar ik mag gaan en tegen 10u zal hij wel der zijn. Het is 8u30, ik heb al ontbeten en ingepakt en de fabriek ligt maar op zo'n 15km van het hotel dus geen paniek. Maar blijkbaar zijn de mannen niet happig om me te voeren. Veel te hoge prijzen. Ik wijs de ene na de andere af. Tot ik in zak en as zit en de manager me komt helpen. Ach miss Sri Lanka is slow ... very slow .. you need time ! ! ! Hij vertelt me hoe ze hier thee maken en noemt me de merken op die volgens hem veeeeeeeel beter zijn want van Hyson heeft hij nog nooit gehoord. Het wordt ondertussen 10u en ik word nerveus. Ik moet naar die fabriek geraken. Hij laat de mevrouw aan de balie een paar chauffeurs bellen. Geen één wil me voor minder dan € 20 brengen. Ik weiger. Dan stelt hij een tuktuk voor. Een driewieler met bashe, die wil me wel voor € 12 brengen. Ik ga akkoord en een beetje later snor ik over de enige 2vaks weg richting Colombo city ... nou ja stad ... man man man waar ben ik nu verzeild geraakt. Ik geloof mijn ogen niet. En ik die dacht dat China erg was ... het is hier nog 10 keer erger ! ! ! Koeien op straat, 4 tot 5 auto's, vrachtwagens, tjokvolle bussen naast elkaar en dit alles op een 2 vaksweg ! ! ! En toeteren en doubleren, links, rechts maakt niet uit. Een moto dertussen ... waarom niet. Voetgangers rakelings dicht, fietsers, tuktuks ... langs alle kanten. Ik gooi soms spontaan mijn handen voor mijn ogen. Gelukkig kan ik me inhouden van tieren, maar het scheelt niet veel, als een bus op een haartje breed voor mijn tuktuk schiet. Mijn chauffeur moet verscheidene keren de weg vragen. De straatjes worden steeds smaller, dunner bebouwd, nog armoediger, gelukkig groener ... en na de zoveelste stopbeurt roep ik 'look there it is!' Een groot gebouw met de letters 'Empire Teas' doemt tussen de palmbomen op. We zijn er. ik ben blij want het is ondertussen 11 uur geworden. Een grote poort bewaakt door securitygards wordt voor ons geopend en mijn chauffeur zet me aan de dorpel van het hoofdgebouw af. <br/><br/>
Mister Duminda<br/>
Wat een ontmoeting! Minster Duminda luistert eerst naar mijn verhaal: over mijn boek en over mijn passie om de theecultuur in België aan de mensen door te geven. Hij laat een kan thee brengen en begint de geschiedenis van de fabriek uit de doeken te doen. Hij geeft me DVD's en folders en dan gaan we op stap. Eerst moet hij thee gaan proeven want hij is een theeproever. Machtig! Dit is de eerste keer dat ik life een theeproever bezig zie. Een lange rij identieke koppen thee staan opgesteld. bij elke kop staat er een kop met de vochtige thee en een plastiek bakje met de droge thee. Hij neemt een koperen spuugbak op wieltjes naast zich mee. Wat verder staat een man met een schrijfdesk op wieltjes. Mister Duminda giet de thee van het plastiekbakje op een wit blad, hij woelt er met zijn vingers in en swaselt in het Singalees een ganse beoordeling uit die de man aan de schrijfdesk deskundig op de roze blaadjes met alle codes van die thee noteert. Dan neemt Mr Duminda met een lepel een schep thee uit de eerste kop. Hij slurpt die met veel lucht op, laat die walsen tussen zijn tong en gehemelte en spuugt die vervolgens uit in de spuugbak. Hij rammelt weer zijn gedacht af terwijl hij ook nog de vochtige thee van dit staal keurt en weer wordt alles keurig en netjes opgeschreven. En dan begint ie bij de 2de kop. Ik neem ondertussen massa's foto's en stel mijn vele vragen aan de gasten die er rond lopen om de thee te wegen, te mengen, te verpakken, de boekjes te klasseren, enz enz enz. Boeiend! Tot hij mij vraagt om mee te proeven. Ik krijg er ook een schort om gebonden en even later slurp en spuug ik als een echte theeproever. Ik geniet. Man wat is dit een leuk werk ... en ik die dacht: ik ga nooit het verschil proeven tussen al die soorten maar man het is duidelijk hoor! Ik weet dat mijn smaakpapillen op scherp staan, dat bewees ik al eens bij Marcel Van Thilt toen ik water moest proeven in 'ook getest op mensen'. Mr Duminda toont me gans de fabriek van theetje tot zakje tot pakje tot dozen tot rekken tot containers ... boeiend. Gans anders dan in China. Helemaal anders. "Je moet hier een paar dagen blijven" zegt hij "en met mij elke dag theeproeven, je kunt het ook!" Ik kan nu niet op dit aanbod ingaan maar het zit in mijn achterhoofd ... wordt vervolgd!Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-62919313654981095512010-08-17T21:36:00.004+08:002010-08-26T05:27:35.324+08:00HongKong-Bangkok/Bangkok-ColomboWekker 6u45. Nathan wou om 9u30 naar zijn werk vertrekken, dus als ik vroeg genoeg opsta, heb ik tijd genoeg om in het park de TaiChi mee te volgen. Maar het giet pijpestelen. Geen muziek, geen TaiChi. We gaan dumpling eten. Echt voor het eten zou ik in China willen blijven. Wat een ontbijt! Veel rijker dan ons booke met choco of confituur. Nu je moet weten waar naar toe natuurlijk. De meeste Chinezen eten op restaurant. Met hun ganse gezin inclusief oma's en opa's gaan ze eten. Er staat van alles op tafel: porridge (rijstsoep), vleesschotels, overheerlijke groentenschotels, dumpling (in een soort spaghettiverpakte groentjes en vlees. Je neemt zo'n pakje voorzichtig tussen je stokjes (let op dat je er niet in prikt anders verlies je de heerlijke bouillon die erin zit), legt het zorgvuldig in je Chinese stenen lepel, bijt er bovenaan een klein gaatje in en giet vervolgens in het gaatje een klein beetje donkerbruine zoetzure azijn. Smullen maar ... overheerlijk! Ik geniet. Daar mijn vliegtuig pas om 18u20 is ga ik nog even mee naar zijn kantoor waar ik nog wat kan werken aann mails beantwoorden. Ik heb er sinds ik hier ben een 100tal kunnen beantwoorden van de 360 die nog openstonden, alle brol reeds gedeleted. Man man man wat is mail een gemakkelijk maar ook overrompelend medium.<br/><br/>
14u Nathan brengt me naar de grens. Minyi moet veel werken en kan niet meekomen. Hij zet me in spoed aan het busstation af (overal politie en verkeerd parkeren wordt beboet) en koopt nog vlug een onewaytichet neen niet to the moon but to HongKong airport. We wachten lang tot de volumewagen vol zit tot grote ergernis van een Colombiaan die om 17u zijn vliegtuig heeft. Dan door de ontsmettingsplas rijden en 2 maal de grens over:<br/>
1. Chinese grens – waaaaw mijn agent spreekt Engels, dat doet deugd en hij is nog supervriendelijk op de koop toe. Niet zo normaal. De meeste kijken nors, als ze al oogcontact hebben en spreken enkel hun taal. Maar dat ben ik zo gewoon dat ik verrast geniet van het gesprekje met de jonge sympathieke kerel die blijkbaar graag zijn Engels wat oefent. In de volumewagen moeten we wachten op een Chinees die blijkbaar meer het noorden kwijt is dan dat ik ooit hier gehad heb weeral tot overgrote ergernis van de Colombiaan.<br/>
2. HongKong grens – hier enkel je paspoort afgeven met departurecard. Maar ze scannen je grondig. Je paspoort wordt wel 10 keer omgekeerd. Ik moet mijn bril afdoen want op mijn paspoort sta ik zonder bril. Je temperatuur wordt gemeten. De letters van je naam 1 voor 1 gespeld ... dit alles neemt heel veel tijd in beslag tot overovergrote ergernis van de Colombiaan. <br/>
