Hildegard von Bingen

Mijn tweede boek "Zelfgeplukt" is bijna klaar. Nog een paar verificaties en klaar is Kees! Ook de foto's zijn zo goed als allemaal genomen. Een huzarenwerk. Vooral omdat je goed moet weten of wat je schrijft klopt. Ik kocht Franse, Engelse en Duitse kruidenboeken van vooraanstaande kruidenmeesters om na te gaan of wat ik wist vanuit mijn herboristenopleiding kende wel klopte. Eén zeer gekende kruidenmeester komt vaak terug en dat is Hildegard von Bingen. Verscheidene boeken verwijzen naar deze Middeleeuwse revolutionaire non. Door sommigen bestempeld als visionaire, mystica of profetes. Hildegard leefde van 1095 tot 1179 in Duitsland. Na een lang verblijf in het klooster te Disibodenberg sticht ze haar eigen klooster in Bingen am Rhein, later een tweede net over de Rijn in Eibingen. Daar ik haar veel citeren wou ik eigenlijk toch wel meer over haar te weten komen en greep het verlengd weekend aan om haar slechts 400km van ons huis verwijderde verblijfsplaatsen op te zoeken. De reis verloopt vlot en 4u later sta ik in Bingen am Rhein. Het is een trieste aanblik als ik het dorpje inrijd. Onverzorgde straten en afbladerende huizen geven een ongemakkelijk gevoel waar je niet meteen blij van wordt. Het hotel biedt niet veel meer. Ouwbollige en onfrisse kamers met een vrij klein venster waar de architect (hoe is het in godsnaam mogelijk) een bijna even brede en even hoge ijzeren goot voor liet bouwen waardoor het zicht op Rijn alleen op de knieën of op de toppen van je tenen zichtbaar is. Dan maar meteen naar het museum naast het hotel. Een vriendelijke man geeft in zijn beste Engels uitleg en gebaart het sluitingsuur wat rekbaar te maken zodat ik in alle gemak lezen en bewonderen mag. Foto's nemen mag niet maar ik ben een uitzondering meent hij en ik schiet gretig plaatjes. Buiten is de kleine en enige kruidentuin gesloten. Het wordt avond en een wandeling langs de Rijn is de enige optie. Ik laat me verwennen met een Krautenthe met Duitse kruiden. Bij het openscheuren van de blister vind ik een "zijden" zakje met allerlei kruiden doch de geur lijkt enigszins normaal zonder toevoeging van aroma. Ik scheur het nylonzakje open en kieper de inhoud in mijn theeglas heet water. Het ziet er goed uit. Ik proef en het smaakt. Het is te vroeg om te eten maar ook te laat voor een bezoek doch een tochtje naar de Rochusberg om te weten wanneer het Hildegarde-forum en de Rochuskapel open gaat is de ideale tijdopvuller. De weg er heen is mooi en eens op de berg wacht een ondergaande zon ons op om het kerkje en omliggende natuur in een gouden gloed te omhullen. Eindelijk iets moois. Ik wandel de bergtop rond, bezoek er de graven van schetsers, bruders und paters. Lagen tijdens hun leven niet samen ook na hun dood zijn hun ligplaatsen ver van elkaar verwijderd met een (lijdens)weg er tussen. Ik geniet en mediteer. Een rammelende maag brengt mij weer op aard en een heerlijke fijne gastronomische maaltijd in Burg Klopp versterken mijn ziel en lichaam.

Bij volle maan op weg naar Luna!

Op 2 december werd mijn eerste kleindochter Luna Petralia geboren. Dat kleine meisje viel meteen in de prijzen. Als eerst roze wolkje geboren in het Chinese ziekenhuis van Foshan werd ze prompt genomineerd met de Baby Award of the Foshan Hospital. Nog geen dag oud en al famous. Ik boek met een een ticket ... twee tickets want de kersverse tante Olivia wil ook mee! En hier zitten/liggen we dan, drie weken later in Doha airport in de stille lounge op vrij comfortabele zetels onder een wollen dekentje voor een 8 uur durende transfer naar HongKong. Na een glijdende avondvlucht van 6u50 boven met volle maanlicht wit beschenen wolken, zonder ook maar langer dan 1 minuut aanhoudende turbulentie zijn we hier veel te dik aangekleed gestrand. Net voor vertrek keek ik eventjes naar de weersvoorspellingen voor Foshan. Iets wat ik thuis nooit doe. Er komt wat er moet komen. Je kan er toch geen greintje aan veranderen dus best aanvaarden wat je niet kan niet veranderen. En dat is niet alleen voor het weer zo. Plus het feit dat ze er meestal kilometers naast zitten heeft me jaren geleden doen besluiten noch weer- noch nieuwsberichten te beluisteren. Nieuwsberichten omdat die toch gekleurd zijn. Iedere verslaggeving (dus ook de mijne) is gekleurd door de visie en de interpretatie van de schrijver plus dan nog eens met de visie en de interpretatie van de lezer. Enfin en daarbij nog es het feit dat het altijd slecht nieuws is dat verteld wordt pas ik. Wie staat er nu in godsnaam op met een klokradio? Tuut Tuut Tuut ... wakker worden met het nieuws: "vannacht werden ...." en dan hoor je een reeks misdaden, rampen, falende beursnotities, etc etc etc. Neen geef mij maar een "wekker" met een zacht klingelend boeddhistisch gongetje of nog veel beter een straal oranjegele ochtendzon die langzaam over je gezicht glijdt of tjilpende vogeltjes die kwetteren over de schuilplaats van dikke wormen en vette glimmende rupsen. Soit waar was ik gebleven ... Doha airport veel te dik gekleed ... juist ja omdat ik gezien had dat net als wij aankomen in HongKong de aangename temperaturen de dieperik induiken. Dus wollen truien, dikke sokken en comfortabele laarzen om lekker warm HK te trotseren. Maar we hadden effe de 8 uur transfer in Doha niet meegerekend. Puffend en zwetend na een vrij lange rechtstaande en overvolle busrit stappen Olivia en ik de veel te drukke transferterminal binnen. "Waar is er een rustig plaatsje" zucht Olivia. Ik ben blij dat ze net als ik graag de stilte en de rust opzoekt. We vinden de stille ruimte waar uitgerekend daar airco veel te koude lucht blaast en de warme truien, warme sokken, comfortabele laarzen en het wollen dekentje niet voldoende lijken om goed te slapen. Maar Helena gaf bij mij al meerdere malen de cursus "De kracht van de Gedachten" en deze zet ik dan als troef in: "ik heb het lekker warm en slaap als een doetje" en het werkt ! ! ! Net als de niet-langer-dan-één-minuut-durende-turbulentie-wet. Op één van mijn eerste reizen naar China had mijn zoon Simon mij eens vrij vroeg, omdat hij toch moest passeren in Zaventem, afgezet. Ik had een zee van tijd en slenterde de taxfree zone af. Ik zag een wegwijzer naar de gebedsruimtes op de bovenverdieping. Spiritueel geïnteresseerd zijnde verkende ik de verschillende ruimtes. In de Katholieke ruimte viel mijn blik meteen op een grote tekening waarop de engel Rafaël, beschermengel van de de reizigers, een dubbeldekkervliegtuig draagt. Die tekening sprak mij enorm aan en is me altijd bij gebleven. Telkens als ik de eerste tekenen van turbulentie voel of als de purser ons tot 'fasten seatbelts' aanmaant vanwege komende turbulentie, haal ik de tekening in mijn hoofd naar boven. Ik roep de engel Rafaël aan en ik zie hem letterlijk het vliegtuig doorheen het turbulente gebied dragen. Ik kijk dan even door het raampje, wuif naar hem overgelukkig dat hij bij ons is en bedank hem om zo goed voor ons te zorgen. Ik krijg steevast een knipoog terug ter bevestiging van onze vriendschap en goede verstandhouding. Engelen zijn heel groot en het is een fluitje van een cent om een vliegtuig te dragen. En ze doen dat ook graag. Soms zijn er met meerdere engelen die gewoon meevliegen of een handje toesteken. Erg prettig om te zien. Maar meestal zien de mensen ze niet. Kinderen daarentegen zien ze heel zeker wel. En het werkt ! ! ! Mijn zoon Elias die voor zijn modellenwerk de hele wereld afreist, klaagde eens over de vele turbulentiemomenten. Ik vertelde mijn verhaal en nu doet hij hetzelfde. En ook hij bevestigt dat het werkt. Hij schreef eens op facebook: 'jammer voor alle andere vliegtuigen maar de engel Rafaël was bij ons!'. Net voor vertrek toonde ik de tekening aan Olivia. Engel Rafaël krijgt er followers bij!

