donderdag 23 augustus 2012

Het eiland Kinmen

Mr. Chen is overtuigd dat hij voor mijn safety moet zorgen. Na het bekijken van de nieuwsevolutie omtrent de typhoon en een telefoontje naar zijn dochters in het gebied waar de typhoon al zijn intrede heeft gedaan, beslist hij dat we Taiwan best verlaten. Dus ipv naar Hualien te rijden waar het stortregent en rukwinden het op straat gaan gevaarlijk maakt, rijdt hij om mijn verlangen naar een boeddhistische meester te sussen naar het klooster in Puli waar hij zijn eerste meester 20 jaar geleden ontmoet heeft. Het is een mooi klooster maar zo goed als leeg. Als hij vraagt waar iedereen is, zegt de tuinman dat ze allen aan het werken zijn op de boerderij. De boerderij zijn twee containers waar heel wat eenvoudig materiaal gestockeerd is en een gebedsruimte met theetafel. Er zijn heel wat kinderen. Allen zijn ijverig aan het werken. Eén jongetje trekt mijn aandacht. Een leuk ventje met handelingen en gelaatstrekken als Mendel. Als ik de foto's toon van Andreas, Olivia en Mendel krijg ik de ganse meute rond mij. We maken lol. Ik ben een veel te lange Westerse en dat veroorzaakt veel gegiechel en gefluister. Ik besef dat ik met mijn kinderen meer dingen moet doen. Qualitytime invoeren. En ze ook nog meer moet betrekken in mijn werk. Ik wil te vaak alles vlug vlug vlug en op mijn manier. Ik besef dat als ik meer tijd neem om met mijn kids samen te werken het voor iedereen leuk is. Het is alleen ik die in rust en kalmte met hen moet LEREN samen werken ipv eigenwijs en alles zelf te willen doen.
We worden uitgenodigd om te blijven bij het middageten. Maar eerst mag ik een gesprek met een meester hebben en vragen stellen over wat mij het meest bezighoudt. Ik sta versteld van zijn eenvoudige met fijne humor doorspekte antwoorden. Hij besluit met de stelling: "Jij moet meer regelmaat in jouw leven brengen. Eten en slapen op vaste tijdstippen dat brengt rust! Zoals nu ... etenstijd ! ! !" En alweer besef ik: hij heeft gelijk!
Ik ben diep gelukkig en voel hier een energie dat ik maar zelden gevoeld heb. Taiwan is een sterk energetisch eiland. De mensen zijn er rustig en vriendelijk. Ik heb helemaal geen zin om naar China te gaan. Ik smeek Mr. Chen om hier te mogen blijven maar mijn smeekbede wordt vriendelijk weggewimpeld. Als we richting luchthaven rijden, weet ik 'ik kom hier zeker terug!'
Het vliegtuig naar Xiamen halen we niet meer dan maar het vliegtuig naar het eiland Kinmen net voor Xiamen. Het is wel het voorlaatste vliegtuig. Daarna wordt alle luchtverkeer afgesloten wegens te felle wind. Ik kijk mijn ogen uit. Een oud militair vliegtuig met twee schroeven staat ons op te wachten. Katie slaakt een kreet van angst "This plane is from army and the flight is always horrible" Leuk, denk ik bij mezelf onderstreept door rukwinden die mijn rok omhoog blazen en bomen neerbuigend heen-en-weer doen slingeren. "I will sleep immediatly. I'm so afraid" zegt ze. Slik. Maar ik verzeker haar dat zo'n kleine vliegtuigjes meestal zeer zacht glijden door het ruim. "Nooooo I know this is not true". Ook als ik zeg dat door mijn aanwezigheid de vlucht anders zal zijn, kijkt ze me bespottend aan. We taxiën richting landingsbaan. De motoren daveren in de oren en hopla daar gaan we schokkend en waggelend de lucht in. Katie drukt haar hoofd diep in het kussen, haar ogen stevig dichtgeknepen. Stilletjes smeek ik aartsengel Michaël om het vliegtuig te dragen. In Zaventem is er een mooie tekening in de Katholieke kerk op de bovenverdieping waar de engel Michaël, blijkbaar patroonheilige van de piloten, een vliegtuig zorgvuldig ondersteunt tijdens een vlucht. En het helpt. Na een heuse klimmende bocht wordt het vliegtuig stabiel en glijden we kilometers boven een bruisende en schuimende zee richting Kinmen. Ik raak geïnspireerd door het zien van zoveel zee en schrijf een mooie bladzijde voor mijn volgend boek.
Na een zachte landing zien we op een nieuwsflash dat de typhoon zich gedraaid heeft en ipv van dwars het Zuidelijke punt van het Taiwan te kruisen is hij nu gesplitst en er razen nu twee windgekken helemaal van Zuid naar Noord over het eiland. Dit wordt erg! Gelukkig dat Mr. Chen besloot om weg te gaan. Maar ik denk aan al de mensen die daar nu nog angstig in hun huizen opgesloten zitten. Mr. Chen wil onmiddellijk de reis verder zetten met de boot richting Xiamen maar de boten varen niet. Hopelijk morgenochtend wel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten