Thee, thee en nog eens thee, ...

7 uur! Te laat! we schieten in draf onze kleren aan en snellen om een ontbijt bij de monniken. verkeerd begrepen. We zitten alleen aan een tafel en krijgen in een ijzeren bord met afgesprongen brokken email porridge en gebakken noedels. Lekker maar je mag er alleen niet bij nadenken. Ik neem een paar foto's van de vrouwen die het middag eten aan jet klaar maken zijn. Op het binnenplein beginnen de mensen toe te stromen. Met pakken wierook in hun handen lopen ze naar de asplaats waar 2 vuren branden. met hun brandende wierook gaan ze in alle windrichtigen gaan zwaaien in de hoop dat de wierook de goden hun neus prikkelen en hen gunstig gezind blijven. Hoe dikker de pak, hoe beter. Minyi en ik kopen ons ook elke een pak in navolging gaan we zwaaien. Minyi's pak begint zo'n vlam te nemen dat ze verschrikt de helft op de grond laat vallen. Ik loop de tempelruimtes binnen en bewonder de grote gouden beelden van de Boeddha maar ook van alle bewakers rondom hem. Een vrouw smeekt me om geld te geven om de tempel te onderhouden.ik geef haar wat en mijn naam wordt netjes in het register in het oude Chinees van boven naar onder geschreven. Gezegend is gans mijn familie. Ik besluit om kaartjes te schrijven en vind er eindelijk voor het eerst aan de talrijke stalletjes buiten de tempel. Vandaag wil ik niet tegen komen als gisteren. We zoeken een backpacker op van de trotter die in een prachtig park naast het meer gelegen is op. Gesloten. Shit. Dan maar verder stappen. We lopen door het park. Het is prachtig en brengt ons rust. We vinden een ander guesthouse vlakbij. We betalen, lossen de rugzak en volledig bevrijd en gerustgesteld trekken we nu de bergen in naar de theevelden en het theemuseum. Ik moet haast wenen als ik de eerste velden zie. Hetgene waar ik jaren gepassioneerd over spreek groeit hoer weelderig voor mijn voeten! Ik snuif de geur van frisse lucht met volle teugen op en bemin de vrouwen die met strooien hoeden de tere blaadjes behendig afknijpen en in hun mand gooien. Ik haal mijn fototoestel uit en begin er oplos te fotograferen terwijl Minyi de vrouwen aan een kruisverhoor onderwerpt. Ik ben in de 7de hemel. De vrouwen gaan eten, wij ook. We bestellen er de duurste schotel van het menu: 'Lungjing shrimps'. We krijgen er promt een glas heerlijke vers geplukt first flush Lung Ching bij om te drinken. Ik bewonder de tere topjes van drie piepkleine blaadjes aan een freel takje en fotografeer de schotel tot hij bijna te kous is om op te eten. Ik geniet! Het theemuseum is een echt openbaring. We blijven er slenteren en slenteren. We slenteren door de tuin en komen achteraan in een paviljoen met een heel stijlvolle winkel en theelounges. Het is er peperduur maar ik wil de full Gong Fu Cha. Daarvoor ben ik hier. De meisjes zijn er in klasse opgeleid en mogen naast onze Belgische topsommuliers staan. We krijgen een extra thee aangeboden omdat ze voelen dat we echt geïnteresseerd zijn. Terwijl Minyi al mijn vragen afvuurt, neem ik vanuit alle hoeken foto's. Ik denk vaak aan Philippe Gerard, mijn leraar die het theevirus in me weer tot leven bracht. Wat zou hij hier ook zijn hart ophalen! We zijn voldaan en gelukkig. We nemen geen bus maar stappen door de theevelden en het park terug naar de guesthouse. Na een overheerlijke chickenpot van een kruidige kip met poten en al bij de plaatselijke bevolking, zet ik moijn 600 foto's op de laptop en kruipen we zalig onder de dons.