Hangzhou: het theeffestival

Ik loop even achter met mijn reisschema op blog te zetten. Ik vind het zo leuk om tijdens de bus reizen mijn gevoelens te beschrijven dat ik mijn leuke uitstappen (en minder leuke) vergeet neer te pennen. Waar waren we gebleven? Ja de treinreis! Deftig aangekomen in het station. 7 uur in de morgen. Goed geslapen en ik voel me goed, geen overdrukke bedoening, gezellige oude vehikels en geen stalletjes met roepende mensen. We zoeken een bus die ons naar het centrum van de stad kan brengen want we zitten er ver buiten. We zijn de enige op de bus. In de verte doemt de stad met op de achtergrond de bergen op en eeeeee een prachtige groot meer met veel groen errond en torens van tempels en een pagode. Ik voel me hier beter. Minyi beweert dat we direct richting West Lake moeten stappen voor het theefestival dat vandaag plaats vind. Maar het is nog vroeg en we zien traagjes de stad tot leven komen maar geen stalletjes geen thee. We besluiten om een ontbijt te nemen waar het nokvol zit met ja inderdaad Chinezen. Maar ze zijn vriendelijker dan degene die ik tot nu toe zag. Eentje durft zelfs 'hallo' zeggen. Ik knik en zeg hier en daar tegen de nieuwsgierige blikken 'Nie Ha' en dan krijg ik een brede smile te zien. (schreef ik je al dat mijn zoon vroeg om te stoppen met knikken naar de mensen? 'Je lijkt net de dochter van onze koning' zei hij, 'die heeft ook parkinson'. 'Der lopen hier teveel Chinezen ma, als je zo voort doet is je nek overmorgen stijf, je hoofd staat precies met een resorke op je lijf!') Ik fotografeer enkele kids en toon hen de foto. Luid gelach van ouders en kind. Het is gezellig. En het eten overheerlijk. Porridge, beanmilk, dumpling en thee natuurlijk, mijn lievelingseten. We gaan opnieuw op zoek naar het festival. Blijkbaar weet hier niemand van niks! Dan maar bellen naar de vrouw waarbij Minyi ons logement regelde. Die wist plotseling ook van niks meer. Ze zou in de namiddag terug bellen. OK even rondwandelen en de city verkennen en een touristoffice zoeken. Gevonden! 1 brochure in het Engels de rest Chinees. Maar ik heb met 1 genoeg. We gaan het museum van Chinese kruiden bezoeken. Heel interessant. De werkprocedures zijn dezelfde als de onze alleen totaal andere ingrediënten. Ik neem foto's van de oude apotheek die hier een kruidenzaak is. Ook hier is een groepspraktijk met dokters en na het bezoek ga je met de waslijst naar de apotheek waar ze alle kruiden voor je mengen. Mensen gaan hier buiten met ganse shoppingbags vol kruiden. Ze moeten ze zelf nog verpulveren tot poeder en dan gelang de soort kokend water opgieten of laten meekoken en dan opdrinken. We komen buiten en het begint water te gieten. Gelukkig want de goden zijn met ons. Door de regen lopen we de eerst volgende zaak binnen en dat is een 300 jaar oud theehuis. De bedieners zijn in traditionele 'thee'klederdracht met bijpassende hoed met lange zwarte vlecht achteraan. Het is hier veel te duur zegt Minyi. 6 euro per persoon. Daar kan je 2 avondmalen met 3 personen van eten. Juist maar daarvoor ben ik gekomen en ik heb foto's nodig voor mijn boek. We gaan naar boven waar alles nog authentiek is zoals in oude Chinese films, en volledig in oorspronkelijke staat behouden is. Echt de max! Onze tafel staat vol met nootjes, gedroogd en vers fruit. We bestellen 2 verschillende soorten thee, zo kunnen we eens van elkaar proeven. Wat een verrassing. Eén van de jongens komt met een koperen theepot met een lange schenktuit van meer dan 1 meter op ons af. Hij groet ons plechtig en dan begint hij heel gedisciplineerd te jongleren met de overvolle pot en schenkt ons thee uit in allerlei KungFu posities. Ik heb zoiets nog nooit gezien en der ook nog nooit over gelezen. Ieder jaar is er een wedstrijd waar theeschenkers hun kunsten in competitie met elkaar meten. Ze moeten allerlei opdrachten vervullen. Zoals op een palenrij van verschillende hoogtes en afstanden een parcours afleggen en telkens in een andere positie (sommige zelfs op één been) de thee vanuit deze onhandige pot in een fles met nauwe opening zonder morsen en evenwichtsstoornissen schenken. Ik heb met een open mond naar de wedstrijd op DVD zitten kijken. Fenomenaal! Die mensen zijn echt kunstenaars. De schenkers van dit theehuis 'Tai Chi' waren de kampioenen en zij deden dat dan nog in die lange gewaden terwijl andere het deden in KungFu pakken. Ik kon het niet laten en heb zo'n kleed gekocht om mijn ceremonies uit te voeren. Het zal een prachtig zicht zijn als ik na mijn theorie de mensen aan de 'Cha'(thee)tafel uitnodig en dan verschijn in lang oorspronkelijk theegewaad. Ik krijg er van de baas het hoedje met de paardenvlecht bij. Oei het is al laat geworden. We gaan vlug wat eten en bellen de vrouw nog eens op. Alles loopt in het honderd en we staan daar zonder slaapplaats. Ik had me er zo op verheugd tussen de theevelden wakker te worden en mee te mogen op 'trek'tocht. Ik stel een backpacker voor maar Minyi vraagt overal raad en beweert in een tempel een heel goedkope slaapplaats gevonden te hebben. We nemen een bus maar voel me helemaal niet op mijn gemak. We tjolen nu al gans de dag met die rugzak rond, ik daarbij nog een camera, laptop en handtas. Het is donker, we weten nergens waarheen, kennen hier niks en de indringende blikken van die vele Chinezen beginnen me een versmachtend gevoel te geven. Ik voel de zenuwen opwellen. Als we in de gietende regen aan een halte afstappen waar geen licht is op een plaats die we niet kennen voel ik alle spieren in tamelijk gespannen stresstoestand komen. We stappen wat vooruit maar zien nergens een tempel. In overlevingspas begin ik in het wild door te stappen niet wetend waar uit te komen. Ik hoor Minyi achter me aan lopen die me van alles zegt maar ik weiger naar ook maar één woord te luisteren. Eindelijk een poort. We bellen aan. Minyi begint te roepen en er komen 2 wachters met een zaklamp af gelopen. Ja dit is een tempel en ja je kan er slapen. Minyi mag maar ik niet. Vreemden niet toegelaten. Minyi begint me daar aan een klaagzang dat ik tot nu toe alleen Zuiderse vrouwen bij een begrafenis heb horen doen. Het helpt. Eén wachter is bereid met ons mee te gaan naar het volgende klooster vlakbij. Dat is een vrouwenklooster misschien mogen vreemden daar wel binnen. We stappen op een smal pad door een donker bos met geluid van een kabbelend stroompje en de pletsende regen op de achtergrond. En we stappen, en stappen, 10 minuten, een kwartier, een halfuur, ... ik krijg het bijna. Als ik haar nog steeds hoor klagen, vraag ik haar om daar aub mee te stoppen. 'ik vraag of we hier ergens in een huis bij mensen kunnen slapen' ik verklaar haar helemaal baboel. Hij wil mijn rugzak overnemen, wat ik pertinent weiger, zij wil dat ik mijn kap aan doe, wat ik ook pertinent weiger. Ach eindelijk, we zijn er. We mogen binnen. De wachter gaat mee en als we veilig op de kamer zitten steekt Minyi hem wat geld toe. Onderkoelt neemt Minyi een douche, koud water. Ik kruip er zo in, maar lig nog een hele tijd te bibberen.