We zijn erdoor. Maar staan in de file. Blijkbaar wil iedereen in HongKong zijn vandaag. Met het vervelende toeteren en voorbijsteken links/rechts maakt niet uit, gepast of ertussen murmend ... ik kijk naar de mooie landschappen en prop voor de zoveelste keer mijn inwendige oorstoppen in. Het heeft toch geen zin Chinezen aan het stuur negeren alle regels.<br/><br/>
16u45 HongKong airport. De Colombiaan rent zijn hart uit zijn lijf. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij zijn vliegtuig haalt. Ik stap rustig naar mijn incheckbalie. Maar ik mag het vliegtuig niet op omdat ik een onewayticket heb. Als ik voor 17u een ticket boek naar Brussel mag ik mee.maar dat gaat zo maar niet. Ik toon hen dat er geen google is en dat de WiFi niet werkt. Dan loopt er een hostess met me mee naar de stand van Apple. Ik krijg er vrije toegang tot google en kan zo naar een cheap flight ticket Colombo – Brussels zoeken. Ze houdt me nauwgezet in de gaten. Maar het systeem blokkeert wel 100 keer. Ik word nu echt boos. Ze ziet dat het menens is, mijn kleur moet nogal gloeiend geweest zijn. Ze begint zelf overal rond te bellen en vraagt of een ticket naar London ook OK is; NEEN. Volgend telefoontje is een ticket voor € 2500 NEEN. Volgend telefoontje is op de wachtlijst van AirFrance naar Parijs voor tegen dat er eentje niet komt opdagen NEEN. 17 uur is reeds lang voorbij en het vertrekuur nadert zienderogen. Ik krijg het. Ik sta op ontploffen. Ik vervloek alle Chinezen en de boycot voor google en FaceBook. Maar ze heeft mijn goeie wil gezien. Nu moet ze weten hoeveel cash ik bij heb, welke kredietkaarten ik heb, wat voor werk ik doe, ze wil een businesskaart van Curiosithee maar ik deelde die allemaal uit op de beurs, dan toon ik mijn lerarenkaart. Dit kan niet: een eigen business hebben in thee en les geven. Mijn geloofwaardigheid is weer gezakt naar nul. Als ik met handen voeten uitleg dat ik gelegenheidsspreker ben in versscheidene scholen omtrent thee en mijn kookpeil weer begint te stijgen moet ik alle namen, telefoonnummers en adressen waar ik denk te verblijven in Sri Lanka opgeven. Er komen nog hostessen bij. Het vliegtuig staat klaar om te vertrekken. Ik vermoed een Sri Lankeese dame komt er ook nog bij en als ik zeg dat ik in Colombo door Hysontea ben uitgenodigd krijg ik eindelijk groen licht. Ze kent de firma en alle andere hostessen moeten wijken. Ik moet nog een papier ondertekenen waarbij ik verklaar dat als de Sri Lanka immigratiedienst me niet binnenlaat ze mij met om het even welk eerste vliegtuig uit het land mogen zetten. Tekenen zekerst anders mag ik een nieuwe vlucht boeken en dat zal stante pede naar huis zijn ! ! <br/><br/>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-14549751025243379362010-08-15T22:43:00.014+08:002011-07-06T01:36:38.071+08:00A lazy weekendHet regent, het regent, de paadjes worden nat. Voor het eerst het ritme van mijn verblijf aangenomen. Ik werd pas wakker om 10 uur! Niet van mijn gewoonte. Maar we maken er gewoon een lazy sunday van. Waar ik ook kom ik leef direct volgens de uren van het land. Het heeft geen zin om te denken 'in België is het nu ... uur' Je bent niet in België dus ... Ik was iedere morgen rond 7 uur wakker. Zalig. Hier op het 26ste hoor je heel goed de geluiden van beneden. Toeval of niet maar het appartement waar mijn zoon woont, kijkt uit op een klein boeddhistisch complex met een prachtig park errond. Ik ben geneigd parkje te schrijven want van op het 26ste lijkt het zo. Maar eens je er werkelijk in bent, kronkelen de paadjes tussen oude bomen, vijvertjes en watervalletjes eindeloos lang. Iedere morgen om 7 uur speelt er mooie oude Chinese muziek. De mensen slenteren door het park vooraleer ze naar hun werk gaan of staan hier en daar in groepjes Tai Chi te beoefenen. Om 8 uur slaat de klok en begint een groep jonge gasten aan een KungFu-training op het binnenplein. Mooi om te zien. <br/><br/>
Maar deze morgen heb ik lang geslapen en ben ik met mijn dik gezwollen voeten op een 30 cm hoge toren van dekens en kussens in bed blijven liggen in de hoop dat ze gingen ontzwellen, in de hoop dat de rest ging opstaan en in de zalige luiheid van een boek lezen die allang op mijn nachtkastje thuis lag om eindelijk eens geopend te worden. In die zalige rust en met de mooie muziek op de achtergrond lees ik 'De weg van het vertrouwen' van Lama Karta. Geen lectuur die je in één twee drie verslindt. Maar waarbij ik af en toe eens recht ga zitten en snakkend naar adem gelukkig 'wakker word' weer iets te herkennen of begrepen te hebben. <br/><br/>
Zaterdag zijn we hotpot gaan eten, ongelooflijk lekker. Je zit aan een tafeltje met een gat in het midden, daarin komt een kokende ketel bouillon op een kookplaat en je krijgt schotels vol rauwe vis, rauw vlees en groenten. Je kan ook uit een gans buffet sausen en verse kruiden kiezen en dan ... koken maar. Met kleine schuimspaantjes kook je de ingrediënten gaar. Telkens moet je je chopsticks in de kokende bouillon steken want het vast nemen van de rauwe voedingsmiddelen is niet zonder gevaar. Hier moet je alles eerst ontsmetten voor je het gebruikt: zij het door thee, zij het door kokende bouillon. Dit is het eerste restaurant waar ik zie dat ze met een vod en met water en zeep de tafel afwassen. Meestal kleven je ellebogen vast aan een plakkerig tafelkleed vol vlekken of glijden ze weg op een vet onafgewassen tafelblad. Voor de rest van de dag wordt er 'geweekend'. <br/><br/>
Deze morgen, verschoning: bijna middag, doe ik wat tai chi oefeningen voor het kamerbrede en kamerhoge venster en zie van over de bergen uit HongKong dreigende grijze wolken afkomen. In een mum van tijd veegt een tropische stortregen alle stof van de daken en wegen. Ik lees, rust, geniet. Terwijl ik naar buiten kijk besef ik dat ook dit zicht mij een inzicht geeft: alles is donkergrijs, ik zie geen enkel gebouw meer, de bergen van HongKong zijn helemaal niet meer zichtbaar. Ik realiseer me dat ons negatief denken soms zo'n stortvlaag kan veroorzaken. Dan zien we niks meer. In de razernij van deze turbulentie en opkomen van oude pijnen is alles grijs en zien we het totale plaatje niet meer of zien we zelfs niks meer. Je staat in een dikke mist en weet niet meer waar voor of achter is, waar er bergen (mooie natuur) of grijze gebouwen (te overwinnen obstakels)staan. Maar als je rustig blijft en wacht, klaart algauw alles weer op, schijnt de zon of is er weer voldoende licht en zie je weer helder(der).<br/><br/>