Terug naar Taiwan

Hier zijn we dan weer. Ik moet mijn teksten schrijven in Word want blogspot is in China geblokkeerd, evenals facebook. Controle, dat is het enige waar China mee bezig is. Soit. Ik ben dus weer op weg naar Taiwan. Momenteel zit ik tussen schreeuwerige Chinezen die dus ook naar Taiwan gaan ...

Waar was ik gebleven ... ooo ja we gingen dus naar de theevelden van Mr. Lei en sister Lin. Het was laat in de avond toen we er aan kwamen want het is een hele rit van Xiamen naar hun theevelden. Sister Lin kwam aan gelopen en vloog direct in mijn armen. Dit is buitengewoon voor Chinezen daar zij eigenlijk zelden gevoelens tonen en zeker geen lichamelijk contact willen. Heel zelden krijg je een hand. Een omhelzing is dus haast niet denkbaar, een zoen helemaal niet.
We proefden de laatste pluksels van de zwarte thee omdat we van de zwarte beter slapen zeggen ze. We worden in het dorp naar het 'hotel' gebracht. En we krijgen er elk onze eigen kamer. De volgende ochtend komen we alle vier met piepkleine oogjes uit onze kamer. We hebben blijkbaar alle vier te weinig geslapen. Teveel muggen, te luidruchtige mensen op straat, te hard bed. Als ik woelend op mijn uurwerk keek zag ik 3.17 hoorde ik nog valsklinkende karaoke of luidruchtig gebabbel. We rijden met de jeep naar de theevelden moeizaam de hobbelige berghelling op. De weg heeft serieus geleden onder de typhoonregens. Diepe putten van stromend water en zelfs hier en daar weggespoelde bermen die ze met takken, bladeren en stenen hebben 'gerestaureerd'. Verstand op nul is de beste methode. Maar eens op de velden kan ik eindelijk weer ademen. Het uitzicht, de thee, de bergen, de bomen, de bloemen, de vlinders, ... alles is in complete harmonie en ik ben gelukkig. Terwijl Mr. Lei alles uitlegt aan het koppel uit Beijing voel ik me al zo thuis dat ik gewoon rondslenter en op een idyllische plek ga mediteren. Ik ken mijn weg hier al. In april nam Mr. Lei ons mee naar zijn nieuwe projecten. Iets wat hij maar zelden laat zien, wist Mark, mijn vertaler te vertellen. En ik voel alweer: ook hier ben ik familie. We komen bij de pluksters aan. Zorgvuldig worden de theetopjes geplukt voor de herfst Tie Guan Yin. 'Zomer' denk je alvast doch voor hen is dit de herfstpluk. Die bestaat uit twee oogsten: oogst 1 van ongeveer 15/08 tot 15/09 en dan oogst 2 van ongeveer 01/10 tot 31/10. De lentepluk daarentegen bestaat slechts uit één oogst namelijk ongeveer van 15/04 tot eind mei. Iets verder beneden het theeveld horen we een motor aankomen. Het is de man met het middageten. Twee grote kookpotten hangen weerszijden aan zijn motor. Maar terwijl we kijken hoe hij de kookpotten losmaakt zien we in de verte hevig typhoonregens afkomen. De pluksters binden grote plastiek vellen om hun lichaam. We weten nooit welke richting typhoons uitgaan. Maar dan ... naarmate het donkerder wordt hoor ik plots een paniekerig geroep en snellen alle pluksters de berg af. Ook Mr. Lei roept naar ons direct naar de jeep te komen. De weg is veel te gevaarlijk zegt hij als het regent.

De chauffeur stuurt behendig de jeep over de zachte en zwaar geteisterde aarden weg de helling af. De eerste druppels groot als knikkers spatten op het stoffig venster open en al gauw kunnen de schokkende ruitenwissertjes de stroom niet meer tijdig wegwissen. De putten vullen zich vervaarlijk met water. De chauffeur is dit gewoon. Hij stuurt zo goed hij kan de jeep door het gladde slib. Ik kijk naar buiten maar zet alweer verstand op nul. Het heeft geen zin angstig te zijn voor de ravijn ... of je angstig bent of niet: de ravijn is de ravijn en de weg is glad ... met angst los je dat probleem niet op. Alleen hoop dat de chauffeur zijn behendigheid beheerst en dat de jeep zijn commandes uitvoert. De rest is de grilligheid van de natuur waar je niks kan aan veranderen. Ik herinner mij de spreuk: aanvaard wat je niet kan veranderen, verander wat je wel kan veranderen, maar vooral heb wijsheid om het onderscheid te maken tussen deze twee. Vaak willen we veranderen wat we niet kunnen veranderen of blijven we bij de pakken zitten bij wat je kan veranderen. 'Ik kan niet' is vaak een verkeerde uitspraak die meestal 'Ik wil niet' inhoudt ...

In de 'fabriek' zijn ze naarstig bezig de verse Tie Guan Yin aan het verwerken. Het is verbazend te zien hoeveel werk het vervaardigen van deze thee vergt. Ik ben eens te meer vol bewondering. Een kleine hoeveelheid wordt wel tot 10 keer na elkaar in een doek opgerold, terug ontrold en kort verhit. Er zijn verschillende theemeesters en ieder doet het op zijn manier. Zo is er per meester een ander lot. Met sister Lin ga ik ze één voor één proeven. Jij bent een proefwonder zegt ze, en ze schrijft al mijn opmerkingen op. Het is overduidelijk voor mij: het ene lot ruikt overheerlijk naar witte frêle bloemen en smaakt heel subtiel maar toch vol, terwijl het ander lot nergens naar ruikt en veel te bitter is om te drinken. Sommige loten worden beter met één maand rijpen, zegt sister Lin. Het is voor mij de eerste keer dat ik zoiets meemaak en ben dan ook heel vereerd dat mijn smaak de kwaliteit van hun loten helpt bepalen. Bij haast iedere opmerking die ik geef steekt ze haar duim op. 'Je bent ongelooflijk' laat ze via Mark weten. Ik ben blij en word voor de zoveelste keer bevestigd dat mijn smaakdetectie goed is.

De volgende dag maken Mark en ik een wandeling door het dorpje. Iets wat ik de vorige keren ook al wou doen maar wegens tijdsgebrek nog niet had kunnen doen. De mensen zijn supervriendelijk. Slechts uiterst zelden komt er hier een westerling zodoende ben ik bekijks en gesprek van de dag. Ik kan mooie plaatjes schieten, maar sommige mensen staan toch liever niet op de foto. Maar handig en vlug als ik soms kan zijn, staan ze er al op voor ze neen wuifden. Als ik hen dan de foto toon slaan ze op mijn arm 'stout stout stout' en lachen hun kapotte tanden bloot.

