Ik loop dus een week achter ... sorry ... 1. omdat ik mails krijg waarin mensen vragen of ik ergens verzopen ben in de watertoestanden van China (neen dus en jammer voor de mensen die daar leven en dit moeten meemaken) 2. geen internet in Sri Lanka, toch niet waar ik was en mijn adapter is stuk dus ik kon niet meer schrijven ook. Ja ... aanvaarden wat je niet kan veranderen. Gemakkelijk gezegd. Nu denk je 'koop je toch gewoon een nieuwen adapter' juist ... maar waar vind je die hier? Laat ik stoppen met redetwisten en gewoon verder mijn verhaal vertellen.
Colombo, midden in de nacht.
Met een klein hartje maar toch met een big smile schuif ik de rij 'immigration' aan. Ik kom voor een vriendelijke man die met Singalees Engels mij vraagt hoelang ik blijf. Ik krijg onmiddellijk en zonder moeilijkdoenerij een stempel van 30 dagen visitor! Wat zijn die Chinezen toch dikdoeners. Bijna net mijn vliegtuig gemist en mij dan nog gans die vlucht angstig laten zitten piekeren van ga ik wel binnen geraken in 't land of stante pede weer buitengezet worden. Soit ik ben er en ben doodmoe. Wat de armoedige aankomsthall doet vermoeden wordt verder in mijn reis bevestigd.
Ik slenter langs de hotelkraampjes maar geen één is bemand. Ik slenter door en koop me een SIMkaart voor hier zodat ik de mensen van de fabriek waar ik naar toe ga, die chauffeur van Wim Ceriez en het Nilambe instituut kan opbellen. Ik loop naar een 'taxi'dienst en vraag of zij geen goedkoop maar proper hotelleke in de buurt weten. ik kan toch moeilijk midden in de nacht de CEO van Hysontea uit zijn bed bellen. Ik heb rust nodig na de tumulten in China en wil morgen met een frisse kop Meneer Duminda ontmoeten. Ze brengen me voor een vrij hoge prijs, zelfs na afdingen, naar een op de prentjes mooi ogend tropisch hotel. Gelukkig is het donker en zie ik niets anders had ik al direct mijn kar gekeerd. Mannelijke bediening die me met gretige ogen aankijken tonen de kamer. Een grote windmolen aan het plafond zorgt voor wat koelte. Het bad en de lavabo zijn van heel goedkope kwaliteit meer schijnbaar proper. Ik was me en kruip onder de muskitonet in bed onder een klam laken, blijkbaar is het hier tropisch vochtig. Na rusteloze pogingen om te slapen, wat niet van mijn gewoonte is, neem ik maar terug een douche want ik zweet weeral en heb nog niks gedaan, en begeef me naar het ontbijt. Ik zit er moederziel alleen. Keurig gedekte tafels met alles erop en eraan. Neen er is niemand anders. 10 man personeel sloft er rond allerlei 'klusjes' te doen. Ik eet er veel fruit, wat geroosterd brood en een heel bleek spiegelei, de dooier en het eigeel zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden. Wat krijgen die kiekens hier te eten? Melk of wat? Nu nog een taxitietje opbellen en straks de Hysonteafactory bezoeken. Ik krijg Meneer Duminda na wel 5 keer bellen eindelijk aan de lijn. Hij is er nog niet maar ik mag gaan en tegen 10u zal hij wel der zijn. Het is 8u30, ik heb al ontbeten en ingepakt en de fabriek ligt maar op zo'n 15km van het hotel dus geen paniek. Maar blijkbaar zijn de mannen niet happig om me te voeren. Veel te hoge prijzen. Ik wijs de ene na de andere af. Tot ik in zak en as zit en de manager me komt helpen. Ach miss Sri Lanka is slow ... very slow .. you need time ! ! ! Hij vertelt me hoe ze hier thee maken en noemt me de merken op die volgens hem veeeeeeeel beter zijn want van Hyson heeft hij nog nooit gehoord. Het wordt ondertussen 10u en ik word nerveus. Ik moet naar die fabriek geraken. Hij laat de mevrouw aan de balie een paar chauffeurs bellen. Geen één wil me voor minder dan € 20 brengen. Ik weiger. Dan stelt hij een tuktuk voor. Een driewieler met bashe, die wil me wel voor € 12 brengen. Ik ga akkoord en een beetje later snor ik over de enige 2vaks weg richting Colombo city ... nou ja stad ... man man man waar ben ik nu verzeild geraakt. Ik geloof mijn ogen niet. En ik die dacht dat China erg was ... het is hier nog 10 keer erger ! ! ! Koeien op straat, 4 tot 5 auto's, vrachtwagens, tjokvolle bussen naast elkaar en dit alles op een 2 vaksweg ! ! ! En toeteren en doubleren, links, rechts maakt niet uit. Een moto dertussen ... waarom niet. Voetgangers rakelings dicht, fietsers, tuktuks ... langs alle kanten. Ik gooi soms spontaan mijn handen voor mijn ogen. Gelukkig kan ik me inhouden van tieren, maar het scheelt niet veel, als een bus op een haartje breed voor mijn tuktuk schiet. Mijn chauffeur moet verscheidene keren de weg vragen. De straatjes worden steeds smaller, dunner bebouwd, nog armoediger, gelukkig groener ... en na de zoveelste stopbeurt roep ik 'look there it is!' Een groot gebouw met de letters 'Empire Teas' doemt tussen de palmbomen op. We zijn er. ik ben blij want het is ondertussen 11 uur geworden. Een grote poort bewaakt door securitygards wordt voor ons geopend en mijn chauffeur zet me aan de dorpel van het hoofdgebouw af.