Indrukken van een overvol China

Ik voel me vandaag helemaal niet goed. Ondanks de eerste zonnestralen die ik zie na 7 dagen mist, dikke lage grijze wolken, miezerige of druiperige of stortregen. Het is de grijsheid van het land zelf dat me triest maakt. Ik had gehoopt mooie dingen te vinden maar ik heb het gevoel dat ik achter edelstenen zoek in een enorme vuilnisbelt. Het is ook lastig hier reizen. Je verstaat geen letter van wat ze zeggen, je begrijpt geen enkel opschrift, noch op de wegwijzers, noch op de buspanelen, nog op de bus zelf, je kan geen enkel op of afstapplaats lezen. Toen ik als 25 jarige als vrijwilliger les gaf aan analfabeten kreeg ik tijdens de opleiding een duidelijk besef van hoe erg het moet zijn om analfabeet te zijn. Nu voel ik het aan de levende lijve en het is echt super frustrerend. Zeker voor iemand als ik die niet graag afhankelijk ben en het liefst alles alleen oplos. In de zen is er zo'n kohan: “hoe geraak je uit een graf dat van buitenaf gesloten is en je hebt de sleutel niet.” Je kan dan vragen stellen van 'heb je een beitel' 'of 'ik begin te graven' maar nee telkens krijg je een antwoord dat je pogingen volledig ondermijnd. Ik weet het antwoord niet maar ik denk dat het is om hulp vragen. Een pleidooi van je hebt de ander nodig? Iets waar ik veel moeite mee heb. Nu het is ook moeilijk om de 7000 karakters (waarvan 1/3 haast nooit gebruikt wordt, maar het zijn er dan nog ongelooflijk veel) in een alfabet van 26 letters te gieten. Sommige zijn echt klanken of moet je in je keel houden. Zo heb je sj sc sh sch slj skj sgj shj zj zc zch zhj .... met dan nog eens alle variaties van klinkers erbij van e ee é è ê u eu ... echt moeilijk. Met de Trotter of de Lonely Planet kom je niet ver. Vooral niet in niet toeristische gebieden. Mijn Trotter van 2007 bevat fouten van verkeerde buslijnen, onjuist vertaalde straatnamen en reeds gesloten backpackers (te weinig travellers blijkbaar – ik zag trouwens nog altijd niet meer dan 5 blanken waarvan geen één backpacker) Het zou nochtans leuk zijn om eindelijk eens een traveller tegen te komen waarmee ik ideeën en info kan uitwisselen of gewoon eens een niet-groot-cultureel-verschillen-talk kan hebben. Ook zijn veel Chinezen onbeleefd en ruw. Macho's zonder respect voor vrouwen en kinderen. Vooral in het verkeer. Ze zwichten voor geen fietser, brommer of voetganger. Ze snellen op een mm voorbij een vrouw met een kind op haar fiets, of stoppen helemaal niet voor een voetganger die halfweg een voetpad zijn leven riskeert. Ze steken links en rechts voorbij. Als een bus afremt om aan een halte te stoppen dan toeteren ze, nemen een ferme zwaai om hem te doubleren, waardoor ze de tegenligger deftig couperen met alle getoeter van deze en alle volgende auto's vandien. You think to much zegt Minyi, it is n't that wurse. De drukte heeft me ook een beklemmend en onveilig gevoel. Overal massa's mensen. Gisteren was het zondag en aan de tempel krioelde het. Je kan hier een doordeweeks moment vergelijken met de 15de augustus in Lourdes. Het beste vergelijk je dit gewoel met een mierennest. Overal wemelt het rond je en van overal kruipen ze ergens uit. Aan de tempel waren er bussen met Chinese toeristen en van die vrouwen die door van die oude luidsprekers allerlei schelle klanken door elkaar krijsen. Heb je de film 'seven years in Tibet' gezien? Het moment waarop de Chinezen Lhasa overnemen en door speakers hun richtlijnen verkondigen, wel zo klinkt het hier. Niet alleen bij de tempel gisteren maar zeker in trein en busstations klinkt het ook zo. Zelfs op de bus en op de trein meldt een scherpe vrouwenstem de stopplaatsen. Op één bus vanmorgen zei ze ook de stopplaats in onverstaanbaar half opgegeten Engels. Het liefste zou ik met een auto rondtoeren en trekken van plaats tot plaats en het platteland intrekken, maar hier heb je een Chinees rijbewijs nodig. Een internationaal rijbewijs telt niet. Als je geen Chinees kent is het haast onmogelijk om in China te reizen tenzij je de platgetreden toeristische plaatsen bezoekt. Maar ik was daar nog niet, dus weet ik dat eigenlijk niet. Soms zie je een richtingwijzer vertaald in ons alfabet maar meestal niet. In het infobureau vond ik slechts 1 folder in het Engels, van de andere was alleen de titel vertaald. Ik kan wel al uitgang en ingang lezen. Handig als je naar het toilet moet, alhoewel ik die karakters nog niet ken. Gelukkig staat er meestal een ventje en vrouwtje bij. Vandaag zelfs iets heel grappig gezien. Er zijn overal publieke toiletten – enorm stinkend en zonder deuren, alles is er zo open als de herentoiletten bij ons, enkel van die lage tussenschotten, zodat je de buurvrouw haar rode kop ziet als ze ferm zit te persen ... je hebt een greppel van een 20tal cm breed, daar moet je dan proberen in te mikken. Verdere details ga ik jou besparen! Nu ipv een ventje en een vrouwtje stond er bij de vrouwen WC maar bij de mannen MC. Heb je hem? Die slimme Chinezen dachten dat WC stond voor WomensCee dus voor de venten zet je dan MensCee nietwaar! Ik heb me een half uur kriek gelachen tot Minyi mijn grapje niet meer leuk vond. Ooo wist je ook niet dat WC stond voor WaterCloset, solly!