Even later ben ik met mijn zoon Elias online. Hij zit al twee maanden in Tokio voor modellenwerk. Hij acteerde ook al in enkele TVcommercials. Maar hij krijgt schoontjes genoeg van Azië. Gelukkig mag hij volgende week via Moskou naar Parijs, om dan van Parijs via Finland naar New York te vliegen waar hij drie maand de catwalk en modecastings gaat stelen. Als ik aan de dochter van sister Lin en aan de andere jonge meisjes foto's van Elias op internet toon, slaken die de ene bezwijmende kreet na de andere. Ik heb gelukkig enkele foto's bij van hem en kan die uitdelen. Overgelukkig nemen ze die met beide handen aan. Maar toch vragen ze of ik de volgende keer gesigneerde exemplaren wil meebrengen. Als ik vertel dat er in China drie fanclubs van hem zijn, surfen ze prompt het net op en schrijven zich meteen als lid in met de boodschap dat Elias' moeder voor hun neus zit. Hilarisch. Sommige fans willen al meteen naar de theefabriek komen!
In de namiddag staat zwarte thee op het programma. Ook hier weer hetzelfde verhaal: verschillende meesters, verschillende smaken. Afhankelijk van het kneuzen, de tijd tot oxideren, de verhitting en het drogen krijg je heel verschillende smaken en geuren. Interessant! Ik wist dat grond, zon, regen, klimaat, meststoffen, sproeistoffen, plukmoment, ... de smaak bepaalt, maar had nog nooit zo stil gestaan bij het verwerkingsproces. Hetzelfde lot wordt verdeeld over verschillende theemeesters en door een paar minuten verschil of een paar graden variatie krijg je immense smaakverschillen. Ik heb weeral veel bijgeleerd.
Met verkneukeld plezier koop ik thee aan, benieuwd wat mijn klanten van deze nieuwe loten zullen vinden. Ik vertel aan sister Lin dat ik net een mail had ontvangen van Hilary Ackers (een vriendin en bekwame recensente over alle goeie geneugten van het leven met als hoofdthema lekker eten en drinken voor onder andere het NRC Handelsblad een opzienbarende krant in Nederland – Hilary was één van mijn eerste Nederlandse theeleerlingen die mijn professionele inleiding tot theesommelier volgende in Rotterdam bij www.theeconnaisseur.nl) waarin ze de organische Tie Guan Yin als “goddelijk” omschrijft. En dat is ie ook! Sister Lin bloost. Als het moment van vertrekken is aangebroken kan ze mij niet loslaten en smeekt om zo snel mogelijk terug te keren. En dat zal gebeuren! Alleen hoop ik dat mijn kinderen de volgende keer mee zullen zijn.
Die avond reizen we terug naar Xiamen city. Ik ben stil. Ik hou niet van de steden in China. Alhoewel Xiamen een vrij open stad is, kan ik me toch niet goed voelen. Ik krijg weer een kramp gevoel op mijn borst en voel een wurggreep die mij de adem beneemt. Als ik tegen mezelf zeg: 'it's all in the mind' adem ik dieper, maar de stank is niet te dragen. Net of je in een ondergrondse garage staat waar alle auto's op hetzelfde moment hun motor aansteken. Neen geef mij maar mijn theevelden.
Mr. Lei boekt voor mij en het koppel uit Beijing een luxehotel. Ik geniet. Eindelijk weer een propere badkamer zonder schimmel, een propere douche en een zacht bed met propere lakens en airco ! ! ! Want de hitte is in augustus in Xiamen bijna niet te dragen. We worden die avond uitgenodigd in een klasserestaurant waar enkel zeevruchten geserveerd worden. Ik zet mijn verstand op nul en eet schelpdieren en nog nooit geziene slakjes.
De volgende dag bezoeken we de universiteit. Ik ga daar graag. Dit is de enige plek in de stad waar ik me goed voel. Ik ga er naar 'mijn' kapper en laat mijn haar knippen. Hij knipt het veel te kort maar het kan weer groeien zegt hij laconiek. We proberen een gebrekkig gesprekje in het Engels te voeren en als ik vraag, overtuigd zijnde dat hij gay is, hoe oud zijn boyfriend is, lacht hij vrouwelijk mijn vraag weg. Girlfriend zegt hij. Oeps, ik die probeer niet te oordelen ben weer deftig bezig!
Middag. Het is veel te heet. Het koppel is gaan slapen, zegt Mark, 'to hot'. Ik vind dat een wijze beslissing en zoek ook mijn heerlijk bed in een gekoelde kamer op. Daar ik geen zin heb om rond te lopen in de stad blijf ik op mijn kamer en schrijf een paar bladzijden voor mijn tweede boek. We worden weer uitgenodigd door Mr. Lei alweer in een zeevruchtenrestaurant, logisch want Xiamen ligt aan de zee, maar dit keer op topverdieping van ons hotel. Het restaurant is een grote cirkel met rond-om-rond glas. De tafels staan in een cirkel aan de panoramische vensters opgesteld op een draaiende schijf. Zo krijgen we tijdens ons maal een 380° zicht op de stad vanop het 35ste verdiep. Ik prop mijn maag weer vol met kronkelend gedierte en kan deze keer met moeite soms de walging wegduwen. Gelukkig staan er ook wat groenten vandaag op het menu en kan ik het glibberig spul met 's velds kostbaarheden wegslikken.
En vandaag zijn we dus na een bezoek en aankopen van theebekers en andere theespullen in de wholesalemarket richting Taiwan vertrokken. Ik reis met twee overgelukkige mannen mee. Mr Yang en Mark. Mark gaat voor de allereerste buiten China. Hij is gespannen en kan met moeite zijn lach onderdrukken. Op de boot tot Kinmen zegt hij herhaaldelijk dat hij droomt. Op het vliegtuig naar Taipei is hij echter stil. Eens in de luchthaven kijkt hij verbaasd rond. Wat is het hier proper, rustig en stil, zegt hij haast fluisterend. 'Begrijp je nu waarom ik zo'n moeite heb met China?' vraag ik hem. Met mond open en gulzig rondkijkend beaamd hij mijn vraag met lang en traag geknik. We nemen een taxi naar het treinstation. 'I like Taiwan' zegt hij als hij van de rustige straten, de weinige mensen en van het kalm rijden van de taxi geniet, 'the people are so friendly and speak so softly'. Met grote ogen bewondert hij het station. Als ik vertel dat in België bijna al onze stations zo mooi zijn, begrijpt hij voor het eerst echt mijn afkeer voor de vuiligheid en de stank in China volledig.

Terug in China

Ik zit in een “hotelkamer” in een klein dorpje 3u rijden van Xiamen nabij de theevelden van mijn Chinese theezuster Lin. Ja we zijn in China geraakt! Toen we van de boot afstapten werd alles weer glashelder waarom ik een haat/liefde verhouding met China heb. De plakkerigheid, de drukte, het veel te luid praten, het agressief opdringen, de vuiligheid, de stank, ... Klinkt zeer negatief niet? Doch wat mij het eerste opviel dat de douane en pasportcontrole vriendelijk was! Dit maakte ik nog maar zelden mee in China. Niet dat de mensen niet vriendelijk zijn maar precies ofdat ze dat niet mogen zijn. Dat er teveel mensen zijn, daar valt niks aan te veranderen. Ze praten luider dan andere mensen, daarvoor gebruik ik mijn inwendige oorstoppen, het agressief opdringen voor een taxi ... jah als je met zoveel bent is de wet van de durver en de sterkste hier troef of een ander loopt met jouw broodnodige centen weg. De stank is iets waar ik niet aan wennen kan. Ik ben te gevoelig ook op gebied van geur. Dat is soms goed maar in bepaalde gevallen is dat mooi vervelend. De vuiligheid daar probeer ik naast te kijken.

