Op naar HongKong. Er wordt lang geslapen en het is haast middag voor we op de metro richting HongKong zitten. Eerst twee grenzen passeren. De eerste is de Chinese grens. Aanschuiven ...de rij is 'maar' 10 bochten ver en dat is weinig. Voetje voor voetje tot je voor de vele politieloketten staat en grondig gecontroleerd wordt. Na grens één steek je via aan ultramoderne brede overdekte brug de rivier over die HongKong van China scheidt. Vroeger staken veel mensen die rivier illegaal zwemmend over om in HongKong werk te vinden. Eens over de brug terug aanschuiven om nu nog eens grondig gecontroleerd te worden vooraleer je HongKong binnenmag. Mensen slenteren en andere lopen om een ganse rij mensen voor te zijn. Politie met honden, politie met megafoons, politie die je de rij waar je moet staan aanduidt, ... maar als je dit alles als normaal beschouwd wordt je bespaard van vervelende ergernis. Ondertussen observeer ik de mensen. Een grotere verscheidenheid kan je niet zien. Van opgedirkte hoertjes tot sjofele boertjes. Eén uur metro om aan de haven te komen. In die tussentijd staan enkele jonge meisjes valse wimpers op te kleven en make up aan te smeren tot ze niet meer herkenbaar zijn. Hun fakenagels glinsteren met felgekleurde sterren, hun nek hangt vol met pinkelende strasskettingen en hun vingers zitten volgeladen met opzichtige ringen. Anders is er maar 'weinig' volk op de middag en we kunnen comfortabel zitten. Alhoewel hoe dichter we bij de haven komen, hoe meer mensen er bij komen. We moeten zo'n vijf keer van metro overstappen en hier voel je dat iedereen gehaast is. Eens ter bestemming overvalt ons de zwoele hitte en de beklemmende drukte. Iedereen loopt precies naar de expohallen. Maar in de TeaFair valt het mee. De overgrote massa stroomt naar de FoodExpo.
Ik stroom over van geluk. Thee, thee en nog eens thee. Van gehaaide commerçanten tot eenvoudige lieve mensen. Ik voel onmiddellijk het verschil. Gelukkig is Minyi mee, zij vertaalt want weinig spreken Engels. Heel wat mensen kent ze en zo ontmoet ik belangrijke hoogwaardigheidsbekleders. Hier moet je goed staan met het gouvernement. Ik ontmoet ook de mensen van het oude theehuis uit Hangzhou waar ik vorig jaar te gast was. Ze zijn er voor een wedstrijd theeschenken. Met hun grote koperen waterketels met lange tuiten stelen ze alweer de show. Ze zijn gewoon fenomenale meesters in het jongleren met die potten vol met water. KungFu meesters in het beheersen van handelingen en weten onder welke hoek en druk het water zal belanden in de theekop. Ik sta weeral verwonderd en ben blij hier te zijn en dit alles mee te maken.
Ik ontmoet nog vele interessante mensen. De grootste theemeester Wing-Chi ontmoet ik bij de blind tea tasting area. Als hij me vraagt welke zwarte thee ik prefereer, zeg ik: 'ik twijfel tussen 4 en 5'. Met glunderende oogjes wijst hij: 'perfect taste' maar meer mag hij niet zeggen om beïnvloeding te voorkomen. Ik heb maandag een afspraak met hem in zijn theehuis in HongKong en ga er een privéopleiding vervolmaking theemeester krijgen.
Ik ontmoet er ook de president van de grootste door het gouvernement gesteunde Pu Erh mensen. Zij stellen me honderuit vragen over hoe ze Pu Erh zouden bekend kunnen maken in Europa ... laat ze maar eerst beginnen over de rest van China want ook hier is Pu Erh nog altijd een specialiteit door te weinig gekend. En vergeet ook niet dat wat bij ons doorgaans als Pu Erh verkocht wordt geen Pu Erh of afval van Pu Erh is. Chinezen houden het beste voor zichzelf tenzij je via via 'familie' wordt. Daarom zijn die BBQetentjes zo belangrijk. Weet je gisterenavond was ook Jenny van de partij. Een Chinese vrouw die in gouvernementele kringen beweegt. Ze heeft haar eigen florerende business en weet menig vreemdeling te introduceren en zelfs te lanceren. Dat zie je meteen als ze binnenkomt, ondanks haar eenvoud straalt ze klasse, autoriteit en wijsheid uit. Na verschillende bieruitdagingen steekt ze een ganse speech tov mij af. En aangezien Nathan voor haar een broer is, ben ik voor haar een moeder zegt ze ... 'neen je ziet er veel te jong uit: een zuster' verschoont ze. Het kan me niet schelen moeder of zus, maar het zegt veel over hun appreciatie en dat is belangrijk.
Ik heb ook een nieuwe belangrijke ontdekking gedaan: Witte thee kan langer dan één jaar bewaard worden. Ik heb het dan over goeie witte thee en niet de witte die bij ons voor witte verkocht wordt maar vol groene bladstukjes zit. Hier zegt een spreuk:
één-jaar-oude witte thee is gewoon thee,
drie-jaar-oude witte thee is medicijn
en zeven-jaar-oude is een juweel.
De oudste witte thee die ik hier ontdek is twintig jaar oud ! ! !
Sorry voor de droge tekst maar het lukt me momenteel niet om foto's op te zetten. Het is zelfs vrij moeilijk om op het internet te geraken. Google en FaceBook is hier in China door de regering afgesloten voor de gewone memsen, enkel in business area's kan je op deze zoekmachines terecht. Ik heb nog steeds niet kunnen boeken voor Sri Lanka of mijn terugreis. Alleen kalmte en aanvaarding met in mijn achterhoofd 'als ik er moet geraken, zal ik er geraken' houdt me rustig. Ik schrijf mijn teksten op mijn reiscomputertje en zet wanneer het kan die teksten op het internet. Wordt dus wanneer het me lukt, vervolgd!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten