5 april dodendag

Na een dagje ziek in bed, ben ik weer fit en monter opgestaan deze morgen. Het ganse huis slaapt nog en ik maak aanstalten om naar het park te stappen. Ik moet er het beste van maken. Ik geraak misschien niet waar ik wil maar ik maak dan dingen mee die een doorsnee reiziger niet meemaakt. Op het moment dat ik de voordeur wil opendoen komt Minyi's mama krijsend uit haar slaapkamer. Ik mag onder geen beding naar buiten. Ze grijpt me vast en doet uitbundig teken van 'nee' en 'wachten' met alle tussenschakeringen in toon- en geluidssterktes. Ze klopt op mijn armen neemt me vast bij de schouders en een waterval van onverstaanbare kreten stort ze over mij uit. Ik zet me dus weer ontmoedigd in de zetel neer. Na 5 minuutjes komt ze met een kopje thee en wat overzoete koeken (je gelooft het niet er staat ook een doos Danish Buttercoockies tussen) Dit is dus het Chinees ontbijt thuis. Tegen mijn zin prop ik een paar koeken tussen mijn tanden. Dan doet ze haar schoenen en jas aan en sleurt me bij de arm mee naar buiten. We gaan samen naar het park. Met allerlei gebaren probeert ze me dingen duidelijk te maken. In het park is het rustig. Wandelaars, joggers, en mensen die wat trage bewegingen uitvoeren met de armen terwijl ze wandelen. Niet echt de Tai Chi of de Qi Gong. Ze begint weer op mijn armen te kloppen om doet teken dat we achteruit moeten lopen en wijd met de armen moeten zwaaien, dit schijnt zeer goed te zijn voor de bloedcirculatie. En inderdaad na een kwartier achteruit lopen en armgezwaai voel ik mij zalig tintelen. We passeren een groot meer waar parkwachtsters dode vissen aan het uitscheppen zijn. Minyi's ma zie er direct voedsel voor kokki in, de hond van Nathan en Minyi. Ze haalt er 2 van de hoop, trekt een lis uit het plantsoen en steek deze via de kiewen door naar de bek. Zo kan ze de vissen dragen tot thuis. Telkens ze iets ziet klopt ze op mijn armen of als we de straat willen oversteken neemt ze me vast. Ik heb moeite met al die lijfelijkheid, zeker nadat ze die dode vissen heeft vast gehad. Je weet maar nooit, misschien waren die ziek? Thuis begint ze die vissen in stukken te kappen en te koken. Ik walg van de geur en Nathan komt verontwaardigd af gelopen. Hij is boos maar ze moet van geen wijze raad weten. De vis stinkt en dat is normaal volgens hen. Hopelijk eten we vandaag niet thuis want ik zal maagpijn hebben denk ik.


Na het visevenement wordt de auto volgeladen met eten en we trekken richting kerkhof. Na 1 uur rijden komen we aan. Weer massa's mensen en rook, heel veel rook. Mensen sjouwen met pak en zak de berg op naar de graven. Bovenop op de berg staat ter bewaking van de doden een groot beeld van de Bottisatva van lang leven, die oude man met een dikke schedel leunend op een wandelstaf.. Er wordt gelachen en luid gepraat. Het graf wordt afgedekt met plastiek waarop allerlei etenswaren worden geëtaleerd. Daarna wordt er wierook aangestoken, heel veel wierook. Het komieke is dat er ook sigaretten aangestoken worden en ze op een stokje tussen de wierook geplaatst worden. Opa was een vervent roker beweert de zus van Minyi. En dan halen ze geld uit, pakken namaakgeld. Dit alles wordt aangestoken aan de kaarsen naast het graf. Binnen de kortste tijd staan we te hoesten in de chemische rook van beschilderd papier. En het wordt maar erger: een Mercedes en een villa in karton worden in het vuur gelegd, alsook een hemd voor opa en een bloes voor oma. En omdat ze mee moeten met de moderne tijd steken ze nog een gouden Rolex en een Ipod in papier aan. Nog een paar sluffers en wat juwelen. Alles netjes verpakt in plastiek. Mijn longen vullen zich met de blauwe dampen. Ik heb vergif binnen voor jaren ver. Dan wordt het eten bespikkeld met asschilfertjes opgegeten. 'niet nadenken, Ann niet nadenken!' Bij de buren knalt er vuurwerk op los. Eén kakafonie van gelach, geknal en onophoudelijk gekwetter. Nathan en ik staan wat afzijdig alles te bekijken. Minyi's zus verklaart: “Dt is goeie Feng Shui; begraven liggen op een berg met een meer ervoor.” Ik vraag of boeddhisme en Feng Shui iets met elkaar te maken hebben. Ze schudt van nee maar vraagt het ter bevestiging nog eens aan een neef die ook gretig van neen schud. Ik vind het allemaal ferme afgoderij. Wedden dat de Feng Shui specialisten dit binnenkort ook in Belgiê invoeren? Ik mag er niet aan denken. De Katholieke kerk heeft al genoeg afgoderij ingevoerd!

Na de bescheiden 'heerlijke' maaltijd op het graf waarbij je best niet teveel nadenkt en ik mijn eerste bamboestok eet, gaan we samen met de familie eten. Oef denk ik, totdat ik het overvolle restaurant betreed. We zitten buiten onder een afdak. Het regent lichtjes maar de zon doet pogingen om er tussendoor te priemen. Twee grote tafels worden voor de ganse familie van Minyi's vader volgepropt met schotels vlees. De geur is afschuwelijk. Hebben de Chinesen geen neus? Of ruiken zij minder dan wij? Veel zin om te eten heb ik niet maar ik pruts er hier en daar wat groenten uit. Al dat vlees. Gelukkig is er ook rijst.