Maar ik ben dolgelukkig Mark terug te zien en Mr. Yang. Ik vertel het ganse Taiwanverhaal en allen kijken vol bewondering naar mijn mooie theekop gekregen van Mr. Tsung.

Het feit dat ik niet naar Hualien kon, maakt me wat verdrietig maar er gebeurt niks zonder reden. Plots besef ik dat we misschien allen samen naar Master Cheng Yen in Hualien moeten gaan. Mr. Chen gaat sowieso op 29 augustus terug naar Taiwan. Dus als we nu es allen meegingen? Mark had al voor een visum gezorgd omdat hij ergens hoopte met mij mee te kunnen naar Taiwan en Mr. Yang kreeg deze morgen net zijn visum. Dus mij rest alleen mijn vluchtschema te wijzigen. Ik probeer te bellen naar ebookers. Door de typhoon heb ik een geldige reden maar bij de vriendelijk man vang ik hoe goed ik het ook uitleg bot. Alleen KLM kan beslissen zegt hij. Dus ik bel KLM. Het is geen sinecure in een bureau vol Chinezen te bellen via skype. Ze praten te luid en houden geen enkele rekening met mijn poging tot horen wat Nederland tegen me zegt of wat ik probeer uit te leggen. Maar de vriendelijke dame aan de andere kant van de wereld luistert, begrijpt en probeert mij te helpen. Ze maken een eenmalige uitzondering zegt ze, maar het zal kosten. Ik moet binnen de 24uur terugbellen en dan laten ze weten hoeveel het mij zal kosten. So cross my fingers!
Mark en ik worden opgehaald door de chauffeur van sister Lin. Er zit nog een koppel uit Beijing in de auto. Ook dit is weer geen toeval. Zij zouden normaal nu niet komen en ik ben twee dagen te vroeg in China. Wat zal deze ontmoeting weer mee brengen? Ik ben benieuwd! Het leven zit vol verrassingen als je er maar voor openstaat. Ik zie het weer als de juiste mensen, op het juiste tijdstip en op de juiste plaats. How does it get any better than this ... What else is possible ... !

Het eiland Kinmen

Mr. Chen is overtuigd dat hij voor mijn safety moet zorgen. Na het bekijken van de nieuwsevolutie omtrent de typhoon en een telefoontje naar zijn dochters in het gebied waar de typhoon al zijn intrede heeft gedaan, beslist hij dat we Taiwan best verlaten. Dus ipv naar Hualien te rijden waar het stortregent en rukwinden het op straat gaan gevaarlijk maakt, rijdt hij om mijn verlangen naar een boeddhistische meester te sussen naar het klooster in Puli waar hij zijn eerste meester 20 jaar geleden ontmoet heeft. Het is een mooi klooster maar zo goed als leeg. Als hij vraagt waar iedereen is, zegt de tuinman dat ze allen aan het werken zijn op de boerderij. De boerderij zijn twee containers waar heel wat eenvoudig materiaal gestockeerd is en een gebedsruimte met theetafel. Er zijn heel wat kinderen. Allen zijn ijverig aan het werken. Eén jongetje trekt mijn aandacht. Een leuk ventje met handelingen en gelaatstrekken als Mendel. Als ik de foto's toon van Andreas, Olivia en Mendel krijg ik de ganse meute rond mij. We maken lol. Ik ben een veel te lange Westerse en dat veroorzaakt veel gegiechel en gefluister. Ik besef dat ik met mijn kinderen meer dingen moet doen. Qualitytime invoeren. En ze ook nog meer moet betrekken in mijn werk. Ik wil te vaak alles vlug vlug vlug en op mijn manier. Ik besef dat als ik meer tijd neem om met mijn kids samen te werken het voor iedereen leuk is. Het is alleen ik die in rust en kalmte met hen moet LEREN samen werken ipv eigenwijs en alles zelf te willen doen.

We worden uitgenodigd om te blijven bij het middageten. Maar eerst mag ik een gesprek met een meester hebben en vragen stellen over wat mij het meest bezighoudt. Ik sta versteld van zijn eenvoudige met fijne humor doorspekte antwoorden. Hij besluit met de stelling: "Jij moet meer regelmaat in jouw leven brengen. Eten en slapen op vaste tijdstippen dat brengt rust! Zoals nu ... etenstijd ! ! !" En alweer besef ik: hij heeft gelijk!

Ik ben diep gelukkig en voel hier een energie dat ik maar zelden gevoeld heb. Taiwan is een sterk energetisch eiland. De mensen zijn er rustig en vriendelijk. Ik heb helemaal geen zin om naar China te gaan. Ik smeek Mr. Chen om hier te mogen blijven maar mijn smeekbede wordt vriendelijk weggewimpeld. Als we richting luchthaven rijden, weet ik 'ik kom hier zeker terug!'
Het vliegtuig naar Xiamen halen we niet meer dan maar het vliegtuig naar het eiland Kinmen net voor Xiamen. Het is wel het voorlaatste vliegtuig. Daarna wordt alle luchtverkeer afgesloten wegens te felle wind. Ik kijk mijn ogen uit. Een oud militair vliegtuig met twee schroeven staat ons op te wachten. Katie slaakt een kreet van angst "This plane is from army and the flight is always horrible" Leuk, denk ik bij mezelf onderstreept door rukwinden die mijn rok omhoog blazen en bomen neerbuigend heen-en-weer doen slingeren. "I will sleep immediatly. I'm so afraid" zegt ze. Slik. Maar ik verzeker haar dat zo'n kleine vliegtuigjes meestal zeer zacht glijden door het ruim. "Nooooo I know this is not true". Ook als ik zeg dat door mijn aanwezigheid de vlucht anders zal zijn, kijkt ze me bespottend aan. We taxiën richting landingsbaan. De motoren daveren in de oren en hopla daar gaan we schokkend en waggelend de lucht in. Katie drukt haar hoofd diep in het kussen, haar ogen stevig dichtgeknepen. Stilletjes smeek ik aartsengel Michaël om het vliegtuig te dragen. In Zaventem is er een mooie tekening in de Katholieke kerk op de bovenverdieping waar de engel Michaël, blijkbaar patroonheilige van de piloten, een vliegtuig zorgvuldig ondersteunt tijdens een vlucht. En het helpt. Na een heuse klimmende bocht wordt het vliegtuig stabiel en glijden we kilometers boven een bruisende en schuimende zee richting Kinmen. Ik raak geïnspireerd door het zien van zoveel zee en schrijf een mooie bladzijde voor mijn volgend boek.

Na een zachte landing zien we op een nieuwsflash dat de typhoon zich gedraaid heeft en ipv van dwars het Zuidelijke punt van het Taiwan te kruisen is hij nu gesplitst en er razen nu twee windgekken helemaal van Zuid naar Noord over het eiland. Dit wordt erg! Gelukkig dat Mr. Chen besloot om weg te gaan. Maar ik denk aan al de mensen die daar nu nog angstig in hun huizen opgesloten zitten. Mr. Chen wil onmiddellijk de reis verder zetten met de boot richting Xiamen maar de boten varen niet. Hopelijk morgenochtend wel.

