Niets is wat het lijkt

Bekijk goed deze prachtige foto: mooi Chinese huizentoppen met een meer en de Himalayabergen op de achtergrond! We zitten hier op 2700 meter hoog! Later zie je dezelfde foto met wat meer omgeving erbij. Niets is wat het lijkt. Een zin die me al geruime tijd bezig houdt. Mensen die vriendelijk tegen je zijn en dan later blijkt dat ze je puur gebruiken. Mensen die nors zijn en dan later blijkt dat het je beste vrienden worden. “Wat een mislukking lijkt, blijkt later een kans” denk daar maar eens over na!

Ik wou deze morgen naar het ziekenhuis voor die ECG want ik ben er niet helemaal gerust in. Nochtans voel ik me deze morgen vrij goed want het is de eerste dag dat de hemel helder blauw is en de zon schijnt. Toch ben ik bang om verder te reizen. Het eerste ziekenhuis is helemaal niet van plan ons te helpen. Een norse verpleegster in spoed bekijkt me alsof ik een draak ben en wimpelt Minyis vragen af. Ik hou het voor bekeken en ga naar buiten. Minyi neemt haar telefoon. Ik weet niet naar waar ze belt, maar ze komt te weten dat er nog een ziekenhuis is waar Engels sprekende dokters zijn. We rijden er met een taxi naar toe. “Wacht hier” zegt ze. Nathan en ik nemen plaats aan een fonteintje in de zon. Na 10 minuten komt ze weer met papieren waar ik mijn naam moet invullen. Ze verzoekt ons mee te gaan naar de spoed. Daar wacht een vriendelijke verpleegster ons op om mijn bloeddruk te meten. “Te hoog” zegt ze. Dan komt er een hele lieve jonge dokter uit de grote spoedkamer die vol kreunende en 'verlamde' mensen kriskras door elkaar liggen. Hij kijkt me diep aan en vraagt op een heel zachte toon: “What'se matter with you” Ik vertel de ademnood, de hartbeklemming en vertel dat mijn arts uit België adviseert uit voorzorg en vooral ter geruststellihg een ECG te nemen. “Ik ga ervoor zorgen dat jij die krijgt” bevestigt hij. En nog geen minuut later komt een verpleegster me halen om in een spoedkamer te gaan neerliggen voor de ECG opname. De hygiëne is ver zoek. Vuil papier om op te liggen boven vergrauwde lakens. Ik vraag waar hoofd of voeten te leggen. Gelukkig ontsmet ze eerst de noppen voor ze deze op mijn huid plaatst. In 1 2 3 is de klus geklaard. Volgens haar moet ik niet ongerust zijn alles ziet er goed uit. De dokter komt en stelt me veel vragen. Geen hartproblemen, dan toch een cutluurshock? Hij praat nog even met Minyi en geeft dan alle papieren zodat als ik nog problemen heb die kan tonen indien dat nodig zou zijn. Als ik hem bedank zegt hij “It's an honor to help you” Als ik vraag hoeveel ik moet betalen, schud hij het hoofd en gaat terug de spoedzaal binnen. Ik heb zojuist Boeddha, Jezus Christus ontmoet.

We nemen de bus naar Dali. Zo'n 4 uur rijden. De rit verloopt zachtjes totdat de autoweg blijkt stuk te zijn. We moeten een bergpas nemen. Man ik ben nog nooit zo bang geweest. Die chauffeur moest blijkbaar een deadline halen en reed als bezeten de pas op en af. We doubleren de ene camion na de andere op een weg die brokkelig, vol putten en steengruis ligt. Af en toe slipt hij door als hij remt. Of er een bocht is, of een berg, of een tegenligger, doorrijden, links voorbijsteken en toeteren en soms moeten remmen voor zot als hij pal voor een tegenligger komt. Soms rijdt er een camion links omdat het rechtervak (alhoewel er geen vakken zijn) te slecht is. Steekt die dan niet rechts voorbij in volle gas en wij maar schudden met mijn hoofd tegen 't raam en tegen mijn buur. Ge kunt het u niet voorstellen! Ik was in zwart Zuid Afrika en reed er over een weg vol 'slaggate' of 'potholes' wel die is nog 10 keer beter dan de wegen hier.

Enfin raar maar waar we geraken safe in Dali. In het busstation armoede troef. Ik weet niet waar kijken. Inwendig bloed ik, die kinderen die tjolen gelijk dutsen, verschrikkelijk vuil, echt waar en je kan niets doen, het zijn er veel te veel, veel te veel. We nemen een taxi naar de jeugdherberg. We rijden door een hypermoderne mooie nieuwe stad. De lanen zijn weerszijden beplant met jawel Franse platanen. Je waant je in de Provence. Wat zie ik daar in de verte, zeg dat het niet waar is, en jawel, de eifeltoren. Gottekes toch kom ik daarvoor naar China? We passeren de oude stad. The place to be! Hier worden tal van oude Chinese films gemaakt. Ik ben benieuwd. Na het uitladen van onze bagage en het inchecken stappen we richting oude stad. Bokrijk, niet meer en niet min, vol toeristen en verklede chinezen in traditionele klederdrachten. Bokrijk volkomen. Mens wat doe ik hier. Voila foto 2! Zelfde foto als 1 maar met omgeving erbij. No further comment! Terug in de mooie rustige hostel gerund door een Australiër maak ik er kennis met 3 slungels die vertellen over een klooster in de bergen op slechts 15 minuten taxi hiervandaan waar je naar toe kunt om er te verblijven. Geen toerisme! Vereiste is minstens 1 week verblijven maar je krijgt er gans de week les van een topmeester in Tai Chi. Mijn beslissing is rap genomen. Te meer morgen, vrijdag de intrede dag is. Dus gasten ... geen blog voor één week want ik ga me bezinnen. In een klooster vol monniken zonder elektriciteit en kraantjeswater. Eten met de monniken. Neen niet slapen met de monniken wel in een vertrekje apart! Dus morgenochtend kaarsen kopen om 's avonds het toilet te vinden en misschien eens te gaan spoken bij de paters. Ik groet u allen die mij volgen ... zei christus niet 'wie mij lief heeft volge mij?' Wel ik dank jullie nu al voor de liefde en de genegenheid om mij op mijn blog te volgen. Als ik terug ben nodig ik jullie allen uit om begin mei een Chinese thee bij mij te komen drinken. Juiste datum volgt!