We bezochten vandaag TAETEA. We hadden de zaakvoerster onmoet op de beurs en kregen nu priveontvansgt in 1 van haar 12 winkels hier in Shenzhen. Tegen eind dit jaar opent ze er hier nog 3 en eentje in HongKong. De bedoeling is de markt te overspoelen. Ze vraagt aan Nathan inrichtings- en designtips, aan Minyi om haar te ondersteunen in het veroveren van de golfterreinen (4 in Shenzhen) met hun thee. Voor Minyi zou dit een mooie kans zijn daar zij aan de universiteit voor golfmanager studeerde. Maar het is niet mijn manier van doen. Ik ga rustig verder met mijn thee-introductie-educatie-exploratie. Ik wil exclusiviteit, eerlijke handel en natuurlijke materialen, zonder chemischen brol of andere aromatisch scheikundige toevoegsels. Deze firma wordt door het gouvernement gesteund. En dit is nu net voor mij niet van doen. Geef mij maar de simpele theeboer die met liefde zijn land bewerkt en de eenvoudige of wijze thee'meesters' die in de puurheid van hun hart thee schenken met oprechte liefde en respect voor de natuur en alle levende wezens die erin en ervan leven. <br/><br/>
Ik vertrek morgen na enige twijfel naar Sri Lanka.<br/>
<em>Denk na over wat echt waarde heeft en je leven zin geeft,
en richt daar je prioriteiten naar.</em><br/>
Deze uitspraak van Tenzin Gyatso, de Veertiende Dalai Lama, en de steun van mijn zonen Simon en Elias, inspireren mij om toch naar Sri Lanka te trekken. Om 18 uur vertrekt het vliegtuig uit HongKong om na een tussenlanding in Bangkok om 22u50 local time toe te komen na 10 uur onderweg te zijn. Raar niet, die uurverschillen? Ik verlang er echt naar. Als ik aankom word ik opgehaald door een taxi die me brengt naar de bergen van het binnenland (dichtbij Kandy) alwaar ik eerst een paar dagen ga mediteren in het Nilambe Buddhist Meditation Center (www.nilambe.org). Ik leerde het kennen via Paul Van hooydonck (ik heb van hem een wondermooie uitspraak gebruikt in mijn boek) van het Ehipassiko Boeddhistisch Centrum Zurenborg te Antwerpen (www.meditatie-antwerpen.be) die deze plaats in Sri Lanka als volgt omschrijft:<br/>
-De alles doordringende stilte.<br/>
-De enig mooie locatie op een bergtop in het centrale berglandschap van Sri Lanka,
boven theeplantages, temidden van de flora en fauna van het tropisch regenwoud
(lotussen, orchideën, arenden, wilde waterbuffels, kolibries,...)<br/>
-De milde, evenwichtige benadering van het spirituele pad met dagelijkse meditatie,
yoga, studie, werk, stilte.<br/>
Waar kan een mens beter vertoeven?Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-51384683958810630302010-08-13T20:03:00.006+08:002012-02-19T01:29:11.869+08:00The HongKong Tea FairOp naar HongKong. Er wordt lang geslapen en het is haast middag voor we op de metro richting HongKong zitten. Eerst twee grenzen passeren. De eerste is de Chinese grens. Aanschuiven ...de rij is 'maar' 10 bochten ver en dat is weinig. Voetje voor voetje tot je voor de vele politieloketten staat en grondig gecontroleerd wordt. Na grens één steek je via aan ultramoderne brede overdekte brug de rivier over die HongKong van China scheidt. Vroeger staken veel mensen die rivier illegaal zwemmend over om in HongKong werk te vinden. Eens over de brug terug aanschuiven om nu nog eens grondig gecontroleerd te worden vooraleer je HongKong binnenmag. Mensen slenteren en andere lopen om een ganse rij mensen voor te zijn. Politie met honden, politie met megafoons, politie die je de rij waar je moet staan aanduidt, ... maar als je dit alles als normaal beschouwd wordt je bespaard van vervelende ergernis. Ondertussen observeer ik de mensen. Een grotere verscheidenheid kan je niet zien. Van opgedirkte hoertjes tot sjofele boertjes. Eén uur metro om aan de haven te komen. In die tussentijd staan enkele jonge meisjes valse wimpers op te kleven en make up aan te smeren tot ze niet meer herkenbaar zijn. Hun fakenagels glinsteren met felgekleurde sterren, hun nek hangt vol met pinkelende strasskettingen en hun vingers zitten volgeladen met opzichtige ringen. Anders is er maar 'weinig' volk op de middag en we kunnen comfortabel zitten. Alhoewel hoe dichter we bij de haven komen, hoe meer mensen er bij komen. We moeten zo'n vijf keer van metro overstappen en hier voel je dat iedereen gehaast is. Eens ter bestemming overvalt ons de zwoele hitte en de beklemmende drukte. Iedereen loopt precies naar de expohallen. Maar in de TeaFair valt het mee. De overgrote massa stroomt naar de FoodExpo.
<br />
<br />
Ik stroom over van geluk. Thee, thee en nog eens thee. Van gehaaide commerçanten tot eenvoudige lieve mensen. Ik voel onmiddellijk het verschil. Gelukkig is Minyi mee, zij vertaalt want weinig spreken Engels. Heel wat mensen kent ze en zo ontmoet ik belangrijke hoogwaardigheidsbekleders. Hier moet je goed staan met het gouvernement. Ik ontmoet ook de mensen van het oude theehuis uit Hangzhou waar ik vorig jaar te gast was. Ze zijn er voor een wedstrijd theeschenken. Met hun grote koperen waterketels met lange tuiten stelen ze alweer de show. Ze zijn gewoon fenomenale meesters in het jongleren met die potten vol met water. KungFu meesters in het beheersen van handelingen en weten onder welke hoek en druk het water zal belanden in de theekop. Ik sta weeral verwonderd en ben blij hier te zijn en dit alles mee te maken.
<br />
<br />
Ik ontmoet nog vele interessante mensen. De grootste theemeester Wing-Chi ontmoet ik bij de blind tea tasting area. Als hij me vraagt welke zwarte thee ik prefereer, zeg ik: 'ik twijfel tussen 4 en 5'. Met glunderende oogjes wijst hij: 'perfect taste' maar meer mag hij niet zeggen om beïnvloeding te voorkomen. Ik heb maandag een afspraak met hem in zijn theehuis in HongKong en ga er een privéopleiding vervolmaking theemeester krijgen.
<br />
<br />
Ik ontmoet er ook de president van de grootste door het gouvernement gesteunde Pu Erh mensen. Zij stellen me honderuit vragen over hoe ze Pu Erh zouden bekend kunnen maken in Europa ... laat ze maar eerst beginnen over de rest van China want ook hier is Pu Erh nog altijd een specialiteit door te weinig gekend. En vergeet ook niet dat wat bij ons doorgaans als Pu Erh verkocht wordt geen Pu Erh of afval van Pu Erh is. Chinezen houden het beste voor zichzelf tenzij je via via 'familie' wordt. Daarom zijn die BBQetentjes zo belangrijk. Weet je gisterenavond was ook Jenny van de partij. Een Chinese vrouw die in gouvernementele kringen beweegt. Ze heeft haar eigen florerende business en weet menig vreemdeling te introduceren en zelfs te lanceren. Dat zie je meteen als ze binnenkomt, ondanks haar eenvoud straalt ze klasse, autoriteit en wijsheid uit. Na verschillende bieruitdagingen steekt ze een ganse speech tov mij af. En aangezien Nathan voor haar een broer is, ben ik voor haar een moeder zegt ze ... 'neen je ziet er veel te jong uit: een zuster' verschoont ze. Het kan me niet schelen moeder of zus, maar het zegt veel over hun appreciatie en dat is belangrijk.
<br />
<br />
Ik heb ook een nieuwe belangrijke ontdekking gedaan: Witte thee kan langer dan één jaar bewaard worden. Ik heb het dan over goeie witte thee en niet de witte die bij ons voor witte verkocht wordt maar vol groene bladstukjes zit. Hier zegt een spreuk:
één-jaar-oude witte thee is gewoon thee,
drie-jaar-oude witte thee is medicijn
en zeven-jaar-oude is een juweel.
De oudste witte thee die ik hier ontdek is twintig jaar oud ! ! !
