Take off to Taipei

Deze zomer verkeer ik wat in een dip. Dingen lopen niet zoals ik wil en ipv te kijken wat er is, focus ik mij op wat er niet is en dat maakt me zielig, hangerig, plakkerig, verdrietig, lastig, ... Ik pieker en knies. Wat resulteert in psychologische of spirituele boeken lezen om te begrijpen wat er in godsnaam gebeurt en waar ik fout denk en handel of blokkades die ik niet zie op te helderen. Om mijn rusteloze gedachten stil te zetten, bekijk ik de ene film na de andere. Stuk voor stuk pareltjes waarvan sommige me inzichten geven en andere mij hopeloos verdrietig maken. Van werk doe ik alleen de musts, al de rest blijft liggen. Toch zijn er momenten van 'verlichting' en pak ik grondig een lang op stapel staande 'to do' aan. Bijvoorbeeld het grondig opruimen en reinigen van de kelder. Eigenlijk een must want straks komt er 100kg verse lentepluk thee aan en die stockeer je niet zomaar. Vooral als er een warme zomer wordt verwacht en de frêle witte en groene theeblaadjes geen hoge temperaturen verdragen.
Ik treuzel en wacht om mijn vliegtuigticket te boeken, terwijl ik in april duidelijk aangaf aan Mr. Chen graag de Taiwanese theevelden te willen bezoeken. Hij zou me zelfs zijn vriend, een kunstenaar en ontwerper van exclusief mooie theekoppen, leren kennen. Ik mailde meerder malen zijn dochter maar kreeg nooit echt antwoord. Sommige Chinezen nemen veel omwegen om ergens te geraken. Een eigenschap in totaal contrast met mijn soms veel te directe (opdringerige?) Westerse aanpak. Ik twijfel eindeloos of ik wel moet gaan en vind allerlei redenen uit om niet te moeten gaan. Grootste onderliggende reden: ik moet weer helemaal alleen reizen en dat ben ik beu.
Tot Mark, mijn vertaler in China, een twee dagen geleden een mail stuurt met 'Emergency call' als titel. Daarin blijkt dat ze, Mr. Chen en zijn familie, mij op 15 augustus verwacht hadden om met mij naar Taiwan te reizen en een gans geplande theetoer te maken in de meest vooraanstaande theevelden waar ecologisch en fairtrade gewerkt wordt. Mr. Chen himself zal met mij meereizen. Ik lig achterover. Mr. Chen een groot man wacht op mij en gaat mij persoonlijk vergezellen en inleiden in de Taiwanese biologische en fairtrade theevelden. Veel Chinezen kijken naar hem op omdat wat hij vertelt meer dan de moeite waard is. Universele waarheden die hij als boeddhist en als belangrijk spilfiguur voor de Tzu Chi organisatie tussen China en Taiwan verkondigt voor hen die het horen en beleven willen. Onze ontmoeting was dan ook één van de meest opzienbarende ontmoetingen in mijn leven.

In april jongstleden was ik op bezoek bij een theeboer die organische en fairtrade witte thee verbouwt in Fuding. Mr. Chen had ook een afspraak met hen maar 'toevallig' kwam hij door omstandigheden een dag te laat. Hij kwam aan de dag dat ik op afspraak uitgenodigd was om de velden te bezoeken. Ik wil altijd met eigen ogen zien of de thee inderdaad niet behandeld wordt met pesticiden, herbiciden en chemische meststoffen. En wees maar zeker, je ziet het meteen! Na het bezoek aan de velden gingen we eten. De eigenaars excuseerden zich dat er nog mensen gingen aanschuiven aan tafel, mensen die eigenlijk de dag voordien verwacht waren maar door omstandigheden nu pas aangekomen waren. Nu weten mensen die mij kennen, dat ik zoiets altijd heel leuk vind. Hoe meer zielen hoe meer vreugde is mijn moto. Zo zaten we 's avonds samen aan tafel met een heleboel mensen. Samen eten is voor de Chinezen heel belangrijk. En vaak nodigen ze familie uit om samen te eten als er bezoek is. Het eten is er uitgebreid en de tijd die ze nemen om te genieten en bij te praten is een voorbeeld voor ons Westerlingen die vaak alleen en veel te vlug eten. Mr. Chen vertelde gans de maaltijd door en de mensen aan tafel adoreerden hem. Niemand durfde iets terug te zeggen. Alleen knikkende instemmende 'toytoytoy' (=juistjuistjuist) werden soms stiller soms heftiger geuit. Op een bepaald moment val ik hem via mijn vertaler in de rede als hij zijn bezorgdheid uit omtrent minder positieve evoluties in de theeindustrie, die enkel op winstbejag uit is en grosso modo de theebladeren bespuit met allerlei gifstoffen om de plant 'gezond' (lees: mooi groen) te houden. Drink je thee owv je gezondheid, bedenk ooo mens dat de meeste thee met zwaar vergif is bespoten ... Ik laat Mark hem uitleggen dat we moeten blijven geloven in een positieve omwenteling ... vertrouwen hebben in het goede. De Chinezen aan tafel zitten perplex, een dame wijst mij enigszins terecht dat ik eigenlijk moet luisteren naar Mr. Chen ipv hem de les te spellen. Ik buig me nederig met een gasscho naar hem toe en biedt mijn excuses aan. Mr. Chen komt naar me toe en buigt terug met een gasscho. 'Jij hebt volkomen gelijk' zegt hij 'Ik moet vertrouwen hebben. Dank je wel voor de terechtwijzing'. Ik wil hiermee niet aantonen dat ik zoveel vertrouwen heb. Maar als ik mensen angsten hoor uitspreken, besef ik maar al te duidelijk alweer dat we allen zo vaak ons vertrouwen verliezen, met mij vaak als top-of-the-bill! Soms kan ik zo diep in kleinzielig verdriet of onoverzichtelijke angst zitten dat ik helemaal de switchknop uit het oog verlies en pietleuterig zit te zeuren aan mijn kinderen hun kop. Vertrouwen ! ! ! Daar komt het op aan. Altijd maar weer. Vertrouwen niets te kort te komen, vertrouwen dat alles goed komt, vertrouwen, ... vertrouwen, ... vertrouwen!
Mr. Chen nodigde mij na dit euvel uit op zijn kleinschalig biotheeproject in de buurt van Xiamen. Ik ben drie dagen bij hem te gast. Ik slaap er bij de boeren, pluk mee met de boeren, eet mee met de boeren, verwerk zelfs mee met hen de thee. Als ik na drie dagen genieten en meewerken bij zijn familie thee zit te slurpen, spreek ik voor het eerst mijn verlangen uit die thee te willen aankopen voor mijn Belgische theefanaten. 'I waited five years to find someone like you' zegt hij prompt. Nog aan geen één enkele Europeaan of Amerikaan had hij zijn thee willen verkopen! Ik voelde me klein en groot tegelijkertijd. Ik straalde, intens geluk!

En dus na de mail van 'emergency call' zet ik mij achter de computer. Met betraande ogen en vol zelfbeklag van weer alleen te moeten reizen, boek ik asap een ticket bestemming Taipei. Ik heb slechts twee nachten waarin ik kan doorwerken om bestellingen, mails, facturen, rappels, afspraken af te werken. En het is zover. Ik pak in een handomdraai mijn koffer. Drie rokjes, één broek, vijf Tshirts en een trui, wat ondergoed en wasgerief. Klaar. Nu nog volstoppen met kadootjes voor de mensen aldaar: chocolade en koekjes van Destroopere. Mijn zoon Simon en zijn vriendin Sally komen net op tijd om mij naar het station te brengen en even later zit ik alleen op de trein richting Zaventem. Ik slenter wat rond. Als ik een grillrestaurant passeer besef ik dat ik weer 14dagen compleet vegetariër zal zijn. Niet dat ik daar een probleem mee heb. Maar ik worstelde afgelopen maanden met een zeer ernstige bloedarmoede. De enige oplossing was in het ziekenhuis een paar ijzerbaxters laten toedienen. Om ditmaal uitputting te voorkomen trakteer ik mezelf op een heus biefstuk. Sorry Mr. Chen maar ijzer heb ik nodig en één biefstuk voor die 14 dagen levert mij ook voldoende vitamine B12. Voldaan stap ik het vliegtuig op richting Amsterdam. Ik boek altijd als ik kan een seat bij de emergency exit. Handig owv de extra beenruimte. Je moet wel ondertekenen dat je in geval van nood de crew bijstaat met evacueren. Een paar extra instructies onderstrepen je engagement.
In Amsterdam heb ik een vreemdste paspoortcontrole ooit. Een blonde man met stoppelbaard en prachtige blauwe ogen vraagt me honderduit wat ik in Taipei ga doen. Hij blijft geïnteresseerd vragen stellen en luistert geboeid naar mijn antwoorden. Ik maakte dit nog nooit mee. Een paspoortcontrole met oprecht geïnteresseerde vragen omtrent mijn werk. Richting gate stappend besef ik dat dit weer een prachtteken is dat ik goed bezig ben. Twijfel ik daar soms nog aan? Uiteraard ! ! ! Ik sta voor alles alleen, mijn kids acherlaten, etc etc ... soms denk ik wel eens 'Waarom doe je dat eigenlijk allemaal?' Maar als mensen je in een winkel aanspreken, zoals gisteren in de Euroshop, en zeggen 'hee jij bent Ann Vansteenkiste! Ik kwam eens naar een lezing van jou en jij hebt mijn leven veranderd! Ik heb zoveel geleerd van jou, echt waar, dank je wel!' Dan weet je dat wat je doet is goed!
Het kriebelt als ik het vliegtuig opstap. Ik zit bij twee vriendelijke heren. Een Nederlandse filmmaker gaat voor castings naar Taipei en Tokio en een Filipijnse man gaat voor het eerst na negen maanden hard werken op een cruiseschip terug naar huis naar zijn vrouw en kinderen. Ik mag er niet aan denken. Ik heb al moeite om mijn kinderen 14 dagen achter te laten, laat staan negen maanden ! ! !
Voor het eerst bemerk ik dat op het vliegtuig de zetelrij 13 overgeslagen is. Het springt meteen van 10, 11, 12 naar 14. Grappig! Terwijl 13 voor de heksen (de wijze vrouwen) eigenlijk een geluksgetal is! Hihihihi ...

Taipei here I come. Benieuwd wat dit voor mij nieuwe theeland te bieden heeft!