Colombo - Hyson tea

Ik loop dus een week achter ... sorry ... 1. omdat ik mails krijg waarin mensen vragen of ik ergens verzopen ben in de watertoestanden van China (neen dus en jammer voor de mensen die daar leven en dit moeten meemaken) 2. geen internet in Sri Lanka, toch niet waar ik was en mijn adapter is stuk dus ik kon niet meer schrijven ook. Ja ... aanvaarden wat je niet kan veranderen. Gemakkelijk gezegd. Nu denk je 'koop je toch gewoon een nieuwen adapter' juist ... maar waar vind je die hier? Laat ik stoppen met redetwisten en gewoon verder mijn verhaal vertellen.

Colombo, midden in de nacht.
Met een klein hartje maar toch met een big smile schuif ik de rij 'immigration' aan. Ik kom voor een vriendelijke man die met Singalees Engels mij vraagt hoelang ik blijf. Ik krijg onmiddellijk en zonder moeilijkdoenerij een stempel van 30 dagen visitor! Wat zijn die Chinezen toch dikdoeners. Bijna net mijn vliegtuig gemist en mij dan nog gans die vlucht angstig laten zitten piekeren van ga ik wel binnen geraken in 't land of stante pede weer buitengezet worden. Soit ik ben er en ben doodmoe. Wat de armoedige aankomsthall doet vermoeden wordt verder in mijn reis bevestigd.

Ik slenter langs de hotelkraampjes maar geen één is bemand. Ik slenter door en koop me een SIMkaart voor hier zodat ik de mensen van de fabriek waar ik naar toe ga, die chauffeur van Wim Ceriez en het Nilambe instituut kan opbellen. Ik loop naar een 'taxi'dienst en vraag of zij geen goedkoop maar proper hotelleke in de buurt weten. ik kan toch moeilijk midden in de nacht de CEO van Hysontea uit zijn bed bellen. Ik heb rust nodig na de tumulten in China en wil morgen met een frisse kop Meneer Duminda ontmoeten. Ze brengen me voor een vrij hoge prijs, zelfs na afdingen, naar een op de prentjes mooi ogend tropisch hotel. Gelukkig is het donker en zie ik niets anders had ik al direct mijn kar gekeerd. Mannelijke bediening die me met gretige ogen aankijken tonen de kamer. Een grote windmolen aan het plafond zorgt voor wat koelte. Het bad en de lavabo zijn van heel goedkope kwaliteit meer schijnbaar proper. Ik was me en kruip onder de muskitonet in bed onder een klam laken, blijkbaar is het hier tropisch vochtig. Na rusteloze pogingen om te slapen, wat niet van mijn gewoonte is, neem ik maar terug een douche want ik zweet weeral en heb nog niks gedaan, en begeef me naar het ontbijt. Ik zit er moederziel alleen. Keurig gedekte tafels met alles erop en eraan. Neen er is niemand anders. 10 man personeel sloft er rond allerlei 'klusjes' te doen. Ik eet er veel fruit, wat geroosterd brood en een heel bleek spiegelei, de dooier en het eigeel zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden. Wat krijgen die kiekens hier te eten? Melk of wat? Nu nog een taxitietje opbellen en straks de Hysonteafactory bezoeken. Ik krijg Meneer Duminda na wel 5 keer bellen eindelijk aan de lijn. Hij is er nog niet maar ik mag gaan en tegen 10u zal hij wel der zijn. Het is 8u30, ik heb al ontbeten en ingepakt en de fabriek ligt maar op zo'n 15km van het hotel dus geen paniek. Maar blijkbaar zijn de mannen niet happig om me te voeren. Veel te hoge prijzen. Ik wijs de ene na de andere af. Tot ik in zak en as zit en de manager me komt helpen. Ach miss Sri Lanka is slow ... very slow .. you need time ! ! ! Hij vertelt me hoe ze hier thee maken en noemt me de merken op die volgens hem veeeeeeeel beter zijn want van Hyson heeft hij nog nooit gehoord. Het wordt ondertussen 10u en ik word nerveus. Ik moet naar die fabriek geraken. Hij laat de mevrouw aan de balie een paar chauffeurs bellen. Geen één wil me voor minder dan € 20 brengen. Ik weiger. Dan stelt hij een tuktuk voor. Een driewieler met bashe, die wil me wel voor € 12 brengen. Ik ga akkoord en een beetje later snor ik over de enige 2vaks weg richting Colombo city ... nou ja stad ... man man man waar ben ik nu verzeild geraakt. Ik geloof mijn ogen niet. En ik die dacht dat China erg was ... het is hier nog 10 keer erger ! ! ! Koeien op straat, 4 tot 5 auto's, vrachtwagens, tjokvolle bussen naast elkaar en dit alles op een 2 vaksweg ! ! ! En toeteren en doubleren, links, rechts maakt niet uit. Een moto dertussen ... waarom niet. Voetgangers rakelings dicht, fietsers, tuktuks ... langs alle kanten. Ik gooi soms spontaan mijn handen voor mijn ogen. Gelukkig kan ik me inhouden van tieren, maar het scheelt niet veel, als een bus op een haartje breed voor mijn tuktuk schiet. Mijn chauffeur moet verscheidene keren de weg vragen. De straatjes worden steeds smaller, dunner bebouwd, nog armoediger, gelukkig groener ... en na de zoveelste stopbeurt roep ik 'look there it is!' Een groot gebouw met de letters 'Empire Teas' doemt tussen de palmbomen op. We zijn er. ik ben blij want het is ondertussen 11 uur geworden. Een grote poort bewaakt door securitygards wordt voor ons geopend en mijn chauffeur zet me aan de dorpel van het hoofdgebouw af.

Mister Duminda
Wat een ontmoeting! Minster Duminda luistert eerst naar mijn verhaal: over mijn boek en over mijn passie om de theecultuur in België aan de mensen door te geven. Hij laat een kan thee brengen en begint de geschiedenis van de fabriek uit de doeken te doen. Hij geeft me DVD's en folders en dan gaan we op stap. Eerst moet hij thee gaan proeven want hij is een theeproever. Machtig! Dit is de eerste keer dat ik life een theeproever bezig zie. Een lange rij identieke koppen thee staan opgesteld. bij elke kop staat er een kop met de vochtige thee en een plastiek bakje met de droge thee. Hij neemt een koperen spuugbak op wieltjes naast zich mee. Wat verder staat een man met een schrijfdesk op wieltjes. Mister Duminda giet de thee van het plastiekbakje op een wit blad, hij woelt er met zijn vingers in en swaselt in het Singalees een ganse beoordeling uit die de man aan de schrijfdesk deskundig op de roze blaadjes met alle codes van die thee noteert. Dan neemt Mr Duminda met een lepel een schep thee uit de eerste kop. Hij slurpt die met veel lucht op, laat die walsen tussen zijn tong en gehemelte en spuugt die vervolgens uit in de spuugbak. Hij rammelt weer zijn gedacht af terwijl hij ook nog de vochtige thee van dit staal keurt en weer wordt alles keurig en netjes opgeschreven. En dan begint ie bij de 2de kop. Ik neem ondertussen massa's foto's en stel mijn vele vragen aan de gasten die er rond lopen om de thee te wegen, te mengen, te verpakken, de boekjes te klasseren, enz enz enz. Boeiend! Tot hij mij vraagt om mee te proeven. Ik krijg er ook een schort om gebonden en even later slurp en spuug ik als een echte theeproever. Ik geniet. Man wat is dit een leuk werk ... en ik die dacht: ik ga nooit het verschil proeven tussen al die soorten maar man het is duidelijk hoor! Ik weet dat mijn smaakpapillen op scherp staan, dat bewees ik al eens bij Marcel Van Thilt toen ik water moest proeven in 'ook getest op mensen'. Mr Duminda toont me gans de fabriek van theetje tot zakje tot pakje tot dozen tot rekken tot containers ... boeiend. Gans anders dan in China. Helemaal anders. "Je moet hier een paar dagen blijven" zegt hij "en met mij elke dag theeproeven, je kunt het ook!" Ik kan nu niet op dit aanbod ingaan maar het zit in mijn achterhoofd ... wordt vervolgd!