Over theepotten, spirituele verhalen en een naderende typhoon

Dit is alweer een zeer spirituele reis.
Ditmaal is mijn 'hotel' een lodge met alleenstaande houten huisjes. Overal zijn vijvertjes en walletjes omzoomd met de prachtigste en welriekenste bloemen. Er is een zwembad met 'fris' water en een zwembad met vrij heet hotspringwater. In mijn lodge heb ik een natuurstenen groot bad waar je gemakkelijk met twee kunt inzitten. Zucht. Het is hier zo romantisch. Roze lakens met rozen erop geborduurd. Zucht. Een lieftallig zithoekje. Zucht. Ach man ... een lief ontbreekt mij ... anders bleef ik hier graag een paar dagen lekker met zijn tweetjes genieten. Doch ... zucht ... Soit er is wat er is maar hier voel ik er is wat er niet is ... Maar kop op! Ik geniet van al het moois en hou een romantische date met mezelf! Lekker badje laten vollopen, genieten van het hotspringwater, genieten van de roze lakentjes, genieten van de prachtige bloemen en natuur als ik door het kamerbrede venster kijk. Ik ben een dikke gelukzak ! ! ! Gelukkig heb ik ook veel schrijfwerk. Mijn hoofd tolt van de inspiratie: ik wil schrijven, schrijven, schrijven! Ik begrijp zeer goed dat sommige schrijvers zich terugtrekken in de natuur of in een klein hutje weg van alle drukte om te schrijven. Ik wil genieten van wat ik meemaak en niet kniezen om wat ik mis. Ik maak veel te mooie dingen mee en weet dat er nog mooie dingen komen ! ! ! “How can it be better than this? What else is possible?” Zijn zinnetjes die ik sinds één week geleden leerde aan Mik Bijleveld in Slappeterp en die ik zeker elke morgen maar zeker bij minder goeie momenten begin te stellen aan het Universum. Zelfs nu, nu ik een ongelooflijke reis alweer meemaak stuur ik deze vragen het Universum in.

We rijden naar Mr. Sung zijn huizen en ik bewonder zijn prachtige architecturale vondsten in zijn speelse maar doordachte en uiterst praktisch ingerichte bouwwerken. We vertoeven een hele tijd in zijn houten huisje in het bos. Het is prachtig.

Na deze verademing rijden we naar Mr. Lin, de pottenbakker. Mr. Lin ontdekte oude theekoppen uit de Sungdynastie. Een ambacht die al meer dan 800 jaar niet meer uitgevoerd werd. Het kostte hem 12 jaar om de techniek op punt te zetten om de koppen te bakken volgens dit eeuwenoude procedure. Deze potten zijn dan ook allemaal juweeltjes.

Ondertussen komen ook Mr Xie met zijn vrouw en dochter aan en zitten we met zijn allen als één grote familie aan de theetafel uit de prachtige theekoppen van Mr. Lin te slurpen.

Mr Xie heeft voor mij drie soorten thee mee van zijn biologische velden die ik gisteren bezocht. Dat wordt weer leuk vergelijkend proeven in mijn professionele theelessen. We blijven er uren, eten gezellig samen en wisselen spirituele Universele waarheden uit.

Ondertussen worden we zwaar geplaagd door vervelende beestjes die blijkbaar heel graag Westers bloed slurpen. In een mum van tijd zitten mijn benen vol jeukende bobbels. De vrouw van Mr. Lin heeft er een ingenieus toestel voor.

Ik zou graag enkele theekoppen kopen maar ik weet dat je nooit bij een eerste contact mag praten over zaken. Dus ik verberg mijn verlangen en bij het afscheid word ik heel aangenaam verrast. Ik krijg van Mr. Sung een theekop van Mr. Lin kado. Ik sta perplex. Een prachtige hitzwarte theekop met zilveren stippen, "net als de sterren aan een pikdonkere maanloze hemel" zegt Mr. Sung "zo kan je heerlijk dromen en in het Universum staren als je thee drinkt uit die kom!" Ik knik overgelukkig bevestigend.

Mr. Chen zegt dat we best mijn koffer ophalen en deze avond terug naar Taichung rijden. Hij wil morgenochtend om 7u vertrekken voor de 5 uur durende rit naar Hualien County naar de Pu Ming Temple om master Cheng Yen te ontmoeten. Zij is één van de meest opzienbarende monniken die het boeddhisme kent. Ze kreeg eerder de nobelprijs voor de vrede. En haar leringen blijven niet enkel bij woorden. Zij zette de wereldwijde charity organisatie Tsu Chi op.
http://www.tw.tzuchi.org/en/index.phpoption=com_content&view=article&id=159&Itemid=198&lang=en
Ik weet dat Mr. Chen één van de spilfiguren is voor de organisatie en daardoor veel reist tussen China en Taiwan. Master Cheng Yen is een persoonlijke vriendin van hem en twee van zijn dochters werken bij haar in het klooster. Dus een unicum alweer om mee te maken.

Maar tijdens het avondeten leest hij in de krant het verontrustende nieuws dat er één van de grootste typhoons op Taiwan afstevent. Hij belt zijn dochters in Hualien en die hebben geen tijd. De stortregens zijn daar al begonnen en rukwinden maken de mensen paniekerig. Ze slaan vlug eten op voor minstens drie dagen want dan trekt het oog van de typhoon over het binnenland heen. Mr. Chen blijft kalm en zegt dat we beter toch hier in Puli blijven en morgen het nieuws afwachten wat te doen. Nu is het veel te gevaarlijk om te reizen naar Hualien County.
Laten we hopen grillig als een typhoon is, dat hij van zijn voorspelde koers afwijkt en over zee zijn woede uitraast. Alleen al voor de vele armen mensen die in de bergen wonen en van niks weten. Daarom durf ik allen die dit lezen vragen om een kaars aan te steken. En aan hen die in gebed en spirituele energie geloven, te bidden of positieve energie sturen zodat Taiwan gespaard blijft van dit vernietigend natuurfenomeen. Ik dank je van harte in naam van alle Taiwanezen.
Liefs Ann

Mijn eerste theevelden in Taiwan

8u30 Mr. Chen en Katie staan me reeds op te wachten in de lobby. Ik reken met pijn in mijn hart het veel te dure hotel af. Maar ik heb ervan genoten. Het ontbijt was voortreffelijk. En ondanks dat ze Westers brood met kaas en charcuterie hadden, at ik enkel local food: noedels met veel groenten, vis, beanmilk, misosoep en vers fruit. Heerlijk ! ! !

Even later rijden we op de highway naar Puli. De geboortestad van de familie Chen. De stad heeft slechts 40000 inwoners en is gekend voor de beste rijst, het zuiverste water en de mooiste vrouwen. Ik zeg dat het klopt: Ms. Chen en Katie zijn mooie vrouwen. Beiden giechelen als 15 jarige pubers, en ook Mr. Chen slaat op zijn stuur van plezier. "Jij bent me der eentje" zegt hij laconiek. In de auto staan boeddhistische gezangen op. Katie vertelt dat het leringen op muziek zijn. Zo onthoud je de lessen veel beter en zitten ze in je hoofd geprent, verklaart ze nader. Op moeilijke momenten komen de juiste strofen in je op en kan je gemakkelijker weer tot inzicht/verlichting komen, zegt ze. Bedwelmd door de mooie muziek en harmonie van de stemmen leun ik door het raam. De weg volgt de meanders van een brede maar haast droogstaande rivierbedding. We rijden tussen rijk groengenuanceerde bergen. Het is hier mooi! En de eilandsfeer is overal te proeven. Ik bemerk overal rijstvelden, groentenbedden en tropische fruitbomen.
We komen bij een kleine biotheeboer aan. Mr. Xie zet voor ons een Oolong thee. Opmerkelijk dat de thee niet gewassen wordt zoals ik in China wel altijd zie als ze thee zetten in de gaiwan. 'No need to' zegt Katie, 'This is organic tea: no chemicals! First brew is the best. So safe to drink!' Hier krijg je een high cup en een low cup. De thee wordt iedere keer in de high cup geschonken. Die dient om te ruiken. Je ruikt aan ieder zetsel vier keer. 1. Als de thee er nog in is. 2. Als je net de thee hebt overgegoten in de low cup en de high cup nog heet is. 3. Als de high cup wat afgekoeld maar nog warm heeft. 4. Als de high cup helemaal tot op kamertemperatuur afgekoeld is. Merkwaardig is telkens de verandering van het aroma. Een low cup drink je in drie keer leeg, weet Ms.Xie me te vertellen. De eerste twee slokken drink je de thee, slechts de derde slok slurp je. Daarbij horen drie stappen: Bij de eerste slok moet je iets goed zeggen. Bij de tweede slok laat je die gedachte goed tot je door dringen. Bij de derde slurp moet je dan ook het goede doen!
Nu rijden we uit het stadje Puli de bergen van Nantou County in. Het is prachtig. Het wegje slingert in het dal en langs berghellingen heen. Ik voel me echt op mijn gemak. Taiwanezen rijden merkelijk rustiger. Ik geniet van de rit en neem hier en daar foto's. We stoppen bij enkele theevelden van Mr. Xie. "Hij moet nog veel leren over hoe de theeplanten te verzorgen" zegt Katie. "Wij willen dat hij een voorbeeld wordt voor de Taiwanese theeboeren", want ook hier is het chemicals troef. Grote namen zoals Dongding en Si Yi Chun en Oriëntal Beauty worden weelderig bespoten om de commerce op gang te houden weet Mr. Chen mij te vertellen. Het is zijn missie om kleinschalig bioprojecten op te starten en te begeleiden. Hij is de grote inspirerende motor thee weer biologisch te maken in harmonie met de natuur. En daarvoor moet je eerst het hart van de boeren raken zegt hij. Dan gaan ze beseffen dat ze respect voor de natuur moeten hebben. Theeplanten zijn net als mensen. Ze verdienen respect en vrienden te hebben. Met vrienden bedoelt hij de bomen die ze beschutten tegen te felle zon en niet gewenste insecten weghouden. Maar ook de vlinders zijn vrienden. Ik zie massa's vlinders in alle kleuren en groottes. Sommige zo groot als een klein vogeltje. Buitengewoon prachtig. Ik waan me in het aardse paradijs. Mr. Chen en Mr. Sung (een man die met ons meereist – hij is architect, kunstenaar, plantendeskundige en energetisch 'arts') leren de boer hoe te snoeien, welk onkruid te wieden en als kompost tussen de takken te steken, hoe dode en zwakke takken te herkennen en uit te knippen welke licht en lucht voor de gezonde takken ontnemen. Het is boeiend. Alhoewel de vrouwen alsook Katie die voor mij vertaalt, de moeilijke klim naar de velden overslaan en ik met de mannen alleen de berghellingen op en afstrompel, begrijp ik wat Mr. Chen en Mr. Sung aan de boer vertellen. Mr. Chen staat telkenmale perplex als ik aan Katie vertel wat ze tussen de theestruiken uiteen deden. 'You can understand by heart', zegt hij versteld. 'You know with your heart'
De dag wordt compleet als we in de namiddag na een overheerlijk vegetarisch middagmaal naar een boeddhistisch 'klooster' gaan ontworpen en gebouwd door Mr. Sung. Een klooster tussen haakjes want het lijkt meer een gewoon 'huis', ook weer tussen haakjes, want hier is er niets gewoon. Er wonen drie monniken. Het is pas na het zien van de derde monnik dat ik door heb dat het nonnen zijn. Hun sobere werkpakken en kaalgeschoren hoofd verraadde hun geslacht niet. Ik val van de ene verbazing in de andere. Een architecturaal pareltje dat rust, eenvoud en sereniteit uitstraalt. Ieder hoekje is bedacht, subtiel ingevuld en kraaknet. Wat mij opvalt zijn de ruwe natuurlijke materialen. Hij combineert voortreffelijk natuursteen met verweerd hout. Zo zijn de deurkrukken afgevallen 'verloren' takken die gebeitst en gelakt zijn soms met een boeddhistische gedachte ingekerfd en met rode verf gecalligrafeerd. Ik wil hier onmiddellijk blijven voor een week of zelfs langer. Ook in de tuin werd 20 jaar geleden door de nonnen en Mr. Sung aangelegd en iedere boom hebben ze zelf aangeplant. We stappen naar een prachtige patio waar hun lange theegastentafel staat. Ik word er stil van en verman mij om niet in tranen van vreugde en gemis van mijn kids uit te barsten. Wees maar zeker; iedere seconde draag ik hen in mijn hart mee en wou ik dat ze om diverse redenen hier ook waren.
Wat ben ik blij dat ik twee dagen geleden in een vlaag van niet nadenken boekte en hier ben! De ondraaglijkheid omtrent mijn drukke werk afgelopen maanden wordt hier geminimaliseerd en gedragen door de schoonheid en de voelbare Aanwezigheid in de natuur, het spirituele en het bovenmenselijke, de alwetendheid van vorige levens en missie in dit leven, een onpeilbaar vertrouwen dat alles zich zal ontvouwen waar en wanneer de tijd ervoor rijp is en dat ik alles weet wat ik nu dien te weten. Ik ben heel zeker op de juiste plaats op de juiste tijd bij de juist mensen ! ! !
De gesprekken met de Master en Mr. Chen zijn zo geïnspireerd dat ook ik geïnspireerd mijn visie vertel. We zijn allen dankbaar om door en voor elkaar te Zijn. Mr. Chen komt plots op het idee dat ik in Xiamen les over thee moet komen geven zoals ik in België en Nederland doe. Ik ben vereerd en met een diepe buiging en gassho bedank ik hem voor zijn vertrouwen in mij. Ik, the teaqueen of Belgium, mag de Chinezen en Taiwanezen terug brengen naar hun 5000jaar theecultuur. "Wij zijn zo ver afgedwaald' bekent Mr. Chen 'en ik dank jou om ons dat te doen inzien. Ik nodig je uit om in China en Taiwan ook andere mensen daarvan bewust te maken!" Eind december of in het voorjaar organiseert hij theeklassen alwaar ik de theelessen mag geven. "Een mooier voorbeeld aan de Chinezen kan ik niet geven dan een Westerse die met hart en ziel onze 5000jaar oude theecultuur behartigt." Ik voel me één met het Universum en de mensheid. Ik zweef en kan mijn tranen van vreugde net op tijd met heerlijke thee door de monniken gezet, wegspoelen.

Taiwan here I am ! ! !