Mister Duminda
Wat een ontmoeting! Minster Duminda luistert eerst naar mijn verhaal: over mijn boek en over mijn passie om de theecultuur in België aan de mensen door te geven. Hij laat een kan thee brengen en begint de geschiedenis van de fabriek uit de doeken te doen. Hij geeft me DVD's en folders en dan gaan we op stap. Eerst moet hij thee gaan proeven want hij is een theeproever. Machtig! Dit is de eerste keer dat ik life een theeproever bezig zie. Een lange rij identieke koppen thee staan opgesteld. bij elke kop staat er een kop met de vochtige thee en een plastiek bakje met de droge thee. Hij neemt een koperen spuugbak op wieltjes naast zich mee. Wat verder staat een man met een schrijfdesk op wieltjes. Mister Duminda giet de thee van het plastiekbakje op een wit blad, hij woelt er met zijn vingers in en swaselt in het Singalees een ganse beoordeling uit die de man aan de schrijfdesk deskundig op de roze blaadjes met alle codes van die thee noteert. Dan neemt Mr Duminda met een lepel een schep thee uit de eerste kop. Hij slurpt die met veel lucht op, laat die walsen tussen zijn tong en gehemelte en spuugt die vervolgens uit in de spuugbak. Hij rammelt weer zijn gedacht af terwijl hij ook nog de vochtige thee van dit staal keurt en weer wordt alles keurig en netjes opgeschreven. En dan begint ie bij de 2de kop. Ik neem ondertussen massa's foto's en stel mijn vele vragen aan de gasten die er rond lopen om de thee te wegen, te mengen, te verpakken, de boekjes te klasseren, enz enz enz. Boeiend! Tot hij mij vraagt om mee te proeven. Ik krijg er ook een schort om gebonden en even later slurp en spuug ik als een echte theeproever. Ik geniet. Man wat is dit een leuk werk ... en ik die dacht: ik ga nooit het verschil proeven tussen al die soorten maar man het is duidelijk hoor! Ik weet dat mijn smaakpapillen op scherp staan, dat bewees ik al eens bij Marcel Van Thilt toen ik water moest proeven in 'ook getest op mensen'. Mr Duminda toont me gans de fabriek van theetje tot zakje tot pakje tot dozen tot rekken tot containers ... boeiend. Gans anders dan in China. Helemaal anders. "Je moet hier een paar dagen blijven" zegt hij "en met mij elke dag theeproeven, je kunt het ook!" Ik kan nu niet op dit aanbod ingaan maar het zit in mijn achterhoofd ... wordt vervolgd!
woensdag 18 augustus 2010
dinsdag 17 augustus 2010
HongKong-Bangkok/Bangkok-Colombo
Wekker 6u45. Nathan wou om 9u30 naar zijn werk vertrekken, dus als ik vroeg genoeg opsta, heb ik tijd genoeg om in het park de TaiChi mee te volgen. Maar het giet pijpestelen. Geen muziek, geen TaiChi. We gaan dumpling eten. Echt voor het eten zou ik in China willen blijven. Wat een ontbijt! Veel rijker dan ons booke met choco of confituur. Nu je moet weten waar naar toe natuurlijk. De meeste Chinezen eten op restaurant. Met hun ganse gezin inclusief oma's en opa's gaan ze eten. Er staat van alles op tafel: porridge (rijstsoep), vleesschotels, overheerlijke groentenschotels, dumpling (in een soort spaghettiverpakte groentjes en vlees. Je neemt zo'n pakje voorzichtig tussen je stokjes (let op dat je er niet in prikt anders verlies je de heerlijke bouillon die erin zit), legt het zorgvuldig in je Chinese stenen lepel, bijt er bovenaan een klein gaatje in en giet vervolgens in het gaatje een klein beetje donkerbruine zoetzure azijn. Smullen maar ... overheerlijk! Ik geniet. Daar mijn vliegtuig pas om 18u20 is ga ik nog even mee naar zijn kantoor waar ik nog wat kan werken aann mails beantwoorden. Ik heb er sinds ik hier ben een 100tal kunnen beantwoorden van de 360 die nog openstonden, alle brol reeds gedeleted. Man man man wat is mail een gemakkelijk maar ook overrompelend medium.
14u Nathan brengt me naar de grens. Minyi moet veel werken en kan niet meekomen. Hij zet me in spoed aan het busstation af (overal politie en verkeerd parkeren wordt beboet) en koopt nog vlug een onewaytichet neen niet to the moon but to HongKong airport. We wachten lang tot de volumewagen vol zit tot grote ergernis van een Colombiaan die om 17u zijn vliegtuig heeft. Dan door de ontsmettingsplas rijden en 2 maal de grens over:
1. Chinese grens – waaaaw mijn agent spreekt Engels, dat doet deugd en hij is nog supervriendelijk op de koop toe. Niet zo normaal. De meeste kijken nors, als ze al oogcontact hebben en spreken enkel hun taal. Maar dat ben ik zo gewoon dat ik verrast geniet van het gesprekje met de jonge sympathieke kerel die blijkbaar graag zijn Engels wat oefent. In de volumewagen moeten we wachten op een Chinees die blijkbaar meer het noorden kwijt is dan dat ik ooit hier gehad heb weeral tot overgrote ergernis van de Colombiaan.
2. HongKong grens – hier enkel je paspoort afgeven met departurecard. Maar ze scannen je grondig. Je paspoort wordt wel 10 keer omgekeerd. Ik moet mijn bril afdoen want op mijn paspoort sta ik zonder bril. Je temperatuur wordt gemeten. De letters van je naam 1 voor 1 gespeld ... dit alles neemt heel veel tijd in beslag tot overovergrote ergernis van de Colombiaan.
We zijn erdoor. Maar staan in de file. Blijkbaar wil iedereen in HongKong zijn vandaag. Met het vervelende toeteren en voorbijsteken links/rechts maakt niet uit, gepast of ertussen murmend ... ik kijk naar de mooie landschappen en prop voor de zoveelste keer mijn inwendige oorstoppen in. Het heeft toch geen zin Chinezen aan het stuur negeren alle regels.
16u45 HongKong airport. De Colombiaan rent zijn hart uit zijn lijf. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij zijn vliegtuig haalt. Ik stap rustig naar mijn incheckbalie. Maar ik mag het vliegtuig niet op omdat ik een onewayticket heb. Als ik voor 17u een ticket boek naar Brussel mag ik mee.maar dat gaat zo maar niet. Ik toon hen dat er geen google is en dat de WiFi niet werkt. Dan loopt er een hostess met me mee naar de stand van Apple. Ik krijg er vrije toegang tot google en kan zo naar een cheap flight ticket Colombo – Brussels zoeken. Ze houdt me nauwgezet in de gaten. Maar het systeem blokkeert wel 100 keer. Ik word nu echt boos. Ze ziet dat het menens is, mijn kleur moet nogal gloeiend geweest zijn. Ze begint zelf overal rond te bellen en vraagt of een ticket naar London ook OK is; NEEN. Volgend telefoontje is een ticket voor € 2500 NEEN. Volgend telefoontje is op de wachtlijst van AirFrance naar Parijs voor tegen dat er eentje niet komt opdagen NEEN. 17 uur is reeds lang voorbij en het vertrekuur nadert zienderogen. Ik krijg het. Ik sta op ontploffen. Ik vervloek alle Chinezen en de boycot voor google en FaceBook. Maar ze heeft mijn goeie wil gezien. Nu moet ze weten hoeveel cash ik bij heb, welke kredietkaarten ik heb, wat voor werk ik doe, ze wil een businesskaart van Curiosithee maar ik deelde die allemaal uit op de beurs, dan toon ik mijn lerarenkaart. Dit kan niet: een eigen business hebben in thee en les geven. Mijn geloofwaardigheid is weer gezakt naar nul. Als ik met handen voeten uitleg dat ik gelegenheidsspreker ben in versscheidene scholen omtrent thee en mijn kookpeil weer begint te stijgen moet ik alle namen, telefoonnummers en adressen waar ik denk te verblijven in Sri Lanka opgeven. Er komen nog hostessen bij. Het vliegtuig staat klaar om te vertrekken. Ik vermoed een Sri Lankeese dame komt er ook nog bij en als ik zeg dat ik in Colombo door Hysontea ben uitgenodigd krijg ik eindelijk groen licht. Ze kent de firma en alle andere hostessen moeten wijken. Ik moet nog een papier ondertekenen waarbij ik verklaar dat als de Sri Lanka immigratiedienst me niet binnenlaat ze mij met om het even welk eerste vliegtuig uit het land mogen zetten. Tekenen zekerst anders mag ik een nieuwe vlucht boeken en dat zal stante pede naar huis zijn ! !
