vrijdag 28 december 2012

Bij volle maan op weg naar Luna!

Op 2 december werd mijn eerste kleindochter Luna Petralia geboren. Dat kleine meisje viel meteen in de prijzen. Als eerst roze wolkje geboren in het Chinese ziekenhuis van Foshan werd ze prompt genomineerd met de Baby Award of the Foshan Hospital. Nog geen dag oud en al famous. Ik boek met een een ticket ... twee tickets want de kersverse tante Olivia wil ook mee! En hier zitten/liggen we dan, drie weken later in Doha airport in de stille lounge op vrij comfortabele zetels onder een wollen dekentje voor een 8 uur durende transfer naar HongKong. Na een glijdende avondvlucht van 6u50 boven met volle maanlicht wit beschenen wolken, zonder ook maar langer dan 1 minuut aanhoudende turbulentie zijn we hier veel te dik aangekleed gestrand. Net voor vertrek keek ik eventjes naar de weersvoorspellingen voor Foshan. Iets wat ik thuis nooit doe. Er komt wat er moet komen. Je kan er toch geen greintje aan veranderen dus best aanvaarden wat je niet kan niet veranderen. En dat is niet alleen voor het weer zo. Plus het feit dat ze er meestal kilometers naast zitten heeft me jaren geleden doen besluiten noch weer- noch nieuwsberichten te beluisteren. Nieuwsberichten omdat die toch gekleurd zijn. Iedere verslaggeving (dus ook de mijne) is gekleurd door de visie en de interpretatie van de schrijver plus dan nog eens met de visie en de interpretatie van de lezer. Enfin en daarbij nog es het feit dat het altijd slecht nieuws is dat verteld wordt pas ik. Wie staat er nu in godsnaam op met een klokradio? Tuut Tuut Tuut ... wakker worden met het nieuws: "vannacht werden ...." en dan hoor je een reeks misdaden, rampen, falende beursnotities, etc etc etc. Neen geef mij maar een "wekker" met een zacht klingelend boeddhistisch gongetje of nog veel beter een straal oranjegele ochtendzon die langzaam over je gezicht glijdt of tjilpende vogeltjes die kwetteren over de schuilplaats van dikke wormen en vette glimmende rupsen. Soit waar was ik gebleven ... Doha airport veel te dik gekleed ... juist ja omdat ik gezien had dat net als wij aankomen in HongKong de aangename temperaturen de dieperik induiken. Dus wollen truien, dikke sokken en comfortabele laarzen om lekker warm HK te trotseren. Maar we hadden effe de 8 uur transfer in Doha niet meegerekend. Puffend en zwetend na een vrij lange rechtstaande en overvolle busrit stappen Olivia en ik de veel te drukke transferterminal binnen. "Waar is er een rustig plaatsje" zucht Olivia. Ik ben blij dat ze net als ik graag de stilte en de rust opzoekt. We vinden de stille ruimte waar uitgerekend daar airco veel te koude lucht blaast en de warme truien, warme sokken, comfortabele laarzen en het wollen dekentje niet voldoende lijken om goed te slapen. Maar Helena gaf bij mij al meerdere malen de cursus "De kracht van de Gedachten" en deze zet ik dan als troef in: "ik heb het lekker warm en slaap als een doetje" en het werkt ! ! ! Net als de niet-langer-dan-één-minuut-durende-turbulentie-wet. Op één van mijn eerste reizen naar China had mijn zoon Simon mij eens vrij vroeg, omdat hij toch moest passeren in Zaventem, afgezet. Ik had een zee van tijd en slenterde de taxfree zone af. Ik zag een wegwijzer naar de gebedsruimtes op de bovenverdieping. Spiritueel geïnteresseerd zijnde verkende ik de verschillende ruimtes. In de Katholieke ruimte viel mijn blik meteen op een grote tekening waarop de engel Rafaël, beschermengel van de de reizigers, een dubbeldekkervliegtuig draagt. Die tekening sprak mij enorm aan en is me altijd bij gebleven. Telkens als ik de eerste tekenen van turbulentie voel of als de purser ons tot 'fasten seatbelts' aanmaant vanwege komende turbulentie, haal ik de tekening in mijn hoofd naar boven. Ik roep de engel Rafaël aan en ik zie hem letterlijk het vliegtuig doorheen het turbulente gebied dragen. Ik kijk dan even door het raampje, wuif naar hem overgelukkig dat hij bij ons is en bedank hem om zo goed voor ons te zorgen. Ik krijg steevast een knipoog terug ter bevestiging van onze vriendschap en goede verstandhouding. Engelen zijn heel groot en het is een fluitje van een cent om een vliegtuig te dragen. En ze doen dat ook graag. Soms zijn er met meerdere engelen die gewoon meevliegen of een handje toesteken. Erg prettig om te zien. Maar meestal zien de mensen ze niet. Kinderen daarentegen zien ze heel zeker wel. En het werkt ! ! ! Mijn zoon Elias die voor zijn modellenwerk de hele wereld afreist, klaagde eens over de vele turbulentiemomenten. Ik vertelde mijn verhaal en nu doet hij hetzelfde. En ook hij bevestigt dat het werkt. Hij schreef eens op facebook: 'jammer voor alle andere vliegtuigen maar de engel Rafaël was bij ons!'. Net voor vertrek toonde ik de tekening aan Olivia. Engel Rafaël krijgt er followers bij!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten