A lazy weekend

Het regent, het regent, de paadjes worden nat. Voor het eerst het ritme van mijn verblijf aangenomen. Ik werd pas wakker om 10 uur! Niet van mijn gewoonte. Maar we maken er gewoon een lazy sunday van. Waar ik ook kom ik leef direct volgens de uren van het land. Het heeft geen zin om te denken 'in België is het nu ... uur' Je bent niet in België dus ... Ik was iedere morgen rond 7 uur wakker. Zalig. Hier op het 26ste hoor je heel goed de geluiden van beneden. Toeval of niet maar het appartement waar mijn zoon woont, kijkt uit op een klein boeddhistisch complex met een prachtig park errond. Ik ben geneigd parkje te schrijven want van op het 26ste lijkt het zo. Maar eens je er werkelijk in bent, kronkelen de paadjes tussen oude bomen, vijvertjes en watervalletjes eindeloos lang. Iedere morgen om 7 uur speelt er mooie oude Chinese muziek. De mensen slenteren door het park vooraleer ze naar hun werk gaan of staan hier en daar in groepjes Tai Chi te beoefenen. Om 8 uur slaat de klok en begint een groep jonge gasten aan een KungFu-training op het binnenplein. Mooi om te zien.

Maar deze morgen heb ik lang geslapen en ben ik met mijn dik gezwollen voeten op een 30 cm hoge toren van dekens en kussens in bed blijven liggen in de hoop dat ze gingen ontzwellen, in de hoop dat de rest ging opstaan en in de zalige luiheid van een boek lezen die allang op mijn nachtkastje thuis lag om eindelijk eens geopend te worden. In die zalige rust en met de mooie muziek op de achtergrond lees ik 'De weg van het vertrouwen' van Lama Karta. Geen lectuur die je in één twee drie verslindt. Maar waarbij ik af en toe eens recht ga zitten en snakkend naar adem gelukkig 'wakker word' weer iets te herkennen of begrepen te hebben.

Zaterdag zijn we hotpot gaan eten, ongelooflijk lekker. Je zit aan een tafeltje met een gat in het midden, daarin komt een kokende ketel bouillon op een kookplaat en je krijgt schotels vol rauwe vis, rauw vlees en groenten. Je kan ook uit een gans buffet sausen en verse kruiden kiezen en dan ... koken maar. Met kleine schuimspaantjes kook je de ingrediënten gaar. Telkens moet je je chopsticks in de kokende bouillon steken want het vast nemen van de rauwe voedingsmiddelen is niet zonder gevaar. Hier moet je alles eerst ontsmetten voor je het gebruikt: zij het door thee, zij het door kokende bouillon. Dit is het eerste restaurant waar ik zie dat ze met een vod en met water en zeep de tafel afwassen. Meestal kleven je ellebogen vast aan een plakkerig tafelkleed vol vlekken of glijden ze weg op een vet onafgewassen tafelblad. Voor de rest van de dag wordt er 'geweekend'.

Deze morgen, verschoning: bijna middag, doe ik wat tai chi oefeningen voor het kamerbrede en kamerhoge venster en zie van over de bergen uit HongKong dreigende grijze wolken afkomen. In een mum van tijd veegt een tropische stortregen alle stof van de daken en wegen. Ik lees, rust, geniet. Terwijl ik naar buiten kijk besef ik dat ook dit zicht mij een inzicht geeft: alles is donkergrijs, ik zie geen enkel gebouw meer, de bergen van HongKong zijn helemaal niet meer zichtbaar. Ik realiseer me dat ons negatief denken soms zo'n stortvlaag kan veroorzaken. Dan zien we niks meer. In de razernij van deze turbulentie en opkomen van oude pijnen is alles grijs en zien we het totale plaatje niet meer of zien we zelfs niks meer. Je staat in een dikke mist en weet niet meer waar voor of achter is, waar er bergen (mooie natuur) of grijze gebouwen (te overwinnen obstakels)staan. Maar als je rustig blijft en wacht, klaart algauw alles weer op, schijnt de zon of is er weer voldoende licht en zie je weer helder(der).

We bezochten vandaag TAETEA. We hadden de zaakvoerster onmoet op de beurs en kregen nu priveontvansgt in 1 van haar 12 winkels hier in Shenzhen. Tegen eind dit jaar opent ze er hier nog 3 en eentje in HongKong. De bedoeling is de markt te overspoelen. Ze vraagt aan Nathan inrichtings- en designtips, aan Minyi om haar te ondersteunen in het veroveren van de golfterreinen (4 in Shenzhen) met hun thee. Voor Minyi zou dit een mooie kans zijn daar zij aan de universiteit voor golfmanager studeerde. Maar het is niet mijn manier van doen. Ik ga rustig verder met mijn thee-introductie-educatie-exploratie. Ik wil exclusiviteit, eerlijke handel en natuurlijke materialen, zonder chemischen brol of andere aromatisch scheikundige toevoegsels. Deze firma wordt door het gouvernement gesteund. En dit is nu net voor mij niet van doen. Geef mij maar de simpele theeboer die met liefde zijn land bewerkt en de eenvoudige of wijze thee'meesters' die in de puurheid van hun hart thee schenken met oprechte liefde en respect voor de natuur en alle levende wezens die erin en ervan leven.

Ik vertrek morgen na enige twijfel naar Sri Lanka.
Denk na over wat echt waarde heeft en je leven zin geeft, en richt daar je prioriteiten naar.
Deze uitspraak van Tenzin Gyatso, de Veertiende Dalai Lama, en de steun van mijn zonen Simon en Elias, inspireren mij om toch naar Sri Lanka te trekken. Om 18 uur vertrekt het vliegtuig uit HongKong om na een tussenlanding in Bangkok om 22u50 local time toe te komen na 10 uur onderweg te zijn. Raar niet, die uurverschillen? Ik verlang er echt naar. Als ik aankom word ik opgehaald door een taxi die me brengt naar de bergen van het binnenland (dichtbij Kandy) alwaar ik eerst een paar dagen ga mediteren in het Nilambe Buddhist Meditation Center (www.nilambe.org). Ik leerde het kennen via Paul Van hooydonck (ik heb van hem een wondermooie uitspraak gebruikt in mijn boek) van het Ehipassiko Boeddhistisch Centrum Zurenborg te Antwerpen (www.meditatie-antwerpen.be) die deze plaats in Sri Lanka als volgt omschrijft:
-De alles doordringende stilte.
-De enig mooie locatie op een bergtop in het centrale berglandschap van Sri Lanka, boven theeplantages, temidden van de flora en fauna van het tropisch regenwoud (lotussen, orchideën, arenden, wilde waterbuffels, kolibries,...)
-De milde, evenwichtige benadering van het spirituele pad met dagelijkse meditatie, yoga, studie, werk, stilte.
Waar kan een mens beter vertoeven?