De Lingyinsitempel

Ik heb als 'vreemde' weer naam gemaakt op de trein. Op de heenreis was mijn tijdschema nog niet helemaal mee met dat van de Chinezen of beter gezegd ik schrijf graag 's nachts. Nu vroeg de dame die boven ons sliep aan Minyi: ”Slapen vreemden niet tijdens de nacht?” ... En nu tijdens de terugreis; ik heb zo diep geslapen dat ik bij het wakker worden onmiddellijk naar het toilet strompel. Bij de terugkeer bedenk ik dat ik vergeten ben het coupenummer te onthouden. Ik heb dus aan de Chinees die in de gang stond moeten vragen (OK je kijkt verrast: van kan zij nu opeens Chinees, nee in professionele gebarentaal) dat ik niet wist waar ik zat en hij wist het! Dat zegt genoeg van hoe we opvallen nietwaar. Die zal gedacht hebben: alle vreemden zijn domme.

Tijdens de treinreis speelt er mooie Chinese muziek. Dezelfde stijl die ik gebruik tijdens mijn theeceremonies. Een eenvoudige fluit onderstreept met sober snaargetokkel. Ik hou ervan. Ook in sommige liften en tempelgebouwen laat men deze muziek de omgevingsenergie positief trillen. Als de trein stopt worden deze aangename klanken overweldigd door de schelle keelklanken van groente- en fruitventers op het perron. De geur van kruidig gebakken vlees en dampende instantnoedels en rijst doordringt de trein en prikkelt de neus van hongerige reizigers die vluchtig een aantal aankopen doen. Als je een gewone zitplaats hebt, kan je het venster openen en op die manier je mondvoorraad indoen.

Woensdag 1 april: We staan vrij vroeg op en de ontbijtdame is zo lief geen nieuwsgierige beestjes in mijn soep te droppen. Ik laat Minyi haar bedanken voor haar attentvolle daad. Dan nemen we de bus naar de Lingyinsitempel.

De Lingyinsi (tempel voor de zielen op rust) werd in 326 gesticht en 16 keer herbouwd. De laatste keer in 1950. Deze tempel was onder de Tang (618-907) de grootste vereringsplaats van de Neder-Yangtse, één van de 10 zentempels in China. Ik voel me er meteen thuis. Ondanks de massa's toeristen, voel ik me er erg op mijn gemak. Ik denk dat het de mooie omgeving is van fris lentegroen bezaaid met zachtroze, gele en witte bloesems die de mensen rustiger maakt. Ik voel er ook de sterke energie van wijsheid vibreren, iets wat ik ook in sommige kerken en westerse kloosters voel. Bij de steile rotswand die het ganse complex aan de rechterzijde flankeert, herken ik onmiddellijk de rondbuikige lachende Maitreya en laat Minyi een foto nemen met mij op de voorgrond. Hij is mijn lieveling. Toen Simon en Elias me waarschuwden: “met genen Chinees naar huis komen hé ma” moet ik ze teleurstellen. Ik heb mijn oude liefde teruggevonden! Nog een edelsteen! Ik wil een beeldje van hem kopen om hem bij me te hebben tijdens mijn theeceremonies. Vroeger dacht ik altijd dat hij de boeddha was van eten en drinken. Ik had al toen ik jong was een beeldje van hem.

We gaan en grot binnen en ontdekken er een Lourdesachtige toestand, weliswaar zonder de overweldigende devotie. Kwan Yin (de godin van genade – is Maria dat ook niet?) is er uitgehouwen en ik word door de afbeelding volledig opgezogen. Ik zie niet de mooie uitgeslepen vormen maar haar gezicht is als het ware door een blacklight opgelicht. Ik versteen totdat Minyi me weer naar de werkelijkheid roept en opmerkt dat ze bij het zien van zo'n beelden geen gevoelens heeft. “Nog niet” zegt ze dan erbij.

Als je denkt een tempel te kunnen bezoeken zoals je de Nôtre Dame van Parijs of Koekelberg van Brussel bezoekt, ben je redelijk mis. Je kan hier een ganse dag en meer rondlopen en nog niet alle paviljoentjes ontdekt hebben. Vergelijk het beter met een enorm groot klooster en dan nog! Dit complex herbergt 3000 monniken over 72 zalen, 9 torens en 18 paviljoenen. En dan heb ik het nog niet over de andere paviljoenen zoals het theehuis en de zangruimtes. Ja vergelijk het misschien met Vaticaanstad, alhoewel ik er nog niet geweest ben. (rode wangen) De hoofdtempel heeft zijn authentieke stijl behouden: warm oranje en baksteenrood kleuren de groene omgeving. Op het binnenplein steek ik weer een bundel wierook en bidt voor mijn kinderen, familie en vrienden, mijn toekomstige theeplannen en natuurlijk voor Marijke! Over mijn theeplannen ga ik niet uitweiden omdat je toch moet afwachten welke uitdagingen en aanbiedingen er op je pad komen. Desalniettemin weet ik wat ik graag zou willen en Gabriël, mijn Japanse theemeester, is de enige die het zonder te beseffen, vorig jaar op het Europees Japans theeseminarie te Hurtebise, met zijn wens mijn droom uitsprak! Maar eerst focus ik me graag op mijn boek. Ik vind het spannend en voel een wervelende energie in me opborrelen als ik achter mijn laptop kruip en de vertellingen van de pluksters en theeboeren uitschrijf. Mijn thee'draak' is goed en wel ontwaakt en meer dan ooit springlevend!