<br /><br />
Sorry voor de droge tekst maar het lukt me momenteel niet om foto's op te zetten. Het is zelfs vrij moeilijk om op het internet te geraken. Google en FaceBook is hier in China door de regering afgesloten voor de gewone memsen, enkel in business area's kan je op deze zoekmachines terecht. Ik heb nog steeds niet kunnen boeken voor Sri Lanka of mijn terugreis. Alleen kalmte en aanvaarding met in mijn achterhoofd 'als ik er moet geraken, zal ik er geraken' houdt me rustig. Ik schrijf mijn teksten op mijn reiscomputertje en zet wanneer het kan die teksten op het internet. Wordt dus wanneer het me lukt, vervolgd!Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-30157020653608104542010-08-11T18:50:00.007+08:002010-08-14T20:02:45.592+08:00China, here we are again!Beijing<br />
Een goeie vlucht gehad. China here we are again. Het is anders. Ik ben veranderd. De leuze van AA doorleef ik: geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen en geef me de wijsheid om het onderscheid te zien tussen deze twee. Ik aanvaard hier want ik kan niets veranderen. De vlucht van Beijing naar HongKong verloopt ook smooth. Tussen Chinezen op een vliegtuig is zo anders dan international flights. Ze reageren op alles onmiddellijk. Twee pubermeisjes naast me nemen steeds elkaars hand stevig vast als we in wat turbulentie komen. Om 't schijt van te krijgen. Normaal maken zo'n handelingen me angstig maar ik focus me op de kinderen die vooraan zitten: die schateren bij iedere luchtzak net alsof ze op de kermis op de roetsj zitten. Hilarisch. Zodus ik geniet. Je kan er toch niets aan veranderen dus beter genieten en je inbeelden dat je op de kermis zit dan je opjagen en je hart in een bol te laten verkrampen. Ik bid wel en vraag om begeleiding en beeld me in dat engelen de vleugels van het vliegtuig dragen. Raar maar toen ik voor ik vertrok de verschillende bidruimtes op Zaventem ontdekte, vond ik in de katholieke kerk een mooie pentekening met een vliegtuig in volle vlucht gedragen door de engel Gabriël: de beschermer van de reizigers. Vreemd dat ik vroeger al spontaan Zijn begeleiding vroeg alvorens ik dit wist. Ik voel me gedragen en weet dat ik veilig mijn eindbestemming zal bereiken.<br /><br />
HongKong<br />
Nathan gaf op een mail aan wat ik moest doen. Maar ik deed alles rustig. Het rushen dat in me gebakken zat is precies weg. Ik slenter, geniet van alles wat ik zie. Ben geduldig bij de paspoort en bagagecontroles. Bij iedere controle bieb ik. Dus grondig fouilleren. Ik geniet van de zachte massage. Ik tover zelfs een lach op een Chinese politieagent zijn gezicht en dat is echt wonderlijk. Ik vind de weg, boek een bus, stap op de juiste, ... allemaal niet zo evident maar het lukt in mijn kalmte en rust. Ik geraak zonder problemen over de grens en sta dan in de gietende regen te wachten op Nathan. De afspraak was niet zo duidelijk maar ook hier blijf ik kalm. Geen opgelegde kalmte met een hart in crisis maar een doorleefde kalmte. Ik kijk rond, word aangeklampt door wel tien chinezen die me willen brengen waar ik maar wil ... tegen veel te veel geld natuurlijk. Maar ik kan ze allemaal afwimpelen. Ik kom op het lumineuze idee om de immense voetgangersbrug over te steken. Ik vrees dat Nathan niet aan deze kant van de grens kan komen. Ik wandel wat in het park aan de overkant maar ik word gezegend met een ferme tropische stortvlaag en besluit de overdekte brug te bewandelen. Goed gedacht want terwijl ik op de lange brug slenter, staat hij plots naast mij ! ! ! <br />
<br />
Shenzhen<br />
Ik was vergeten aan wat ik me vorig jaar zo geërgerd had: de rochelende en spugende mannen, de massa doelloos slenterende of gejaagd spurtende mensen, de vele aanklampingen ... maar deze keer zie ik het als normaal en jaag me helemaal er niet aan op. Het enige waar ik last van heb is de luidruchtigheid. Chinezen spreken een paar decibels luider en het lijkt precies of ze constant ruzie hebben. Ik verschiet altijd als Minyi's ma haar pa aanspreekt. Ik zou zo niet kunnen leven. Hier mag je ook wijzen naar elkaar en heel duidelijk zeggen: 'JIJ moet ....'
<br />
<br />
BBQ<br />
Met een aantal vrienden van Nathan, waaronder bruno die overmorgen terug naar België vertrekt, gaan we naar een BBQrestaurant. Zoals ik al wist: vuile tafel en gladde vuile grond. Ik zit toevallig met mijn knie tegen een tafelpoot en ook die plakt gelijk de beesten! Bakken bier met TsingTao staan tussen de stoelen. Der zal hier gezopen worden en iedere reden is bruikbaar voor een staande uitdaging: iemand staat op, daagt iemand uit, speecht, en dan ... campei of in één slok ad fundum. Gelukkig zijn de glaasjes klein en is dat doenbaar. Als ze weten dat ik net vandaag 50 ben, is ook deze reden meerdere malen bruikbaar voor een 'duel'. Ik word een paar keer uitgedaagd maar na een reis van 24 uur besluit ik wat verandering in het spel te brengen. Ipv bier giet ik thee in mijn glas, ik excuseer me hiervoor maar het wordt aanvaard. Van Nathan daarintegen niet. Die moet alle deals met bier aangaan. Als je durft een slok drinken is je glas voor je het weet weer gevuld. Er is altijd iemand die een fles bier in zijn handen heeft en alle glazen nokvol bijvult. Zo weet je nooit hoeveel je gedronken hebt, maar aan de parlé te horen en de ogen te zien is dat veel .. veel te veel! Op den duur is de tafel één grote bierplas die langs alle kanten drupt. Ondertussen worden er verschillende schotels aangebracht. Dat vind ik nu zo heerlijk aan Chinees eten: er komt geen eind aan. En groenten ... op allerlei manieren bereid ... lekker gewoon! Ik smul en proef van alle dingen: van de tijgergarnalen wordt enkel de kop afgetrokken, de rest wordt met poten en pel opgegeten. Ik probeer het ook en ik moet toegeven: best eetbaar en lekker. Allerlei soorten vlees gedraaid op stokjes zoals lam, beef, hond (?) .. passeren de revue. Van een stokje kipgewrichtjes eet ik er maar twee, niet mijn ding: alleen kraakbeengewricht met bitter weinig vlees. De vele soorten paddestoelen daarintegen zijn mijn favorieten. Als 'dessert' wordt wat gebakken rijst gebracht, doch dit is meer om de maag te kalmeren van al het bier. Daar Minyi en ik morgen een zwaar programma hebben, heeft Nathan een geldige reden om veel vroeger dan gewenst op te stappen. Ik heb mijn nachtrust meer dan nodig.Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-60840175817204192332009-11-13T09:37:00.014+08:002012-02-19T01:55:10.069+08:00An English Afternoontea at Designmuseum Gent<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQl59RFy5fbAvieLUFKSZeHEqx0BnqrcfwKNfKfke2b6zcNkMX_6b3NBeLyms5dwRpkh9JAhTo6UuwRXZqbNTiZH6jS-dD8M4TVyLKxQbJ_El7alWFnhXRAYvhOHQ-MaeI8xF-26y-4q2U/s1600/IMG_7618.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQl59RFy5fbAvieLUFKSZeHEqx0BnqrcfwKNfKfke2b6zcNkMX_6b3NBeLyms5dwRpkh9JAhTo6UuwRXZqbNTiZH6jS-dD8M4TVyLKxQbJ_El7alWFnhXRAYvhOHQ-MaeI8xF-26y-4q2U/s320/IMG_7618.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405627594427973458" /></a><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> <br/><br/>
Eindelijk, het is zover ... de finale van het theeproject in het Designmuseum te Gent. Alles moet er Engels uitzien: een mooi tafelkleed, theelichtjes, bloemen (liefst rozen), mooi servies, goeie thee en natuurlijk lekkere hapjes. Meestal betreft het een 4-gangen 'menu' maar door tijdsgebrek houden we het op 3-gangen.
Na een inleidend verhaal beginnen we met een groene thee waarbij we een sandwich met gerookte zalm serveren. Na een tweede verhaal komt de zwarte thee met real English scone's,Engelse marmelade en clotted cream. Eigen bak ... dat smaakt altijd het lekkerst. Als derde gang verorberen we mijn eigen melange die past bij chocolade en daarbij eten we: een in chocoladesaus verzonken chocoladetaart ... heerlijk ! ! ! Dit alles doorspekt met anekdotes en sfeervolle muziek.
Het team was verrukt en de deelnemers van alle ceremoniën namen met pijn in het hart afscheid van elkaar ... alhoewel ... er komt een vervolg in maart 2010 ... we verklappen nog niet wat maar we houden jullie op de hoogte!
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7dY8rcl-6cbnGdZUFluOnKFM-DLXIiwGAwJyP8KQCWafoOnAcDjazTHOg8JcGQjjenCh1ZcUdLJgb1QAyKiAf6hV3-SiM2aBN9mCI-hxFycgTaKMbplabSTtwYpTMnRd49KsaeeLSRE4W/s1600/IMG_7603.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7dY8rcl-6cbnGdZUFluOnKFM-DLXIiwGAwJyP8KQCWafoOnAcDjazTHOg8JcGQjjenCh1ZcUdLJgb1QAyKiAf6hV3-SiM2aBN9mCI-hxFycgTaKMbplabSTtwYpTMnRd49KsaeeLSRE4W/s320/IMG_7603.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405628084302276018" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWvLD0QF2DYZoyNfjIvchkeo1aON9Ev2S928Uupo2Q_OwluGjrFgauYSTZwUATI2Ag0TtZlaqunNsZYIz1KkCy8UEk3js4wVhN6q9XTekG-VkRhGoCUar8gPb61dHDkVmebtdbKa6uz1N/s1600/IMG_7604.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWvLD0QF2DYZoyNfjIvchkeo1aON9Ev2S928Uupo2Q_OwluGjrFgauYSTZwUATI2Ag0TtZlaqunNsZYIz1KkCy8UEk3js4wVhN6q9XTekG-VkRhGoCUar8gPb61dHDkVmebtdbKa6uz1N/s320/IMG_7604.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405627849766458978" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijLc6pYujO_sdVssCQktlJW-RhfhFNtXTCImdn193eaUI6DeYz6IZTQKvjTTBImM3jZ6TEMGkrB2hRfYg1LYmBGDPwHu0a2_fUp6pLn-gXA2kbtWB3FBURA-_0py5kEUoQUZVvFJNTHocI/s1600/IMG_7609.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijLc6pYujO_sdVssCQktlJW-RhfhFNtXTCImdn193eaUI6DeYz6IZTQKvjTTBImM3jZ6TEMGkrB2hRfYg1LYmBGDPwHu0a2_fUp6pLn-gXA2kbtWB3FBURA-_0py5kEUoQUZVvFJNTHocI/s320/IMG_7609.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405628377198118722" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRE6K49AFtnB5M8nrMcBIJh2p7Y1cfWprAT0xi46-xL7NGya7SGLLSUJAZgaz145D7oXrenX0PC4SdXYXb9hddp3BjRR7aqV2B5Gvj8inmn4HFsffn-0Jgyj2_s5fSVU_DaEzvnvTuRHhW/s1600/IMG_7614.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRE6K49AFtnB5M8nrMcBIJh2p7Y1cfWprAT0xi46-xL7NGya7SGLLSUJAZgaz145D7oXrenX0PC4SdXYXb9hddp3BjRR7aqV2B5Gvj8inmn4HFsffn-0Jgyj2_s5fSVU_DaEzvnvTuRHhW/s320/IMG_7614.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405628773519854722" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIcyIWgNFHKZnvgfkd69p5J0SpyDYFBcWMHbhdaLFRYNMlwkOkuUo-xRbvozIxwmvXo3YUrap71sc-qnhQ2Y6lRYPracdJ0YGSGp0O7sBe8VgoKad0_faXPs7u0TyOfitDRDlEyUzM9m1O/s1600/IMG_7619.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIcyIWgNFHKZnvgfkd69p5J0SpyDYFBcWMHbhdaLFRYNMlwkOkuUo-xRbvozIxwmvXo3YUrap71sc-qnhQ2Y6lRYPracdJ0YGSGp0O7sBe8VgoKad0_faXPs7u0TyOfitDRDlEyUzM9m1O/s320/IMG_7619.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405629073369172338" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi3JUjsbsxV9oTcbSS5lLYi7rJGbfGM8K71S3_1ZOp5n6T7TYEa3HKrCd6HX2Y7qBEUYC4GJbfvWIBNXH-eSqxd7GoJDdTFhfbCT_iG2QIKm_IeuYw11CXhv_-aDD2OpiQLBPYKyU92sMs/s1600/IMG_7623.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi3JUjsbsxV9oTcbSS5lLYi7rJGbfGM8K71S3_1ZOp5n6T7TYEa3HKrCd6HX2Y7qBEUYC4GJbfvWIBNXH-eSqxd7GoJDdTFhfbCT_iG2QIKm_IeuYw11CXhv_-aDD2OpiQLBPYKyU92sMs/s320/IMG_7623.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405629279917787410" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigVqcd7jF2Yk0Ag-CQscm5cSamNMPac2mL-PPk2WlZ2PtMhxut29l5OHJ6iBKaBzvK6sx9J9wIxRCWvuw_GWWdHVOp0QzrdAbyh6M4J78-MFiNlPL0J21syzz6YnqTyyHSz_tFL3E4Nukl/s1600/IMG_7624.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigVqcd7jF2Yk0Ag-CQscm5cSamNMPac2mL-PPk2WlZ2PtMhxut29l5OHJ6iBKaBzvK6sx9J9wIxRCWvuw_GWWdHVOp0QzrdAbyh6M4J78-MFiNlPL0J21syzz6YnqTyyHSz_tFL3E4Nukl/s320/IMG_7624.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405629659748956450" /></a>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-76149886543753389372009-11-12T03:54:00.021+08:002010-01-19T20:48:07.749+08:0011-11-11 vrouwendag te RoeselareDeze morgen moeite om op te staan. De afgelopen nachten waren extreem kort van 2 en 3 uur. Voor alles alleen staan is geen sinecure: thee uitpakken, verpakken, labelen, offertes maken, contracten maken, syllabussen en powerpoints maken, ... en al het andere werk. Zo heb ik efkes vannacht om 3u30 afgewassen. Ik sta niet graag op met afwas op het aanrecht ... dus 's nachts afwassen dan maar.
Maar het was een heel fijne dag. Nog nooit naar een vrouwendag geweest. Ik voel me niet meer of min dan een man dus ik moet daar niet expliciet voor opkomen. Ik ontmoette veel oud gekenden en dat doet deugd. Op de binnenruimte tussen de Spil en de academie had Geert Monteyne samen met zijn vrouw Sabien en nog andere keramisten een echte oude Chinese papieroven gemaakt. Daarin wordt keramiek gebakken. 1000°C heeft de oven binnenin. Deze oven heeft ongeveer zo'n 7 uur stand gehouden daar Geert er af en toe klei op smeerde. Dan brandt de oven zichzelf op en is de keramiek voldoende gebakken.
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2lDu51nca-UzBdkqVEnMWrfmjVbKGqfzBi4pwuvVjtpKpDy5uH40_ppTjTSvSvg8wHNQiAezdHvbiqZVM3T7M3FzFe4kXZVLe-D3UYo6qXTMB9wW_Iouy8jllMSD7e3pJkpbzAJna-L0U/s1600-h/IMG_7569.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2lDu51nca-UzBdkqVEnMWrfmjVbKGqfzBi4pwuvVjtpKpDy5uH40_ppTjTSvSvg8wHNQiAezdHvbiqZVM3T7M3FzFe4kXZVLe-D3UYo6qXTMB9wW_Iouy8jllMSD7e3pJkpbzAJna-L0U/s320/IMG_7569.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402938948207719394" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih2g-gPvVsrvoBkS1BRooMRDD_0oFelpuyTawylVdj8gZtxupZeHQjNoumfRpCAtuXjST2nOY8qUyGuJJ6mz28h1Rg29MA7GIXDqJmJoXuKNNZWm5ZGHGvoYORPIqMQvbUzCUAjhyD2N5Q/s1600-h/IMG_7575.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih2g-gPvVsrvoBkS1BRooMRDD_0oFelpuyTawylVdj8gZtxupZeHQjNoumfRpCAtuXjST2nOY8qUyGuJJ6mz28h1Rg29MA7GIXDqJmJoXuKNNZWm5ZGHGvoYORPIqMQvbUzCUAjhyD2N5Q/s320/IMG_7575.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402940162692413970" /></a>
<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Jetty Roels, de Indiaspecialiste van Gent van de Oude Kapel was er ook om de mensen te leren hennatekenen. Mijn handen zijn nu prachtig versierd. Solange verfde mijn rechterhand want dat is wat moeilijk om het zelf te doen.
