De Yi Xing theepotten

Ik heb een 'edelsteen' gevonden!
Na een gefrustreerde ochtend nemen we de bus van Hangzhou naar Yi Xing. Ik heb ferm last van cultureshock, meent Minyi. Kan zijn. Ik kan niet meer tegen die massa Chinezen, al die fietsers, al die snorrende nietsontziende brommers, het getoeter, de rochelende en fluimende mannen, de starende blikken, de overstaanbare taal. Ik sla echt tilt en vind de ganse reis het geld en het gemis van mijn thuis achtergelaten kinderen niet waard. Ik huil; Waardoor er nu nog meer ogen op mijn gericht zijn. Ik kan niet meer en snik mijn hart uit mijn lijf. Minyi wrijft over mijn rug en probeert me te sussen. Ik heb geen kracht meer. Het kan me niks schelen dat die Chinezen me aanstaren.

We stappen de bus op en ik huil verder. Minyi biedt me zakdoekjes aan die in een mum van tijd nat zijn van dikke tranen en druipend snot. Een 2 uur durende rit, maar met een rustige chauffeur, wat je hier niet vaak vind. hier, want nu zitten we reeds op de terugweg op een veel comfortabeler bus maar de chauffeur is zo ambetant dat hij constant afremt, optrekt, toetert en weg en weer slingert, en links en rechts voorbij steekt. Enfin ik concentreer me op mijn laptop en mijn tekst maar heb af en toe mijn buikspieren nodig om in evenwicht te blijven; Ik hou best een spuugzakje bij de hand. Hoe het mogelijk is dat Minyi probeert te slapen is me een raadsel. Anderzijds ben ik blij want ze praat soms zoveel dat ik niet de mogelijkheid heb om te schrijven. Maar soms is dat ook goed.

Goed, de busrit kalmeert me en een mooier landschap dan de stad glijden mijn gezichtsveld voorbij.
We komen aan in de provincie Jiangsu. De bus moet stoppen en het ziet er hier veel rustiger uit en landelijker uit. We rijden verder en het stadje Yi Xing is een heel klein provinciestadje. De weg is zanderig en vrij verlaten. Het is ook al middag! Aan de busstop staan mannen met kleine brommertjes met een passagiersbakje achteraan ons aan te roepen. Minyi onderhandelt en kan ons een mannetje versieren die tegen 1,5 euro per uur de ganse namiddag zal rondvoeren. Ik vind het grandioos. Mijn ogen stralen en even later snorren we naar de Big Yellow Mountain waar de mensen het grind halen om de stenen Yi Xing theepotjes te maken. Vroeger groeven de mensen gangen, 1000den meters diep om het grind voor het maken van deze potten te ontginnen. Nu is alles zo ondergraven dat de regering deze gangen afsloot. Ook de berg die deze wonderbare grondstof bevat werd al zo diep uitgegraven dat op sommige plaatsen meertjes ontstaan zijn met opgestegen grondwater. Bij het beklimmen van de berg zien we hier en daar mensen die stiekem plastiek zakken met dit kostbare goedje vullen. Je vind er de verschillende kleuren van groen tot geel, van rood tot paars. De warme kleuren van deze potten zijn dus naturel zonder toevoeging van kleurstoffen. De zachte steenbrokken die je zo kan verpulveren in je hand worden tot poeder fijnvermalen en met toevoeging van water wordt er een kneedbare klei gemaakt en tot blokken van 5 kg geperst. De artiesten krijgen deze blokken om er potten van te moduleren. Dit is allemaal handwerk. Maar er zijn ook van die gasten die ze in serie maken door ze in moules te stoppen. De potten worden opgehaald en naar de oven gebracht waar ze minstens 20 uur moeten bakken op 1000°C. Soms moeten ze 2 maal sommige zelfs 3 maal de oven in. Dan zijn ze klaar voor de groothandel.

We bezoeken de broer van onze chauffeur, een artiest die deze potjes nog volledig met de hand maakt. Een bescheiden zeer lieve man. We krijgen er thee en bewonderen zijn kunsten. Na hem bezoeken we de oven waar het gloeiend heet is en vrouwen op en af lopen met zware stenen boxen vol ongebakken en gebakken theepotten.

We ontmoeten Mister Mu, die over gans China gekend is voor zijn perfecte theepotten. Hij is artiest, maar dan een echte die prachtige potten maakt. Bij het bezoeken van de 'klei'ruimtes, was er net controle van het gouvernement. Het maken van Yi Xing potten is sterk gelimiteerd en slechts enkele hebben de toelating om deze ambacht verder uit te voeren. Deze man woont bescheiden en zag dat onze interesse verder strekte dan de doorsnee theedrinker. Hij nodigt ons uit om bij hem thuis thee te gaan drinken. In zijn zitplaats, wat de meeste mensen in dit dorp niet hebben staat op salontafel een traditionele Chinese Gong Fu Cha tafel met verschillende theepotjes en kopjes, zelfs de afstandsbediening voor TV ligt erop. Terwijl hij vertelt giet hij kokend water over zijn theepotjes die hij één voor één met veel liefde bespreekt. Zijn huiskamer hangt vol met foto's van lama's en hoge functionarissen die van hem theepotjes gekocht hebben of die hier ook nog thee hebben gedronken. Preuts toont hij 2 dikke boeken van Yi Xing artiesten en toont de pagina die zijn foto en een deel van zijn collectie showt. Ik neem foto's en we drinken thee. Het is ongelooflijk hoeveel keer je water op een goeie thee kunt gieten! Ik geniet. Ik laat me gaan en koop een zeer dure eigengemaakte theepot die in gedrukte zijde gewikkeld zit dan in een prachtige doos die vervolgens weer in een lederen zakje past. Een theepot die bij Mariage Frères in Parijs zeker voor € 1000 wordt verkocht. Ik heb niet zomaar een edelsteen gevonden ik het MIJN edelsteen gevonden. Ik beloof mezelf niet meer triest te zijn. Mij niets meer van die massa Chinezen aan te trekken. Te mailen naar mijn kids. Me te focussen op de teksten voor mijn boek. Voor mijn blog te schrijven (schrijven, nog één van de dingen die ik het liefste doe) en te denken aan alle mensen die me nu volgen. En te genieten van deze wonderbare kans die ik krijg om mijn passie van dicht te mogen zien en meemaken! I had a dream ... and she is coming true. Ow yeah!