Aangekomen word ik overmand door de zengende augustushitte. Mijn vertaler had me reeds gewaarschuwd: 'It's crazy to come to China in august. It's like a stove!' To late! I'm here. So let's be heated.
In de aankomsthall zie ik Katie, de dochter van Mr. Chen staan. Dartel trippelt ze op me af. Taiwanezen geven geen hand of geen zoen. Op enige afstand zegt ze 'We are so happy that you are here ! ! !' We nemen een taxi naar het treinstation. Daarna de uiterst comfortabele highspeedtrain naar Taichung city alwaar moeder Chen ons afhaalt. Tijdens de treinreis en zelfs al tijdens de landing merkte ik op dat de gebouwen minder hoog zijn dan in China en dat er veel meer groen is. Ook merkelijk minder mensen, minder verkeer, minder drukte. De mensen zijn precies rustiger, vriendelijker en respecteren een afstand die comfortabel en vrijer aanvoelt. In China is het veel drukker, mensen plakken tegen je aan. Altijd voel je ergens een Chinees die tegen je aanloopt of een lichamelijk contact met jou heeft. Walgelijk vind ik. Maar hier voel ik meer ademruimte. Ik ervaar een eilandsfeer zoals je op andere eilanden in de wereld ervaart. Een soort vrijheid en blijheid. Maar er bekruipt mij plots een angst dat ik weer eens helemaal totaal onvoorbereid gelijk een zombie hals over kop vertrokken ben. Door het piekeren van de weken voorheen heb ik die reis helemaal niet voorbereid. Ik weet te weinig over het land en over de geplogendheden van de bevolking af. Maar dan overstroomt mij een warm gevoel. Op zo'n momenten krijg ik het rotsvaste vertrouwen dat je steeds op de juiste plaats op de juiste tijd de juiste mensen ontmoet. Met deze geruststelling valt de beklemmende angst om mijn hart van me af. Ik verkeer in vertrouwen dat alles zal komen wat er moet komen en dat ik zal zien wat ik moet zien en ontmoeten wie ik moet ontmoeten.
Gelukkig weet ik wat over Taiwanese thee en kan dan exact uitleggen aan Katie wat ik graag zou zien tijdens deze week dat ik met hen op stap ga. Niet alleen thee. Ook boeddhistische niet toeristische plekken trekken me aan en Mr. Chen weet dat. En graag zag ik ook zijn vriend Mr. Lin die prachtige theepotten bakt. Mr. Chen wil al mijn wensen voldoen!
Het wordt al avond en Katie reserveerde een veel te chique hotel voor mij. Ik zeg dat de volgende mogen simpelder en goedkoper zijn maar ik ga nu toch steevast van deze luxe genieten. We gaan eten in een vegetarisch restaurant. Wat me opvalt is dat hier in Taiwan iedereen zijn eigen bord of schotel krijgt. Niet zoals in China waar veel verschillende gerechten geserveerd worden en iedereen met zijn stokjes in de verschillende plateau's zit te wriemelen. Neen Taiwanezen mogen er niet aan denken dat een ander met zijn stokjes in hun eten zit te ploeteren. Hier krijgt iedereen zijn eigen plateautje met een kommetje soep, een ietwat zurig voorgerechtje, een hoofdschotel (op basis van rijst of noedels met gewokte groentjes of een 'hotpot' = een soort soep met noedels en groenten), een soort saus en een kop thee of andere drank zoals een kruideninfusie of een verse fruitsap. Het eten is net als in China ook hier overheerlijk.
In de hotelkamer maak ik nog een telefoontje naar mijn zoon Simon die vandaag 28 geworden is en beantwoord ik nog een paar mails. Ik chat met Mario die de vorige reis mee was naar China en nu smachtend omdat hij owv zijn werk niet terug meekon, op nieuws wacht. En ik lees dat mijn zoon Elias die in Tokio zit voor castings een rol in een commercial aangeboden kreeg. Ik zie hem al staan: hij, gay zijnde, die een meisje moet verleiden in het Japans om dan samen met haar een Westers ijsje te gaan eten. Hahaha ik zie het al voor mij. Een meternegentig blonde slungel met het kleine zwartharig meisje zogezegd verliefd een ijsje slurpend lopend op roze wolkjes. Met deze niet te stuiten glimlach val ik tevreden in slaap en ik weet dat ondanks het gemis van mijn kinderen ik alweer op de juiste plaats op de juiste tijd bij de juiste mensen ben ! ! !

Take off to Taipei

Deze zomer verkeer ik wat in een dip. Dingen lopen niet zoals ik wil en ipv te kijken wat er is, focus ik mij op wat er niet is en dat maakt me zielig, hangerig, plakkerig, verdrietig, lastig, ... Ik pieker en knies. Wat resulteert in psychologische of spirituele boeken lezen om te begrijpen wat er in godsnaam gebeurt en waar ik fout denk en handel of blokkades die ik niet zie op te helderen. Om mijn rusteloze gedachten stil te zetten, bekijk ik de ene film na de andere. Stuk voor stuk pareltjes waarvan sommige me inzichten geven en andere mij hopeloos verdrietig maken. Van werk doe ik alleen de musts, al de rest blijft liggen. Toch zijn er momenten van 'verlichting' en pak ik grondig een lang op stapel staande 'to do' aan. Bijvoorbeeld het grondig opruimen en reinigen van de kelder. Eigenlijk een must want straks komt er 100kg verse lentepluk thee aan en die stockeer je niet zomaar. Vooral als er een warme zomer wordt verwacht en de frêle witte en groene theeblaadjes geen hoge temperaturen verdragen.
Ik treuzel en wacht om mijn vliegtuigticket te boeken, terwijl ik in april duidelijk aangaf aan Mr. Chen graag de Taiwanese theevelden te willen bezoeken. Hij zou me zelfs zijn vriend, een kunstenaar en ontwerper van exclusief mooie theekoppen, leren kennen. Ik mailde meerder malen zijn dochter maar kreeg nooit echt antwoord. Sommige Chinezen nemen veel omwegen om ergens te geraken. Een eigenschap in totaal contrast met mijn soms veel te directe (opdringerige?) Westerse aanpak. Ik twijfel eindeloos of ik wel moet gaan en vind allerlei redenen uit om niet te moeten gaan. Grootste onderliggende reden: ik moet weer helemaal alleen reizen en dat ben ik beu.
Tot Mark, mijn vertaler in China, een twee dagen geleden een mail stuurt met 'Emergency call' als titel. Daarin blijkt dat ze, Mr. Chen en zijn familie, mij op 15 augustus verwacht hadden om met mij naar Taiwan te reizen en een gans geplande theetoer te maken in de meest vooraanstaande theevelden waar ecologisch en fairtrade gewerkt wordt. Mr. Chen himself zal met mij meereizen. Ik lig achterover. Mr. Chen een groot man wacht op mij en gaat mij persoonlijk vergezellen en inleiden in de Taiwanese biologische en fairtrade theevelden. Veel Chinezen kijken naar hem op omdat wat hij vertelt meer dan de moeite waard is. Universele waarheden die hij als boeddhist en als belangrijk spilfiguur voor de Tzu Chi organisatie tussen China en Taiwan verkondigt voor hen die het horen en beleven willen. Onze ontmoeting was dan ook één van de meest opzienbarende ontmoetingen in mijn leven.

