Terug in China

Ik zit in een “hotelkamer” in een klein dorpje 3u rijden van Xiamen nabij de theevelden van mijn Chinese theezuster Lin. Ja we zijn in China geraakt! Toen we van de boot afstapten werd alles weer glashelder waarom ik een haat/liefde verhouding met China heb. De plakkerigheid, de drukte, het veel te luid praten, het agressief opdringen, de vuiligheid, de stank, ... Klinkt zeer negatief niet? Doch wat mij het eerste opviel dat de douane en pasportcontrole vriendelijk was! Dit maakte ik nog maar zelden mee in China. Niet dat de mensen niet vriendelijk zijn maar precies ofdat ze dat niet mogen zijn. Dat er teveel mensen zijn, daar valt niks aan te veranderen. Ze praten luider dan andere mensen, daarvoor gebruik ik mijn inwendige oorstoppen, het agressief opdringen voor een taxi ... jah als je met zoveel bent is de wet van de durver en de sterkste hier troef of een ander loopt met jouw broodnodige centen weg. De stank is iets waar ik niet aan wennen kan. Ik ben te gevoelig ook op gebied van geur. Dat is soms goed maar in bepaalde gevallen is dat mooi vervelend. De vuiligheid daar probeer ik naast te kijken.

Maar ik ben dolgelukkig Mark terug te zien en Mr. Yang. Ik vertel het ganse Taiwanverhaal en allen kijken vol bewondering naar mijn mooie theekop gekregen van Mr. Tsung.

Het feit dat ik niet naar Hualien kon, maakt me wat verdrietig maar er gebeurt niks zonder reden. Plots besef ik dat we misschien allen samen naar Master Cheng Yen in Hualien moeten gaan. Mr. Chen gaat sowieso op 29 augustus terug naar Taiwan. Dus als we nu es allen meegingen? Mark had al voor een visum gezorgd omdat hij ergens hoopte met mij mee te kunnen naar Taiwan en Mr. Yang kreeg deze morgen net zijn visum. Dus mij rest alleen mijn vluchtschema te wijzigen. Ik probeer te bellen naar ebookers. Door de typhoon heb ik een geldige reden maar bij de vriendelijk man vang ik hoe goed ik het ook uitleg bot. Alleen KLM kan beslissen zegt hij. Dus ik bel KLM. Het is geen sinecure in een bureau vol Chinezen te bellen via skype. Ze praten te luid en houden geen enkele rekening met mijn poging tot horen wat Nederland tegen me zegt of wat ik probeer uit te leggen. Maar de vriendelijke dame aan de andere kant van de wereld luistert, begrijpt en probeert mij te helpen. Ze maken een eenmalige uitzondering zegt ze, maar het zal kosten. Ik moet binnen de 24uur terugbellen en dan laten ze weten hoeveel het mij zal kosten. So cross my fingers!
Mark en ik worden opgehaald door de chauffeur van sister Lin. Er zit nog een koppel uit Beijing in de auto. Ook dit is weer geen toeval. Zij zouden normaal nu niet komen en ik ben twee dagen te vroeg in China. Wat zal deze ontmoeting weer mee brengen? Ik ben benieuwd! Het leven zit vol verrassingen als je er maar voor openstaat. Ik zie het weer als de juiste mensen, op het juiste tijdstip en op de juiste plaats. How does it get any better than this ... What else is possible ... !