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQk6nZV7q_wy1kBVFLRoAL8EfmW-NOQ1g2ujsokfyqaR7AIucVOQQms-V6qclERocGiSGXePpAX1DcAqO68OIoccmbNGsdiPMyn4b4Jt4u-uVeZR4qqwetzl_JiwNjmQRiYGwqoDSWSXb9/s1600-h/IMG_7568.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQk6nZV7q_wy1kBVFLRoAL8EfmW-NOQ1g2ujsokfyqaR7AIucVOQQms-V6qclERocGiSGXePpAX1DcAqO68OIoccmbNGsdiPMyn4b4Jt4u-uVeZR4qqwetzl_JiwNjmQRiYGwqoDSWSXb9/s320/IMG_7568.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402943722541465186" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5YZ9t7oXG6Cyur2W3floUybwunTPScCNVmguxBhkw4gfLLpnLOKmMpe9mgihyphenhyphenmFck60zFryfHYEcpPak3T_glaj6A8bO7cG9thQr0lQ8jAWxe9FoBs1M9YFijqCAU7kJfFFhcwiLdpYsk/s1600-h/IMG_7579.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5YZ9t7oXG6Cyur2W3floUybwunTPScCNVmguxBhkw4gfLLpnLOKmMpe9mgihyphenhyphenmFck60zFryfHYEcpPak3T_glaj6A8bO7cG9thQr0lQ8jAWxe9FoBs1M9YFijqCAU7kJfFFhcwiLdpYsk/s320/IMG_7579.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402944264803582802" /></a>
<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />
Ik zelf mocht er 2 Chinese theeceremonies serveren. Er was grote belangstelling en we moesten veel mensen aan de deur weigeren. Tijdens de ceremonie was er volle aandacht waardoor ik het meditatieve aspect zonder moeite kon behartigen. Op algemene aanvraag ben ik van plan om vanaf januari maandelijks minstens 1 ceremonie bij mijn thuis te laten doorgaan. Je zou hiervoor best volger worden van deze blog en je wordt op tijd verwittigd wanneer en welke ceremonie er gaat plaats vinden.
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCt4Q2aQedW40wnzv2fUKzHodfHIZ0fM2BIOhIrN_YV5mpvvOnfa0jrx6BR0QB4nxM_y4v7CQHEYJeiOIKr3LWy0c2t3PXdatxRDwgswK4ahhDUcHHBFOqVxxlbkliILsbI5kfBL_cUNgU/s1600-h/IMG_7583.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCt4Q2aQedW40wnzv2fUKzHodfHIZ0fM2BIOhIrN_YV5mpvvOnfa0jrx6BR0QB4nxM_y4v7CQHEYJeiOIKr3LWy0c2t3PXdatxRDwgswK4ahhDUcHHBFOqVxxlbkliILsbI5kfBL_cUNgU/s320/IMG_7583.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402944553391430786" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Pa_hxFUVdOfhVGZjqpHXHjvSDsblpDRmEQuDv016fHfasj3O7vQ7x0MnrN6gNvZRosA84Tvj4Kk1HpXojl5YQlnNhmQqy7ueGghMIq6yq0qVWPcBAC7lAlMC3cIRoynzvEwxAz4Nc6xd/s1600-h/IMG_7587.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Pa_hxFUVdOfhVGZjqpHXHjvSDsblpDRmEQuDv016fHfasj3O7vQ7x0MnrN6gNvZRosA84Tvj4Kk1HpXojl5YQlnNhmQqy7ueGghMIq6yq0qVWPcBAC7lAlMC3cIRoynzvEwxAz4Nc6xd/s320/IMG_7587.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402945222094136594" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjV-rLkL4wSUk3m1kv7WKKRpYePeAP7Ypk8syrdfW0jHgw1QSv08fDtFUm86pEU8c9jayNlWQ5USwLTrizR-5HEeJLXkzYW7W0P5vDt5bha2OKlvVO167zLPSHckIC5iqssvJJBCP-DVSt/s1600-h/IMG_7596.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjV-rLkL4wSUk3m1kv7WKKRpYePeAP7Ypk8syrdfW0jHgw1QSv08fDtFUm86pEU8c9jayNlWQ5USwLTrizR-5HEeJLXkzYW7W0P5vDt5bha2OKlvVO167zLPSHckIC5iqssvJJBCP-DVSt/s320/IMG_7596.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402945502630468530" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb7eKpGN0JD8-FKptkvzDo4ckIiYRFtoejvu0t1ZmNaJuhQxiZlY1Cq6VRBD94Oxr9Q-uTT5EaQVkzEr8vQGTqN7uui05PXgbBYGEqi5sc7LD4MPDr3SjOaj-2bokgBPSseZE0fs_FbJIf/s1600-h/IMG_7595.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb7eKpGN0JD8-FKptkvzDo4ckIiYRFtoejvu0t1ZmNaJuhQxiZlY1Cq6VRBD94Oxr9Q-uTT5EaQVkzEr8vQGTqN7uui05PXgbBYGEqi5sc7LD4MPDr3SjOaj-2bokgBPSseZE0fs_FbJIf/s320/IMG_7595.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402945767410652034" /></a>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-56314095717774340122009-11-10T07:20:00.026+08:002009-11-12T04:35:05.344+08:00Turkse thee voor de persDe week van de smaak werd officieel geopend in de Spil. Tal van activiteiten die in diverse centra zullen doorgaan werden in de Komedie gepresenteerd. Wij mochten de BIB van Staden vertegenwoordigen. Daar ik een lezing had voor de firma Bekaert heeft mijn zoon Elias schitterend mijn aanwezigheid vertegenwoordigd. Hierbij dan enkele foto's ook van de nieuwste aanwinst in mijn theeverzameling: een echte Turkse samowar met bijhorend thee, broodsuiker en waterpijpen.
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEUrlKeXwFnClO1XljhTqHN2VRH6HiX9WJY61KmpWFj-ICmbSLdkSCQVLfaWBssClW4Gu40vv1VoGvjcNc-KvID7Sx8oM1pqY-hFd4BcJWZoz6h3P_V1D9H8lIT6kC6RQ8XCHZsglh3vqL/s1600-h/IMG_7556.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEUrlKeXwFnClO1XljhTqHN2VRH6HiX9WJY61KmpWFj-ICmbSLdkSCQVLfaWBssClW4Gu40vv1VoGvjcNc-KvID7Sx8oM1pqY-hFd4BcJWZoz6h3P_V1D9H8lIT6kC6RQ8XCHZsglh3vqL/s320/IMG_7556.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402620638072842322" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrHvXwaj_DBWxpWLPcdDgebpYCX_9U_OYV7oXsKVV-c7eTnezm6CGXOqeAbdPQb1dhh02xRJb57ddphTtgWB8BO98EZj_-GVTFAge1jceo-vFD06fd7_QCtU5Gz_3SbWrIMmUlGva8yCJ8/s1600-h/IMG_7557.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrHvXwaj_DBWxpWLPcdDgebpYCX_9U_OYV7oXsKVV-c7eTnezm6CGXOqeAbdPQb1dhh02xRJb57ddphTtgWB8BO98EZj_-GVTFAge1jceo-vFD06fd7_QCtU5Gz_3SbWrIMmUlGva8yCJ8/s320/IMG_7557.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402620895901100450" /></a>
<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Elias kan een stand prachtig en stijlvol aankleden.
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYeYPuOpOtnbfBWmvvjLd4LmbSSAlkTpHsMOZQpEmGzdaALeVsHOfmdLt2FfDcf1nLiKufFyspVzGg9MmysFsgQBVhJkCGEAKFscDOxLBlYZnsak4WJsbSUsSCiq5FTlsSgqOvSqgrh2Am/s1600-h/IMG_7560.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYeYPuOpOtnbfBWmvvjLd4LmbSSAlkTpHsMOZQpEmGzdaALeVsHOfmdLt2FfDcf1nLiKufFyspVzGg9MmysFsgQBVhJkCGEAKFscDOxLBlYZnsak4WJsbSUsSCiq5FTlsSgqOvSqgrh2Am/s320/IMG_7560.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402621277420382402" /></a>
<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Als een volleerde theeschenker ... wie doet hem na?
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3fW_E_MtTRVvB60d5LVQ1XU2TFVGokgSiLru72UiZeD7BXjOx1Dh3xkUq6-dnkfH3JZzGfjQbVxEnT-TP0LWNFWS2O2s_4hOUsXqwHMy8UvJoXPDMgbI1q-da2M7hFy-yWqsqy72CzDzE/s1600-h/IMG_7541.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3fW_E_MtTRVvB60d5LVQ1XU2TFVGokgSiLru72UiZeD7BXjOx1Dh3xkUq6-dnkfH3JZzGfjQbVxEnT-TP0LWNFWS2O2s_4hOUsXqwHMy8UvJoXPDMgbI1q-da2M7hFy-yWqsqy72CzDzE/s320/IMG_7541.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402621903565780898" /></a>
<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Fier op mijn nieuwe theeaanwinst die op de valreep 1 uur voor aanvang werd geleverd. En met belangrijke theelievende personen even samen op de kiek: van rechts naar links: mijn zoon Elias, Gudrun Vanheule directrice CVO Kokelaerestraat Roeselare, Ann Maertens bibliothecaris van BIB te Staden en mezelf. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1gKzB3lsDlvfnMOB0Z_oj6hwMGX4_WlH7xjb9jA5T-1P9KoYJJlrXYCe0_sxSjtQNLE09pRt60VIiz4beU1Pp8wqxK7EgVWxSh8h7c_I8Tn3DuHDhMAz9hgnaKc_B-o8G-UIVjhMNJlcD/s1600-h/IMG_7565.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1gKzB3lsDlvfnMOB0Z_oj6hwMGX4_WlH7xjb9jA5T-1P9KoYJJlrXYCe0_sxSjtQNLE09pRt60VIiz4beU1Pp8wqxK7EgVWxSh8h7c_I8Tn3DuHDhMAz9hgnaKc_B-o8G-UIVjhMNJlcD/s320/IMG_7565.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402630448976197250" /></a>
<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />En dan vlug naar mijn lezing in Zwevegem waar de dames zich graag lieten besmetten met het gezonde theevirus.
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTp83vk40ytyJtxZEtIWciSMWo00xk82Ta0xp8n74w9i4IAbchf80UbYM-D1vDksaNyqASGdPnb1HER3Cryju5FHhswfUb7CTWC9AAeXO17jl5LNa8iE-_c5gT0XRtlUVWFl6qBUI0q24e/s1600-h/IMG_7545.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTp83vk40ytyJtxZEtIWciSMWo00xk82Ta0xp8n74w9i4IAbchf80UbYM-D1vDksaNyqASGdPnb1HER3Cryju5FHhswfUb7CTWC9AAeXO17jl5LNa8iE-_c5gT0XRtlUVWFl6qBUI0q24e/s320/IMG_7545.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402628283240332642" /></a>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-30781701031503035692009-11-08T08:13:00.014+08:002009-11-11T07:39:07.380+08:00An English Afternoontea Davidsfonds Beernem<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNTBsv2v-5CWW3ch_jsis03s3qdqpGWhpYCYp8MwEMe2V7vCtJaJky8ZrdFb6GQwaRikj_Kkgg_E50UBG5rgdyTq0UMX3n38OXsorunZ7S1GxQKkzQNV8KUHC9Vdm6g94R8yV4kb5-C1gx/s1600-h/IMG_7524.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNTBsv2v-5CWW3ch_jsis03s3qdqpGWhpYCYp8MwEMe2V7vCtJaJky8ZrdFb6GQwaRikj_Kkgg_E50UBG5rgdyTq0UMX3n38OXsorunZ7S1GxQKkzQNV8KUHC9Vdm6g94R8yV4kb5-C1gx/s320/IMG_7524.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401892161660261570" /></a>
November is blijkbaar theemaand aan mijn agenda te zien. Beernem heeft de smaak te pakken. Na theedegustatie in de BIB, een verkorte lezing voor Beernem 'stad' en een lezing voor Markant, mag ik voor het Davidsfonds een Engelse theenamiddag verzorgen. Het bestuur zorgde voor de uitstekende hapjes, ik voor de verhalen en thee. Het werd een gezellige namiddag waarbij ik zelfs mensen voor de 3de keer mag ontmoeten!
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEsCQONPYkBPJtySpURvc2fEQZca_4shcHvfeh5UZR-sXJEPGqrHgp-23DRxrlCxi74iUF9Shyh56hRtyggTOPwUmpQop7wsfgB7KcF7PJqRdqbq8OuCxJM_Q1plkXWwun21rd4feSyJQ6/s1600-h/IMG_7529.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEsCQONPYkBPJtySpURvc2fEQZca_4shcHvfeh5UZR-sXJEPGqrHgp-23DRxrlCxi74iUF9Shyh56hRtyggTOPwUmpQop7wsfgB7KcF7PJqRdqbq8OuCxJM_Q1plkXWwun21rd4feSyJQ6/s320/IMG_7529.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401891824396310946" /></a> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqKsI3n2MCGaxh9rWsSf7AFxppqG2WYjmTO4OdVGfixW4TC1lKFNIrvoCLS3Qxpa431OBByI_SRyiwnz0Iif5k8Glnw-xrkYEoa-J49kS83OWlRxmZqP3jFjAZKEWt7d7NZGktc8e5i1iX/s1600-h/IMG_7525.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqKsI3n2MCGaxh9rWsSf7AFxppqG2WYjmTO4OdVGfixW4TC1lKFNIrvoCLS3Qxpa431OBByI_SRyiwnz0Iif5k8Glnw-xrkYEoa-J49kS83OWlRxmZqP3jFjAZKEWt7d7NZGktc8e5i1iX/s320/IMG_7525.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401893214296353746" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIpdcwg48PpvAmbb-7o6M6gNU1u5svsIgP0sJGZwpVPS1JEIOIWYQu9aFkK93gPtcI8ubV2r-CzOG5_TM6PRke7i2qUkDaRNgm5xZ_5pmXSqbszaV1sH_twMfJQMa1cVLtt3iiYD0I9Zzu/s1600-h/IMG_7517.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIpdcwg48PpvAmbb-7o6M6gNU1u5svsIgP0sJGZwpVPS1JEIOIWYQu9aFkK93gPtcI8ubV2r-CzOG5_TM6PRke7i2qUkDaRNgm5xZ_5pmXSqbszaV1sH_twMfJQMa1cVLtt3iiYD0I9Zzu/s320/IMG_7517.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401894180739074850" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbIWgzRBbo2Iqajg9972jw37dC8vyhIdZEPTzajtLn_EyQ3yBhounnlMVA7ApkSiD3J8PCstAFuP9WxXa8hQ7bpqYbgatCpFiXcx9gMOwSbImkLQraGYdVVuO2ytReBvE8rIr10zwodKRh/s1600-h/IMG_7527.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbIWgzRBbo2Iqajg9972jw37dC8vyhIdZEPTzajtLn_EyQ3yBhounnlMVA7ApkSiD3J8PCstAFuP9WxXa8hQ7bpqYbgatCpFiXcx9gMOwSbImkLQraGYdVVuO2ytReBvE8rIr10zwodKRh/s320/IMG_7527.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401893683797483842" /></a>Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-64767131196745835232009-10-30T06:52:00.003+08:002009-11-09T08:35:46.826+08:00Koffie- en theeceremonies in Designmuseum GentEen mooi project loopt momenteel in het Designmuseum te Gent. Iedere vrijdag is er een ceremonie die door een deskundige uit de doeken wordt gedaan. Enkele heb ik meegemaakt:<br />
1. vrijdag 2 november het Ethiopisch koffieritueel<br />
2. vrijdag 9 november de Taiwanese theeceremonie<br />
3. vrijdag 16 november een Turkse koffie- en theedegustatie<br />
3. vrijdag 23 oktober het Magrebijnse (Marokko) theeritueel<br />
4. vrijdag 30 oktober de Japanse theeceremonie onder leiding van mijn theemeester Staf met assistentie van Keiko en mezelf als eerste gast.<br />
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRf2_YK-IoQOwXx2xIxzZbq-ErXFg897_-ZyaUHLg2cBkIvCCNLkO-NL3oOHyzbkgrSwBeDVVfnVTJ3XZw8orsGf7Ed7Oirz4X3H6ZvykNC22xiJEwKTSNmWEL-J6iqACC9_8B0JmOcH48/s1600-h/IMG_6296.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRf2_YK-IoQOwXx2xIxzZbq-ErXFg897_-ZyaUHLg2cBkIvCCNLkO-NL3oOHyzbkgrSwBeDVVfnVTJ3XZw8orsGf7Ed7Oirz4X3H6ZvykNC22xiJEwKTSNmWEL-J6iqACC9_8B0JmOcH48/s320/IMG_6296.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401129720895169938" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUMh4-zYd2Z99jdQQ9CAtbjTxFGi7RaFhHBZXeaMWka7PFe-FmhXG7CGjD2BMRKeLhPKFMgmOIN8h0BI6JgO1ZkNQmUJ3wXCu5p1CNYjgsfuWawJKNRuo627IOXGEZf1Gge2O7gCJQad5a/s1600-h/IMG_6316.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUMh4-zYd2Z99jdQQ9CAtbjTxFGi7RaFhHBZXeaMWka7PFe-FmhXG7CGjD2BMRKeLhPKFMgmOIN8h0BI6JgO1ZkNQmUJ3wXCu5p1CNYjgsfuWawJKNRuo627IOXGEZf1Gge2O7gCJQad5a/s320/IMG_6316.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401130498126546002" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1rXaDK0l4HKJ8UNqnRorL1BQOi2G0_lc7eMRntjlIRDXVxbOlEyKBrbNonq0StKQbk5b37sKB4iF7WNbzvfQNz5ZQ10XnwM2ibNsiaGKlH8s8Mdx8tL62aWbjvACv1faFEU10JXNp5C95/s1600-h/IMG_6325.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1rXaDK0l4HKJ8UNqnRorL1BQOi2G0_lc7eMRntjlIRDXVxbOlEyKBrbNonq0StKQbk5b37sKB4iF7WNbzvfQNz5ZQ10XnwM2ibNsiaGKlH8s8Mdx8tL62aWbjvACv1faFEU10JXNp5C95/s320/IMG_6325.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401130710126039106" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi697e7BMwjX0ztHr4DBjgQryndcpFGzWsPXcKQlRpSrHh_RhI-Cn_z6nWD5zR7L0KvFGZ-KPqEatqnYO_8MxTs-43oyIWzZ5sDFn0sxagGmFxCqeLGwXAIg5olBA-u3hnTtUSiboV4-8Cg/s1600-h/IMG_6329.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi697e7BMwjX0ztHr4DBjgQryndcpFGzWsPXcKQlRpSrHh_RhI-Cn_z6nWD5zR7L0KvFGZ-KPqEatqnYO_8MxTs-43oyIWzZ5sDFn0sxagGmFxCqeLGwXAIg5olBA-u3hnTtUSiboV4-8Cg/s320/IMG_6329.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401130917978765074" /></a>
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIPwe5KwDSMtBtoUj6aMuX4ZDa17wXuk_DE2_mbijGVBayb8WFxcTBX0Fc7Km0G1XW2Xt_UZwjDVmsnmKh1lFjTFFAch24nwaQCPx2zZvn3L2EsKSSnYuQIL6I06-Side6p6YdYV46a0DP/s1600-h/IMG_6330.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIPwe5KwDSMtBtoUj6aMuX4ZDa17wXuk_DE2_mbijGVBayb8WFxcTBX0Fc7Km0G1XW2Xt_UZwjDVmsnmKh1lFjTFFAch24nwaQCPx2zZvn3L2EsKSSnYuQIL6I06-Side6p6YdYV46a0DP/s320/IMG_6330.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401131681670195762" /></a>
<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />
Stuk voor stuk boeiende brokjes geschiedenis en cultuur.<br />
Op vrijdag 13 november sluit ik de reeks af in Engelse glorie. <br />
We gaan Ms Bucket achterna met een candlelight tea afternoon at the museum ... of course with beautiful China and real English scones ! ! !Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5199655797375491951.post-7043733690720659882009-07-05T19:17:00.007+08:002010-08-14T19:54:42.385+08:00Chinese theeceremonie bij Bruno BertrandZondag. Mooi weer. Alles is rustig en stil. Bruno en ik dekken en schikken de tafels. De gasten komen binnen. Stuk voor stuk mensen die op één of andere manier bezig zijn met 'genezen', hogere aspecten, diepere waarden. Ik geniet en kan me ten volle in mijn 'zijn' bewegen en de ceremonie uitvoeren. Het is muisstil. Enkel het ritselen van de blaadjes ondersteunt de stilte. Een zachte bries en de warmtestralen van de zon strelen ons gezicht. Alle aandacht gaat naar de handelingen maar ook naar het 'zijn' achter de handelingen. We zijn één, alhoewel we elkaar niet kennen, we voelen een verbondenheid in wat we doen en wat we zijn. De geur van de eerste thee wordt volledig geabsorbeerd, de smaak ten volle geapprecieerd. Dan wordt er weer gepraat. Zacht en wijs. Met volle aandacht geluisterd. We genieten van de verschillende en onbekende hapjes, de verhalen, het samenzijn.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMqRZsOkiPy3S2XvXeRGt7IXV7u5DEHQrWgRJIOGUK5uM_uI_68f83C-HIZKIh_NQGDsxxQkDP6BkwoB_zlCQ3XskbAFihu9LKgDpDzXPnQuShpveMjEhppnXMTEN1_lITh4ZlZeaQ3kaI/s1600-h/IMG_4980.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMqRZsOkiPy3S2XvXeRGt7IXV7u5DEHQrWgRJIOGUK5uM_uI_68f83C-HIZKIh_NQGDsxxQkDP6BkwoB_zlCQ3XskbAFihu9LKgDpDzXPnQuShpveMjEhppnXMTEN1_lITh4ZlZeaQ3kaI/s320/IMG_4980.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5360872089223511410" /></a><br />
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXENw4PCKCHap6HBBuzjiwt0jqyW3EldwlPZ80pHKZIDzM3K9S4WeX0S33HiMOGIjRRJYJ10O0r_y-QvhRTFr-jfkUq4Op-PLIKrwYpynW7k430tTjfKppr3TFktmqruSa9KPBpIAPA-a7/s1600-h/IMG_4982.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXENw4PCKCHap6HBBuzjiwt0jqyW3EldwlPZ80pHKZIDzM3K9S4WeX0S33HiMOGIjRRJYJ10O0r_y-QvhRTFr-jfkUq4Op-PLIKrwYpynW7k430tTjfKppr3TFktmqruSa9KPBpIAPA-a7/s320/IMG_4982.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5360879437596586914" /></a><br />
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUxVEfFxHMBaFr9aHN00wRFo-77QtSWBC4ukgVfLgLwvqndurfJoxsqXcDZXkbB1hBUlFdFv59YPBQv_ILhCQlAb9CHHOwP8-3OSJwisGBzw0qcFSovUQksh-Kt7mukhMbeKhQtp20eBIF/s1600-h/IMG_4990.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUxVEfFxHMBaFr9aHN00wRFo-77QtSWBC4ukgVfLgLwvqndurfJoxsqXcDZXkbB1hBUlFdFv59YPBQv_ILhCQlAb9CHHOwP8-3OSJwisGBzw0qcFSovUQksh-Kt7mukhMbeKhQtp20eBIF/s320/IMG_4990.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5360884600731158370" /></a><br />
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5_-kUZa_iWZnavVfYJd-kQdgkju2lnTPWvwBMfka8d9KR47uKawncg2_yhb1r08L3Pl_A5fw_DI35LZQ5GuQf-7YHsao423zbhJonVZ0i4BeNyWqekaiUJ64nE0i5vINz3F15wFGJ-6p8/s1600-h/IMG_4999.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5_-kUZa_iWZnavVfYJd-kQdgkju2lnTPWvwBMfka8d9KR47uKawncg2_yhb1r08L3Pl_A5fw_DI35LZQ5GuQf-7YHsao423zbhJonVZ0i4BeNyWqekaiUJ64nE0i5vINz3F15wFGJ-6p8/s320/IMG_4999.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5360885000074782802" /></a><br />
<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg53LJcgWCytzUNIRzQoyZBZeRaZ3-7fw2ce_TLBZ_BrGv6Mj33XO9KgM70GQKd1XB5oAJsRfMudatgYqWAuly4ywcE_y1cBJ_CQ56mC_bdijmU7f9vTF4Jh6wX2xanwx-4fAAc_5N5OhF4/s1600-h/IMG_5000.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg53LJcgWCytzUNIRzQoyZBZeRaZ3-7fw2ce_TLBZ_BrGv6Mj33XO9KgM70GQKd1XB5oAJsRfMudatgYqWAuly4ywcE_y1cBJ_CQ56mC_bdijmU7f9vTF4Jh6wX2xanwx-4fAAc_5N5OhF4/s320/IMG_5000.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5360885497636765810" /></a><br />Ann Vansteenkistehttp://www.blogger.com/profile/08207495469570716132noreply@blogger.com0