Hangzhou: het theeffestival

Ik loop even achter met mijn reisschema op blog te zetten. Ik vind het zo leuk om tijdens de bus reizen mijn gevoelens te beschrijven dat ik mijn leuke uitstappen (en minder leuke) vergeet neer te pennen. Waar waren we gebleven? Ja de treinreis! Deftig aangekomen in het station. 7 uur in de morgen. Goed geslapen en ik voel me goed, geen overdrukke bedoening, gezellige oude vehikels en geen stalletjes met roepende mensen. We zoeken een bus die ons naar het centrum van de stad kan brengen want we zitten er ver buiten. We zijn de enige op de bus. In de verte doemt de stad met op de achtergrond de bergen op en eeeeee een prachtige groot meer met veel groen errond en torens van tempels en een pagode. Ik voel me hier beter. Minyi beweert dat we direct richting West Lake moeten stappen voor het theefestival dat vandaag plaats vind. Maar het is nog vroeg en we zien traagjes de stad tot leven komen maar geen stalletjes geen thee. We besluiten om een ontbijt te nemen waar het nokvol zit met ja inderdaad Chinezen. Maar ze zijn vriendelijker dan degene die ik tot nu toe zag. Eentje durft zelfs 'hallo' zeggen. Ik knik en zeg hier en daar tegen de nieuwsgierige blikken 'Nie Ha' en dan krijg ik een brede smile te zien. (schreef ik je al dat mijn zoon vroeg om te stoppen met knikken naar de mensen? 'Je lijkt net de dochter van onze koning' zei hij, 'die heeft ook parkinson'. 'Der lopen hier teveel Chinezen ma, als je zo voort doet is je nek overmorgen stijf, je hoofd staat precies met een resorke op je lijf!') Ik fotografeer enkele kids en toon hen de foto. Luid gelach van ouders en kind. Het is gezellig. En het eten overheerlijk. Porridge, beanmilk, dumpling en thee natuurlijk, mijn lievelingseten. We gaan opnieuw op zoek naar het festival. Blijkbaar weet hier niemand van niks! Dan maar bellen naar de vrouw waarbij Minyi ons logement regelde. Die wist plotseling ook van niks meer. Ze zou in de namiddag terug bellen. OK even rondwandelen en de city verkennen en een touristoffice zoeken. Gevonden! 1 brochure in het Engels de rest Chinees. Maar ik heb met 1 genoeg. We gaan het museum van Chinese kruiden bezoeken. Heel interessant. De werkprocedures zijn dezelfde als de onze alleen totaal andere ingrediënten. Ik neem foto's van de oude apotheek die hier een kruidenzaak is. Ook hier is een groepspraktijk met dokters en na het bezoek ga je met de waslijst naar de apotheek waar ze alle kruiden voor je mengen. Mensen gaan hier buiten met ganse shoppingbags vol kruiden. Ze moeten ze zelf nog verpulveren tot poeder en dan gelang de soort kokend water opgieten of laten meekoken en dan opdrinken. We komen buiten en het begint water te gieten. Gelukkig want de goden zijn met ons. Door de regen lopen we de eerst volgende zaak binnen en dat is een 300 jaar oud theehuis. De bedieners zijn in traditionele 'thee'klederdracht met bijpassende hoed met lange zwarte vlecht achteraan. Het is hier veel te duur zegt Minyi. 6 euro per persoon. Daar kan je 2 avondmalen met 3 personen van eten. Juist maar daarvoor ben ik gekomen en ik heb foto's nodig voor mijn boek. We gaan naar boven waar alles nog authentiek is zoals in oude Chinese films, en volledig in oorspronkelijke staat behouden is. Echt de max! Onze tafel staat vol met nootjes, gedroogd en vers fruit. We bestellen 2 verschillende soorten thee, zo kunnen we eens van elkaar proeven. Wat een verrassing. Eén van de jongens komt met een koperen theepot met een lange schenktuit van meer dan 1 meter op ons af. Hij