Taiwan here I am ! ! !

Aangekomen word ik overmand door de zengende augustushitte. Mijn vertaler had me reeds gewaarschuwd: 'It's crazy to come to China in august. It's like a stove!' To late! I'm here. So let's be heated.
In de aankomsthall zie ik Katie, de dochter van Mr. Chen staan. Dartel trippelt ze op me af. Taiwanezen geven geen hand of geen zoen. Op enige afstand zegt ze 'We are so happy that you are here ! ! !' We nemen een taxi naar het treinstation. Daarna de uiterst comfortabele highspeedtrain naar Taichung city alwaar moeder Chen ons afhaalt. Tijdens de treinreis en zelfs al tijdens de landing merkte ik op dat de gebouwen minder hoog zijn dan in China en dat er veel meer groen is. Ook merkelijk minder mensen, minder verkeer, minder drukte. De mensen zijn precies rustiger, vriendelijker en respecteren een afstand die comfortabel en vrijer aanvoelt. In China is het veel drukker, mensen plakken tegen je aan. Altijd voel je ergens een Chinees die tegen je aanloopt of een lichamelijk contact met jou heeft. Walgelijk vind ik. Maar hier voel ik meer ademruimte. Ik ervaar een eilandsfeer zoals je op andere eilanden in de wereld ervaart. Een soort vrijheid en blijheid. Maar er bekruipt mij plots een angst dat ik weer eens helemaal totaal onvoorbereid gelijk een zombie hals over kop vertrokken ben. Door het piekeren van de weken voorheen heb ik die reis helemaal niet voorbereid. Ik weet te weinig over het land en over de geplogendheden van de bevolking af. Maar dan overstroomt mij een warm gevoel. Op zo'n momenten krijg ik het rotsvaste vertrouwen dat je steeds op de juiste plaats op de juiste tijd de juiste mensen ontmoet. Met deze geruststelling valt de beklemmende angst om mijn hart van me af. Ik verkeer in vertrouwen dat alles zal komen wat er moet komen en dat ik zal zien wat ik moet zien en ontmoeten wie ik moet ontmoeten.
Gelukkig weet ik wat over Taiwanese thee en kan dan exact uitleggen aan Katie wat ik graag zou zien tijdens deze week dat ik met hen op stap ga. Niet alleen thee. Ook boeddhistische niet toeristische plekken trekken me aan en Mr. Chen weet dat. En graag zag ik ook zijn vriend Mr. Lin die prachtige theepotten bakt. Mr. Chen wil al mijn wensen voldoen!
Het wordt al avond en Katie reserveerde een veel te chique hotel voor mij. Ik zeg dat de volgende mogen simpelder en goedkoper zijn maar ik ga nu toch steevast van deze luxe genieten. We gaan eten in een vegetarisch restaurant. Wat me opvalt is dat hier in Taiwan iedereen zijn eigen bord of schotel krijgt. Niet zoals in China waar veel verschillende gerechten geserveerd worden en iedereen met zijn stokjes in de verschillende plateau's zit te wriemelen. Neen Taiwanezen mogen er niet aan denken dat een ander met zijn stokjes in hun eten zit te ploeteren. Hier krijgt iedereen zijn eigen plateautje met een kommetje soep, een ietwat zurig voorgerechtje, een hoofdschotel (op basis van rijst of noedels met gewokte groentjes of een 'hotpot' = een soort soep met noedels en groenten), een soort saus en een kop thee of andere drank zoals een kruideninfusie of een verse fruitsap. Het eten is net als in China ook hier overheerlijk.
In de hotelkamer maak ik nog een telefoontje naar mijn zoon Simon die vandaag 28 geworden is en beantwoord ik nog een paar mails. Ik chat met Mario die de vorige reis mee was naar China en nu smachtend omdat hij owv zijn werk niet terug meekon, op nieuws wacht. En ik lees dat mijn zoon Elias die in Tokio zit voor castings een rol in een commercial aangeboden kreeg. Ik zie hem al staan: hij, gay zijnde, die een meisje moet verleiden in het Japans om dan samen met haar een Westers ijsje te gaan eten. Hahaha ik zie het al voor mij. Een meternegentig blonde slungel met het kleine zwartharig meisje zogezegd verliefd een ijsje slurpend lopend op roze wolkjes. Met deze niet te stuiten glimlach val ik tevreden in slaap en ik weet dat ondanks het gemis van mijn kinderen ik alweer op de juiste plaats op de juiste tijd bij de juiste mensen ben ! ! !