In april jongstleden was ik op bezoek bij een theeboer die organische en fairtrade witte thee verbouwt in Fuding. Mr. Chen had ook een afspraak met hen maar 'toevallig' kwam hij door omstandigheden een dag te laat. Hij kwam aan de dag dat ik op afspraak uitgenodigd was om de velden te bezoeken. Ik wil altijd met eigen ogen zien of de thee inderdaad niet behandeld wordt met pesticiden, herbiciden en chemische meststoffen. En wees maar zeker, je ziet het meteen! Na het bezoek aan de velden gingen we eten. De eigenaars excuseerden zich dat er nog mensen gingen aanschuiven aan tafel, mensen die eigenlijk de dag voordien verwacht waren maar door omstandigheden nu pas aangekomen waren. Nu weten mensen die mij kennen, dat ik zoiets altijd heel leuk vind. Hoe meer zielen hoe meer vreugde is mijn moto. Zo zaten we 's avonds samen aan tafel met een heleboel mensen. Samen eten is voor de Chinezen heel belangrijk. En vaak nodigen ze familie uit om samen te eten als er bezoek is. Het eten is er uitgebreid en de tijd die ze nemen om te genieten en bij te praten is een voorbeeld voor ons Westerlingen die vaak alleen en veel te vlug eten. Mr. Chen vertelde gans de maaltijd door en de mensen aan tafel adoreerden hem. Niemand durfde iets terug te zeggen. Alleen knikkende instemmende 'toytoytoy' (=juistjuistjuist) werden soms stiller soms heftiger geuit. Op een bepaald moment val ik hem via mijn vertaler in de rede als hij zijn bezorgdheid uit omtrent minder positieve evoluties in de theeindustrie, die enkel op winstbejag uit is en grosso modo de theebladeren bespuit met allerlei gifstoffen om de plant 'gezond' (lees: mooi groen) te houden. Drink je thee owv je gezondheid, bedenk ooo mens dat de meeste thee met zwaar vergif is bespoten ... Ik laat Mark hem uitleggen dat we moeten blijven geloven in een positieve omwenteling ... vertrouwen hebben in het goede. De Chinezen aan tafel zitten perplex, een dame wijst mij enigszins terecht dat ik eigenlijk moet luisteren naar Mr. Chen ipv hem de les te spellen. Ik buig me nederig met een gasscho naar hem toe en biedt mijn excuses aan. Mr. Chen komt naar me toe en buigt terug met een gasscho. 'Jij hebt volkomen gelijk' zegt hij 'Ik moet vertrouwen hebben. Dank je wel voor de terechtwijzing'. Ik wil hiermee niet aantonen dat ik zoveel vertrouwen heb. Maar als ik mensen angsten hoor uitspreken, besef ik maar al te duidelijk alweer dat we allen zo vaak ons vertrouwen verliezen, met mij vaak als top-of-the-bill! Soms kan ik zo diep in kleinzielig verdriet of onoverzichtelijke angst zitten dat ik helemaal de switchknop uit het oog verlies en pietleuterig zit te zeuren aan mijn kinderen hun kop. Vertrouwen ! ! ! Daar komt het op aan. Altijd maar weer. Vertrouwen niets te kort te komen, vertrouwen dat alles goed komt, vertrouwen, ... vertrouwen, ... vertrouwen!
Mr. Chen nodigde mij na dit euvel uit op zijn kleinschalig biotheeproject in de buurt van Xiamen. Ik ben drie dagen bij hem te gast. Ik slaap er bij de boeren, pluk mee met de boeren, eet mee met de boeren, verwerk zelfs mee met hen de thee. Als ik na drie dagen genieten en meewerken bij zijn familie thee zit te slurpen, spreek ik voor het eerst mijn verlangen uit die thee te willen aankopen voor mijn Belgische theefanaten. 'I waited five years to find someone like you' zegt hij prompt. Nog aan geen één enkele Europeaan of Amerikaan had hij zijn thee willen verkopen! Ik voelde me klein en groot tegelijkertijd. Ik straalde, intens geluk!

En dus na de mail van 'emergency call' zet ik mij achter de computer. Met betraande ogen en vol zelfbeklag van weer alleen te moeten reizen, boek ik asap een ticket bestemming Taipei. Ik heb slechts twee nachten waarin ik kan doorwerken om bestellingen, mails, facturen, rappels, afspraken af te werken. En het is zover. Ik pak in een handomdraai mijn koffer. Drie rokjes, één broek, vijf Tshirts en een trui, wat ondergoed en wasgerief. Klaar. Nu nog volstoppen met kadootjes voor de mensen aldaar: chocolade en koekjes van Destroopere. Mijn zoon Simon en zijn vriendin Sally komen net op tijd om mij naar het station te brengen en even later zit ik alleen op de trein richting Zaventem. Ik slenter wat rond. Als ik een grillrestaurant passeer besef ik dat ik weer 14dagen compleet vegetariër zal zijn. Niet dat ik daar een probleem mee heb. Maar ik worstelde afgelopen maanden met een zeer ernstige bloedarmoede. De enige oplossing was in het ziekenhuis een paar ijzerbaxters laten toedienen. Om ditmaal uitputting te voorkomen trakteer ik mezelf op een heus biefstuk. Sorry Mr. Chen maar ijzer heb ik nodig en één biefstuk voor die 14 dagen levert mij ook voldoende vitamine B12. Voldaan stap ik het vliegtuig op richting Amsterdam. Ik boek altijd als ik kan een seat bij de emergency exit. Handig owv de extra beenruimte. Je moet wel ondertekenen dat je in geval van nood de crew bijstaat met evacueren. Een paar extra instructies onderstrepen je engagement.
In Amsterdam heb ik een vreemdste paspoortcontrole ooit. Een blonde man met stoppelbaard en prachtige blauwe ogen vraagt me honderduit wat ik in Taipei ga doen. Hij blijft geïnteresseerd vragen stellen en luistert geboeid naar mijn antwoorden. Ik maakte dit nog nooit mee. Een paspoortcontrole met oprecht geïnteresseerde vragen omtrent mijn werk. Richting gate stappend besef ik dat dit weer een prachtteken is dat ik goed bezig ben. Twijfel ik daar soms nog aan? Uiteraard ! ! ! Ik sta voor alles alleen, mijn kids acherlaten, etc etc ... soms denk ik wel eens 'Waarom doe je dat eigenlijk allemaal?' Maar als mensen je in een winkel aanspreken, zoals gisteren in de Euroshop, en zeggen 'hee jij bent Ann Vansteenkiste! Ik kwam eens naar een lezing van jou en jij hebt mijn leven veranderd! Ik heb zoveel geleerd van jou, echt waar, dank je wel!' Dan weet je dat wat je doet is goed!
Het kriebelt als ik het vliegtuig opstap. Ik zit bij twee vriendelijke heren. Een Nederlandse filmmaker gaat voor castings naar Taipei en Tokio en een Filipijnse man gaat voor het eerst na negen maanden hard werken op een cruiseschip terug naar huis naar zijn vrouw en kinderen. Ik mag er niet aan denken. Ik heb al moeite om mijn kinderen 14 dagen achter te laten, laat staan negen maanden ! ! !
Voor het eerst bemerk ik dat op het vliegtuig de zetelrij 13 overgeslagen is. Het springt meteen van 10, 11, 12 naar 14. Grappig! Terwijl 13 voor de heksen (de wijze vrouwen) eigenlijk een geluksgetal is! Hihihihi ...

Taipei here I come. Benieuwd wat dit voor mij nieuwe theeland te bieden heeft!

Europees president Herman Van Rompuy

Wie drinkt thee? Veel meer dan we denken ...
Inderdaad ook Herman Van Rompuy drinkt thee ... of toch poging tot. Op een feest van de Singalese Ambassade werd ik gevraagd om thee te schenken. Er was een optreden in de Bozar te Brussel en tijdens de pauze was het thee troef. Toen ik langs kwam met de theepot schrok Herman even "Thee???" maar toch liet hij zijn kopje vullen na mijn pleidooi dat hij alert zou zijn na een vermoeiende dag en zo dubbel kon genieten van het tweede deel van het optreden. Bij het tweede kopje bedankte hij mij maar wou toch poseren voor de foto terwijl ik schonk en ... hij dronk het ook nog op! Toen ik voor de derde maal langsging keek hij of er fotografen klaarstonden en ... neen geen beeldstelers ... en jammer ook geen thee meer. Maar ik leerde hem toch twee kopjes drinken ... missie alweer geslaagd.

Bemerk aan mijn arm het sierlijke armbandje. Een bundeltje draadjes zorgvuldig door een boeddhistische monnik opgeknoopt na een fantastisch bezoek aan een tempel helemaal afgezonderd in het midden van een meer. Hiervoor moesten we eerst door een mangrove varen langs prachtige oevers vol kaneelbomen en exotische bloemen.
Gelukkiger waren er ook nog andere enthousiaste theedrinkers die graag hun kopje lieten vol schenken ... met de nadruk op VOL.