Thee, thee en nog eens thee, ...

7 uur! Te laat! we schieten in draf onze kleren aan en snellen om een ontbijt bij de monniken. verkeerd begrepen. We zitten alleen aan een tafel en krijgen in een ijzeren bord met afgesprongen brokken email porridge en gebakken noedels. Lekker maar je mag er alleen niet bij nadenken. Ik neem een paar foto's van de vrouwen die het middag eten aan jet klaar maken zijn. Op het binnenplein beginnen de mensen toe te stromen. Met pakken wierook in hun handen lopen ze naar de asplaats waar 2 vuren branden. met hun brandende wierook gaan ze in alle windrichtigen gaan zwaaien in de hoop dat de wierook de goden hun neus prikkelen en hen gunstig gezind blijven. Hoe dikker de pak, hoe beter. Minyi en ik kopen ons ook elke een pak in navolging gaan we zwaaien. Minyi's pak begint zo'n vlam te nemen dat ze verschrikt de helft op de grond laat vallen. Ik loop de tempelruimtes binnen en bewonder de grote gouden beelden van de Boeddha maar ook van alle bewakers rondom hem. Een vrouw smeekt me om geld te geven om de tempel te onderhouden.ik geef haar wat en mijn naam wordt netjes in het register in het oude Chinees van boven naar onder geschreven. Gezegend is gans mijn familie. Ik besluit om kaartjes te schrijven en vind er eindelijk voor het eerst aan de talrijke stalletjes buiten de tempel. Vandaag wil ik niet tegen komen als gisteren. We zoeken een backpacker op van de trotter die in een prachtig park naast het meer gelegen is op. Gesloten. Shit. Dan maar verder stappen. We lopen door het park. Het is prachtig en brengt ons rust. We vinden een ander guesthouse vlakbij. We betalen, lossen de rugzak en volledig bevrijd en gerustgesteld trekken we nu de bergen in naar de theevelden en het theemuseum. Ik moet haast wenen als ik de eerste velden zie. Hetgene waar ik jaren gepassioneerd over spreek groeit hoer weelderig voor mijn voeten! Ik snuif de geur van frisse lucht met volle teugen op en bemin de vrouwen die met strooien hoeden de tere blaadjes behendig afknijpen en in hun mand gooien. Ik haal mijn fototoestel uit en begin er oplos te fotograferen terwijl Minyi de vrouwen aan een kruisverhoor onderwerpt. Ik ben in de 7de hemel. De vrouwen gaan eten, wij ook. We bestellen er de duurste schotel van het menu: 'Lungjing shrimps'. We krijgen er promt een glas heerlijke vers geplukt first flush Lung Ching bij om te drinken. Ik bewonder de tere topjes van drie piepkleine blaadjes aan een freel takje en fotografeer de schotel tot hij bijna te kous is om op te eten. Ik geniet! Het theemuseum is een echt openbaring. We blijven er slenteren en slenteren. We slenteren door de tuin en komen achteraan in een paviljoen met een heel stijlvolle winkel en theelounges. Het is er peperduur maar ik wil de full Gong Fu Cha. Daarvoor ben ik hier. De meisjes zijn er in klasse opgeleid en mogen naast onze Belgische topsommuliers staan. We krijgen een extra thee aangeboden omdat ze voelen dat we echt geïnteresseerd zijn. Terwijl Minyi al mijn vragen afvuurt, neem ik vanuit alle hoeken foto's. Ik denk vaak aan Philippe Gerard, mijn leraar die het theevirus in me weer tot leven bracht. Wat zou hij hier ook zijn hart ophalen! We zijn voldaan en gelukkig. We nemen geen bus maar stappen door de theevelden en het park terug naar de guesthouse. Na een overheerlijke chickenpot van een kruidige kip met poten en al bij de plaatselijke bevolking, zet ik moijn 600 foto's op de laptop en kruipen we zalig onder de dons.

Treinreis naar de thee van Longjing

Het vele wachten in de auto van donderdag had me behoorlijk prikkelbaar gemaakt. Ik wou dingen bezoeken, thee ontdekken, gewoontes ontrafelen, ... Ik voelde me gestrand in een Chinese familie die alleen oog had voor het inrichten van hun penthouse. Ook de taalbarrière zorgde ervoor dat ik me eenzaam en onbegrepen voelde. Na een deftig gesprek over 'You said' en 'I thought' kwamen we tot de conclusie dat onze achtergrond van totaal verschillende culturen voor heel wat verkeerde interpretaties en dan ook onbegrip en moeilijkheden zorgden. Alleen door een open communicatie en het mogen zeggen en kunnen zeggen van ongenoegens kunnen wrevels van weerszijden vermeden worden. Deze gesprekken leiden dan tot een meer begrijpen van de verschillen tussen ons anders denken. Een klein voorbeeld: Minyi's oma ligt in het ziekenhuis na een hersentrombose. Ze wordt kunstmatig gevoed en kan niet spreken en niets meer bewegen. Ze weten zelfs niet of ze weet dat ze in het ziekenhuis ligt. Nu gingen zij tussen de vele boodschappen door haar vlug even bezoeken in de hoop dat haar toestand zou intussen eventueel verbeterd zijn. Ik vond het ongepast mee te gaan kijken naar een mens die totaal buiten westen ligt. Ik vond het een vorm van voyeurisme of de rampentoerist uithangen, daarbij niemand vroeg ook of ik mee wou gaan. Zo bleef ik dus in de auto wachten. Ook mijn zoon zei: “wacht hier ma”. Na een uurtje ongeveer komt hij naar de auto en vertelt dat de familie niet begrijpt waarom ik niet hun oma bezoek. Het is voor hen een teken van eer dat een vreemde de moeite doet om oma te begroeten. Ik had helemaal geen probleem om die vrouw te bezoeken en ben dan met 'plezier' mee gegaan. Zo zie je maar! (ondertussen vermelden dat popoo ondertussen veel beter is, weer zelf eet en als een arm en been goed kan bewegen! Gelukkig want het ziet er een heel lieve vrouw uit!) Ook aan tafel wordt er gewacht totdat ik als eerste mijn kommetje heb opgeschept. Ik word daar niet toe uitgenodigd; ik moet dat uit mezelf weten want dat is hier de gewoonte. Dus ik mag wanneer ik zelf wil gewoon beginnen met opscheppen, als vreemde, als eerste, zonder boe of ba en de rest volgt dan gedwee. Ook is het beleefd om dan tijdens het eten, eten op te scheppen voor iemand die ouders is dan jou, iemand van de vorige generatie, vooral als het om he laatste stukje gaat van de schotel.. Dus plots krijg je daar een stukje vlees of groente in jouw kommetje gedropt. Je mag ook nooit met je eigen stokjes eten nemen uit de schotels tenzij het om familie onder elkaar gaat. En thee bijschenken voor de ander als hun tasje of glas bijna leeg is, is een vorm van respekt. Het beste sta je daarvoor recht en ga je dan naast de persoon staan om in te schenken. Dit gaat nu over gewone tafeletiquette, maar als het over fundamentele denkpatronen gaat, is het uiterst belangrijk een open communicatie te hebben om alle misverstanden zoveel mogelijk te vermijden. Gelukkig is Minyi een heel open mens en zo hebben we op de trein meer dan 5 uur gedachten en denkwijzen en gewoontes uitgewisseld. Het was gezellig. We hebben een coupeetje in de slaaptrein. Op zo'n trein heb je verschillende classes met navenant prijskaartje. Je hebt de gewone zitplaatsen, dan de harde slaapbanken zonder tussenschotten en deurtjes en dan de 'zachte' slaapbanken 4 in een afgesloten coupeetje. Ik vind het leuk ik voel me in een Agatha Christiefilm zoals op de Oriënt Express maar dan liefst zonder thrillerintrige uiteraard. En een tip voor als je zelf ooit naar China komt: neem altijd de onderste banken want die wiebelen minder en je kan comfortabel aan je tafeltje zitten om te eten of te schrijven. Bovenaan zou ik mijn hoofd voortdurend stoten aan het lage plafond en moet je ofwel in de gang of elders gaan zitten als je gewoon wil neer zitten. In iedere wagon heb je een grote stoomketel met kokend water en op het tafeltje in de coupé staat een thermosfles. Iedere Chinees heeft een plastiek beker of een kleine thermosbeker, en in de laagste classe gewoon een glazen bokaal met schroefdeksel mee, waarin een lepel thee zit. Ze vullen constant die beker met kokend water weer aan en drinken zo gans de dag thee getrokken van dezelfde blaadjes. “Wordt die dan niet flauwer” hoor ik je tot in China denken. Nee, want het is een goeie kwaliteit groene thee, grote blaadjes die je zo ziet zinken naar de bodem van hun bokaal. Mooi om te zien eigenlijk. Deze gewoonte is ontstaan doordat de Chinezen enorm te kampen hebben met een drinkbaar-water-probleem. Ze moeten dus altijd het leidingwater koken vooraleer ze ervan drinken, dus waarom niet gebruiken voor thee. Alhoewel er ook menen zijn die warm water bij hun maaltijd drinken. Nathan vraagt dan om ijsblokjes (gemaakt van flessenwater uiteraard) en gooit die bij zijn thee waarop natuurlijk een resem afprijzende blikken en commentaren volgen. Een gewoonte die overbleef na zijn mastersopleiding en lesgeefopdracht aan de universiteit van Edinburgh, Schotland beweert hij. Voor het eerst begin ik me wat op mijn gemak te voelen. In Shenzen viel het nog mee maar in Foshan is de stank van de vervuilde lucht haast ondraagbaar vind ik. Gisteren liep ik met een papieren zakdoekje voor mijn neus om erdoor te ademen. (Iets wat je trouwens altijd bij je moet hebben want zelden vind je papier in een toilet.) Ik begon me behoorlijk te ergeren aan de massa's Chinezen. Ik verwenste alle 1000 Chinezen die op een vierkante meter rondom mij, kriskras van alle kanten mijn passen verhinderden op het plein voor het station. Ik kon geen Chinees meer zien en wenste al die spleetogen onmiddellijk naar de maan. Ze hebben ook geen enkel respect voor voetganger, fietser en bromfietser. Ze razen al toeterend overal en tussen en langs. Als je je op straat waagt hoor je niks anders dan toeteren. Hun rijstijl is verschrikkelijk,. Optrekken en remmen en toeteren van slecht onderhouden auto's en bussen die blauwe en witte walmen van stinkende uitlaatgassen het milieu behoorlijk aan de vaantjes helpt. Ik durf niet meer door mijn mond te ademen sinds ik hier ben. Maar de treinreis doet me goed. We sporen tussen de bergen en rijstvelden en schaars bewoonde dorpjes. Ik krijg weer hoop en kijk gelukkig met andere ogen naar de 2 andere Chinezen die onze coupé delen.

Nog steeds in Foshan

De Chinezen hebben nog veel te leren over hun milieuproblemen. Voor 500m worden ze vervoerd door hun chauffeur. Die dan minuten in een draaiende auto op hen zit te wachten, om dan vast te stellen dat hij ze afgezet heeft aan de verkeerde bank en ze dan prompt verder voert naar de bank aan de overkant maar daarvoor de laan eerst moet ten einde rijden om dan vervolgens gans de weg terug te rijden en daar dan weer 15 tot 30 minuten met een draaiende auto te wachten toto hun transacties uitgevoerd zijn. Voor de minste prul bellen ze naar elkaar: of ze de witte of de groene kool kopen, ... hilarisch. Ik zit dus nog altijd in een stad met meer dan 6 miljoen inwoners en vertoef bij één van de rijkere Chinezen waar ik massa's geduld moet hebben. Een ware training om mijn boeddhanatuur naar boven te halen. Veel betere oefening voor mij dan uren zitten te mediteren. Enfin de rest van de dag me blauw geërgerd aan de traagheid van de Chinezen. Ik ben dus nog in Foshan. Eén van de grootste steden van China waar geen toeristen komen. Ik word bekeken als een aliën en ik heb nog steeds in de 4 dagen nog geen blanken ontmoet! Soms komt er iemand met big smile 'hello' zeggen en als je dan in het Engels begint dan wuiven ze zich weg want ze kennen niks meer dan dat ene woordje Engels. Ooo Bye bye kennen ze ook. Et voila daar moet ge uwen pap mee koelen. Dus zonder een woordje Chinees geraak je nergens. Op de bank kunnen ze geen woord Engels, ook niet op de post en ook niet bij het ticketbureau voor bus of trein ticket. Als geen Chinees sprekende leek kan je je haast niet voortbewegen in niet niet-toeristische gebieden. We worden niet alleen bekeken omdat we blank zijn, nog erger is als we met de auto rijden. Je kan hier geen auto huren zonder chauffeur want je mag in China niet rijden zonder een Chinees autorijbewijs. Dus als Nathan stuurt en ik alleen zit naast hem dan kijken ze zich rot! En dan nog in een auto met een inwoners nummerplaat. Ben ook in een ziekenhuis geweest vandaag. Eén van de modernste en properste ziekenhuizen. Zeggen ze. Amaai mannekes, overal liggen er mensen, in de kleine kamers het ene bed tegen het andere. In de gang ook het ene bed tegen het andere. Bijna overal zit er iemand bij de patiënten en het is niet de verpleging. Je moet er zelf voor jouw mensen zorgen. De verpleging doet enkel de medische hulp voor de rest zorgt de familie. Ik zag er mensen eten geven aan hun dierbaren, hen wassen en hen op de plastieken bassin zetten die alleen uitgespoeld worden. Dus het stinkt er naar kak en pies. Van MRSA blijkbaar nog nooit gehoord. Minyi's oma popo ligt er maar vuil bij vind ik. De bedden zijn heel simpel en om haar rechtop te zetten moet je aan een zwengel draaien aan het voeteinde van het bed. Alle mensen dragen dezelfde 'Auswitch'pyjama. Roze strepen voor de dames en grijze strepen voor de heren. Ze eten uit grote blikken trommels rijst en wat vlees van groenten geen spoor. Het eten dat ik dus met de familie op restaurant ga eten is dus blijkbaar niet het gewone eten. Ik heb haast nog één brok rijst gegeten. Wel heel veel groentjes en lekker vlees of vis en heerlijke soepen en sauzen. Morgen 17 uur op de trein naar Hangzhou voor de Lung Ching of Dragon Well tea. Eén van de top thees van China. Eindelijk! Het wordt echt tijd dat ik het theeleven meemaak want er staat zoveel zever over geschreven. Zo las ik net op het internet dat deze thee niet gevuurd wordt zoals alle andere groene thee. Niks is minder waar, want Nathan en Minyi gingen er eind vorig jaar naartoe om mijn bezoek van morgen voor te bereiden en toonden foto's van het vuren van de groene thee in authentieke wokken! Dus ! ! ! Ook over het drinken van thee. Der wordt zoveel geschreven en gezegd, maar je kan pas echt zeggen hoe het gaat als je hier geweest ben. Ondanks alle perikelen van vandaag en het trage systeem om ergens te geraken, ben ik nu blij dat ik hier ben. Ik heb al zoveel geleerd. Ik ga natuurlijk niet alles in mijn blog schrijven. Ik heb nog veel tijd nodig om aan mijn boek te werken. Sommige delen moet ik kompleet herschrijven en herwerken naar hetgeen ik hier zie en meemaak. Ik moedig je dan natuurlijk aan om mijn boek te kopen als je “alles” wilt weten over thee. Hier ga ik slechts tipjes van de sluier oplichten. Hopelijk net genoeg om jullie nieuwsgierig te maken! Morgen zal ik mijn blog niet online kunnen zetten omdat ik dan op de trein zit. Maar van zodra we ergens internet vinden stuur ik jullie mijn bevindingen door. Oja ik heb geprobeerd foto's toe te voegen maar dat vraagt zoveel werk dat ik ermee gestopt ben. Nathan zal morgen een 2de link maken naar de fotoalbums van de dag, waarbij ik dan met een zin erbij de foto verduidelijk. Niet dat dat altijd nodig zal zijn. Sommige spreken echt voor zich.

