Kunming op 2000 meter hoogte

25u trein om van Guangzhou naar Kunming te reizen. 25u passeren aan landschappen waar je eigenlijk te voet zou willen door crossen. Niet dat ik 25u door de venster heb liggen kwijlen. Nee, heb zo'n 7 uur aan herschrijven van mijn boekteksten gewerkt. Daarna batterij plat en geen elektriciteit in de trein. Accu was defect. Dan maar veel geslapen en naar de rochelende Chinezen geluisterd. Ik kan het maar niet gewoon worden. Ook hun spreken niet. Hun stemvolume ligt veel hoger en luider en soms zijn ze heel opvliegend, waardoor je steeds de indruk hebt dat ze ruzie aan het maken zijn. Mijn zoon had het daar ook moeilijk mee, zei hij. Maar het went, na 4 jaar ben je dat gewoon. Ja ik blijf hier wel geen 4 jaar hé!

“Je hebt een cultuurshock” beweert Mieke. En ik hoop dat het waar is en enkel dat. Maar vandaag had ik weer zo'n enorme druk in het midden van mijn borst en op mijn keel. Net of ik ging stikken. Ik kon met moeite ademen. Ik kan de drukte echt niet meer aan. Veel te veel auto's en vooral Chinezen. Je passeert dan wel veel mooie dingen maar je ziet ook veel dingen die je liever niet ziet. Mensen droppen hun vuiligheid overal. Is het niet langs de spoorlijn, het is in hun achter'tuin' of het is op hun platdak. Vendels rode, gele, blauwe en wat ooit wit was plastiek slingeren overal rond. Een anekdote gelezen in den trotter: op een paar goedbewaarde zones met veel natuur na is China één van de meest vervuilde landen ter wereld. Toen het Olympisch Comité in Beijing neerstreek om na te gaan of de stad in aanmerking kwam voor de Olympische Spelen van 2000, werd het bevel gegeven alle industriële activiteit in die zone stil te leggen. En kijk, er verscheen een mooie blauwe lucht... om opnieuw te verdwijnen toen de delegatie vertrok en de productie weer op gang kwam. Actie voor het milieu is hier echter niet zonder gevaar! De 'groene dissident' Peng Ming werd veroordeeld omdat hij een boek had geschreven waarin hij pleitte voor een alternatief voor de buitensporige industrialisering. Na 18 maanden 'heropvoedende werkstraf' verliet hij China met de Noorderzon.

Grappig is het ventje dat op het perron staat met een groene en rode vlag om aan te geven of de trein mag binnenrijden of niet.

En ook de geur. Overal waar je komt, mengt de doordringende stank zich met de geur van gebakken spijzen die overal te koop is. Soms zie je ze vluchten, de mensen met hun karretjes of op houtenplanken geïmproviseerde eetstalletjes. Ze vluchten voor de politie omdat ze geen verkoopsvergunning hebben. Ze staan er met bamboestokken, ananas en zoete maïs of allerlei onherkenbaar vlees en zelfs bloedklonters op een stokje en kippenpoten met 'schone' lange nagels die ze dan bakken of koken, ... Niet nadenken Ann! Maar ook vrouwtjes met een ouderwetse 'singer'naaimachine die je nog met de voet moet aandrijven, ze zitten op de stoep herstellingswerken uitvoeren.

Nu zitten we in een internationale backpacker. Voor het eerst zie ik weer een handje vol bleekscheten samen. Maar geen contact. Meestal zijn het koppels of vrienden of vriendinnen. Geen alleentjoolders gelijk ik. Ja mijn zoon en Minyi zijn mee maar die hebben teveel werk met elkaar. Ik tjok wat achter hen aan. Gelukkig spreekt de bediening Engels. Ik ga dan maar wat chatten met het thuisfront. En bellen met een Belgische dokter want die beklemming verontrust me een beetje. Het kan slokdarmspasmen zijn van het anders eten. “Stress” zegt mijn zoon, “Je moet meer relaxen, je jaagt je aan alles op. Weet je vanmorgen op de trein reageerde je op ieder fluim met 'mao jongens toch' je kan ze niet veranderen ma, je zal het moeten aanvaarden of je gaat nog meer pijn hebben” Toch adviseerde mijn arts een ECG te nemen. "Dan ben je zeker. Zijn er daar Westerse ziekenhuizen?” Ja maar niet hier. Dus wacht ik nog even. Ik heb rescuebachbloesems bij en het helpt gelukkig. Dan toch stress?

Bij de avondwandeling passeren we een spa resort, gelijk zoveel hier. Masseren daar zijn ze sterk in. Nu prijkt een meterslange en torenhoge foto van een Provençaals lavendelveld op hun voorgevel. Minyi vertelt dat Franse aromatherapeuten ingehuurd worden om de meisje met aroma's te leren masseren. Wat het tarief dan ook ogenblikkelijk vertienvoudigt. Ik denk na. Ik weet het, ik mag niet, maar toch. Je moet verdorie niet zover lopen om schone natuur te zien! Als aromatherapeut was ik al vaak in de Provence en 't is daar verdorie zeer mooi! En niet zo druk en niet zo vervuild. Wie vindt dat Frankrijk druk en vuil is, moet maar eens naar China komen!

Gelukkig is er een park. Een heel mooi park. Met een meer en veel bruggetjes en allerlei mooie hoekjes. Overal verliefde koppeltjes. Tja, dat heb je dan als je alleen loopt he, dan zie je zo'n dingen rapper. Wat verder hoor ik muziek. Ik ga even neuzen. Een groepje mensen staat te dansen. 'Dat doen ze altijd na het avondeten' beweert Minyi. Ik geniet ervan. Maar voor hen is het oud gesneden koek. Het begint te druppelen. Nathan zet het op een hollen naar de jeugdherberg. Vanwaar die haast? Ik wil best nog verder kijken en zelfs proberen mee te dansen. Maar dan snap ik het. De regendruppels worden dik en zwaar en in een mum van tijd staan de hemelsluizen open.Ik kruip onder een afdak en hoor de donder rochelen en zie de hemel oplichten. Nathan komt terug met een paraplu. Ik ga mee maar mijn broek wordt tot mijn knieën nat.