14u Nathan brengt me naar de grens. Minyi moet veel werken en kan niet meekomen. Hij zet me in spoed aan het busstation af (overal politie en verkeerd parkeren wordt beboet) en koopt nog vlug een onewaytichet neen niet to the moon but to HongKong airport. We wachten lang tot de volumewagen vol zit tot grote ergernis van een Colombiaan die om 17u zijn vliegtuig heeft. Dan door de ontsmettingsplas rijden en 2 maal de grens over:
1. Chinese grens – waaaaw mijn agent spreekt Engels, dat doet deugd en hij is nog supervriendelijk op de koop toe. Niet zo normaal. De meeste kijken nors, als ze al oogcontact hebben en spreken enkel hun taal. Maar dat ben ik zo gewoon dat ik verrast geniet van het gesprekje met de jonge sympathieke kerel die blijkbaar graag zijn Engels wat oefent. In de volumewagen moeten we wachten op een Chinees die blijkbaar meer het noorden kwijt is dan dat ik ooit hier gehad heb weeral tot overgrote ergernis van de Colombiaan.
2. HongKong grens – hier enkel je paspoort afgeven met departurecard. Maar ze scannen je grondig. Je paspoort wordt wel 10 keer omgekeerd. Ik moet mijn bril afdoen want op mijn paspoort sta ik zonder bril. Je temperatuur wordt gemeten. De letters van je naam 1 voor 1 gespeld ... dit alles neemt heel veel tijd in beslag tot overovergrote ergernis van de Colombiaan.
We zijn erdoor. Maar staan in de file. Blijkbaar wil iedereen in HongKong zijn vandaag. Met het vervelende toeteren en voorbijsteken links/rechts maakt niet uit, gepast of ertussen murmend ... ik kijk naar de mooie landschappen en prop voor de zoveelste keer mijn inwendige oorstoppen in. Het heeft toch geen zin Chinezen aan het stuur negeren alle regels.
16u45 HongKong airport. De Colombiaan rent zijn hart uit zijn lijf. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij zijn vliegtuig haalt. Ik stap rustig naar mijn incheckbalie. Maar ik mag het vliegtuig niet op omdat ik een onewayticket heb. Als ik voor 17u een ticket boek naar Brussel mag ik mee.maar dat gaat zo maar niet. Ik toon hen dat er geen google is en dat de WiFi niet werkt. Dan loopt er een hostess met me mee naar de stand van Apple. Ik krijg er vrije toegang tot google en kan zo naar een cheap flight ticket Colombo – Brussels zoeken. Ze houdt me nauwgezet in de gaten. Maar het systeem blokkeert wel 100 keer. Ik word nu echt boos. Ze ziet dat het menens is, mijn kleur moet nogal gloeiend geweest zijn. Ze begint zelf overal rond te bellen en vraagt of een ticket naar London ook OK is; NEEN. Volgend telefoontje is een ticket voor € 2500 NEEN. Volgend telefoontje is op de wachtlijst van AirFrance naar Parijs voor tegen dat er eentje niet komt opdagen NEEN. 17 uur is reeds lang voorbij en het vertrekuur nadert zienderogen. Ik krijg het. Ik sta op ontploffen. Ik vervloek alle Chinezen en de boycot voor google en FaceBook. Maar ze heeft mijn goeie wil gezien. Nu moet ze weten hoeveel cash ik bij heb, welke kredietkaarten ik heb, wat voor werk ik doe, ze wil een businesskaart van Curiosithee maar ik deelde die allemaal uit op de beurs, dan toon ik mijn lerarenkaart. Dit kan niet: een eigen business hebben in thee en les geven. Mijn geloofwaardigheid is weer gezakt naar nul. Als ik met handen voeten uitleg dat ik gelegenheidsspreker ben in versscheidene scholen omtrent thee en mijn kookpeil weer begint te stijgen moet ik alle namen, telefoonnummers en adressen waar ik denk te verblijven in Sri Lanka opgeven. Er komen nog hostessen bij. Het vliegtuig staat klaar om te vertrekken. Ik vermoed een Sri Lankeese dame komt er ook nog bij en als ik zeg dat ik in Colombo door Hysontea ben uitgenodigd krijg ik eindelijk groen licht. Ze kent de firma en alle andere hostessen moeten wijken. Ik moet nog een papier ondertekenen waarbij ik verklaar dat als de Sri Lanka immigratiedienst me niet binnenlaat ze mij met om het even welk eerste vliegtuig uit het land mogen zetten. Tekenen zekerst anders mag ik een nieuwe vlucht boeken en dat zal stante pede naar huis zijn ! !
zondag 15 augustus 2010
A lazy weekend
Het regent, het regent, de paadjes worden nat. Voor het eerst het ritme van mijn verblijf aangenomen. Ik werd pas wakker om 10 uur! Niet van mijn gewoonte. Maar we maken er gewoon een lazy sunday van. Waar ik ook kom ik leef direct volgens de uren van het land. Het heeft geen zin om te denken 'in België is het nu ... uur' Je bent niet in België dus ... Ik was iedere morgen rond 7 uur wakker. Zalig. Hier op het 26ste hoor je heel goed de geluiden van beneden. Toeval of niet maar het appartement waar mijn zoon woont, kijkt uit op een klein boeddhistisch complex met een prachtig park errond. Ik ben geneigd parkje te schrijven want van op het 26ste lijkt het zo. Maar eens je er werkelijk in bent, kronkelen de paadjes tussen oude bomen, vijvertjes en watervalletjes eindeloos lang. Iedere morgen om 7 uur speelt er mooie oude Chinese muziek. De mensen slenteren door het park vooraleer ze naar hun werk gaan of staan hier en daar in groepjes Tai Chi te beoefenen. Om 8 uur slaat de klok en begint een groep jonge gasten aan een KungFu-training op het binnenplein. Mooi om te zien.