Naar Foshan

Vroeg opgestaan deze morgen, eindelijk. Ik heb geen last van het tijdsverschil en tot nu toe ook nog niet van het andere eten. Ik drink wel enkel flessenwater of gekookt leidingwater, voor de 'cha' natuurlijk. Na een 2 uren busrit zijn we nu in Foshan beland in de provincie Guangdong. Cici stond ons op te wachten in het busstation. We werden onmiddellijk naar het nieuwe huis van Minyi's ouders gebracht. Ja man, op het 16de, de penthouse, een appartement bestaande uit 3 verdiepingen, 3 terrassen, 4 badkamers, en een karaokékamer. alles in marmer met veel kristal uit Beijing en zoveel mogelijk goud als kleur. Een majestueuze luchter volledig in kristal en goud hangt in de 5 meter hoge living. Het is er gewoon luxueus prachtig. Maar ze zijn nog volop bezig met de afwerking. Het gekke is dat ze vandaag allemaal MOETEN in het appartement slapen volgens de Feng Shui. April is de dodenmaand en dan mag je zeker niet een nieuw huis intrekken omdat er dan iemand kan sterven uit de familie. Van bijgeloof gesproken! En dan te weten dat de Chinezen bij hoog en bij laag beweren niet religieus te zijn. De intrede moest ook precies vandaag gebeuren volgens de Feng Shui berekeningen. Iedereen moet het Feng Shui intrederitueel bijwonen en die nacht in het huis blijven slapen. Daarom moesten Nathan en Minyi er vandaag zijn. Eerst wordt er een vuur gestookt met veel kolen erop aan de ingang van het huis. Als de kolen gloeiend rood zijn kan het ritueel beginnen. Ondertussen zijn de tantes (die stammen nog uit de tijd voor het gebod 1 kind te mogen hebben) bezig met een grote offerschaal waar fruit, rijst, kippen, noten, wijn en azijn in opgesteld zijn. Ook een gelukstak met rood lintje en een zakje met geld moet erin. Daarna stappen de inwoners één voor één over het vuur met hun hoofdkussen in de enen hand en een emmer geld in de andere hand het huis binnen. 2 levende kippen worden losgelaten in het huis. De offerschaal wordt overal rond gedragen en er wordt gebeden voor de 'ancesters' aan het offertafeltje, op het terras voor de oppergoden, aan de voordeur voor de huisgoden, in de keuken voor de keukengod. Overal worden kaarsen en wierook geplaatst. Bij iedere god wordt er 2 handen vol geld uit de emmer geschept en in brand gestoken. Een ganse belevenis waarbij alle familieleden, ooms en tantes bij betrokken zijn. Op de muren kleven ze geluksteksten. Dan wordt er gekookt: dim sum met groentjes, varkensvlees en kip. En thee natuurlijk. Ook 'sugarbals' of 'tang yuan' zijn van de partij. Witte ronde zachte pingpongballetjes vol suiker die gekookt worden in water. Iedereen eet er zo'n 5tal van want deze zijn een symbool van 'rond' en gezegend te zijn. De familie is samen dus alles is weer 'rond'!. Het is dus weer best lekker! 15u... Na het ganse ritueel wordt er gekuist want overal is er wijn en azijn uit gegoten en ligt er wierookas. Wij worden buitengegooid en daar maken Nathan en ik gebruik van om de tempel van Foshan te bezoeken. Deze wordt nu gebruik voor Chinees theater. Op de binnenpleinen staan allerlei hoge palen en trappen opgesteld. Dit is voor het drakenspektakel. Telkens een nieuwe zaak geopend wordt of belangrijke gebeurtenis plaats vindt in Foshan, wordt een draak (2 mannen met een drakenmasker en een lang kleed) losgelaten op het binnenplein en moet deze een gans parcour afleggen met als einde klimmen tot de hoogste top. Dit is niet evident want de trappen liggen verder dan een reuzenmensenstap uit elkaar en de toren is echt hoog! Vooral dat ze die met 2 moeten overbruggen is een dubbele moeilijkheid. We bezoeken nog het museum van Huang Fei Hong, de held van Foshan. Hij was een soort 'Kung Fu' vechter toen hij 12 was en op zijn 13de blonk hij boven alle andere kinderen uit. Hij vocht in veel veldslagen en kwam op voor de armen en verdrukten. Hij werd ook dokter en kruidenspecialist en had zijn eigen kruidenapotheek. De man huwde 3 keer en telkens kort na het huwelijk stierf zijn vrouw. Zijn concubine daarintegen bleef in leven en opende na zijn dood een school met 'Huang Fei Hong' vechtsport. Het is naar zijn vechtkunst dat vele Chinese vechtfilms gedraaid werden oa de 4 films 'Once upon a time in China'. Bruce Lee was een Huang Fei Hong vechter alsook Jackie Chan en nog veel andere. Nog even een bezoek aan de Confucius (Confu Tsè) tempel, de geluksboom en de tempeltuin. Daar gooien Nathan en ik een gelukscent door de gelukspoorten. Een soort kiosk met een grote klok erin met aan de vier zijden een een geluksopening: één voor wijsheid, één voor gezondheid, één voor geluk en één voor goede zaken. Het is wel belangrijk dat je de cent hard genoeg gooit zodat je de klok raakt. Bij Nathan maakt de klok een prachtig geluid. Ik mis de poort, de cent kaatst terug en valt voor mijn voeten. Ik mag die niet oprapen. Niemand zal die oprapen, want zo willen de goden het. Jah ... welk voorteken dat is weet ik niet maar ik ga maar niet bijgelovig zijn! 18u... Etenstijd ! ! ! We trekken met gans de familie naar een groot restaurant. Er is ook een huwlijksfeest in een enorm grote zaal. Wij mogen naar de 3de verdieping waar verschillende eetzalen zijn voor 8 tot 20 personen. Telkens met een grote ronde tafels en een zithoek voor het 'aperitief'. Aperitief is hier dus thee, wat had je anders gedacht! Overheerlijke schotels worden op de middengezet. Een handige grote ronde glazen plateau die je kan ronddraaien zodat je van alle schotels hapjes kunt nemen. Ik als eregast wordt nu aanvaard als deel van de familie en ik moet als eerste eten nemen, pas dan kunnen de anderen beginnen eten. Ik had het nog niet door toen ze regelmatig naar mij zaten te kijken en allerlei onverstaanbaar Chinees uitbrabbelden. Nathan vond het lollig want het zijn echte speelvogels, die familie van Minyi. Ze hadden de schotel met de grootste stukken voor mijn neus gezet en het kostte me minuten om zo'n ganse lotuszaaddoos tussen de stokjes te grijpen en dan nog opgetild te krijgen om dan zonder morsen in mijn eetkommetje te doen belanden. Een serveester zag me zweten en kwam met een vork aangerend. Het lukte me net, onder groot applaus en luid gelach van iedereen. Nu konden ze allemaal beginnen eten van de overheerlijke en oo gstrelende gerechten op de diverse schotels. Als drank: Pu Erh thee! Voor de mannen was er ook een snapsglaasje met sterke rijstdrank. Ook hier werd ik als eregast getest. Bah, maar ik heb me niet laten doen en het toch uit gesalamanderd! I k heb van alles gegeten: van de coquilles met nog alles erop en eraan, de vis die je met het glibberige vel opeet tot de geroosterde varkenshuid! Alles heb ik gegeten en 't was verdomd lekker. Na het eten direct naar huis. Daar wordt als dessert de chocolade geserveerd die ik van België meebracht. Als geschenk had ik voor iedere familie Leonidaspralines mee (enkel in Hong Kong verkrijgbaar maar onbetaalbaar duur!) en een pakje van mijn Choco-laté (een melange speciaal voor bij chocolade) erbij. Om 23 uur worden de meubels voor het huis geleverd. Iedereen helpt mee uit pakken en het is weer feest. Nu zitten ze alle soorten hapjes te eten en Tsingtao, het lekkerste Chinese bier te drinken. Het is een chaos van gekakel. Iedereen praat door elkaar en de ene lachsalvo volgt de andere. Mijn fototoestel doet goed dienst! Dit gaat hier weer tot 2 – 3 uur duren. Mens wat is het Chinese leven toch hard.

