Een theegrossist in Guandong

Een goeie nacht gehad op de trein, maar om 6 uur ben ik klaar wakker. Minyi en de 2 bovenburen liggen nog zachtjes te snorren. Ik kijk door het raam en geniet van de met mistslierten bedekte landschap. Precies een sprookje, alleen de elfjes zie ik niet. Ik neem de laptop en begin te schrijven , maar val weer in slaap. Ik kom pas om 9 uur weer wakker. De trein heeft een wasbekkencoupeé en ik ga me wat verfrissen en de tanden poetsen. Minyi belt haar ouders en die komen ons niet afhalen. De moed zakt in mijn schoenen, daar gaan we weer met de foutieve afspraken en veranderde schema's. Ik zie het niet zitten om met al mijn zakken met de ondergrondse van de ene metro op de andere te vliegen temeer de stations hier meer weg hebben van een volkstoeloop slechter dan een optreden van Pink Floyd in Werchter. Dit is de normale drukte. Met het Chinees Nieuwjaar is het hier zo druk dat er mensen sterven van het lange wachten, gedrum en kou. Mijn foto hierboven is de 'normale' drukte, onderstaande foto's zijn van het zelfde station maar van met nieuwjaar van februari 2009. We nemen de taxi, pikken Nathan op aan een ander station en gaan naar de penthouse van Minyi's ouders.

Deze avond rijden we een klein uurtje door volle drukte naar een theewinkel van een man die een theeplantage heeft in Yunnan. Met veel geduld let de man alles uit over 'groene' en 'zwarte' Pu Erh. Veel dingen zijn anders dan ik tot nu toe in boeken heb gelezen. Ik moet veel herschrijven, veel klopt niet! De realiteit is helemaal anders zeker als je bij de lokale boeren gaat. Er is eigenlijk ook geen algemene regel. Het verschilt van streek tot streek, seizoen tot seizoen, boer tot boer, ... Net zoals deze Pu Erh. Waar heb je al van groene en zwarte gehoord? De Pu Erh die ik hier zie is helemaal niet de Pu Erh die bij ons verkocht wordt. Hoer gebruikt men de eerste en herfst pluk nooit de zomer pluk. Die is niets waard zeggen ze. Maar ze plukken ze wel en waar gaat deze dan naartoe?

De theegrossist neemt zijn GSM en begint aan een reeks telefoontjes. dan nodigt hij ons uit om samen te eten. "We moeten wel verhuizen naar een andere lokatie" zegt hij en hij excuseert zich daarvoor. Ik mag mee in zijn auto. Hij is een welstellend man. Zijn vrouw is ook een speciale dame. Aangekomen in één van hun andere winkels staat een schare van zijn vrienden ons op te wachten. Er een ganse tafel gedekt met allerlei rauwe vis en eendepoten en groenten. In het midden 2 vuren met kokende bouillon. Dit wordt dus de Chinese 'fondue' maar dan met vis in bouillon. Het is overheerlijk. De eendepoten worden in een andere pot met allerlei groenten gekookt. De zelfgemaakte snaps wordt bovengehaald en de bedoeling is als je uitdagen dat je die telkens ad fundum in je keelgat giet. Gelukkig is Nathan meer het slachtoffer dan ik maar als ze mijn uitdagen zou het onbeleefd zijn niet mee te doen. Eendepoten in je kom is nu niet het appetitelijkste wat er is. Ik heb beleefd wat geknaagd aan de beentjes maar niet als hen al het vel en pezen etc afzitten zuigen. Zij nemen gans zo'n teen in hun mond, draaien ermee rond tot alleen het beentje overschiet, die ze dan prompt op tafel uitspugen.

Chinezen zijn proper zegt mijn zoon. En ik herinner me 3 jaar geleden toen Minyi voor het eerst bij ons thuiskwam en ik van mijn zoon het verbod kreeg mijn zakdoek uit te halen. "Da's vies. Je moet papiertje gebruiken en weggooien" beweert hij. Maar dat je met je vingers door die papiertjes schiet bij de eerste snottebel en je vingers kleven van de snot is blijkbaar niet erg. Ik zie Chinezen gewoon zonder papier hun neus kuisen en die klak dan op de stoep schudden. Ook hun keel, amaai, die mannen kunnen nogal wa lawaai maken en ganse klodders voor je voeten kwakken. In het toilet geen papier en geen water? Hoe doen ze dat? Ik heb zo'n papieren zakdoekjes mee, maar heb je dat al eens geprobeerd? Moet je voor de lol eens doen. Verder niet te veel denken hier ....