Maar deze morgen heb ik lang geslapen en ben ik met mijn dik gezwollen voeten op een 30 cm hoge toren van dekens en kussens in bed blijven liggen in de hoop dat ze gingen ontzwellen, in de hoop dat de rest ging opstaan en in de zalige luiheid van een boek lezen die allang op mijn nachtkastje thuis lag om eindelijk eens geopend te worden. In die zalige rust en met de mooie muziek op de achtergrond lees ik 'De weg van het vertrouwen' van Lama Karta. Geen lectuur die je in één twee drie verslindt. Maar waarbij ik af en toe eens recht ga zitten en snakkend naar adem gelukkig 'wakker word' weer iets te herkennen of begrepen te hebben.
Zaterdag zijn we hotpot gaan eten, ongelooflijk lekker. Je zit aan een tafeltje met een gat in het midden, daarin komt een kokende ketel bouillon op een kookplaat en je krijgt schotels vol rauwe vis, rauw vlees en groenten. Je kan ook uit een gans buffet sausen en verse kruiden kiezen en dan ... koken maar. Met kleine schuimspaantjes kook je de ingrediënten gaar. Telkens moet je je chopsticks in de kokende bouillon steken want het vast nemen van de rauwe voedingsmiddelen is niet zonder gevaar. Hier moet je alles eerst ontsmetten voor je het gebruikt: zij het door thee, zij het door kokende bouillon. Dit is het eerste restaurant waar ik zie dat ze met een vod en met water en zeep de tafel afwassen. Meestal kleven je ellebogen vast aan een plakkerig tafelkleed vol vlekken of glijden ze weg op een vet onafgewassen tafelblad. Voor de rest van de dag wordt er 'geweekend'.
Deze morgen, verschoning: bijna middag, doe ik wat tai chi oefeningen voor het kamerbrede en kamerhoge venster en zie van over de bergen uit HongKong dreigende grijze wolken afkomen. In een mum van tijd veegt een tropische stortregen alle stof van de daken en wegen. Ik lees, rust, geniet. Terwijl ik naar buiten kijk besef ik dat ook dit zicht mij een inzicht geeft: alles is donkergrijs, ik zie geen enkel gebouw meer, de bergen van HongKong zijn helemaal niet meer zichtbaar. Ik realiseer me dat ons negatief denken soms zo'n stortvlaag kan veroorzaken. Dan zien we niks meer. In de razernij van deze turbulentie en opkomen van oude pijnen is alles grijs en zien we het totale plaatje niet meer of zien we zelfs niks meer. Je staat in een dikke mist en weet niet meer waar voor of achter is, waar er bergen (mooie natuur) of grijze gebouwen (te overwinnen obstakels)staan. Maar als je rustig blijft en wacht, klaart algauw alles weer op, schijnt de zon of is er weer voldoende licht en zie je weer helder(der).
We bezochten vandaag TAETEA. We hadden de zaakvoerster onmoet op de beurs en kregen nu priveontvansgt in 1 van haar 12 winkels hier in Shenzhen. Tegen eind dit jaar opent ze er hier nog 3 en eentje in HongKong. De bedoeling is de markt te overspoelen. Ze vraagt aan Nathan inrichtings- en designtips, aan Minyi om haar te ondersteunen in het veroveren van de golfterreinen (4 in Shenzhen) met hun thee. Voor Minyi zou dit een mooie kans zijn daar zij aan de universiteit voor golfmanager studeerde. Maar het is niet mijn manier van doen. Ik ga rustig verder met mijn thee-introductie-educatie-exploratie. Ik wil exclusiviteit, eerlijke handel en natuurlijke materialen, zonder chemischen brol of andere aromatisch scheikundige toevoegsels. Deze firma wordt door het gouvernement gesteund. En dit is nu net voor mij niet van doen. Geef mij maar de simpele theeboer die met liefde zijn land bewerkt en de eenvoudige of wijze thee'meesters' die in de puurheid van hun hart thee schenken met oprechte liefde en respect voor de natuur en alle levende wezens die erin en ervan leven.
Ik vertrek morgen na enige twijfel naar Sri Lanka.
Denk na over wat echt waarde heeft en je leven zin geeft, en richt daar je prioriteiten naar.
Deze uitspraak van Tenzin Gyatso, de Veertiende Dalai Lama, en de steun van mijn zonen Simon en Elias, inspireren mij om toch naar Sri Lanka te trekken. Om 18 uur vertrekt het vliegtuig uit HongKong om na een tussenlanding in Bangkok om 22u50 local time toe te komen na 10 uur onderweg te zijn. Raar niet, die uurverschillen? Ik verlang er echt naar. Als ik aankom word ik opgehaald door een taxi die me brengt naar de bergen van het binnenland (dichtbij Kandy) alwaar ik eerst een paar dagen ga mediteren in het Nilambe Buddhist Meditation Center (www.nilambe.org). Ik leerde het kennen via Paul Van hooydonck (ik heb van hem een wondermooie uitspraak gebruikt in mijn boek) van het Ehipassiko Boeddhistisch Centrum Zurenborg te Antwerpen (www.meditatie-antwerpen.be) die deze plaats in Sri Lanka als volgt omschrijft:
-De alles doordringende stilte.
-De enig mooie locatie op een bergtop in het centrale berglandschap van Sri Lanka, boven theeplantages, temidden van de flora en fauna van het tropisch regenwoud (lotussen, orchideën, arenden, wilde waterbuffels, kolibries,...)
-De milde, evenwichtige benadering van het spirituele pad met dagelijkse meditatie, yoga, studie, werk, stilte.
Waar kan een mens beter vertoeven?
Maar deze morgen heb ik lang geslapen en ben ik met mijn dik gezwollen voeten op een 30 cm hoge toren van dekens en kussens in bed blijven liggen in de hoop dat ze gingen ontzwellen, in de hoop dat de rest ging opstaan en in de zalige luiheid van een boek lezen die allang op mijn nachtkastje thuis lag om eindelijk eens geopend te worden. In die zalige rust en met de mooie muziek op de achtergrond lees ik 'De weg van het vertrouwen' van Lama Karta. Geen lectuur die je in één twee drie verslindt. Maar waarbij ik af en toe eens recht ga zitten en snakkend naar adem gelukkig 'wakker word' weer iets te herkennen of begrepen te hebben.
Zaterdag zijn we hotpot gaan eten, ongelooflijk lekker. Je zit aan een tafeltje met een gat in het midden, daarin komt een kokende ketel bouillon op een kookplaat en je krijgt schotels vol rauwe vis, rauw vlees en groenten. Je kan ook uit een gans buffet sausen en verse kruiden kiezen en dan ... koken maar. Met kleine schuimspaantjes kook je de ingrediënten gaar. Telkens moet je je chopsticks in de kokende bouillon steken want het vast nemen van de rauwe voedingsmiddelen is niet zonder gevaar. Hier moet je alles eerst ontsmetten voor je het gebruikt: zij het door thee, zij het door kokende bouillon. Dit is het eerste restaurant waar ik zie dat ze met een vod en met water en zeep de tafel afwassen. Meestal kleven je ellebogen vast aan een plakkerig tafelkleed vol vlekken of glijden ze weg op een vet onafgewassen tafelblad. Voor de rest van de dag wordt er 'geweekend'.
Deze morgen, verschoning: bijna middag, doe ik wat tai chi oefeningen voor het kamerbrede en kamerhoge venster en zie van over de bergen uit HongKong dreigende grijze wolken afkomen. In een mum van tijd veegt een tropische stortregen alle stof van de daken en wegen. Ik lees, rust, geniet. Terwijl ik naar buiten kijk besef ik dat ook dit zicht mij een inzicht geeft: alles is donkergrijs, ik zie geen enkel gebouw meer, de bergen van HongKong zijn helemaal niet meer zichtbaar. Ik realiseer me dat ons negatief denken soms zo'n stortvlaag kan veroorzaken. Dan zien we niks meer. In de razernij van deze turbulentie en opkomen van oude pijnen is alles grijs en zien we het totale plaatje niet meer of zien we zelfs niks meer. Je staat in een dikke mist en weet niet meer waar voor of achter is, waar er bergen (mooie natuur) of grijze gebouwen (te overwinnen obstakels)staan. Maar als je rustig blijft en wacht, klaart algauw alles weer op, schijnt de zon of is er weer voldoende licht en zie je weer helder(der).
We bezochten vandaag TAETEA. We hadden de zaakvoerster onmoet op de beurs en kregen nu priveontvansgt in 1 van haar 12 winkels hier in Shenzhen. Tegen eind dit jaar opent ze er hier nog 3 en eentje in HongKong. De bedoeling is de markt te overspoelen. Ze vraagt aan Nathan inrichtings- en designtips, aan Minyi om haar te ondersteunen in het veroveren van de golfterreinen (4 in Shenzhen) met hun thee. Voor Minyi zou dit een mooie kans zijn daar zij aan de universiteit voor golfmanager studeerde. Maar het is niet mijn manier van doen. Ik ga rustig verder met mijn thee-introductie-educatie-exploratie. Ik wil exclusiviteit, eerlijke handel en natuurlijke materialen, zonder chemischen brol of andere aromatisch scheikundige toevoegsels. Deze firma wordt door het gouvernement gesteund. En dit is nu net voor mij niet van doen. Geef mij maar de simpele theeboer die met liefde zijn land bewerkt en de eenvoudige of wijze thee'meesters' die in de puurheid van hun hart thee schenken met oprechte liefde en respect voor de natuur en alle levende wezens die erin en ervan leven.
Ik vertrek morgen na enige twijfel naar Sri Lanka.
Denk na over wat echt waarde heeft en je leven zin geeft, en richt daar je prioriteiten naar.
Deze uitspraak van Tenzin Gyatso, de Veertiende Dalai Lama, en de steun van mijn zonen Simon en Elias, inspireren mij om toch naar Sri Lanka te trekken. Om 18 uur vertrekt het vliegtuig uit HongKong om na een tussenlanding in Bangkok om 22u50 local time toe te komen na 10 uur onderweg te zijn. Raar niet, die uurverschillen? Ik verlang er echt naar. Als ik aankom word ik opgehaald door een taxi die me brengt naar de bergen van het binnenland (dichtbij Kandy) alwaar ik eerst een paar dagen ga mediteren in het Nilambe Buddhist Meditation Center (www.nilambe.org). Ik leerde het kennen via Paul Van hooydonck (ik heb van hem een wondermooie uitspraak gebruikt in mijn boek) van het Ehipassiko Boeddhistisch Centrum Zurenborg te Antwerpen (www.meditatie-antwerpen.be) die deze plaats in Sri Lanka als volgt omschrijft:
-De alles doordringende stilte.
-De enig mooie locatie op een bergtop in het centrale berglandschap van Sri Lanka, boven theeplantages, temidden van de flora en fauna van het tropisch regenwoud (lotussen, orchideën, arenden, wilde waterbuffels, kolibries,...)
-De milde, evenwichtige benadering van het spirituele pad met dagelijkse meditatie, yoga, studie, werk, stilte.
Waar kan een mens beter vertoeven?
vrijdag 13 augustus 2010
The HongKong Tea Fair
Op naar HongKong. Er wordt lang geslapen en het is haast middag voor we op de metro richting HongKong zitten. Eerst twee grenzen passeren. De eerste is de Chinese grens. Aanschuiven ...de rij is 'maar' 10 bochten ver en dat is weinig. Voetje voor voetje tot je voor de vele politieloketten staat en grondig gecontroleerd wordt. Na grens één steek je via aan ultramoderne brede overdekte brug de rivier over die HongKong van China scheidt. Vroeger staken veel mensen die rivier illegaal zwemmend over om in HongKong werk te vinden. Eens over de brug terug aanschuiven om nu nog eens grondig gecontroleerd te worden vooraleer je HongKong binnenmag. Mensen slenteren en andere lopen om een ganse rij mensen voor te zijn. Politie met honden, politie met megafoons, politie die je de rij waar je moet staan aanduidt, ... maar als je dit alles als normaal beschouwd wordt je bespaard van vervelende ergernis. Ondertussen observeer ik de mensen. Een grotere verscheidenheid kan je niet zien. Van opgedirkte hoertjes tot sjofele boertjes. Eén uur metro om aan de haven te komen. In die tussentijd staan enkele jonge meisjes valse wimpers op te kleven en make up aan te smeren tot ze niet meer herkenbaar zijn. Hun fakenagels glinsteren met felgekleurde sterren, hun nek hangt vol met pinkelende strasskettingen en hun vingers zitten volgeladen met opzichtige ringen. Anders is er maar 'weinig' volk op de middag en we kunnen comfortabel zitten. Alhoewel hoe dichter we bij de haven komen, hoe meer mensen er bij komen. We moeten zo'n vijf keer van metro overstappen en hier voel je dat iedereen gehaast is. Eens ter bestemming overvalt ons de zwoele hitte en de beklemmende drukte. Iedereen loopt precies naar de expohallen. Maar in de TeaFair valt het mee. De overgrote massa stroomt naar de FoodExpo.
Ik stroom over van geluk. Thee, thee en nog eens thee. Van gehaaide commerçanten tot eenvoudige lieve mensen. Ik voel onmiddellijk het verschil. Gelukkig is Minyi mee, zij vertaalt want weinig spreken Engels. Heel wat mensen kent ze en zo ontmoet ik belangrijke hoogwaardigheidsbekleders. Hier moet je goed staan met het gouvernement. Ik ontmoet ook de mensen van het oude theehuis uit Hangzhou waar ik vorig jaar te gast was. Ze zijn er voor een wedstrijd theeschenken. Met hun grote koperen waterketels met lange tuiten stelen ze alweer de show. Ze zijn gewoon fenomenale meesters in het jongleren met die potten vol met water. KungFu meesters in het beheersen van handelingen en weten onder welke hoek en druk het water zal belanden in de theekop. Ik sta weeral verwonderd en ben blij hier te zijn en dit alles mee te maken.
Ik ontmoet nog vele interessante mensen. De grootste theemeester Wing-Chi ontmoet ik bij de blind tea tasting area. Als hij me vraagt welke zwarte thee ik prefereer, zeg ik: 'ik twijfel tussen 4 en 5'. Met glunderende oogjes wijst hij: 'perfect taste' maar meer mag hij niet zeggen om beïnvloeding te voorkomen. Ik heb maandag een afspraak met hem in zijn theehuis in HongKong en ga er een privéopleiding vervolmaking theemeester krijgen.
Ik ontmoet er ook de president van de grootste door het gouvernement gesteunde Pu Erh mensen. Zij stellen me honderuit vragen over hoe ze Pu Erh zouden bekend kunnen maken in Europa ... laat ze maar eerst beginnen over de rest van China want ook hier is Pu Erh nog altijd een specialiteit door te weinig gekend. En vergeet ook niet dat wat bij ons doorgaans als Pu Erh verkocht wordt geen Pu Erh of afval van Pu Erh is. Chinezen houden het beste voor zichzelf tenzij je via via 'familie' wordt. Daarom zijn die BBQetentjes zo belangrijk. Weet je gisterenavond was ook Jenny van de partij. Een Chinese vrouw die in gouvernementele kringen beweegt. Ze heeft haar eigen florerende business en weet menig vreemdeling te introduceren en zelfs te lanceren. Dat zie je meteen als ze binnenkomt, ondanks haar eenvoud straalt ze klasse, autoriteit en wijsheid uit. Na verschillende bieruitdagingen steekt ze een ganse speech tov mij af. En aangezien Nathan voor haar een broer is, ben ik voor haar een moeder zegt ze ... 'neen je ziet er veel te jong uit: een zuster' verschoont ze. Het kan me niet schelen moeder of zus, maar het zegt veel over hun appreciatie en dat is belangrijk.
Ik heb ook een nieuwe belangrijke ontdekking gedaan: Witte thee kan langer dan één jaar bewaard worden. Ik heb het dan over goeie witte thee en niet de witte die bij ons voor witte verkocht wordt maar vol groene bladstukjes zit. Hier zegt een spreuk: één-jaar-oude witte thee is gewoon thee, drie-jaar-oude witte thee is medicijn en zeven-jaar-oude is een juweel. De oudste witte thee die ik hier ontdek is twintig jaar oud ! ! !
Sorry voor de droge tekst maar het lukt me momenteel niet om foto's op te zetten. Het is zelfs vrij moeilijk om op het internet te geraken. Google en FaceBook is hier in China door de regering afgesloten voor de gewone memsen, enkel in business area's kan je op deze zoekmachines terecht. Ik heb nog steeds niet kunnen boeken voor Sri Lanka of mijn terugreis. Alleen kalmte en aanvaarding met in mijn achterhoofd 'als ik er moet geraken, zal ik er geraken' houdt me rustig. Ik schrijf mijn teksten op mijn reiscomputertje en zet wanneer het kan die teksten op het internet. Wordt dus wanneer het me lukt, vervolgd!
Ik stroom over van geluk. Thee, thee en nog eens thee. Van gehaaide commerçanten tot eenvoudige lieve mensen. Ik voel onmiddellijk het verschil. Gelukkig is Minyi mee, zij vertaalt want weinig spreken Engels. Heel wat mensen kent ze en zo ontmoet ik belangrijke hoogwaardigheidsbekleders. Hier moet je goed staan met het gouvernement. Ik ontmoet ook de mensen van het oude theehuis uit Hangzhou waar ik vorig jaar te gast was. Ze zijn er voor een wedstrijd theeschenken. Met hun grote koperen waterketels met lange tuiten stelen ze alweer de show. Ze zijn gewoon fenomenale meesters in het jongleren met die potten vol met water. KungFu meesters in het beheersen van handelingen en weten onder welke hoek en druk het water zal belanden in de theekop. Ik sta weeral verwonderd en ben blij hier te zijn en dit alles mee te maken.
Ik ontmoet nog vele interessante mensen. De grootste theemeester Wing-Chi ontmoet ik bij de blind tea tasting area. Als hij me vraagt welke zwarte thee ik prefereer, zeg ik: 'ik twijfel tussen 4 en 5'. Met glunderende oogjes wijst hij: 'perfect taste' maar meer mag hij niet zeggen om beïnvloeding te voorkomen. Ik heb maandag een afspraak met hem in zijn theehuis in HongKong en ga er een privéopleiding vervolmaking theemeester krijgen.
Ik ontmoet er ook de president van de grootste door het gouvernement gesteunde Pu Erh mensen. Zij stellen me honderuit vragen over hoe ze Pu Erh zouden bekend kunnen maken in Europa ... laat ze maar eerst beginnen over de rest van China want ook hier is Pu Erh nog altijd een specialiteit door te weinig gekend. En vergeet ook niet dat wat bij ons doorgaans als Pu Erh verkocht wordt geen Pu Erh of afval van Pu Erh is. Chinezen houden het beste voor zichzelf tenzij je via via 'familie' wordt. Daarom zijn die BBQetentjes zo belangrijk. Weet je gisterenavond was ook Jenny van de partij. Een Chinese vrouw die in gouvernementele kringen beweegt. Ze heeft haar eigen florerende business en weet menig vreemdeling te introduceren en zelfs te lanceren. Dat zie je meteen als ze binnenkomt, ondanks haar eenvoud straalt ze klasse, autoriteit en wijsheid uit. Na verschillende bieruitdagingen steekt ze een ganse speech tov mij af. En aangezien Nathan voor haar een broer is, ben ik voor haar een moeder zegt ze ... 'neen je ziet er veel te jong uit: een zuster' verschoont ze. Het kan me niet schelen moeder of zus, maar het zegt veel over hun appreciatie en dat is belangrijk.
Ik heb ook een nieuwe belangrijke ontdekking gedaan: Witte thee kan langer dan één jaar bewaard worden. Ik heb het dan over goeie witte thee en niet de witte die bij ons voor witte verkocht wordt maar vol groene bladstukjes zit. Hier zegt een spreuk: één-jaar-oude witte thee is gewoon thee, drie-jaar-oude witte thee is medicijn en zeven-jaar-oude is een juweel. De oudste witte thee die ik hier ontdek is twintig jaar oud ! ! !
Sorry voor de droge tekst maar het lukt me momenteel niet om foto's op te zetten. Het is zelfs vrij moeilijk om op het internet te geraken. Google en FaceBook is hier in China door de regering afgesloten voor de gewone memsen, enkel in business area's kan je op deze zoekmachines terecht. Ik heb nog steeds niet kunnen boeken voor Sri Lanka of mijn terugreis. Alleen kalmte en aanvaarding met in mijn achterhoofd 'als ik er moet geraken, zal ik er geraken' houdt me rustig. Ik schrijf mijn teksten op mijn reiscomputertje en zet wanneer het kan die teksten op het internet. Wordt dus wanneer het me lukt, vervolgd!
woensdag 11 augustus 2010
China, here we are again!
Beijing
Een goeie vlucht gehad. China here we are again. Het is anders. Ik ben veranderd. De leuze van AA doorleef ik: geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen en geef me de wijsheid om het onderscheid te zien tussen deze twee. Ik aanvaard hier want ik kan niets veranderen. De vlucht van Beijing naar HongKong verloopt ook smooth. Tussen Chinezen op een vliegtuig is zo anders dan international flights. Ze reageren op alles onmiddellijk. Twee pubermeisjes naast me nemen steeds elkaars hand stevig vast als we in wat turbulentie komen. Om 't schijt van te krijgen. Normaal maken zo'n handelingen me angstig maar ik focus me op de kinderen die vooraan zitten: die schateren bij iedere luchtzak net alsof ze op de kermis op de roetsj zitten. Hilarisch. Zodus ik geniet. Je kan er toch niets aan veranderen dus beter genieten en je inbeelden dat je op de kermis zit dan je opjagen en je hart in een bol te laten verkrampen. Ik bid wel en vraag om begeleiding en beeld me in dat engelen de vleugels van het vliegtuig dragen. Raar maar toen ik voor ik vertrok de verschillende bidruimtes op Zaventem ontdekte, vond ik in de katholieke kerk een mooie pentekening met een vliegtuig in volle vlucht gedragen door de engel Gabriël: de beschermer van de reizigers. Vreemd dat ik vroeger al spontaan Zijn begeleiding vroeg alvorens ik dit wist. Ik voel me gedragen en weet dat ik veilig mijn eindbestemming zal bereiken.
HongKong
Nathan gaf op een mail aan wat ik moest doen. Maar ik deed alles rustig. Het rushen dat in me gebakken zat is precies weg. Ik slenter, geniet van alles wat ik zie. Ben geduldig bij de paspoort en bagagecontroles. Bij iedere controle bieb ik. Dus grondig fouilleren. Ik geniet van de zachte massage. Ik tover zelfs een lach op een Chinese politieagent zijn gezicht en dat is echt wonderlijk. Ik vind de weg, boek een bus, stap op de juiste, ... allemaal niet zo evident maar het lukt in mijn kalmte en rust. Ik geraak zonder problemen over de grens en sta dan in de gietende regen te wachten op Nathan. De afspraak was niet zo duidelijk maar ook hier blijf ik kalm. Geen opgelegde kalmte met een hart in crisis maar een doorleefde kalmte. Ik kijk rond, word aangeklampt door wel tien chinezen die me willen brengen waar ik maar wil ... tegen veel te veel geld natuurlijk. Maar ik kan ze allemaal afwimpelen. Ik kom op het lumineuze idee om de immense voetgangersbrug over te steken. Ik vrees dat Nathan niet aan deze kant van de grens kan komen. Ik wandel wat in het park aan de overkant maar ik word gezegend met een ferme tropische stortvlaag en besluit de overdekte brug te bewandelen. Goed gedacht want terwijl ik op de lange brug slenter, staat hij plots naast mij ! ! !
Shenzhen
Ik was vergeten aan wat ik me vorig jaar zo geërgerd had: de rochelende en spugende mannen, de massa doelloos slenterende of gejaagd spurtende mensen, de vele aanklampingen ... maar deze keer zie ik het als normaal en jaag me helemaal er niet aan op. Het enige waar ik last van heb is de luidruchtigheid. Chinezen spreken een paar decibels luider en het lijkt precies of ze constant ruzie hebben. Ik verschiet altijd als Minyi's ma haar pa aanspreekt. Ik zou zo niet kunnen leven. Hier mag je ook wijzen naar elkaar en heel duidelijk zeggen: 'JIJ moet ....'
BBQ
Met een aantal vrienden van Nathan, waaronder bruno die overmorgen terug naar België vertrekt, gaan we naar een BBQrestaurant. Zoals ik al wist: vuile tafel en gladde vuile grond. Ik zit toevallig met mijn knie tegen een tafelpoot en ook die plakt gelijk de beesten! Bakken bier met TsingTao staan tussen de stoelen. Der zal hier gezopen worden en iedere reden is bruikbaar voor een staande uitdaging: iemand staat op, daagt iemand uit, speecht, en dan ... campei of in één slok ad fundum. Gelukkig zijn de glaasjes klein en is dat doenbaar. Als ze weten dat ik net vandaag 50 ben, is ook deze reden meerdere malen bruikbaar voor een 'duel'. Ik word een paar keer uitgedaagd maar na een reis van 24 uur besluit ik wat verandering in het spel te brengen. Ipv bier giet ik thee in mijn glas, ik excuseer me hiervoor maar het wordt aanvaard. Van Nathan daarintegen niet. Die moet alle deals met bier aangaan. Als je durft een slok drinken is je glas voor je het weet weer gevuld. Er is altijd iemand die een fles bier in zijn handen heeft en alle glazen nokvol bijvult. Zo weet je nooit hoeveel je gedronken hebt, maar aan de parlé te horen en de ogen te zien is dat veel .. veel te veel! Op den duur is de tafel één grote bierplas die langs alle kanten drupt. Ondertussen worden er verschillende schotels aangebracht. Dat vind ik nu zo heerlijk aan Chinees eten: er komt geen eind aan. En groenten ... op allerlei manieren bereid ... lekker gewoon! Ik smul en proef van alle dingen: van de tijgergarnalen wordt enkel de kop afgetrokken, de rest wordt met poten en pel opgegeten. Ik probeer het ook en ik moet toegeven: best eetbaar en lekker. Allerlei soorten vlees gedraaid op stokjes zoals lam, beef, hond (?) .. passeren de revue. Van een stokje kipgewrichtjes eet ik er maar twee, niet mijn ding: alleen kraakbeengewricht met bitter weinig vlees. De vele soorten paddestoelen daarintegen zijn mijn favorieten. Als 'dessert' wordt wat gebakken rijst gebracht, doch dit is meer om de maag te kalmeren van al het bier. Daar Minyi en ik morgen een zwaar programma hebben, heeft Nathan een geldige reden om veel vroeger dan gewenst op te stappen. Ik heb mijn nachtrust meer dan nodig.
Een goeie vlucht gehad. China here we are again. Het is anders. Ik ben veranderd. De leuze van AA doorleef ik: geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen en geef me de wijsheid om het onderscheid te zien tussen deze twee. Ik aanvaard hier want ik kan niets veranderen. De vlucht van Beijing naar HongKong verloopt ook smooth. Tussen Chinezen op een vliegtuig is zo anders dan international flights. Ze reageren op alles onmiddellijk. Twee pubermeisjes naast me nemen steeds elkaars hand stevig vast als we in wat turbulentie komen. Om 't schijt van te krijgen. Normaal maken zo'n handelingen me angstig maar ik focus me op de kinderen die vooraan zitten: die schateren bij iedere luchtzak net alsof ze op de kermis op de roetsj zitten. Hilarisch. Zodus ik geniet. Je kan er toch niets aan veranderen dus beter genieten en je inbeelden dat je op de kermis zit dan je opjagen en je hart in een bol te laten verkrampen. Ik bid wel en vraag om begeleiding en beeld me in dat engelen de vleugels van het vliegtuig dragen. Raar maar toen ik voor ik vertrok de verschillende bidruimtes op Zaventem ontdekte, vond ik in de katholieke kerk een mooie pentekening met een vliegtuig in volle vlucht gedragen door de engel Gabriël: de beschermer van de reizigers. Vreemd dat ik vroeger al spontaan Zijn begeleiding vroeg alvorens ik dit wist. Ik voel me gedragen en weet dat ik veilig mijn eindbestemming zal bereiken.
HongKong
Nathan gaf op een mail aan wat ik moest doen. Maar ik deed alles rustig. Het rushen dat in me gebakken zat is precies weg. Ik slenter, geniet van alles wat ik zie. Ben geduldig bij de paspoort en bagagecontroles. Bij iedere controle bieb ik. Dus grondig fouilleren. Ik geniet van de zachte massage. Ik tover zelfs een lach op een Chinese politieagent zijn gezicht en dat is echt wonderlijk. Ik vind de weg, boek een bus, stap op de juiste, ... allemaal niet zo evident maar het lukt in mijn kalmte en rust. Ik geraak zonder problemen over de grens en sta dan in de gietende regen te wachten op Nathan. De afspraak was niet zo duidelijk maar ook hier blijf ik kalm. Geen opgelegde kalmte met een hart in crisis maar een doorleefde kalmte. Ik kijk rond, word aangeklampt door wel tien chinezen die me willen brengen waar ik maar wil ... tegen veel te veel geld natuurlijk. Maar ik kan ze allemaal afwimpelen. Ik kom op het lumineuze idee om de immense voetgangersbrug over te steken. Ik vrees dat Nathan niet aan deze kant van de grens kan komen. Ik wandel wat in het park aan de overkant maar ik word gezegend met een ferme tropische stortvlaag en besluit de overdekte brug te bewandelen. Goed gedacht want terwijl ik op de lange brug slenter, staat hij plots naast mij ! ! !
Shenzhen
Ik was vergeten aan wat ik me vorig jaar zo geërgerd had: de rochelende en spugende mannen, de massa doelloos slenterende of gejaagd spurtende mensen, de vele aanklampingen ... maar deze keer zie ik het als normaal en jaag me helemaal er niet aan op. Het enige waar ik last van heb is de luidruchtigheid. Chinezen spreken een paar decibels luider en het lijkt precies of ze constant ruzie hebben. Ik verschiet altijd als Minyi's ma haar pa aanspreekt. Ik zou zo niet kunnen leven. Hier mag je ook wijzen naar elkaar en heel duidelijk zeggen: 'JIJ moet ....'
BBQ
Met een aantal vrienden van Nathan, waaronder bruno die overmorgen terug naar België vertrekt, gaan we naar een BBQrestaurant. Zoals ik al wist: vuile tafel en gladde vuile grond. Ik zit toevallig met mijn knie tegen een tafelpoot en ook die plakt gelijk de beesten! Bakken bier met TsingTao staan tussen de stoelen. Der zal hier gezopen worden en iedere reden is bruikbaar voor een staande uitdaging: iemand staat op, daagt iemand uit, speecht, en dan ... campei of in één slok ad fundum. Gelukkig zijn de glaasjes klein en is dat doenbaar. Als ze weten dat ik net vandaag 50 ben, is ook deze reden meerdere malen bruikbaar voor een 'duel'. Ik word een paar keer uitgedaagd maar na een reis van 24 uur besluit ik wat verandering in het spel te brengen. Ipv bier giet ik thee in mijn glas, ik excuseer me hiervoor maar het wordt aanvaard. Van Nathan daarintegen niet. Die moet alle deals met bier aangaan. Als je durft een slok drinken is je glas voor je het weet weer gevuld. Er is altijd iemand die een fles bier in zijn handen heeft en alle glazen nokvol bijvult. Zo weet je nooit hoeveel je gedronken hebt, maar aan de parlé te horen en de ogen te zien is dat veel .. veel te veel! Op den duur is de tafel één grote bierplas die langs alle kanten drupt. Ondertussen worden er verschillende schotels aangebracht. Dat vind ik nu zo heerlijk aan Chinees eten: er komt geen eind aan. En groenten ... op allerlei manieren bereid ... lekker gewoon! Ik smul en proef van alle dingen: van de tijgergarnalen wordt enkel de kop afgetrokken, de rest wordt met poten en pel opgegeten. Ik probeer het ook en ik moet toegeven: best eetbaar en lekker. Allerlei soorten vlees gedraaid op stokjes zoals lam, beef, hond (?) .. passeren de revue. Van een stokje kipgewrichtjes eet ik er maar twee, niet mijn ding: alleen kraakbeengewricht met bitter weinig vlees. De vele soorten paddestoelen daarintegen zijn mijn favorieten. Als 'dessert' wordt wat gebakken rijst gebracht, doch dit is meer om de maag te kalmeren van al het bier. Daar Minyi en ik morgen een zwaar programma hebben, heeft Nathan een geldige reden om veel vroeger dan gewenst op te stappen. Ik heb mijn nachtrust meer dan nodig.
Abonneren op:
Posts (Atom)
