HongKong-Bangkok/Bangkok-Colombo

Wekker 6u45. Nathan wou om 9u30 naar zijn werk vertrekken, dus als ik vroeg genoeg opsta, heb ik tijd genoeg om in het park de TaiChi mee te volgen. Maar het giet pijpestelen. Geen muziek, geen TaiChi. We gaan dumpling eten. Echt voor het eten zou ik in China willen blijven. Wat een ontbijt! Veel rijker dan ons booke met choco of confituur. Nu je moet weten waar naar toe natuurlijk. De meeste Chinezen eten op restaurant. Met hun ganse gezin inclusief oma's en opa's gaan ze eten. Er staat van alles op tafel: porridge (rijstsoep), vleesschotels, overheerlijke groentenschotels, dumpling (in een soort spaghettiverpakte groentjes en vlees. Je neemt zo'n pakje voorzichtig tussen je stokjes (let op dat je er niet in prikt anders verlies je de heerlijke bouillon die erin zit), legt het zorgvuldig in je Chinese stenen lepel, bijt er bovenaan een klein gaatje in en giet vervolgens in het gaatje een klein beetje donkerbruine zoetzure azijn. Smullen maar ... overheerlijk! Ik geniet. Daar mijn vliegtuig pas om 18u20 is ga ik nog even mee naar zijn kantoor waar ik nog wat kan werken aann mails beantwoorden. Ik heb er sinds ik hier ben een 100tal kunnen beantwoorden van de 360 die nog openstonden, alle brol reeds gedeleted. Man man man wat is mail een gemakkelijk maar ook overrompelend medium.

14u Nathan brengt me naar de grens. Minyi moet veel werken en kan niet meekomen. Hij zet me in spoed aan het busstation af (overal politie en verkeerd parkeren wordt beboet) en koopt nog vlug een onewaytichet neen niet to the moon but to HongKong airport. We wachten lang tot de volumewagen vol zit tot grote ergernis van een Colombiaan die om 17u zijn vliegtuig heeft. Dan door de ontsmettingsplas rijden en 2 maal de grens over:
1. Chinese grens – waaaaw mijn agent spreekt Engels, dat doet deugd en hij is nog supervriendelijk op de koop toe. Niet zo normaal. De meeste kijken nors, als ze al oogcontact hebben en spreken enkel hun taal. Maar dat ben ik zo gewoon dat ik verrast geniet van het gesprekje met de jonge sympathieke kerel die blijkbaar graag zijn Engels wat oefent. In de volumewagen moeten we wachten op een Chinees die blijkbaar meer het noorden kwijt is dan dat ik ooit hier gehad heb weeral tot overgrote ergernis van de Colombiaan.
2. HongKong grens – hier enkel je paspoort afgeven met departurecard. Maar ze scannen je grondig. Je paspoort wordt wel 10 keer omgekeerd. Ik moet mijn bril afdoen want op mijn paspoort sta ik zonder bril. Je temperatuur wordt gemeten. De letters van je naam 1 voor 1 gespeld ... dit alles neemt heel veel tijd in beslag tot overovergrote ergernis van de Colombiaan.
We zijn erdoor. Maar staan in de file. Blijkbaar wil iedereen in HongKong zijn vandaag. Met het vervelende toeteren en voorbijsteken links/rechts maakt niet uit, gepast of ertussen murmend ... ik kijk naar de mooie landschappen en prop voor de zoveelste keer mijn inwendige oorstoppen in. Het heeft toch geen zin Chinezen aan het stuur negeren alle regels.

16u45 HongKong airport. De Colombiaan rent zijn hart uit zijn lijf. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij zijn vliegtuig haalt. Ik stap rustig naar mijn incheckbalie. Maar ik mag het vliegtuig niet op omdat ik een onewayticket heb. Als ik voor 17u een ticket boek naar Brussel mag ik mee.maar dat gaat zo maar niet. Ik toon hen dat er geen google is en dat de WiFi niet werkt. Dan loopt er een hostess met me mee naar de stand van Apple. Ik krijg er vrije toegang tot google en kan zo naar een cheap flight ticket Colombo – Brussels zoeken. Ze houdt me nauwgezet in de gaten. Maar het systeem blokkeert wel 100 keer. Ik word nu echt boos. Ze ziet dat het menens is, mijn kleur moet nogal gloeiend geweest zijn. Ze begint zelf overal rond te bellen en vraagt of een ticket naar London ook OK is; NEEN. Volgend telefoontje is een ticket voor € 2500 NEEN. Volgend telefoontje is op de wachtlijst van AirFrance naar Parijs voor tegen dat er eentje niet komt opdagen NEEN. 17 uur is reeds lang voorbij en het vertrekuur nadert zienderogen. Ik krijg het. Ik sta op ontploffen. Ik vervloek alle Chinezen en de boycot voor google en FaceBook. Maar ze heeft mijn goeie wil gezien. Nu moet ze weten hoeveel cash ik bij heb, welke kredietkaarten ik heb, wat voor werk ik doe, ze wil een businesskaart van Curiosithee maar ik deelde die allemaal uit op de beurs, dan toon ik mijn lerarenkaart. Dit kan niet: een eigen business hebben in thee en les geven. Mijn geloofwaardigheid is weer gezakt naar nul. Als ik met handen voeten uitleg dat ik gelegenheidsspreker ben in versscheidene scholen omtrent thee en mijn kookpeil weer begint te stijgen moet ik alle namen, telefoonnummers en adressen waar ik denk te verblijven in Sri Lanka opgeven. Er komen nog hostessen bij. Het vliegtuig staat klaar om te vertrekken. Ik vermoed een Sri Lankeese dame komt er ook nog bij en als ik zeg dat ik in Colombo door Hysontea ben uitgenodigd krijg ik eindelijk groen licht. Ze kent de firma en alle andere hostessen moeten wijken. Ik moet nog een papier ondertekenen waarbij ik verklaar dat als de Sri Lanka immigratiedienst me niet binnenlaat ze mij met om het even welk eerste vliegtuig uit het land mogen zetten. Tekenen zekerst anders mag ik een nieuwe vlucht boeken en dat zal stante pede naar huis zijn ! !