groet ons plechtig en dan begint hij heel gedisciplineerd te jongleren met de overvolle pot en schenkt ons thee uit in allerlei KungFu posities. Ik heb zoiets nog nooit gezien en der ook nog nooit over gelezen. Ieder jaar is er een wedstrijd waar theeschenkers hun kunsten in competitie met elkaar meten. Ze moeten allerlei opdrachten vervullen. Zoals op een palenrij van verschillende hoogtes en afstanden een parcours afleggen en telkens in een andere positie (sommige zelfs op één been) de thee vanuit deze onhandige pot in een fles met nauwe opening zonder morsen en evenwichtsstoornissen schenken. Ik heb met een open mond naar de wedstrijd op DVD zitten kijken. Fenomenaal! Die mensen zijn echt kunstenaars. De schenkers van dit theehuis 'Tai Chi' waren de kampioenen en zij deden dat dan nog in die lange gewaden terwijl andere het deden in KungFu pakken. Ik kon het niet laten en heb zo'n kleed gekocht om mijn ceremonies uit te voeren. Het zal een prachtig zicht zijn als ik na mijn theorie de mensen aan de 'Cha'(thee)tafel uitnodig en dan verschijn in lang oorspronkelijk theegewaad. Ik krijg er van de baas het hoedje met de paardenvlecht bij. Oei het is al laat geworden. We gaan vlug wat eten en bellen de vrouw nog eens op. Alles loopt in het honderd en we staan daar zonder slaapplaats. Ik had me er zo op verheugd tussen de theevelden wakker te worden en mee te mogen op 'trek'tocht. Ik stel een backpacker voor maar Minyi vraagt overal raad en beweert in een tempel een heel goedkope slaapplaats gevonden te hebben. We nemen een bus maar voel me helemaal niet op mijn gemak. We tjolen nu al gans de dag met die rugzak rond, ik daarbij nog een camera, laptop en handtas. Het is donker, we weten nergens waarheen, kennen hier niks en de indringende blikken van die vele Chinezen beginnen me een versmachtend gevoel te geven. Ik voel de zenuwen opwellen. Als we in de gietende regen aan een halte afstappen waar geen licht is op een plaats die we niet kennen voel ik alle spieren in tamelijk gespannen stresstoestand komen. We stappen wat vooruit maar zien nergens een tempel. In overlevingspas begin ik in het wild door te stappen niet wetend waar uit te komen. Ik hoor Minyi achter me aan lopen die me van alles zegt maar ik weiger naar ook maar één woord te luisteren. Eindelijk een poort. We bellen aan. Minyi begint te roepen en er komen 2 wachters met een zaklamp af gelopen. Ja dit is een tempel en ja je kan er slapen. Minyi mag maar ik niet. Vreemden niet toegelaten. Minyi begint me daar aan een klaagzang dat ik tot nu toe alleen Zuiderse vrouwen bij een begrafenis heb horen doen. Het helpt. Eén wachter is bereid met ons mee te gaan naar het volgende klooster vlakbij. Dat is een vrouwenklooster misschien mogen vreemden daar wel binnen. We stappen op een smal pad door een donker bos met geluid van een kabbelend stroompje en de pletsende regen op de achtergrond. En we stappen, en stappen, 10 minuten, een kwartier, een halfuur, ... ik krijg het bijna. Als ik haar nog steeds hoor klagen, vraag ik haar om daar aub mee te stoppen. 'ik vraag of we hier ergens in een huis bij mensen kunnen slapen' ik verklaar haar helemaal baboel. Hij wil mijn rugzak overnemen, wat ik pertinent weiger, zij wil dat ik mijn kap aan doe, wat ik ook pertinent weiger. Ach eindelijk, we zijn er. We mogen binnen. De wachter gaat mee en als we veilig op de kamer zitten steekt Minyi hem wat geld toe. Onderkoelt neemt Minyi een douche, koud water. Ik kruip er zo in, maar lig nog een hele tijd te bibberen.