een dagje Shenzen

Veel te laat opgestaan deze morgen. Neen veel te laat gaan slapen gisteren avond! Maar de 'ochtend' startte goed met een degelijk 'dim sum' ontbijt. Heerlijk en jawel gans de tijd thee! Je krijgt een kan thee en eerst 'ontsmet' je je chopsticks ermee, daarna je kommetje en lepel en dan wentel je je theekop erin. Zo heeft alles warm en heb je je spullen 'gedesinfecteerd'. Je giet alle thee dan in een glazen kommetje in het midden van de tafel. Deze wordt dan onmiddellijk weg genomen, je krijgt verse thee en je kan nu je dim sum potjes gaan kiezen. Je betaalt per soort die je kiest. Als ontbijt wordt er voornamelijk rijst, vlees en wat groenten geserveerd. Je kan ook een soort gestoomde broodjes eten. Allemaal om ter lekkerst. Ik heb nogal gesmuld jong! We hebben ook porridge gegeten. Een soort soep van rijst met groentjes en stukjes vlees. Soms zoet, soms hartig. Deze namiddag geslenterd door de stad. Geen blanken gezien. Het was nogal een gans gedoe om euro's te wisselen. Maar het is dan uiteindelijk met Minyi's paspoort toch gelukt. Dit komt omdat we niet in een toeristische area zitten. Als je op straat loopt moet je goed opletten waar je stapt. Neen niet voor de hondenstront (want de hond zit meestal eerder in de kkokpot vooraleer hij veel dropjes kan leggen) maar wel voor de fluimen. Een Chinees en ook de dames, rochelen er zonder probleem en met veel geluid een groene slirt naar boven die ze dan luidruchtig op de grond kwakken. Als je niet goed oplet kan je glijdend je weg naar huis terug vinden! Daarom doen Chinezen hun schoenen af als ze hun huis betreden. Vanavond weer lekker gegeten. Mens je zou alleen alnaar China komen om te eten! Nathan wou me vanavond 'dumpling' laten proeven. Lekker man! En ja weer thee à volonté. Echt gezellig. In het midden van de tafel staan de schotels die je gekozen hebt en met chopsticks pick je enkele hapjes en doet die in je eigen kommetje. Smullen maar! Je hebt het gevoel van data je gans de tijd door kan eten. Je theepot wordt constant bijgevuld met kokend water, zo geraakt ook deze nooit uitgeput. Heerlijk! Deze keer betaalde we € 5 voor ons drietjes! We gaan wel niet naar de toeristenresto's zegt Nathan. Half zo lekker en dubbel zo duur. Ik zie het: er zitten enkel slurpende Chinese families rondom ons. Wist je dat de Chinese maar 1 kind mogen hebben? Zeker in de steden. Op het platteland verschilt het van 'case to case' legt Nathan uit. Daar mogen ze eventueel een 2de kind als het eerste een meisje is. Ze moeten veel boete betalen als ze per ongeluk een 2de kind krijgen. Daarom laten de meeste vrouwen de eierstokken afklemmen na de bevalling. De vrouw wordt ook onmiddellijk ontslagen als ze blijkt van een 2de zwanger te zijn, wat betekent dat ze bijna nooit meer aan werk kan geraken daar 90% van de firma's van de staat en dus streng gecontroleerd zijn! Daarna een voetmassage: eerst een heet kruidenvoetbad terwijl ze je rug en schouders masseren. Daarna 1 uur een stevige voetmassage in een grote relaxfauteuille. Sommige plekken doen echt pijn. "Snijdende pijn?' vraagt Minyi, dan betekent dat er ergens een probleem is in je lichaam zegt Minyi. Ondertussen kan je naar je eigen TVscherm een Chinees programma kijken. Chinese soap, nog erger dan 'Thuis', je moet geen Chinees kunnen om hun ingewikkelde problemen te begrijpen. Hun overacting mimiek spreekt boekdelen. Minyi heeft zojuist soep gemaakt. 'The vegetable is quit bitter' zegt ze 'but its very healty' Ja zo klap je je kookkunsten altijd goed! We zijn ook naar een kruiden'apotheek' geweest. Eigenlijk een dokterspraktijk met bijhorende herbalfarmacie. Een grote kast met veel schuifjes vol gedroogde wortels, planten en dierenonderdelen. Deze worden door de dokter voorgeschreven en na je consultatie onmiddellijk klaargemaakt. Alle ingrediënten worden met een manueel weegschaaltje afgewogen, gemengd en dan gemixt tot poeder. Ik zag er ganse gedroogde zeepaardjes liggen 'Lekker in soep' meent Minyi 'mama zal dat voor jou eens klaarmaken' Ik bedankte vriendelijk en zei dat ik meer van groenten hou. Er lag daar een doos met 12 witte halve maantjes voor € 2450. Als ik vraag wat dat is claimt Minyi:'very healty! We have it at home; You don't need so much' Uit haar verhaal verneem ik data het ergens een zeef is uit de bek van een grote zwarte vogel. Ik heb maar niet gevraagd hoe ze die uit de dieren halen. Ik heb genoeg gezien op de vers markt. Toen ik een foto wou nemen werd ik bruusk aan de kant geduwd. Vriendelijkheid kennen ze niet zo goed tenzij je een dikke portefeuille vol RMB's uithaalt. Ach ik bezocht ook enkele teashops. Bij eentje zat de man rustig zijn teennagels te knippen om daarna met zijn handen de thee uit de blikken dozen te halen. Hier koop ik geen thee. Ik verlang tot we bij de plukkers komen!

