Nog steeds in Foshan

De Chinezen hebben nog veel te leren over hun milieuproblemen. Voor 500m worden ze vervoerd door hun chauffeur. Die dan minuten in een draaiende auto op hen zit te wachten, om dan vast te stellen dat hij ze afgezet heeft aan de verkeerde bank en ze dan prompt verder voert naar de bank aan de overkant maar daarvoor de laan eerst moet ten einde rijden om dan vervolgens gans de weg terug te rijden en daar dan weer 15 tot 30 minuten met een draaiende auto te wachten toto hun transacties uitgevoerd zijn. Voor de minste prul bellen ze naar elkaar: of ze de witte of de groene kool kopen, ... hilarisch. Ik zit dus nog altijd in een stad met meer dan 6 miljoen inwoners en vertoef bij één van de rijkere Chinezen waar ik massa's geduld moet hebben. Een ware training om mijn boeddhanatuur naar boven te halen. Veel betere oefening voor mij dan uren zitten te mediteren. Enfin de rest van de dag me blauw geërgerd aan de traagheid van de Chinezen. Ik ben dus nog in Foshan. Eén van de grootste steden van China waar geen toeristen komen. Ik word bekeken als een aliën en ik heb nog steeds in de 4 dagen nog geen blanken ontmoet! Soms komt er iemand met big smile 'hello' zeggen en als je dan in het Engels begint dan wuiven ze zich weg want ze kennen niks meer dan dat ene woordje Engels. Ooo Bye bye kennen ze ook. Et voila daar moet ge uwen pap mee koelen. Dus zonder een woordje Chinees geraak je nergens. Op de bank kunnen ze geen woord Engels, ook niet op de post en ook niet bij het ticketbureau voor bus of trein ticket. Als geen Chinees sprekende leek kan je je haast niet voortbewegen in niet niet-toeristische gebieden. We worden niet alleen bekeken omdat we blank zijn, nog erger is als we met de auto rijden. Je kan hier geen auto huren zonder chauffeur want je mag in China niet rijden zonder een Chinees autorijbewijs. Dus als Nathan stuurt en ik alleen zit naast hem dan kijken ze zich rot! En dan nog in een auto met een inwoners nummerplaat. Ben ook in een ziekenhuis geweest vandaag. Eén van de modernste en properste ziekenhuizen. Zeggen ze. Amaai mannekes, overal liggen er mensen, in de kleine kamers het ene bed tegen het andere. In de gang ook het ene bed tegen het andere. Bijna overal zit er iemand bij de patiënten en het is niet de verpleging. Je moet er zelf voor jouw mensen zorgen. De verpleging doet enkel de medische hulp voor de rest zorgt de familie. Ik zag er mensen eten geven aan hun dierbaren, hen wassen en hen op de plastieken bassin zetten die alleen uitgespoeld worden. Dus het stinkt er naar kak en pies. Van MRSA blijkbaar nog nooit gehoord. Minyi's oma popo ligt er maar vuil bij vind ik. De bedden zijn heel simpel en om haar rechtop te zetten moet je aan een zwengel draaien aan het voeteinde van het bed. Alle mensen dragen dezelfde 'Auswitch'pyjama. Roze strepen voor de dames en grijze strepen voor de heren. Ze eten uit grote blikken trommels rijst en wat vlees van groenten geen spoor. Het eten dat ik dus met de familie op restaurant ga eten is dus blijkbaar niet het gewone eten. Ik heb haast nog één brok rijst gegeten. Wel heel veel groentjes en lekker vlees of vis en heerlijke soepen en sauzen. Morgen 17 uur op de trein naar Hangzhou voor de Lung Ching of Dragon Well tea. Eén van de top thees van China. Eindelijk! Het wordt echt tijd dat ik het theeleven meemaak want er staat zoveel zever over geschreven. Zo las ik net op het internet dat deze thee niet gevuurd wordt zoals alle andere groene thee. Niks is minder waar, want Nathan en Minyi gingen er eind vorig jaar naartoe om mijn bezoek van morgen voor te bereiden en toonden foto's van het vuren van de groene thee in authentieke wokken! Dus ! ! ! Ook over het drinken van thee. Der wordt zoveel geschreven en gezegd, maar je kan pas echt zeggen hoe het gaat als je hier geweest ben. Ondanks alle perikelen van vandaag en het trage systeem om ergens te geraken, ben ik nu blij dat ik hier ben. Ik heb al zoveel geleerd. Ik ga natuurlijk niet alles in mijn blog schrijven. Ik heb nog veel tijd nodig om aan mijn boek te werken. Sommige delen moet ik kompleet herschrijven en herwerken naar hetgeen ik hier zie en meemaak. Ik moedig je dan natuurlijk aan om mijn boek te kopen als je “alles” wilt weten over thee. Hier ga ik slechts tipjes van de sluier oplichten. Hopelijk net genoeg om jullie nieuwsgierig te maken! Morgen zal ik mijn blog niet online kunnen zetten omdat ik dan op de trein zit. Maar van zodra we ergens internet vinden stuur ik jullie mijn bevindingen door. Oja ik heb geprobeerd foto's toe te voegen maar dat vraagt zoveel werk dat ik ermee gestopt ben. Nathan zal morgen een 2de link maken naar de fotoalbums van de dag, waarbij ik dan met een zin erbij de foto verduidelijk. Niet dat dat altijd nodig zal zijn. Sommige spreken echt voor zich.