geland

Hoi folks, na een moeilijk afscheid toch door de gate gestapt. Als je 5 kids je staan uit te zwaaien na talrijke harde en intense knuffels blijf je groot lachen tot je het hoekje omstapt. Dan wordt alle adem je afgesneden en begint je middenrif hevig te schokken. 'Wat heb ik nu weer gedaan ...' is de enige gedachte die door je raast. En het enige dat je wil is terug keren, alles annuleren, ... Dan ontwaak je weer uit je verdoving, je ademt een paar keer heel diep en weet je dat je door MOET stappen. De check in verliep vlot en de kort vlucht naar London 'smooth'. Ook de transfer verliep gemakkelijk, alleen dat ik mijn flesje met etherische olie in de scan heb laten zitten en toen ik het besefte was het te laat om terug te lopen. Met New Zealand Airlands reizen is heel comfortabel: lekker eten, voldoende ruimte om ook lange benen te strekken, eigen videoscherm met keuze uit 77 films, echt topklasse. Heb 8 uur aan één stuk geslapen. Ik was dus moe. Toen ik wakker werd vlogen we net over Darjeeling, het Indische theemekka. Heb er foto proberen van te nemen maar het mooie dat je door het vleigtuigraampje ziet kun je niet vastleggen op de gevoelige plaat. De met sneeuw bepoederde en met watten omhulde bergtoppen zijn overweldigend mooi. In Hong Kong stonden Minyi en Nathan op me te wachten ondanks dat we een uur vroeger geland waren. Het was een blij weerzien na anderhalf jaar. We zijn onmiddellijk naar Shenzen getrokken. Ik had geen zin in een overdruk HongKong. Maar ook hier is het druk. En Chinezen! Man man man, massa's! Het is niet zo evident om in China binnen te geraken. Papieren ... en op de bus en er weer af en bordercontrole tweemaal! Ook zie je overal verminkte mensen, zonder armen of benen, blind, ... ik heb net de film Slumdog miljonnair gezien en vraag me af of deze mensen ook misbruikt en verminkt zijn door 'pooiers' omdat ze zo medelijwekkender uitzien en dus meer bedelgeld ophalen. Nathan zegt dat er zeker zo'n gasten tussen zitten. Onbegrijpbaar voor ons, ik moet haast kotsen. Nathan en Minyi wonen momenteel op het appartement van een vriend op he 26ste! Jawel het 26ste! Ik had er even geen zin in maar eenmaal boven heb je mooi zicht op de stad. De oude stad ligt er als een klein onooglijk dopje erbij. Big buildings verdringen de kleine bouwvallige huisjes. Overal flikkeren neons torenhoge. Voor het avondeten trekken we naar Jimmy's, een soort 'tearestaurant'. Je stapt binnen en je krijgt promt een beker thee aangeboden nog voor ze je de kaart brengen. Is je beker leeg, dan komen ze met een verkleurde plastiek kan nieuwe inschenken. Een soort Pu Erh, niet sterk, in doorzchtige hard plastiek. Voor 6 euro bestellen we drie dagschotels telkens met soep en nog eens een andere soort melkthee erbij. Die moet je suikeren, anders ondrinkbaar. nathan bestelt een soort longdrink koude melkthee met veel ijsblokjes. Net zoals ze de cola bij ons in McDonalds serveren. Trektijd ... ? Als je iets erover vraagt vallen ze kompleet uit de lucht: wie vraagt er nu iets over iets waar ze niet bij nadenken? Daarna zijn we naar de sauna en massage, een soort Spa-resort getrokken. Ook daar weer krijg je naast water, thee en vers fruit. Als we terug naar huis keren, om 2 uur 's nachts, loopt de straat nog overvol en zijn alle winkels nog open. Niet moeilijk want ze zijn hier 24/24 open! De geuren slaan je overal tegemoet, van lekker gebakken vlees, tot verse noedels tot stinkende walmen van de bloedplassen van vers gedode dieren. We passeren de vers markt en die heeft zijn naam niet gestolen! De dieren leven nog, van vissen tot kikkers tot slangen tot kippen. Wil je iets ... geen probleem die worden levend voor je neus de nek over gesneden, kop afgehakt of levend voor je neus gevild of gekookt. Smakelijk! Verser kan niet! Alleen de geur van de verhitte bloedplasjes doen je kokhalzen en beslissen om daar maar geen 'vers' vlees te kopen! Overal mensen, Chinezen. Ik heb hier nog geen enkele blanke gezien! Ook geen één Chinees hier die Engels kan. Gelukkig is Minyi mee en doet alle tolkwerk. Nathan en Minyi zijn net gaan slapen, ik kruip er ook in, het is hier ondertussen 4 uur geworden. Geef mij maar de natuur en het normale leven: vroeg slapen en vroeg opstaan. dat nachtleven kan me gestolen worden. Zeker als je de blikken van die zwervende doodlopers op je gepriemd voelt!